Thursday, December 27

Ο ΣΑΚΗΣ ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΟΣ!

Πέθανε στο νοσοκομείο στις 24 Δεκέμβρη!

Τελικά οι φόβοι του αδερφού του αλλά και των γιατρών, ότι αν ο Σάκης μεταφερθεί θα κινδυνέψει η ζωή του, επαληθεύτηκαν. Μία ημέρα μετά την συμπλήρωση ενός χρόνου από την κακοποίηση του, σήμερα παραμονή Χριστουγέννων ο Σάκης μας άφησε.
Η αναλγησία του δήμου Στοκχόλμης και του δημοτικού διαμερίσματος Farsta ευθύνονται τελικά για την φυσική εξόντωση του Σάκη.

Καλό ταξίδι φίλε Σάκη! Παναγιώτη κουράγιο.

Friday, December 21

ΠΩΣ ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ Η ΣΤΟΚΧΟΛΜΗ ΣΗΜΕΡΑ;


Από Συμέλα Μελετλίδου

Εκτός από το καταπληκτικό «ντύσιμο» της χριστουγεννιάτικης Στοκχόλμης εντυπωσιάστηκα και από τα χρώματα πάνω στις πέντε ψηλές πολυκατοικίες του Hötorget - Hötorgsskraporna, πρόσφατα που περπατούσα στο κέντρο της νυχτερινής πόλης.

Ένας συνάδελφος, ο Alex-Zsolt Hegedus - δημοσιογράφος από Ουγγαρία, μου διηγήθηκε για το νέο project του καλιτέχνη Erik Krikortz «Πώς αισθάνεται η Στοκχόλμη σήμερα» για το οποίο εγώ δεν είχα ιδέα.

Στην φωτισμένη πλευρά αυτών των πολυκατοικιών, που είναι δεκαεννέα ορόφων και 72 μέτρων ύψους, μπορείς να δεις πώς αισθάνονται οι κάτοικοι της πόλης.

Υπάρχουν πέντε σκάλες φωτισμού, όταν πχ, οι πλευρές φωτίζουν κόκκινο οι άνθρωποι νοιώθουν πολύ χαρούμενοι.

«Κατά τις 25 του μήνα, όταν ο κόσμος μισθώνεται, τα κτήρια παίρνουν φωτιά», εξήγησε ο Alex!

Στην φωτογραφία φαίνονται όλες οι πέντε πολυκατοικίες σε χρώμα βιολετί που αυτό σημαίνει ότι ο κόσμος νοιώθει πολύ χάλια!
Είναι πολύ λυπημένοι!

Πώς γίνεται αυτό;
Μπαίνουν οι Στοκχολμιώτες σε μια σελίδα, δηλώνουν εκεί πώς αισθάνονται και αυτός ο πίνακας μεταφράζεται σε χρώματα τα οποία και φωτίζουν τα κτήρια... κάπως έτσι, αν κατάλαβα καλά.

Καλό;
Εμένα, πάντως, αυτή η πρωτοτυπία μου άρεσε!

Thursday, December 13

Δέκα λόγοι να μην πάτε στο Μιλάνο

Αποτάσσομαι...

1. Σιχαίνεστε τη μόδα και τα trendy καταστήματα γενικότερα. Είστε κατά ο,τιδήποτε σινιέ και απορρίπτετε μετά βδελυγμίας τις σατανικές προτάσεις των designers για την επόμενη σεζόν.

2. Δεν σας αρέσει το καλό φαγητό. Λατρεύετε τα McDonalds, και το καλύτερό σας ιταλικό είναι η Pasteria.

3. Προτιμάτε να πληρώνετε κάτι παραπάνω για ό,τι ψωνίζετε. Δεν διανοείστε ότι μπορεί να αγοράσετε για 100 ευρώ το ίδιο πράγμα που στην Ελλάδα στοιχίζει 200.

4. (συνέχεια του προηγούμενου) Ιδιαίτερα στην κατηγορία "καφές", σας μπερδεύει τρομερά να πίνετε τον καλύτερο καφέ της ζωής σας σε τιμές 50%-70% (!) χαμηλότερες από το νεροζούμι της "χλιδάτης" ελληνικής καφετέριας.

5. Αισθάνεστε αγαλλίαση με την κακή εξυπηρέτηση του μέσου ελληνικού καταστήματος, οιασδήποτε κατηγορίας προϊόντων. Θέλετε να σας "φτύνουν" και απεχθάνεστε το πηγαίο χαμόγελο και τη φιλική - όχι δουλική - διάθεση να σας βοηθήσουν στην επιλογή σας.

6. Πιστεύετε ότι στο εξωτερικό θα είστε μακριά από τους Έλληνες. Στο Μιλάνο θα τους ακούτε και θα τους βλέπετε παντού, με προφορές Κρήτης έως Θράκης, να νοικιάζουν Lamborghini (Είναι γεγονός! Νοικιάζουν Lamborghini για ΠΣΚ στο Μιλάνο!), να ψωνίζουν στον Armani, και να ψάχνουν πού θα καπνίσουν.

7. Καπνίζετε πολύ και συνεχώς. Στην Ιταλία απαγορεύεται το κάπνισμα παντού σε εσωτερικούς χώρους, αλλά συχνά υπάρχουν υπαίθρια τραπεζάκια με λάμπες και θερμάστρες και έτσι η κατάσταση βολεύεται - τουλάχιστον για τον καφέ.

8. Έχετε μικρές βαλίτσες. Δεν θα χωράνε αυτά που θα αγοράσετε (εφόσον δεν εμπίπτετε στην κατηγορία 1 των "εχθρών της μόδας") και θα ταλαιπωρηθείτε την ημέρα της επιστροφής.

9. Πιστεύετε ότι δεν θα δείτε φύση. Κάντε μια βόλτα ως τη λίμνη Como, λιγότερο από μια ώρα απ' το Μιλάνο με τρένο, κι από εκεί πάρτε ένα καραβάκι μέχρι το γαλήνιο Bellagio και θα αλλάξετε γνώμη.

10. (προαιρετικά) Δεν έχετε κάποιον να μοιραστείτε ένα ταξίδι στην πιο παρεξηγημένη ίσως πόλη της Ιταλίας, με τους ανθρώπους που όχι μόνο ψηλομύτηδες δεν είναι - όπως τους θεωρούν οι υπόλοιποι Ιταλοί - αλλά έχουν πολύ χιούμορ, πολλή τρέλα, και πολύ χαμόγελο.

Για μένα, που δεν ανήκω σε καμία από τις παραπάνω κατηγορίες, ήταν το ωραιότερο ταξίδι που έκανα ποτέ! Μάλλον όμως είχα και καλή παρέα...

Arrivederci Milano!

Υ.Γ. Για φωτογραφίες, στο επόμενο ποστ.

Wednesday, December 12

Μετανάστευση σε τρεις φάσεις

Όταν πήρα των οματιών μου από τις Ελλάδες (είναι πολλές) και ήρθα στα Λονδίνα (είναι επίσης πολλά) δεν σκέφτηκα τον εαυτό μου ως Μετανάστη. Με τα χρόνια κατάλαβα ότι δεν υπάρχει μόνο ο Μετανάστης αλλά τρία ξεχωριστά μεταναστευτικά κουτάκια στα οποία όλοι (οι άλλοι και ποτέ εμείς;) θέλουν να σε χωρέσουν.

Ο Μετανάστης - με κεφαλαίο το Μ - επεβίωσε στη λαϊκή φαντασία ως Ο Άνθρωπος Που Γύρισε Από τα Πιάτα (Ηνωμένες Πολιτείες) / τη Φάμπρικα (Γερμανία) / τη Ζέστη (Αφρική) κλπ κλπ κλπ. Ο Μετανάστης άφησε τα παιδιά του πίσω να τα μεγαλώσει η γιαγιά. Έμαθε τη γλώσσα της καινούριας χώρας κουτσά στραβά. Έσκυψε το κεφάλι. Έκανε χρόνια (πολλά - μη σου πω μέχρι τη σύνταξη) να επισκεφτεί την πατρίδα. Ακούει ακόμα Καζαντζίδη. Αγαπημένη του ταινία "Η Οδύσεια Ενός Ξενιτεμένου".

Σωστά; Χμ, για δες και το παρακάτω και θα σου πω.

Συχνή στιχομυθία στην Ελλάδα:
- Που ζεις;
- Στο Λονδίνο.
- Σπουδάζεις;
Δεν σπουδάζω (μόνο) αλλά το Λονδίνο με βάζει αυτόματα στην κατηγορία του Φοιτητή Του Έξω. Ο Φοιτητής Ο Έξω, δεν διάβασε, δε παιδεύτηκε, δεν μπήκε στο Ελληνικό πανεπιστήμιο. Είχε ο μπαμπάς του ΛΕΦΤΑ (με τη σέσουλα λέμε) τα οποία ήρθε και έφαγε (με μπρίο) υποκρινόμενος ότι σπουδάζει. Φοράει τα καλύτερα ρούχα. Κατεβαίνει στην Ελλάδα Χριστούγεννα - Πάσχα - Καλοκαίρι α ν ε λ λ ι π ώ ς μία ώρα αφού κλείσει το Πανεπιστήμιο και επιστρέφει μία ώρα πριν ανοίξει (συχνά και αφού ανοίξει).

Σωστά; Χμ, για δες και το παρακάτω και θα σου πω.

Υπάρχει και μια κατηγορία ανθρώπων που ζουν και δουλεύουν έξω. Είναι η Μεταναστευτική Ελίτ. Έφυγαν με γνώσεις, με εφόδια, με υποτροφίες, με κάποιο βασικό κεφάλαιο για τα πρώτα έξοδα και ζούνε έξω. Πήραν από την Ελλάδα και δεν επέστρεψαν τίποτα. Παίρνουν τα 'πολλά λεφτά', έχουν τις 'καλές δουλειές' και βρίζουν την Ελλάδα όπου σταθούν κι όπου βρεθούν (τα καθίκια).

Εγώ να σου πω δεν ξέρω πολλούς που να χωράνε σε κουτάκια (αν και λατρεύω να γράφω γι'αυτά).

Ξέρω πολλούς όμως που είδαν τα πράγματα εδώ, είδαν τα πράγματα εκεί και κάναν τις επιλογές τους. Και είπαν πάει και τελείωσε ΔΙΑΛΕΓΩ το πού.

Για να διαλέξεις όμως, κάτι σε ανάγκασε. Τον Μετανάστη τον ανάγκασε η φτώχια. Τον Φοιτητή τον Έξω ο μπαμπάς του. Τη Μεταναστευτική Ελίτ η καριέρα.

Ψέμματα. Όλοι φύγαμε για τους δικούς μας λόγους. Αλλά όλοι αισθανόμαστε ότι πρέπει να δικαιολογήσουμε το γιατί. Είναι στο αίμα μας αυτό; Αυτή η ανάγκη να πούμε γιατί παρατήσαμε την Ελλάδα - ότι είχαμε καλό λόγο; Γιατί;

Είχα απογοητευτεί ότι θα γνωρίσω κάποτε κάποιον που δεν θα μου δίνει δικαιολογίες για την μετανάστευση του. Συναίβει κι αυτό όμως. Μέσα από το blog μου γνώρισα κάποιον που ζει στις Ηνωμένες Πολιτείες εδώ και μερικά χρόνια.
- Πώς βρέθηκες εκεί; τον ρώτησα μέσω e-mail
- ..... Μετανάστης του Έρωτα, μου απάντησε.

Και πιο όμορφο λόγο για μετανάστευση δεν άκουσα ποτέ.

Thursday, December 6

Το βίντεο για την υπόθεση του Σάκη Βαγιάτα με Ελληνικούς υπότιτλους

Αναφορικά με την υπόθεση του Σάκη Βαγιάτα που βρίσκεται από τον
Δεκέμβριο του 2006 σε κώμα και η ζωή του σύμφωνα με τους θεράποντες
ιατρούς κινδυνεύει επειδή ο δήμος της Farsta θέλει να τον στείλει σπίτι του
για θεραπεία, ανέβασα το ρεπορτάζ που έκανε το TV4 υποτιτλισμένο.

Όσοι δεν έχετε υπογράψει πηγαίνετε εδώ στο επίσημο μπλογκ για οδηγίες.

Tuesday, December 4

ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗΝ ΜΑΝΝΑ ΕΛΛΑΣ

Από Συμέλα Μελετλίδου

Λεω, τουλάχιστον για σήμερα, να αφήσω τα τρένα και την μετανάστευσή μου, για τα οποία έγραφα νωρίτερα, και να σας πω για την πρόσφατη επίσκεψή μου στην ΜΑΝΝΑ ΕΛΛΑΔΑ - πόσο με συγκινούσαν αυτές οι λέξεις κάποτε, μάλλον αναισθητοποιήθηκα τώρα και πλέον δεν ανατριχιάζω μ’ αυτές...

Για πρώτη φορά, στα τελευταία δέκα χρόνια, ήμουν στην Ελλάδα χαλαρή.
Και πολύ χαλαρή!
Δεν έτρεχα από ραντεβού σε ραντεβού για διάφορες δουλειές.
Δεν συνάντησα εκδότες για να εκδώσω κάποιο βιβλίο μου, όπως έκανα το 2001 για το βιβλίο μου «Τελικά τον νίκησα».
Δεν τηλεφωνούσα να κλείσω ραντεβού με αρχισυντάκτες εφημερίδων για πιθανή συνεργασία ώστε να ανταποκρίνομαι από την Σκανδιναβία, έτσι όπως έκανα με την Metro για τρία χρόνια και για ένα μικρό διάστημα και με την «Πρώτο Θέμα».

Ούτε και ταξίδευα από την μια άκρη της Ελλάδας στην άλλη για να γνωρίσω τους αμπελώνες και τους οινοποιούς της χώρας μας με σκοπό να προωθήσω τα προϊόντα τους, τα εκλεκτά ελληνικά κρασιά, στην αγορά της Σουηδίας, έτσι όπως με δική μου πρωτοβουλία έκανα επί τριετίας! Για την Ελλάδα μας ρε γαμώτο... που λεμε!

Τώρα ήμουν χαλαρή και ίσως γι αυτό δεν πέρασα και τόσο καλά - μάλλον πρέπει να βρίσκομαι σε ένταση, εγώ, για να καλοπερνώ.

Εν πάση περιπτώσει για το τσιγάρο και το κάπνισμα των Ελλήνων ήθελα να πω λίγα λόγια. Γι αυτό που πολύ μ’ ενοχλεί ειδικά τέτοιο καιρό που οι Έλληνες κλείνουν τις πόρτες και τα παράθυρα παρά τους 20 βαθμούς έξω!
Βέβαια, το λάθος ήταν δικό μου.
Δεν έπρεπε να κατέβω τέτοιο καιρό μα δεν μπόρεσα νωρίτερα!

Και αναρωτιέμαι, δεν θα μάθουν αυτοί οι Έλληνες να βγαίνουν έξω, στο μπαλκόνι, για να καπνίσουν;
Δεν θα μάθουν να μην κάνουν τα σπίτια τους τεκέδες αδιαφορώντας αν μέσα εκεί υπάρχουν μικρά παιδιά ή ασθενείς ή αδιάθετοι ή αλλεργικοί;

Πώς είναι οι συνήθεις των καπνιστών στις χώρες που ζείτε εσείς, παιδιά, διότι εδώ, στην Σουηδία, το κάπνισμα απαγορεύεται ακόμα και στα μπαρ, στα εστιατόρια κλπ.

Ωστόσο, να λεμε και του στραβού το δίκαιο, αυτή την φορά είδα και κάποιες διαφορές στην Ελλάδα.
Στον σταθμό, πχ. της Θεσσαλονίκης ακόμα και security σε απαγορεύουν να καπνίσεις... ΜΠΡΑΒΟ! Σε ανώτερα εύχομαι!

Thursday, November 29

Η ζωή σε στιγμές




Μου έγραφε μια φίλη τις προάλλες, πως στην Αγγλία είναι ωραία να ζεις, και στην Ελλάδα είναι καλά για διακοπές! Και εγώ βέβαια συμφώνησα αμέσως, γιατί είναι όντως ωραία εδώ! Ακόμα και ο καιρός, για τον οποίο παραπονιούνται πολλοί, έχει και τα καλά του. Θυμάμαι την πρώτη μου μέρα στο Birmingham, που κατέβηκα για βόλτα στο Edgbaston, μέσα στην ομίχλη και το νοτισμένο χώμα- ήταν ένα τοπίο μαγικό.

Η ζωή είναι ωραία εδώ, μόνο που όταν είσαι μακρυά, αναγκαστικά χάνεις πολλά από τη ζωή στην Ελλάδα. Και δε μιλάω μόνο για την επικαιρότητα, που κατεβαίνω τα καλοκαίρια και δεν ξέρω τους υπουργούς, και τους διάσημους, αλλά για τις ζωές των φίλων και συγγενών. Ολα είναι πια σαν να βλέπεις μια ταινία που κολάει στο βίντεο, και τη βλέπεις καρέ καρέ, και μεταξύ τους ένα χάσμα. Κάποιος παντρεύτηκε, έκανε και παιδί, θα πάω το καλοκαίρι το παιδί θα είναι οχτώ μηνών! Δεν είναι πια ζωή αυτό στο οποίο πέρνεις μέρος, είναι μόνο στιγμές.

Αρώστησε η θεία μου πριν από χρόνια. Για μια στιγμή μόνο, όταν το έμαθα. Πέρασαν τα χρόνια και τα καλοκαίρια, και η αρώστια προχωρούσε, είπαμε και αντίο για μια στιγμή το καλοκαίρι. Μετά λέει, δεν ήταν καλά, άλλη μια στιγμή μόνο για μένα- ποιος ξέρει πώς θα ήταν όλη η σκηνή αν ήμουν εκεί και μπορούσα να την παρακολουθήσω…

Μέσα σε μια στιγμή ήτανε πια στο κρεβάτι λέει, και μετά μου είπαν πέθανε.
Και ξέρω ότι αυτά είναι μέσα στη ζωή, αλλά είναι που είμαι μακρυά που με πειράζει πιο πολύ. Πόσα ακόμα δε θα ζήσω με τους ανθρώπους που αγαπώ γιατί είμαι μακρυά?

Πάλι καλά βέβαια που την σήμερον οι αποστάσεις δεν είναι πια και τόσο μεγάλες- απόδειξη οτί τα λέμε και δικτυακά, και τέλος πάντων, σε μια μέρα μέσα μπορείς πια να φτάσεις μέχρι την άκρη του κόσμου.

Αλλά είναι μια στιγμή που θέλεις να είσαι κοντά τους, να τους αγκαλιάσεις και να τους φιλήσεις και εκείνη τη στιγμή δεν μπορείς, και μετά πάει εκείνη η στιγμή, και χάθηκε για πάντα.


Η φωτό είναι από δω:
http://www.flickr.com/photos/sabinche/sets/53385/

Friday, November 23

"Φωνη" Διαμαρτυριας

Ελαβα πριν 2 μερες το παρακατω email απο την φιλη MariaPin:

Αγαπητέ Φανούρη,
Είναι καιρός που ήθελα να σου γράψω αυτό το σημείωμα αλλά είχα δουλειές. Ήθελα να σου πω οτι είμαι λίγο απογοητευμένη με τα pop-ups και τις διαφημήσεις στο "Μετανάστη", και αν κρίνω από την συμμετοχή ίσως είναι και άλλοι που νοιώθουν το ίδιο.
Ολοι εμείς που ζούμε μακρυά νοιώθουμε νομίζω την ανάγκη να "τα λέμε", και όσο και αν δε σε αδικώ που θέλεις να βγάλεις και κανένα ψιλό, νομίζω πώς ίσως αυτό να τορπιλίζει μια καλή προσπάθεια σαν το "Μετανάστη".
Μήπως πρέπει να το ξανασκευτείς?
Ελπίζω ειλικρινά να το κάνεις!
Δική σου,
Μαρία

Και εδω ειναι η απαντηση μου για ολους οσοι πιστευετε το ιδιο πραγμα:

Αγαπητή Μαρία,
Όσο απογοητευμένη είσαι εσύ άλλο τόσο είμαι και εγώ. Δεν έχω καμία σχέση με τα pop-ups σε διαβεβαιώ. Και εγώ προσπαθώ να καταλάβω από που προέρχονται. Δεν μου επιτρέπει το ήθος μου να κάνω κάτι σαν το "Μετανάστη" για να τα οικονομάω από την συμμετοχή ανθρώπων που ζουν μακρυά σαν και μένα.
Ο "Μετανάστης" δημιουργήθηκε μεν από εμένα αλλά ανήκει σε όλα τα members του. Και όπως έχω πει και στο πρώτο post είναι καθαρά τόπος συνάντησης. Ντρέπομαι και λυπάμαι που φαίνεται αλλιώς...
Πιστεύω ότι κάποιο από τα features όπως το counter και το world map πρέπει να την κάνει την δουλεία γιατί μου το κάνει και στο άλλο μου blog στο οποίο χρησιμοποιώ τα ίδια. Προσπαθώ να βρω κάποιον που γνωρίζει πως να τα ξεφορτωθώ χωρίς να χάσω τα counters αλλιώς αν δεν γίνεται θα τα διαγράψω. Αν γνωρίζεις, you are more than welcome to help...

Και πάλι sorry Μαρια παρόλο που δεν φταίω ;)

Οποιος μπορει να βοηθησει ειναι more than welcome.

Sunday, November 18

Mail Order Bride (Του Mark Kalesniko)

Ψάχνοντας κάτι σχετικό με την μετανάστευση ή τους μετανάστες, θυμήθηκα πως έχω στην βιβλιοθήκη μου ένα από τα ωραιότερα (κατά προσωπική μου άποψη) graphic novel που έχουνε γραφτεί γύρω από το θέμα μετανάστευση, ανταλλαγή πληθυσμών και φυλετικών στερεοτύπων.
Το Mail Order Bride του Mark Kalesniko ( Fantagraphics Books, 2001), που δυστυχώς από μερικά καρέ του εδώ δεν μπορώ να σας μεταδώσω το ύφος του, έχει για ήρωα έναν μοναχικό 39χρονο καναδό που βρίσκει μέσω e-mail, μια κορεάτισα για νύφη. Για να καταλάβετε λίγο τους λόγους που τον οδήγησαν τον ήρωα εκεί, πρέπει να δούμε λίγο το ψυχολογικό του background:

Α. Είναι ακόμα παρθένος.
Β. Είναι δειλός. Δεν γνωρίζει καμία γυναίκα πέραν της μητέρας του.
Γ. Κλεισμένος σε ένα σπίτι στολισμένο με χιλιάδες παιχνίδια και κουκλάκια, διατηρεί παρόμοιο μαγαζί με κόμικς.
Δ. Αυτόικανοποιειται από το ίντερνετ και από σαίτ ειδικευμένα σε ασιάτισσες.
Ε. Το όνειρο του είναι να παντρευτεί μια εξωτική νύφη.

Μην γνωρίζοντας τίποτα για τον άνθρωπο που πρόκειται να παντρευτεί (π.χ., θέλει να πιστεύει ότι είναι κινέζα, ακόμα και όταν αυτή του λέει ότι είναι κορεάτισα ) διαπιστώνει σιγά σιγά πώς όλα τα στερεότυπα που είχε σχηματίσει από τα τσοντο-σάιτ γκρεμίζονται, καθώς η ίδια αντίθετα με αυτά είναι ψηλή, δεν έχει σπαστή προφορά, δεν της αρέσουν τα κιμονό και δεν του είναι αφοσιωμένη! Κυρίως, κρύβει το επίμονα το παρελθόν της και τους λόγους που την οδήγησαν να φύγει από την χώρα της και να έρθει να παντρευτεί στον Καναδά.

(Κάντε Κλίκ στη εικόνα για να διαβάσετε τα συννεφάκια!)

Ο Kalesniko, με γρήγορο ασπρόμαυρο σχέδιο σε επαναλαμβανόμενα καρέ και κοφτούς διάλογους, χρησιμοποιεί το χιούμορ για να γελάσει με στερεότυπα που ως ένα βαθμό έχουνε περάσει σε όλους μας. Από τα φυλετικά, θα περάσει στα φεμινιστικά και τη γυναικεία χειραφέτηση (που «διδάσκει» στην κορεάτισα ηρωίδα μία φωτογράφος) ,στερεότυπα που επίσης ο Kalesniko θα ανατρέψει, ώστε για να κορυφωθούν όλα σε έναν άγριο καυγά του ζευγαριού μετά ξύλου που θα αποκαλύψει ότι τελικά πίσω από όλα αυτά κρύβεται και στους δύο ή δειλία.

Saturday, November 10

Kάποτε στην Αμερική, τον Χασσάν τον έλεγαν Γιώργο

Χαιρετώ όλους τους συμπλογκίτες :)
Το παρακάτω αρθράκι το είχα ανεβάσει παλιά στο JUNGLE-Report όταν το πρωτοάνοιξα και νομίζω πως πάει κουτί εδώ...

============================





Ξενοφοβία, ρατσισμός, προκατάληψη κατά μεταναστών .

Συνήθη φαινόμενα στην Ελλάδα του 2007.

Συνήθη φαινόμενα για τα οποία ευθύνεται -ω ποία ειρωνεία- ένας κατεξοχήν μεταναστευτικός λαός.

Ότι παθαίνει ο Χασσάν στην Ελλάδα, τα ίδια και χειρότερα πάθαινε και ο Γιώργος στην Αμερική και στη Γερμανία.

Τον έδειχναν τον Γιώργο με το δάχτυλο, τον χλεύαζαν για το παρουσιαστικό του, για τα ρούχα του που βρωμούσαν λόγω της ανέχειας, για τα χαλασμένα δόντια του, για το σημαδεμένο από τις κακουχίες πρόσωπό του.

Τον απέκλειαν κοινωνικά διότι δεν τους έμοιαζε, φαινόταν "κατώτερος" άνθρωπος.

Σε περίπτωση που ομοεθνείς του Γιώργου υπέπεφταν σε εγκλήματα, καθόταν αυτομάτως και ο Γιώργος στα εκτός δικαστικής αιθούσης εδώλια του κατηγορουμένου. Στην χειρότερη περίπτωση τον κυνηγούσαν, τον ξυλοκοπούσαν, του έκαιγαν το σπίτι και το μαγαζί.

Απ' ότι φαίνεται όμως, ο Γιώργος δεν τα δίδαξε τα παιδιά του. Εντάχθηκε στις κοινωνίες, απέκτησε αναγνώριση, έγινε αφέντης, χόρτασε και ξέχασε να πει στα παιδιά του τι θα πει να είσαι δακτυλοδεικτούμενος.




Απολαύστε τη σύγκριση μεταξύ Γιώργου και Χασσάν σε αυτό το μικρό απόσπασμα από ανάλογο του θέματος ρεπορτάζ.

Απολαύστε επίσης άκρως φασιστικές ενέργειες κατά μεταναστών από κάποιον εκλεγμένο πρόεδρο κάποιας κοινότητας, όπως και τα γεμάτα "ανθρωπιά" λεγόμενα διάφορων άλλων φυλετικά ανωτέρων, εντός και εκτός καφενείων.



Sunday, November 4

Ο υπέροχα διεστραμμένος κόσμος του Mark Ryden

Τι κοινό μπορεί να έχουν η Χιονάτη, ο Αβραάμ Λίνκολ, η Bjork ,τα Τελετάμπις, παιδιά της ναζιστικής νεολαίας του Χίτλερ, ζωάκια του Ντίσνεϊ, ο Χριστός, κιτς αρκουδάκια και ωμές φέτες φιλέτων; Την συνεύρεση τους σε πίνακες του Mark Ryden! Και να η απόδειξη.


Στους πίνακες του ο Ryden δεν κάνει τίποτα παραπάνω από αυτό που συμβαίνει και σε μας όταν κάθε βράδυ κλείσουμε τα μάτια και αφεθούμε να ταξιδέψουμε στην Ονειροχώρα. Παίρνει τα ισχυρά σύμβολά της εποχής μας (ή αυτά που αποτυπώθηκαν βαθιά στο ασυνείδητο του) και τα στέλνει σε πικνίκ!


Έτσι το ένα σύμβολο για πρώτη φορά, συνευρίσκεται ειρηνικά με το διπλανό του δίχως να χρειάζεται να επιβληθεί. Και όλα δείχνουν μελαγχολικά, μαγικά, απόμακρα αλλά και με ένα περίεργο τρόπο τρομερά γνώριμα.



Περισσότερη γνωριμία με την δουλειά του Mark Ryden, κάντε μια γύρα στο Google ή κλικάρετε εδώ.

Saturday, November 3

Συνηθισμένα πράγματα

Κατ'αρχάς να ευχαριστήσω τους διαχειριστές του "Μετανάστη" για την πρόσκληση! Αφού λοιπόν έκαναν το λάθος (Χα!) να με προσκαλέσουν ήρθε η ώρα και για το πρώτο μου post.

Λείπω από την Ελλάδα σχεδόν διψήφιο αριθμό χρόνων τώρα. Αυτό δεν το αναφέρω για να δώσω ιδιαίτερη βαρύτητα και αυθεντία στα γραφόμενα. Απλά ως χρονική τοποθέτηση για όσα θα γράψω, τα οποία υπόσχομαι να μην είναι πολλά μιας και είναι και Σαββατόβραδο και σίγουρα έχουμε όλοι μας και δουλειές.

Κάποιες οδηγίες προς ναυτιλομένους για το Εδιμβούργο, την πόλη στην οποία ζω τα τελευταία χρόνια, μπορεί όποιος ενδιαφέρεται να βρει στο πρωτεύον blog που συνεισφέρω (τι, περιμένατε να μου δοθεί η ευκαιρία για διαφήμιση του παρά έξι και να μην το κάνω;). Σε αυτό εδώ το post λοιπόν, θα προσπαθήσω να ανέβω ένα αφαιρετικό επίπεδο και να δώσω μερικές (λίγο άτακτες, είναι η αλήθεια) σκέψεις για όσα μου έχει δώσει αυτή η απουσία μου από την πατρίδα και η παρουσία μου σε άλλες χώρες, αλλά και πώς μπορεί αυτή η μετάβαση να γίνει καλύτερη. Αλλά μιας και δε γράφουμε μυθιστόρημα, το ζουμί είναι πως όλα είναι θέμα συνήθειας.

Το πιο βασικό όταν φεύγεις από το μέρος σου είναι να ξέρεις γιατί φεύγεις. Όλοι έχουμε τους λόγους μας να φύγουμε -- συνήθως περισσότεροι είναι πια εκπαιδευτικοί παρά οικονομικοί. (Προσωπικά κι εγώ έφυγα πρώτη φορά για σπουδές.) Αλλά το να φύγεις απλά για να φύγεις, όσο ρομαντικό και τολμηρό κι αν ακούγεται μερικές φορές, μπορεί να είναι και σίγουρη επιταγή για τη δυστυχία. Το συγκεκριμένο ταξίδι πρέπει να έχει έναν αρχικό προορισμό. Έναν αρχικό στόχο για να μπορέσεις να ασχοληθείς με κάτι και γρήγορα (π.χ., να μπεις στο κλίμα του νέου σου Πανεπιστημίου για να προσαρμοστείς). Στη συνέχεια μπορείς να θολώσεις λίγο τον προορισμό, ή και να τον αλλάξεις, αλλά όχι στην αρχή. Πρέπει να μάθεις να περπατάς πριν να αρχίσεις να τρέχεις.

Το επόμενο βασικό βήμα, είναι να κρατήσεις και να συνεχίσεις τις ατομικές συνήθειές σου. Αν, για παράδειγμα, έβγαινες Κυριακή πρωΐ για να πας να πάρεις εφημερίδα στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς, προσπάθησε να κάνεις το αντίστοιχο στο νέο σου μέρος. Σίγουρα δε θα μπορέσεις να αναπαράγεις ακριβώς την εμπειρία, αλλά μπορείς να την προσεγγίσεις στο μέγιστο βαθμό.

Μετά, βρες νέες συνήθειες που έχουν να κάνουν μόνο με το νέο σου σπίτι, ή, πιο σωστά, τη ζωή σου στο νέο σου σπίτι. Πρέπει να έχεις να συνδυάσει κάτι μόνο με το μέρος που ζεις. Πρέπει να μπορείς να πεις όταν φτάσεις στον επόμενο προορισμό σου "Α, άσε, αυτό το έκανα πρώτη φορά στο ΧΥΖ όταν είχα πάει να σπουδάσω και κόλλησα."

Τώρα λοιπόν, έχεις τα δύο βασικά άκρα. Την καλύτερη δυνατή προσέγγιση του πραγματικού παρελθόντος σου, αλλά και το μελλοντικό σου παρελθόν. Το λένε παρόν. Συνήθισε στην ιδέα ότι πρέπει να το κάνεις όσο καλύτερο γίνεται. Κι αυτή η προσπάθεια πρέπει να είναι η μεγαλύτερή σου συνήθεια. Βλέπεις, η ζωή εκτός δεν είναι τόσο διαφορετική. Δε λέω κάτι καινούργιο ή μη προφανές. Απλά την προσωπική μου άποψη για τα λίγα πρώτα βήματα όπως τα έχω βιώσει ότι πρέπει να γίνουν.

Αν έχω κάτι μάθει όλον αυτόν τον καιρό είναι ότι τα πράγματα μόνα τους και με μαγικό τρόπο δεν αλλάζουν. Αλλάζουν επειδή τα αλλάζεις εσύ. Το να φύγεις και να ζήσεις αλλού είναι από τις μεγαλύτερες αλλαγές που μπορείς να κάνεις στη ζωή σου. Δε σημαίνει ότι πρέπει να είναι καταστροφική για την προηγούμενη ζωή σου όμως. Και είναι μία αλλαγή που πρέπει να φρόντισεις να την απολαύσεις. Με τη φροντίδα αυτής της αλλαγής φροντίζεις και τον εαυτό σου.

Είπαμε, απλά και συνηθισμένα πράγματα.

Thursday, November 1

Οι μετανάστες είναι άνθρωποι

«There was an iciness, a sinking, a sickening of the heart – an unredeemed dreariness of thought which no goading of the imagination could torture into aught of the sublime.» Edgar Allan Poe: “The Fall of the House Usher

—————————

από το αντίστοιχο ποστ στου "Ροΐδη"

«Eλλαντάναμο» είναι μια λέξη που πρωτοείδα αυτές τις μέρες στην «Ελευθεροτυπία» και δεν μου άρεσε καθόλου. Ξέρω ότι η χώρα μας έχει στη διάθεσή της λίγα σχετικά μέσα σε σχέση με μεγαλύτερες πληθυσμιακά χώρες να αντιμετωπίσει την συνεχή παράνομη μεταναστευτική ροή, ξέρω ότι οι υποδομές και οι δυνατότητές μας είναι δυσανάλογα μικρές σε σχέση με τις ανάγκες ενός τεράστιου παγκόσμιου πια φαινομένου-προβλήματος. Ξέρω επίσης ότι η χώρα μας και σαν χώρος-αγορά είναι δύσκολο να απορροφήσει όλο το ξένο ανθρώπινο δυναμικό που «εισβάλει». Από την άλλη όμως όλοι ξέρουμε ότι εδώ μιλάμε για ανθρώπους, όχι αντικείμενα. Πρόκειται για ψυχές που ψάχνουν να ζήσουν, να αναπνεύσουν με αξιοπρέπεια, δεν ψάχνουν για κάποιο νέο Ελ Ντοράντο όπως θέλουν μερικοί να πιστεύουμε, ούτε τη Γη της Επαγγελίας στη πραγματικότητα αναζητούν. Αναζητούν τροφή για το σώμα, τη ψυχή τους, μια ελάχιστη εκπαίδευση, ένα αξιοπρεπές μερίδιο ζωής για τους ίδιους και τα παιδιά τους.

Έχουμε τόσα υπουργεία, τόσες αρχές και θεσμούς. Έχουμε σύνταγμα που μας καθορίζει –υποτίθεται – σαν κράτος δικαίου. Ας φτιάξουμε μία ακόμη Αρχή ή Υπουργείο, κάτι τέλος πάντων που να βλέπει συνολικά το «πρόβλημα», γιατί δεν πρόκειται μόνο για πρόβλημα αλλά για μια παγκόσμια πραγματικότητα. Η χώρα μας γεωπολιτικά βρίσκεται εδώ που βρίσκεται και δεν πρόκειται να μετακινηθεί ποτέ από την περιοχή της. Δεν μπορούμε να μεταφέρουμε την Ελλάδα κύριοι, στο μέσο του Ειρηνικού Ωκεανού προκειμένου να αποφύγουμε τις ευθύνες που σαν κράτος μας αναλογούν.

Δεν είναι υποχρεωτικό οι μετανάστες που τελικά φτάνουν ως εδώ (πολλοί καταλήγουν στους υγρούς τάφους των θαλασσών μας), να βασανίζονται και να αντιμετωπίζονται σαν σκουπίδια από αμόρφωτους κι απαίδευτους λιμενικούς ή άλλους των αρχών μας, αφού το μυστικό είναι ένοχο και κοινό περί της βίας που χρησιμοποιείται εις βάρος κάθε διεθνούς δικαίου περί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι πράξεις ακραίας περιφρόνησης προς την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ζωή είναι μία υποτιμητική ύβρης σε μια χώρα –«λίκνο» πολιτισμού.

Κύριοι Αρμόδιοι τα γνωρίζεται, και αυτό είναι χειρότερο, γιατί με τη σιωπή και την απραξία σας σιωπηρά ανέχεστε τις παρανομίες των κρατικών σας αρχών. Τα όργανά σας χρειάζονται επιμόρφωση, εκπαίδευση, εξοπλισμό, υποδομή και ολίγη ανθρώπινη καλλιέργεια. Το μεταναστευτικό θέμα δεν είναι ζήτημα προσωρινό, οι ορδές των πεινασμένων και των κατατρεγμένων δεν θα σταματήσουν να πιέζουν από το νότο και τα ανατολικά κυρίως της Ευρώπης.

Τραγούδια και θούριους τύπου «Μακεδονία ξακουστή» με πλαστικές γαλανόλευκες και άλλοι μετρητές εθνικών συνειδήσεων δεν έχουν θέση εδώ. Δεν χρειάζονται οι ξένοι στη χώρα μας να «σωφρονιστούν», να ζήσουν θέλουν, όπως έκαναν εκατομμύρια Έλληνες μετανάστες στις παλιές «καλές» δεκαετίες που πέρασαν, ελπίζουμε ανεπιστρεπτί. Κάντε κάτι, τουλάχιστον στη Μνήμη τους.

Sunday, October 28

Γκρεκάνοι, Grecia Salentina, Magna Grecia!... με μια μουσική ματιά.

Γυρίζοντας προχθές το βράδυ στο σπίτι άκουγα δεύτερο πρόγραμμα, το οποίο το βράδυ όπως και το ραδιόφωνο της ΝΕΤ μπορεί να γίνουν μεγάλη έκπληξη, ακούω λοιπόν ένα τραγούδι ιταλικό, και λίαν ξεσηκωτικό το οποίο δυστυχώς δεν πρόλαβα να ακούσω την παρουσίαση του αλλά για καλή μου τύχη στην συνέχεια η εκφωνήτρια ανάφερε ότι το συγκεκριμένο τραγούδι είναι ένα εργατικό τραγούδι και η εκτέλεση του ήταν από ένα συγκρότημα που συλλέγει τραγούδια κυρίως από τον Ιταλικό νότο και με επίκεντρο τις ελληνόφωνες περιοχές.
Με το που φτάνω στο σπίτι αρχίζω την ανασκαφή στα cd μου και πολύ εύκολα βρίσκω ένα cd των Γειτονία ή Ghetonia από το Σαλέντο, χωρίς πολύ σκέψη βάζω το 5, το kalinifta, και παράλληλα ανοίγω το computer και αρχίζω να ψάχνω, πολύ γρήγορα βρίσκω τον τίτλο του τραγουδιού που άκουσα στο ραδιόφωνο και έγινε η αφορμή γι αυτή την ανάρτηση.
Επρόκειτο για το Sciur Padrun ένα εργατικό τραγούδι από την Βόρεια Ιταλία που το τραγουδούσαν οι εργάτριες στους ορυζώνες.
H παρακάτω εκτέλεση είναι από την Αnna Identici


έτσι λοιπόν το συγκεκριμένο τραγούδι με πήγε από τον βορά στον νότο να θυμηθώ τραγούδια που είχα να ακούσω χρόνια και επίσης να με κάνει να επιθυμώ διακαώς ένα ταξίδι από την Νάπολη μέχρι την Σικελία, και με επίκεντρο το Salento και την Calabria, να μείνω στα χωριά όπου οι Γκρεκάνοι αντιστέκονται σε όλες τις μελέτες περί αφανισμού της διαλέκτου τους και μιλούν ακόμα Griko - Γκρεκάνικα και φυσικά εξαιτίας ενός, δύο ή μερικών δεκάδων ανθρώπων γίνεται μια σοβαρή προσπάθεια διάσωσης της πολιτιστικής τους ταυτότητας.

KΑΛΥΝΗΦΤΑ
Τι έν΄γλυτσέα τούση νύφτα τι εν΄ώρια
τσ εβώ ε πλώνω πενσέοντα σ εσένα
τσ' ετού μπει στη φενέστρα σου αγάπη μου
της καρδίας μου σου 'νοίφτω τη πένα.

Εβώ πάντα σ' εσένα πενσέω
γιατί σένα φσυχή μου 'γαπώ
τσαι που πάω που σύρνω που στέω
στη καρδιά μου πάντα σένα βαστώ

Καληνύφτα σε 'φήνω τσαι πάω
πλάια σου 'τι 'βω πίρτα πρικό
τσαι που πάω που σύρνω που στέω
στη καρδιά μου πάντα σένα βαστώ.


Ακούστε και το Is oriamu, ένα τραγούδι που με αγγίζει στην καρδιά...



από το φεστιβάλ "Οι Έλληνες συναντούν τους Έλληνες" (Φεβρουάριος 2007)
με τον Roberto Licci και τους Εncardia.
Απλά να σημειώσω ότι η μικρή έρευνα που έκανα, με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο Roberto Licci είναι ένας από αυτούς που κάνουν μια μεγάλη προσπάθεια στην διάσωση των γκρεκάνικων, έλληνας από το Salento που σχεδόν του απαγορευόταν να μιλά γκρεκάνικα διότι μόνο με τα ιταλικά θα μπορούσε να προοδεύσει στην ζωή του...

E mmu sirni e kardia na su miliso
Fse ci-ppu 'vo kratenno 'sti fsichi
Ma su kanoscio fissa mes ta-ammaddia-mmu
Ce olo to pansieri-mmu tori

Eleune t’ ammaddia-mmu ka se recina
Sto petto-mmu grammeni ‘se vasto
Ce passio nifta to mussai-ssu t’ orio
Ess’ ipuno, jelonta, to toro

Ce ‘mpizzikata a fiddha tis kardia
Ce ternasi sto jema-mu vasto
Mia sikka ca mu fei tin amilia
Ste mu skuriazi ammaddia, on e toro

Ce l termasi ce sikka ce l lumera
Mu sizi ghiani esu manexo
Ce quai momento fse-su pao rotonta
Sa ‘mbakkao fiuru pu jurei nero


και η μετάφραση αυτού:

Δεν θέλει η καρδιά να σου μιλήσει
για κείνο που κρατάει μεσ' την ψυχή
μα σαν κοιτάς εσύ μέσα στα μάτια
την σκέψη μου διαβάζεις στην στιγμή.

Λένε λοιπόν τα μάτια μου σε σένα
βασίλισσα στο στήθος πως βαστώ
και κάθε νύχτα την γλυκειά μορφή σου
σε όνειρο χαρούμενο θωρώ.

Και τρέμουνε τα φύλλα της καρδιάς μου
και πυρετός στο αίμα μου κυλά
σκοτείνιασαν τα μάτια και δεν βλέπω
κι η ανάσα σου μου κόβει την μιλιά.

Τον πυρετό, την φλόγα, το σκοτάδι
μπορείς να διώξεις φως μου μόνο εσύ
σ 'αναζητώ και ψάχνω την δροσιά σου
σα διψασμένο μόνο γιασεμί.


συνεχίζεται με τους GHETONIA, ENCARDIA, CANZONIERE GRECANICO SALENTINO κ.α. ....
καλή ακρόαση !

αυτό το ποστ το έχω ανεβάσει και στο προσωπικό μου blog: Natassastravels

Thursday, October 25

Aloo Gobi




Το να ζεις σε άλλους τόπους, πλουτίζει την ψυχή. Σιγά σιγά, ο τόπος κάτι σταλάζει μέσα σου, κάτι απ’αυτόν, ή ακόμα ακόμα, κάτι από άλλους τόπους, έτσι όπως αρμόζει και στην εποχή που ζούμε, όπου τα πάντα είναι ρευστά.

Εδώ στην Αγγλία λοιπόν, άλλαξε και ο τρόπος που μαγειρεύω. Ετσι κάνουμε στο σπίτι ελληνικά φαγητά, κάνουμε και αγγλικά ( bangers and mash, fish and chips κτλ), αλλά κάνουμε και ινδικά, απαραιτήτως, μια φορά την εβδομάδα.

Θυμάμαι το πρώτο μου curry σε εστιατόριο στο Birmingham, να μην ξέρω τί να παραγγείλω, να μη ξέρω τί είναι το κάθετί. Εξι χρόνια μετά, και πλέον μπορώ να πω οτί ξέρω τί τρώω, και ξέρω και πώς γίνεται. Στην κουζίνα μου έχω πάνω από σαράντα διαφορετικά μπαχαρικά, πηγαίνω πότε πότε και από τους ινδούς μανάβηδες για περίεργα λαχανικά, και ξέρω και την ορολογία σε άπταιστα Punjabi!

Εχω προχωρήσει και σε τεχνική κατάρτηση, κάθομαι με τις ώρες και μερακλώνω, καβουρντίζω τα μπαχαρικά, τα χτυπάω στο γουδί, φτιάχνω curry paste με καρύδα, φτιάχνω μαρινάδες και αρωματικά λάδια για το τελείωμα, ζυμώνω ψωμί- τα πάντα.

Αφού έχω δοκιμάσει και να κάνω fusion με την ελληνική κουζίνα, με φοβερά αποτελέσματα: αν ας πούμε, στη φακή που κάνετε, όπως την κάνουμε, βάλετε στο τέλος φρέσκο κορίανδρο ψιλοκομένο και αντί για φρέσκο λαδάκι περιχύσετε με λάδι στο οποίο θα έχετε τηγανήσει μια καφτερή πιπεριά, θα γλύφετε τα δάχτυλά σας!!

Και έχω και μια συνταγή για αρχάριους που είναι και vegetarian, και εύκολη και κλασσική. Είναι το Aloo Gobi δηλαδή πατάτες με κουνουπίδι. Δεν θέλει πολλά περίεργα, αλλά μην παραλείψετε το τζίντζερ και το φρέσκο κορίανδρο- δεν λέει, και ξέρω καλά οτί τα έχει και ο Μαρινόπουλος!!

Ζεσταίνω λοιπόν πέντε κουταλιές ηλιέλαιο, και ρίχνω για 20 δευτερόλεπτα μια κουταλιά σπόρους κυμίνου και τρία ξερά πιπεράκια καυτερά. Αμέσως μετά ρίχνω ψιλοκομένο σκόρδο (3 σκελίδες) και ψιλοκομένο τζίντερ ( καμιά 3 εκατοστά), για άλλα 30 δευτερόλεπτα. Μετά ρίχνω δυό πατάτες κομένες κοματάκια και τηγανίζω για 3 λεπτά, και μετά ένα μικρό κουνουπίδι κομένο σε φουντίτσες για άλλα 2 λεπτά. Χαμηλώνω τη φωτιά και προσθέτω δυο ντομάτες κομένες στα τέσσερα, ένα καφτερό κόκκινο πιπεράκι ψιλοκομένο, ένα κουτάλι της σούπας χυμό λεμόνι, μια χούφτα ψιλοκομένο φρέσκο κορίανδρο και μια κουταλιά αλάτι. Σκεπάζω την κατσαρόλα και αφήνω να ψηθεί το φαγητό σε σιγανή φωτιά, ανακατεύοντας πότε πότε μην κολήσει. Θέλει κανένα τέταρτο με 20 λεπτά ακόμη, και σερβίρω με ρύζι μπασμάτι.

Συμπερασματικά, πιστεύω οτί το Ινδικό φαγητό ταιριάζει στους Ελληνες. Δοκιμάστε το, και πείτε μου αν κάνω λάθος!!

Thursday, October 18

Βοηθήστε να σώσουμε τον Σάκη!

Απευθύνομαι σε όλους εσάς που διαβάζετε αυτό το blog και οι περισσότεροι είστε μετανάστες. Ζητάω την βοήθεια σας για ένα πολύ σοβαρό θέμα που με αφορά άμεσα γιατί πρόκειται για την ζωή ενός φίλου, συμμαθητή, συντοπίτη, γείτονα από τα παιδικά μας χρόνια στην Ελλάδα, αλλά και συνοδοιπόρου στην Σουηδία εδώ και 30 χρόνια. Ζητάω την βοήθεια σας, ειδικά των Ελλήνων «συνμπλόγκερς» που γνωρίζω ότι είναι ευαίσθητοι σε θέματα που αφορά άλλους συνανθρώπους μας και κινητοποιούνται άμεσα. Διαδώστε την προσπάθεια που κάνει ό αδερφός του Σάκη αλλά και οι φίλοι του, να προστατέψουν την ζωή του αλλά και τα ατομικά του δικαιώματα, απέναντι στον Δήμο Στοκχόλμης και του Δημοτικού διαμερίσματος Farsta που τα καταπατεί παράφορα. Ειδικά οι bloggers απο Σουηδία θα πρέπει να βοηθήσουμε.
Δεν θέλω να κάνω κατάληψη του χώρου εδώ χωρίς την άδεια σας για τέτοια θέματα, γιαυτό σας παραπέμπω στο blog μου για να διαβάσετε περισσότερα.

http://www.ipodcrates.com/

Το επίσημο blog του Σάκη που ξεκίνησε εχθές είναι μόνο στα Σουηδικά ακόμη.

http://vagiatas.wordpress.com/


Βοηθήστε όπως μπορείτε.

Σας ευχαριστώ!

Επικαιροποίηση:

save-sakis.gif

Εάν θέλετε να βάλετε το ανωτέρω μπάνερ στο ιστολόγιο / ιστοσελίδα σας, αντιγράψτε και επικολλήστε τον παρακάτω κώδικα:




Ευχαριστώ

Wednesday, October 17

Blog Action Day Wrap Up (Ευχαριστηριο Email)

Αυτο το email μου το εστειλαν απο την Blog Action Day Team. Δεν γνωριζω αν το ελαβε και κανας αλλος απο εσας αλλα ειπα να το ανεβασω για παν ενδεχομενο. Παρεμπιπτοντως τον εναν νεαρο που ανελαβε να κανει αυτο το "κινημα" τον εχω γνωρισει μεσω μιας δουλειας. Ειναι και οι τρεις πρωτεργατες Αυστραλοι. Δεν ξερω αν καταφεραν τιποτα... Πολλοι λενε οχι, ξερω οτι τουλαχιστον εκαναν 20.000 blog και τους αναγνωστες τους να σκεφτουν οτι υπαρχει και το περιβαλλον...Εστω και για μια μερα.
OVER & OUT,
Nemo



The very first Blog Action Day was an unprecedented success and
we've got the final wrap up where the site used to be at
http://blogactionday.org complete with statistics, sample posts,
details of the huge amount of press coverage we had all over
the world, quotes and more.

It's a must see. Please feel free to spread the word around as
it's great for people to really see what we achieved together.


******
Thanks

And if I could just say a huge thank you to every single one of
you, all 20,603 registered bloggers who took the plunge even if
it meant going off their regularly scheduled programming and
stood up to be counted.

Also thank you to everyone who helped out with the effort, in
particular Leo Babauta whose contacts, writing and enthusiasm
pushed the enterprise forward, my wife - Cyan Ta'eed who braved
the media and fronted up to interviews around the globe, John
Brougher who put together the superb video, Ryan Allen who
performed the elite coding to keep the site up despite barrages
of traffic and most importantly my Dad - Fuad Ta'eed who valiantly
looked through thousands of blogs to give the tick of approval,
every single day for two months.



So until next year when we get back together for
Blog Action Day 2008,

This is Collis signing off,
on behalf of the Blog Action Day team
http://blogactionday.org

Tuesday, October 16

Τελικά, μετανάστης



Να μαι και γω να γράφω από το Λήντς στη Βόρεια Αγγλία! Αν και ποτέ δεν θα μπορούσα να το φανταστώ οτί θα έγραφα στο “Μετανάστη”, την είχα μάλλον τη μετανάστευση στο αίμα μου: οι γονείς μου και οι δυο παιδιά προσφύγων, από τη Στενήμαχο και από τον Πόντο, με συγγενείς ακόμα στη Βουλγαρία, από αυτούς που δεν ήρθαν τότε με τις ανταλλαγές. Ο αδερφός του παππού μου έκανε λίγο Μακρόνησο ( αυτό που ονομάζουμε “εσωτερική μετανάστευση”), και αρκετοί συγγενείς του πατέρα μου έφυγαν το 60 για Γερμανία. Εκανε και ο ίδιος δέκα χρόνια εκεί, δούλεψε σκληρά για να σπουδάσει, και πάντα κοίταζε να γυρίσει πίσω.

Τελικά, αφού παντρεύτηκε τη μαμά μου ξανάφυγαν μαζί για να πάνε στο Βέλγιο, με εμένα και την αδερφή μου μικρά. Πάλι δεν τους άρεσε λέει, αν και ήτανε μάλλον “γιαλαντζί” μετανάστες: η μητέρα μου δίδασκε στο Ελληνικό σχολείο, και ο πατέρας μου έκανε διδακτορικό στο πανεπιστήμιο. Εκεί όμως αν μη τί άλλο, γνωρίσαμε και πραγματικούς μετανάστες, αυτούς που έφυγαν κάποτε από τη φτωχή Ελλάδα για να δουλέψουν “ στου Βελγίου τις στοές”, που λέει και ο Καζαντίδης.

Εκεί γνωρίσαμε και τις κατά Σαββόπουλο “των Ελλήνων κοινότητες”, με το σχολείο και την εκκλησία, και το πώς με το ένα και το άλλο, πώς τα φέρνει η ζωή, και οι Ελληνες παντρεύνται πάλι Ελληνίδες, και να πάλι στο Ελληνικό σχολείο κτλ (βλέπε και My big fat Greek wedding).

Γυρίσαμε όμως, εγώ σπούδασα στη Θεσσαλονίκη Γαλλικά παρακαλώ(!!), και έπιασα δουλεία στην τράπεζα. Από κει, όλο κοίταζα όμως πώς θα φύγω, είχα και αυτή τη λόξα να γίνω η μούσα ενός ρώσσου σκηνοθέτη, μάθαινα ρωσσικά στη Δράμα, και κοίταζα να δώ πότε θα κάνει η Εμπορική κατάστημα στη Μόσχα να κάνω αίτηση.

Με το ένα και το άλλο, έκανα μια αίτηση για υποτροφία για να κάνω μεταπτυχιακά σε ρωσσικές σπουδές στην Αγγλία, η οποία και απορρίφθηκε. Αλλά το είχα δέσει σκοινί-κορδόνι οτί θα φύγω, και δε με χωρούσε πια ο τόπος.

Τα μάζεψα λοιπόν, και ήρθα εδώ πάνω να κάνω το μεταπτυχιακό, με δυο τεράστιες βαλίτσες και χωρίς σχέδια για το μέλλον.

Από τότε έχουν περάσει έξι χρόνια, παντρεύτηκα, έχω δυο παιδάκια και σπίτι εδώ στο Λήντς. Ακόμα σχέδια για το μέλλον δεν έχω, αλλά όπως λέμε και μεις εδώ πάνω, I ve made a home here.

Monday, October 15

Blog action day

15 Οκτωβρίου-Blog action day για το περιβάλλον!

Ποτέ ξανά!


Sunday, October 14

ΦΕΥΓΕΙ ΤΟ ΤΡΕΝΟ... (ΝΟΥΜΕΡΟ 2)

Αφού επί πέντε περίπου μήνες έφαγα τις βροχές και τις μούχλες στο Erlenbach a Main, που είναι κοντά στο Aschaffenburg που είναι κοντά στην Φρανκφούρτη, έφυγα μετά, πάλι με τρένο, για το Düsseldorf.
Έμενε τότε εκεί μια από τις αδελφές μου, η πρεσβυτέρα από τα 13 αδέλφια, την οποία βλέπαμε και σαν μάνα και οπωσδήποτε ήθελα να την επισκεφτώ και αυτήν.

Ένα μήνα έμεινα εκεί αλλά δεν θυμάμαι πολλά πράγματα, θυμάμαι μόνο ότι από εκεί πήρα το τρένο, πάλι, για Σουηδία.

Ένα κρύο πρωινό του Μάρτη του1975, λοιπόν, φτάνω στην Στοκχόλμη αλλά λίγο πριν φτάσει το τρένο στον σταθμό, T- Centralen, ζήτησα από κάποιους συνεπιβάτες να μου εξηγήσουν πώς θα τηλεφωνούσα. Ήθελα να τηλεφωνήσω στο σπίτι του αδελφού μου να δω αν ήταν εκεί καθώς ούτε αυτοί ήξεραν με ακρίβεια την ώρα της άφιξής μου.

Τώρα που το σκέφτομαι αναρωτιέμαι γιατί δεν το ήξεραν - προφανώς δεν υπήρχαν τηλέφωνα...
Αναρωτιέμαι επίσης πώς συνεννοούμουν αφού αγγλικά τότε δεν γνώριζα και τα γερμανικά μου ήταν άθλια. Πόσα να μάθεις σε 5-6 μήνες δίχως να πας σχολείο;


Θυμάμαι που οι συνεπιβάτες, δεν τους θυμάμαι καν, μου δώσανε ένα κέρμα για να χρησιμοποιήσω για το τηλεφώνημα...μετά λενε οι σουηδοί δεν είναι φιλόξενοι, βλακείες!

Στο σπίτι δεν απαντούσε κανείς κι εμένα με έπιασε ο φόβος. Παρόλα αυτά πήρα ένα ταξί και με ένα παλιό γράμμα του αδελφού μου, με την διεύθυνσή τους στον φάκελο, ήξερα ότι ο ταξιτζής θα έκανε καλά την δουλειά του.
Σκοπός μου ήταν να ανέβω σπίτι να πάρω λεφτά για να πληρώσω στο ταξί και σε περίπτωση που κανείς δεν ήταν εκεί, σκεφτόμουν, θα χτυπούσα σε κάποιον γείτονα να με εξυπηρετήσει.

Τι να κάνεις; Όταν βρίσκεσαι σε ανάγκη βρίσκεις και ένα σωρό τρόπους για να επιβιώσεις!

Μα σαν χτύπησα το κουδούνι σηκώθηκε ο λαός – και κανείς τους δεν είχε ακούσει το τηλέφωνο που χτυπούσε πριν περίπου ένα μισάωρο....

Όλα καλά και την επόμενη μέρα ξεκίνησα κατευθείαν τα μαθήματα για να μάθω την γλώσσα.

Το post, όμως, έγινε ήδη μεγάλο και βλέπω πάλι να έχουμε συνέχεια.....

Nottingham calling


Ευχαριστώ για την πρόσκληση! Αν και δε θεωρώ τον εαυτό μου 'μετανάστη' μου άρεσε η ιδέα του blog ως χώρο συνάντησης ανθρώπων από κάθε μεριά της γης με ένα κοινό στοιχείο: την ίδια πατρίδα. Καλή αρχή λοιπόν!

Friday, October 12

Όλη η ζωή μια ξένη χώρα.





Φθινοπώριασε στην Στοκχόλμη και σαν πρώτο μου post, είπα να ανεβάσω μια φωτογραφία αλλά και ένα βιντεοκλίπ με ένα τραγουδάκι (Live tomorrow) που ταιριάζει με την ατμόσφαιρα της εποχής και που έχει και λιγάκι ”μεταναστευτικό” ιστορικό. Βλέπετε η νεαρή τραγουδίστρια ονόματι Laleh από το Γκέτεμποργκ της Σουηδίας, είναι γεννημένη στο Iran και ήρθε στην Σουηδία σαν πολιτικός πρόσφυγας με τους γονείς της σε ηλικία ενός έτους. Η ταλαντούχος αυτή τραγουδίστρια, είναι ένα από τα πολλά «μεταναστόπουλα» της Σουηδίας που κατάφεραν να αναδειχθούν στην χώρα υποδοχής τους, αλλά και να καθιερωθούν διεθνώς, κόντρα στις όποιες αντιξοότητες και εμπόδια που βρέθηκαν στον δρόμο τους λόγω καταγωγής και διαφορετικότητας.Μεταξύ άλλων ο επίσης Ιρανικής καταγωγής Arash αλλά και πολλά Rap γκρουπ. Την αρχή έκανε φυσικά η δική μας Έλενα Παπαρίζου με το συγκρότημα των Antique πριν πολλά χρόνια. Άσχετα με το αν κανείς δέχεται η όχι τις μουσικές επιλογές των παιδιών αυτών, δεν μπορεί παρά να χαίρετε για την προσπάθεια και την επιτυχία τους. Ειδικά όταν η επιτυχία έρχεται στον χώρο της βιομηχανίας του θεάματος και της μουσικής που είναι δύσκολο να πετύχει κανείς και να καθιερωθεί στην κορυφή.



Επιτρέψτε μου να εκφράσω μερικές σκέψεις μου, για τον όρο «Μετανάστης» που είναι το κοινό μας σημείο αναφοράς αλλά και στοιχείο συμμετοχής στο ιστολόγιο αυτό.
Ο όρος «Μετανάστης» είναι φορτισμένος με πόλους συμβολισμούς, προκαταλήψεις αλλά και διαφοροποιήσεις στον προσδιορισμό . Στις χώρες υποδοχής μεταναστών, λαμβάνει τον χαρακτήρα γενικευμένης ομαδοποίησης και μαζικής ταυτοποίησης. Χωρίς να λαμβάνει υπόψιν, τις διαφοροποιήσεις πολιτισμικής και κοινωνικής προέλευσης, καταγωγής, αλλά και την μοναδικότητα της προσωπικότητας των ατόμων, που συναθροίζονται κάτω από την κατηγορία «Μετανάστες». Χρησιμοποιείται για όλους εμάς, που τον έχουμε «καπελωθεί» παρά την θέληση μας, γιατί κάποιοι δεν βρίσκουν άλλο τρόπο να μας «ταξινομήσουν» και να μας ξεχωρίσουν από το κυρίαρχο ρεύμα των ιθαγενών της χώρας υποδοχής. Πάντα ήμουν επιφυλακτικός στον όρο αυτό, μη θέλοντας να με προσδιορίζει σαν άτομο στην κοινωνία που ζω. Παρόλαυτα δέχομαι τον όρο «μετανάστης» με μια πιο ευρεία έννοια από αυτή της στενά «χωροταξικής», κάποιος δηλαδή που άφησε την χώρα του /τον τόπο του/ για κάπoια άλλη χώρα η άλλον τόπο. Αυτό που κρατάω από τον όρο, είναι αυτή η αίσθηση της απώλειας για κάτι και της νοστάλγιας για κάτι άλλο, της περιθωριοποίησης και της αποξένωσης από κάπου και το όνειρο της φυγής για κάπου αλλού. Η νοσταλγία για αυτό «το άλλο» η «τον άλλο», η μη συμφιλίωση με το «ξένο» και η συνεχής αναζήτηση του οικείου. Όλη η ζωή μια ξένη χώρα τελικά.
Πολλές φορές, όταν ακούω την λέξη «μετανάστης» μου έρχεται στο μυαλό ένας στίχος του Ρασουλή:

«Μετανάστης στην αγκάλη σου
κι έπεσε πολλή δουλειά,
κι έπεσε πολλή δουλειά
Ξενιτιά είναι το κορμάκι σου
γυρισμό από δω δε βλέπω πια.»

Με την έννοια αυτή όλοι είμαστε μετανάστες, η αισθανόμαστε σαν μετανάστες καποιες φορές. Αυτή ήταν και η προτροπή του φίλου «Nemo» για όσους θέλουν να γράφουν σε αυτό το blog, «...μετανάστες αλλά και όσοι αισθάνονται μετανάστες». ». Είμαι μετανάστης αλλά πολλές φορές αισθάνομαι κιόλας σαν τέτοιος.
Χαιρετίσματα σε όλους...

Wednesday, October 10

ΦΕΥΓΕΙ ΤΟ ΤΡΕΝΟ.....!

Μια και μπήκαμε στην, ας την αποκαλέσω Συντακτική Επιτροπή, του Μετανάστη, σκέφτηκα ότι θα ταίριαζε να γράψω για το ταξίδι μου προς τον ξενιτεμό!


Μετά από τα πολλαπλά μαλώματα και τις καθημερινές φασαρίες με τον πατέρα μου, ξέρετε εκείνα τα ΟΧΙ γραμματέα θα σε κάνω – ΟΧΙ αστυνόμος θα γίνω... κλπ., έριξα «την μαύρη πέτρα» στο χωριό παίρνοντας το τρένο από το Καλοχώρι Σερρών για να κατέβω Αθήνα.
Ήμουν 21 ετών τότε και είχα μια και μοναδική γνωριμία στην Αθήνα, την Μαίρη δεν είχα, όμως, ούτε διεύθυνση ούτε τηλέφωνό της.

Δεν θα μείνω τώρα στην Αθήνα, όπως δεν έμεινα και τότε, αν και ολόκληρο βιβλίο θα γέμιζε η διαμονή μου εκεί.

Ένα μήνα αργότερα άφησα την Αθήνα και ξεκίνησα πάλι με τρένο για την Γερμανία όπου έμεναν τέσσερα από τα αδέλφια μου.
Μέχρι τα σύνορα της τότε Γιουγκοσλαβίας, αντί να αποχαιρετώ τα πάτρια εδάφη κυρίως εκεί γύρω στην Θεσσαλονίκη, ήμουν στην τσίτα, ανήσυχη μη μπει στο τρένο κανένας πατέρας μου... και αλοίμονό μου!

Πρέπει, ωστόσο, να πω την λεπτομέρεια ότι από το χωριό είχα φύγει εις αγνείαν του, δηλαδή στα κρυφά, αλλά δεν θυμάμαι αν τότε την αποχώρησή μου την έβλεπα για οριστική ή αν η λαχτάρα που είχα για την μάνα μου θα με οδηγούσε μετά από μερικές εβδομάδες πάλι στο χωριό διότι την αποθυμούσα πολύ – πάρα πολύ! Έκλαιγα μόνο που θυμόμουν ένα της φουστάνι – το θυμάμαι ακόμα, ένα σε μπλε χρώμα και με άσπρες βουλίτσες - πουάν ...

Τα πέρασα τα σύνορα, ευτυχώς δίχως επεισόδια, και εφόσον ο μήνας ήταν Οκτώβριος όσο ανέβαινε το τρένο το κρύο γινόταν αισθητό κυρίως πάνω στα τζάμια του. Και το πιο χοντρό ρούχο που είχα ήταν μια απλή, λευκή, κοντή, πλεκτή, λεπτή ζακετούλα!

Στο Μόναχο η πρώτη στάση, στην Φρανκφούρτη η δεύτερη, στο Aschaffenburg η τρίτη και επιτέλους έφτασα στο Erlenbach a Main!
Με τρεμάμενο κορμί και από κρύο αλλά και από φόβο, καθώς συνοδευόμουν από δυο τούρκους, έφτασα επιτέλους στο σπίτι του ενός από τα αδέλφια μου.

Έξι μήνες αργότερα συνέχισα την οδύσσειά μου, πάλι με τρένο, με προορισμό την Στοκχόλμη της Σουηδίας...

Δέκα χρόνια αργότερα η οδύσσεια συνέχισε για το New Jersey της Αμερικής... αλλά εδώ σταματά το παραμύθι!
Η συνέχεια στο επόμενο τεύχος, όπως γράφανε και σε περιοδικά που κάπου – κάπου διάβαζα κι εγώ σαν κοπελιά....

Monday, October 8

τι'ν'η πατρίδα μας;

Το παρακάτω κείμενο είχε ανέβει και στο blog μου, αλλά το ανεβάζω κι εδώ, σαν "εισαγωγικό σημείωμα" και "σύσταση".

Γεννιέσαι κάπου. Όχι σε μια χώρα, ούτε καν σε μια πόλη. Σε μια γειτονιά. Σε ένα σπίτι. Οι πρώτοι άνθρωποι που αντικρίζεις είναι οι γονείς σου. Μετά, οι φίλοι τους, οι συγγενείς. Έπειτα, γνωρίζεις το σχολείο, τους συμμαθητές, άλλες γειτονιές, άλλες πόλεις κι άλλους τόπους, συνήθως πρώτα της χώρας σου (σου;). Ίσως κάποτε να φύγεις, ίσως και να μη φύγεις ποτέ, ίσως να ξαναγυρίσεις μόνιμα ή εκ περιτροπής.Ίσως κάποτε ο τόπος όπου γεννήθηκες να είναι μόνο ο τόπος όπου περνάς τις διακοπές σου. Κι ίσως, τότε, να νιώσεις πως έχεις χάσει την επαφή, το κρίσιμο στοιχείο της καθημερινότητας, πώς εξελίσσονται τα τοπία και οι άνθρωποι. Τ' αγαπάς ακόμα, κι ας νιώθεις πως δεν σε καταλαβαίνουν, κι ας μην τα καταλαβαίνεις όσο καλά το κατάφερνες κάποτε, κι ας μη χωράς πουθενά πια.
Συνήθως, θα γνωρίσεις κι άλλους τόπους, κι άλλους ανθρώπους, πολλούς, κάποιους θα αγαπήσεις, κάποιους θα μισήσεις, κάποιοι θα είναι αδιάφοροι, με άλλους θα συνάψεις σχέσεις, άλλοτε θυελλώδεις, άλλοτε ήπιες, επίπεδες ή με σκαμπανεβάσματα, κάποιες θα θυμάσαι, κάποιες θα ξεχάσεις.

Όμως, ο τόπος όπου γεννήθηκες είναι πάντα το καταφύγιο, το απάγκιο, εκεί που ανατρέχεις όταν όλα ζορίζουν, η αγκαλιά της μάνας, το πεζοδρόμιο όπου έκανες ποδήλατο, όταν ήσουν παιδάκι. Μπορεί όμως να βρεις κι άλλες αγκαλιές, κι άλλους δρόμους. Το καθένα έχει τη χάρη του, τη σημασία του, την αξία του. Σε όλα, έμαθες, ένιωσες, έζησες.

Γεννήθηκα στο Γουδί, πέρασα τα παιδικά μου χρόνια στου Ζωγράφου, τα εφηβικά στο Μαρούσι. Μετά, έμαθα την Αθήνα και την αγάπησα, όσο κανένα άλλο μέρος στον κόσμο.Ο πιο όμορφος δρόμος του κόσμου είναι για μένα η Πανεπιστημίου. Το πιο όμορφο καφενείο βρίσκεται Σόλωνος και Θεμιστοκλέους.

Έμαθα, ένιωσα κι έζησα στην Αθήνα. Αλλά, έμαθα, ένιωσα κι έζησα και στο Στρασβούργο, και στη Βέρνη και στο Βέλγιο. Κι έχω να θυμάμαι και τη Βιέννη, και τη Μήλο, και τη Μυτιλήνη, και την Κρήτη και την Αμοργό, και την Πάρο και το Παρίσι, και το Βερολίνο, και τη Ρώμη, και τη Μονεμβασιά, και... και... Δεν έχω, όμως, τίποτα να θυμηθώ από την Κάρπαθο, την Κομοτηνή ή τη Λήμνο, γιατί δεν έχω βρεθεί ποτέ εκεί.

Πατρίδα μου, εν τέλει, είναι οι τόποι όπου έζησα, οι άνθρωποι που αγάπησα και όσα έχω να θυμάμαι. Οι εμπειρίες, η γνώση, τα λάθη, τα σωστά...Όσα έχω να θυμάμαι, όσα έζησα, όσα ένιωσα. Και κυρίως όσα κουβαλάω μαζί μου, όπου κι αν βρεθώ. Γιατί πια δεν έχει σημασία πού ζω, πιθανότατα είμαι σε θέση να ζήσω οπουδήποτε. Την πατρίδα μου, όμως, την κουβαλάω μέσα μου.
______________________________________

Καθώς δεν ζω πια στην Ελλάδα, είναι πολλά που με ξενίζουν πλέον σε αυτήν. Κι είναι πολλά που με εκνευρίζουν, που αντιπαθώ και κυρίως που με στεναχωρούν. Αλλά είναι κι άλλα τόσα που αγαπώ, που μου λείπουν, οι άνθρωποί μου, το παρελθόν μου, ο ήλιος, η θάλασσα, τα γεμιστά και το ούζο (γραφική ξενητεμένη, ε;).Όπου κι αν έζησα, κι όπου κι αν πήγα, βρήκα στοιχεία να αντιπαθήσω ή να εκνευριστώ, αλλά βρήκα και να αγαπήσω και να θαυμάσω.
Κι έμαθα να μην εξιδανικεύω, να έχω ανοιχτό μυαλό (όσο είναι αυτό δυνατόν, και δεν είναι εύκολο καθόλου), να δέχομαι το διαφορετικό, ακόμα κι αν με ξενίζει, να προσπαθώ να καταλάβω. Κυρίως, έμαθα να αναζητώ τις αιτίες της διαφοράς και να ψάχνω να βρω αυτά που με ενώνουν, όχι αυτά που με χωρίζουν.
______________________________________

Πέρα από τις ιστορικοκοινωνικές αναλύσεις , περί του πώς κατασκευάστηκαν οι "πατρίδες" και τι εξυπηρετούν -κι είναι μια πολύ μεγάλη συζήτηση αυτή-, είναι και κοινή λογική. Γιατί να σημαίνει για μένα πιο πολλά το Καστελόριζο, όπου δεν έχω πάει ποτέ, από το Στρασβούργο, όπου έζησα ένα χρόνο;
______________________________________

Οι χελώνες κουβαλάνε το σπίτι τους παντού. Κι εγώ κουβαλάω παντού το δικό μου... Μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος*.
*Το στιχάκι του Μίλτου Πασχαλίδη.

Thursday, October 4

για την πατριδα μου...

Καλή αρχή λοιπόν!...

Λόγια του Ραμόν Σαμπέδρο:

Στην πατρίδα μου
Στην αγαπημένη μου πατρίδα, που είναι η πιο ελεύθερη, η πιο μεγάλη και η πιο υψηλή.
Σε αυτήν χωρούν οι φίλοι μου και οι εχθροί.
Πατρίδα μου είναι το στήθος μου, και στο στήθος μου χωρούν όλες οι πατρίδες.
Η πατρίδα μου δεν έχει σύνορα, γιατί είναι μόνο μία.
Πατρίδα ενός άντρα ή μιας γυναίκας είναι η ίδια του η ψυχή
Αν την αφήσουν ελεύθερη, η πατρίδα μου δε θα θρηνεί.
Τραγουδάει, πάντα τραγουδάει.



Με τη σειρά μου συμπληρώνω: Γεννήθηκα κατά σύμπτωση σε κάποιο μέρος που μια νοητή γραμμή που λέγεται γεωγραφικά σύνορα την ονομάζει Ελλάδα. Πατρίδα για μένα δεν είναι μια σημαία, δεν είναι ένας ύμνος. Είναι που μυρίζει γιασεμί το καλοκαίρι και χώμα το χειμώνα, είναι οι φίλοι μου που όσο και να τους πληγώνω πάντα με αγκαλιάζουν. Και ναι, είναι στο στήθος μου γιατί όταν τα σκέφτομαι αυτά νιώθω ένα σκιρτημα εκεί.

ο Ραμόν Σαμπέδρο, ναυτικός, χτύπησε κάνοντας βουτιά στη θάλασσα. Έζησε για 30 χρονια τετραπληγικός διεκδικώντας το δικαίωμα του σε ένα αξιοπρεπή θάνατο. Τελικά τα κατάφερε, όχι χάρη στη δικαιοσύνη αλλά σε ένα φιλικό χέρι. Οι επιστολές που έγραψε έγιναν αφορμή για την ταινία "Η θάλασσα μέσα μου"

Υπόσχομαι το επόμενο ποστ να είναι πιο χαρούμενο




Saturday, September 29

Sigur Ros

Το ανεβάζω απλά γιατί μου άρεσε και ήθελα να το μοιραστώ...

Thursday, September 27

Βολτα στο Mardi Gras (Gay Parade)!!!

Ειπα να παω να δω το Mardi Gras parade που γινεται καθε χρονο στην πολη. Να λοιπον πως περασα την ημερα μου (για να δειτε τις εικονες καντε κλικ πανω τους):Αφου εφτασα στην πολη περασα απο το Town Hall και το Queen Victoria Building (QVB):

Πηγα με τα παιδια να πιω μια μπυρα στην γνωστη σε ολους εδω PUB 3Monkeys:

Μετα την μπυρα ξεκινησαμε για το μερος που θα γινοταν η παρελαση να βρουμε θεση. Περασαμε την Pitt str. με το εμπορικο της κεντρο:

Χαζεψα λιγο την θεα στα νοτια του City Business Center (CBD):

Και τελος αφου περασα απο το Hyde Park:

Βρηκα λοιπον μια καλη θεση μεσα στο πληθος (με τον γνωστο Ελληνικο τροπο "ας χωθω εδω κατι θα δω και γω") [Και ναι, καπου εκει μεσα ειμαι και γω, οποιος με βρει κερδιζει λουκουμακι!!!] :Και αρχιζει το ματς με τις κοπελιες να ανοιγουν τον χορο:

Και μετα απο 3 ωρες που τα ματια μου ειδαν ΤΑ ΠΑΝΤΑ, (Kυριολεκτω σε αυτο!!! Να μην επεκταθω γιατι θα γινουμε xxx site.), η παρελαση εκλεισε με τους Τρωες και τον Δουρειο Ιππο [Τί κανει ο Οδυσσεας εκει μεσα; ΟΕΟ;]:

Αυτα απο την μεγαλυτερη παρελαση της πολης....ελπιζω να σας αρεσε!!!

Μετα απο αυτο πηγαμε με τα παιδια σε ενα club με θεα την πολη την νυχτα:

Μετα δεν θυμαμαι και πολλα...

Monday, September 24

Step 2...

Και κάνω το δεύτερο βήμα, ευχαριστώ τον φίλο Nemo για την πρόσκληση, εύχομαι κι εγώ να γίνουμε πολλοί. Γράφω από Ολλανδία και φετίχ μου είναι η αρχιτεκτονική και οι αγελάδες με τις οποίες έχω μια ιδιαίτερη σχέση καθώς στον ελεύθερο χρόνο μου τις παρακολουθώ που βοσκάνε, είναι το γνωστό cow-spotting! Η επαφή μου με Ελλάδα είναι πλέον κυρίως μέσω του ραδιοφώνου και του live streaming του ΣΚΑΙ, άντε και όταν μιλάω με την μάνα μου στο τηλέφωνο. Θα τα λέμε συχνά, την Καλησπέρα μου!

Και κανω την αρχη: Αυστραλια λοιπον....

Καθε φορα που πρεπει να παω στη δουλεια το ταξιδι με το λεωφορειο μου περνει 45-50 λεπτα. Αυτο το βαριεμαι απιστευτα. Ετσι μη εχωντας κατι να κανω περαν του να ακουσω μουσικη (τα ακουστικα ειναι πλεον προεκταση του αυτιου μου), καθομαι και παρατηρω τα προσωπα γυρω μου. Καποτε θα πρεπει να μιλησω και για αυτους...Πισω παλι στο λεωφορειο.
Ελεγα οτι το βαριεμαι, ετσι καποιες μερες, οταν ο καιρος ειναι καλος το κοβω με τα ποδια μεσα απο εναν εθνικο δρυμο που βρισκεται λιγο πιο κατω απο το σπιτι μου. Εκει παιρνω το λεωφορειο απο την αλλη μερια του οπου και γλιτωνω κανα 20λεπτο, που μαζι με το περπατημα το ιδιο βγαινει στο συνολο της διαδρομης, αλλα δεν συγκρινεται το ενα με το αλλο.
Το περπατημα μεσα στο δασος αυτο σχεδον καθε φορα με φερνει μπροστα σε εκπληξεις (οπως η φωτογραφια παραπανω που το καγκουρω ποζαρει κατω απο την διαφημηση της εθνικης εταιρειας αερομεταφορων της Αυστραλιας). Δεν νομιζω οτι εχει καποιο νοημα το ολο θεμα αυτο αλλα ηθελα να βαλω καποιες φωτογραφιες απο ζωα εδω στο blog και εξηγω το λογο. Ειναι τοσο ομορφη η πολη αυτη που δε μου κανει η καρδια να φυγω...

Sunday, September 23

Να γινουμε πολλοι...

Στειλτε email για να σας δωσω αδεια να γραφετε στο blog αυτο. Ολοι οσοι ζουν σε χωρα εξω απο αυτη που γεννηθηκαν, αυτοι που ταξιδευουν πολυ σε ολο τον κοσμο, αλλα και οσοι αισθανονται μεταναστες, ειναι ευπροσδεκτοι να μιλησουν εδω για την καθημερινοτητα τους στη νεα πατριδα. Δινοντας συμβουλες σε νεους που σκεφτονται να μετοικησουν ή να ταξιδεψουν, σε ολο τον κοσμο... Καθε γλωσσα ειναι ευπροσδεκτη.

Y.Γ. Δεν χρειαζεται να γραφετε ξεχωριστα εδω. Μπορειτε να ανεβαζετε οτι post απο αλλα Blog νομιζετε οτι κολλανε εδω. Απο φωτο εως που πατε και τρωτε στο Λονδινο. Thank u!

Sent me an email to give you permission to post in this blog. All those who live in a country other than the one they were born in, but also those who feel like immigrating soon, are welcomed to talk about their everyday life in their new country. Giving advice to others who want to move somewhere else.... Every language welcome.

Envoyez-moi un email pour que je vous autorise à écrire dans ce blog.Tous ceux qui vivent dans un pays autre que leur origine, ainsi que ceux qui se sentent immigrés, sont les bienvenus de raconter ici leur quotidien dans la nouvelle patrie. Ils peuvent également donner des conceils aux jeunes gens qui souhaitent s'expatrier. Toutes les langues sont bienvenues!!!!
(Thanks Krot...!!!)

Mandatemi un' email per darvi accesso a questo blog. Tutti che vivono in un paese altro che quello dove sono nati, ma anche quei che si sentono come emigranti presto, sono benvenuti a parlare della loro vita e di tutti i giorni nel loro nuovo paese. Esprimandosi potrebbe aiutare altri che desiderino spostarsi in qualche altro luogo .... Tutte le lingue sono benvenute.

Schicken Sie mir ein Email und iche werde Ihnen die Entlassung geben, um hier zu schreiben. Wenn Sie in ein fremdes Land leben, oder wenn Sie sich Ausländer fühlen, dann können Sie hier schreiben. Das könnte auch anderen, die auch im Aussland leben wollen, helfen. Alle Sprachen sind willkommen!