Καθε φορα που πρεπει να παω στη δουλεια το ταξιδι με το λεωφορειο μου περνει 45-50 λεπτα. Αυτο το βαριεμαι απιστευτα. Ετσι μη εχωντας κατι να κανω περαν του να ακουσω μουσικη (τα ακουστικα ειναι πλεον προεκταση του αυτιου μου), καθομαι και παρατηρω τα προσωπα γυρω μου. Καποτε θα πρεπει να μιλησω και για αυτους...Πισω παλι στο λεωφορειο.Ελεγα οτι το βαριεμαι, ετσι καποιες μερες, οταν ο καιρος ειναι καλος το κοβω με τα ποδια μεσα απο εναν εθνικο δρυμο που βρισκεται λιγο πιο κατω απο το σπιτι μου. Εκει παιρνω το λεωφορειο απο την αλλη μερια του οπου και γλιτωνω κανα 20λεπτο, που μαζι με το περπατημα το ιδιο βγαινει στο συνολο της διαδρομης, αλλα δεν συγκρινεται το ενα με το αλλο.
Το περπατημα μεσα στο δασος αυτο σχεδον καθε φορα με φερνει μπροστα σε εκπληξεις (οπως η φωτογραφια παραπανω που το καγκουρω ποζαρει κατω απο την διαφημηση της εθνικης εταιρειας αερομεταφορων της Αυστραλιας).
Δεν νομιζω οτι εχει καποιο νοημα το ολο θεμα αυτο αλλα ηθελα να βαλω καποιες φωτογραφιες απο ζωα εδω στο blog και εξηγω το λογο.
Ειναι τοσο ομορφη η πολη αυτη που δε μου κανει η καρδια να φυγω...
No comments:
Post a Comment