ΦΕΥΓΕΙ ΤΟ ΤΡΕΝΟ.....!

Μια και μπήκαμε στην, ας την αποκαλέσω Συντακτική Επιτροπή, του Μετανάστη, σκέφτηκα ότι θα ταίριαζε να γράψω για το ταξίδι μου προς τον ξενιτεμό!


Μετά από τα πολλαπλά μαλώματα και τις καθημερινές φασαρίες με τον πατέρα μου, ξέρετε εκείνα τα ΟΧΙ γραμματέα θα σε κάνω – ΟΧΙ αστυνόμος θα γίνω... κλπ., έριξα «την μαύρη πέτρα» στο χωριό παίρνοντας το τρένο από το Καλοχώρι Σερρών για να κατέβω Αθήνα.
Ήμουν 21 ετών τότε και είχα μια και μοναδική γνωριμία στην Αθήνα, την Μαίρη δεν είχα, όμως, ούτε διεύθυνση ούτε τηλέφωνό της.

Δεν θα μείνω τώρα στην Αθήνα, όπως δεν έμεινα και τότε, αν και ολόκληρο βιβλίο θα γέμιζε η διαμονή μου εκεί.

Ένα μήνα αργότερα άφησα την Αθήνα και ξεκίνησα πάλι με τρένο για την Γερμανία όπου έμεναν τέσσερα από τα αδέλφια μου.
Μέχρι τα σύνορα της τότε Γιουγκοσλαβίας, αντί να αποχαιρετώ τα πάτρια εδάφη κυρίως εκεί γύρω στην Θεσσαλονίκη, ήμουν στην τσίτα, ανήσυχη μη μπει στο τρένο κανένας πατέρας μου... και αλοίμονό μου!

Πρέπει, ωστόσο, να πω την λεπτομέρεια ότι από το χωριό είχα φύγει εις αγνείαν του, δηλαδή στα κρυφά, αλλά δεν θυμάμαι αν τότε την αποχώρησή μου την έβλεπα για οριστική ή αν η λαχτάρα που είχα για την μάνα μου θα με οδηγούσε μετά από μερικές εβδομάδες πάλι στο χωριό διότι την αποθυμούσα πολύ – πάρα πολύ! Έκλαιγα μόνο που θυμόμουν ένα της φουστάνι – το θυμάμαι ακόμα, ένα σε μπλε χρώμα και με άσπρες βουλίτσες - πουάν ...

Τα πέρασα τα σύνορα, ευτυχώς δίχως επεισόδια, και εφόσον ο μήνας ήταν Οκτώβριος όσο ανέβαινε το τρένο το κρύο γινόταν αισθητό κυρίως πάνω στα τζάμια του. Και το πιο χοντρό ρούχο που είχα ήταν μια απλή, λευκή, κοντή, πλεκτή, λεπτή ζακετούλα!

Στο Μόναχο η πρώτη στάση, στην Φρανκφούρτη η δεύτερη, στο Aschaffenburg η τρίτη και επιτέλους έφτασα στο Erlenbach a Main!
Με τρεμάμενο κορμί και από κρύο αλλά και από φόβο, καθώς συνοδευόμουν από δυο τούρκους, έφτασα επιτέλους στο σπίτι του ενός από τα αδέλφια μου.

Έξι μήνες αργότερα συνέχισα την οδύσσειά μου, πάλι με τρένο, με προορισμό την Στοκχόλμη της Σουηδίας...

Δέκα χρόνια αργότερα η οδύσσεια συνέχισε για το New Jersey της Αμερικής... αλλά εδώ σταματά το παραμύθι!
Η συνέχεια στο επόμενο τεύχος, όπως γράφανε και σε περιοδικά που κάπου – κάπου διάβαζα κι εγώ σαν κοπελιά....