Φθινοπώριασε στην Στοκχόλμη και σαν πρώτο μου post, είπα να ανεβάσω μια φωτογραφία αλλά και ένα βιντεοκλίπ με ένα τραγουδάκι (Live tomorrow) που ταιριάζει με την ατμόσφαιρα της εποχής και που έχει και λιγάκι ”μεταναστευτικό” ιστορικό. Βλέπετε η νεαρή τραγουδίστρια ονόματι Laleh από το Γκέτεμποργκ της Σουηδίας, είναι γεννημένη στο Iran και ήρθε στην Σουηδία σαν πολιτικός πρόσφυγας με τους γονείς της σε ηλικία ενός έτους. Η ταλαντούχος αυτή τραγουδίστρια, είναι ένα από τα πολλά «μεταναστόπουλα» της Σουηδίας που κατάφεραν να αναδειχθούν στην χώρα υποδοχής τους, αλλά και να καθιερωθούν διεθνώς, κόντρα στις όποιες αντιξοότητες και εμπόδια που βρέθηκαν στον δρόμο τους λόγω καταγωγής και διαφορετικότητας.Μεταξύ άλλων ο επίσης Ιρανικής καταγωγής Arash αλλά και πολλά Rap γκρουπ. Την αρχή έκανε φυσικά η δική μας Έλενα Παπαρίζου με το συγκρότημα των Antique πριν πολλά χρόνια. Άσχετα με το αν κανείς δέχεται η όχι τις μουσικές επιλογές των παιδιών αυτών, δεν μπορεί παρά να χαίρετε για την προσπάθεια και την επιτυχία τους. Ειδικά όταν η επιτυχία έρχεται στον χώρο της βιομηχανίας του θεάματος και της μουσικής που είναι δύσκολο να πετύχει κανείς και να καθιερωθεί στην κορυφή.
Επιτρέψτε μου να εκφράσω μερικές σκέψεις μου, για τον όρο «Μετανάστης» που είναι το κοινό μας σημείο αναφοράς αλλά και στοιχείο συμμετοχής στο ιστολόγιο αυτό.
Ο όρος «Μετανάστης» είναι φορτισμένος με πόλους συμβολισμούς, προκαταλήψεις αλλά και διαφοροποιήσεις στον προσδιορισμό . Στις χώρες υποδοχής μεταναστών, λαμβάνει τον χαρακτήρα γενικευμένης ομαδοποίησης και μαζικής ταυτοποίησης. Χωρίς να λαμβάνει υπόψιν, τις διαφοροποιήσεις πολιτισμικής και κοινωνικής προέλευσης, καταγωγής, αλλά και την μοναδικότητα της προσωπικότητας των ατόμων, που συναθροίζονται κάτω από την κατηγορία «Μετανάστες». Χρησιμοποιείται για όλους εμάς, που τον έχουμε «καπελωθεί» παρά την θέληση μας, γιατί κάποιοι δεν βρίσκουν άλλο τρόπο να μας «ταξινομήσουν» και να μας ξεχωρίσουν από το κυρίαρχο ρεύμα των ιθαγενών της χώρας υποδοχής. Πάντα ήμουν επιφυλακτικός στον όρο αυτό, μη θέλοντας να με προσδιορίζει σαν άτομο στην κοινωνία που ζω. Παρόλαυτα δέχομαι τον όρο «μετανάστης» με μια πιο ευρεία έννοια από αυτή της στενά «χωροταξικής», κάποιος δηλαδή που άφησε την χώρα του /τον τόπο του/ για κάπoια άλλη χώρα η άλλον τόπο. Αυτό που κρατάω από τον όρο, είναι αυτή η αίσθηση της απώλειας για κάτι και της νοστάλγιας για κάτι άλλο, της περιθωριοποίησης και της αποξένωσης από κάπου και το όνειρο της φυγής για κάπου αλλού. Η νοσταλγία για αυτό «το άλλο» η «τον άλλο», η μη συμφιλίωση με το «ξένο» και η συνεχής αναζήτηση του οικείου. Όλη η ζωή μια ξένη χώρα τελικά.
Πολλές φορές, όταν ακούω την λέξη «μετανάστης» μου έρχεται στο μυαλό ένας στίχος του Ρασουλή:
«Μετανάστης στην αγκάλη σου
κι έπεσε πολλή δουλειά,
κι έπεσε πολλή δουλειά
Ξενιτιά είναι το κορμάκι σου
γυρισμό από δω δε βλέπω πια.»
Με την έννοια αυτή όλοι είμαστε μετανάστες, η αισθανόμαστε σαν μετανάστες καποιες φορές. Αυτή ήταν και η προτροπή του φίλου «Nemo» για όσους θέλουν να γράφουν σε αυτό το blog, «...μετανάστες αλλά και όσοι αισθάνονται μετανάστες». ». Είμαι μετανάστης αλλά πολλές φορές αισθάνομαι κιόλας σαν τέτοιος.
Χαιρετίσματα σε όλους...
