Να μαι και γω να γράφω από το Λήντς στη Βόρεια Αγγλία! Αν και ποτέ δεν θα μπορούσα να το φανταστώ οτί θα έγραφα στο “Μετανάστη”, την είχα μάλλον τη μετανάστευση στο αίμα μου: οι γονείς μου και οι δυο παιδιά προσφύγων, από τη Στενήμαχο και από τον Πόντο, με συγγενείς ακόμα στη Βουλγαρία, από αυτούς που δεν ήρθαν τότε με τις ανταλλαγές. Ο αδερφός του παππού μου έκανε λίγο Μακρόνησο ( αυτό που ονομάζουμε “εσωτερική μετανάστευση”), και αρκετοί συγγενείς του πατέρα μου έφυγαν το 60 για Γερμανία. Εκανε και ο ίδιος δέκα χρόνια εκεί, δούλεψε σκληρά για να σπουδάσει, και πάντα κοίταζε να γυρίσει πίσω.
Τελικά, αφού παντρεύτηκε τη μαμά μου ξανάφυγαν μαζί για να πάνε στο Βέλγιο, με εμένα και την αδερφή μου μικρά. Πάλι δεν τους άρεσε λέει, αν και ήτανε μάλλον “γιαλαντζί” μετανάστες: η μητέρα μου δίδασκε στο Ελληνικό σχολείο, και ο πατέρας μου έκανε διδακτορικό στο πανεπιστήμιο. Εκεί όμως αν μη τί άλλο, γνωρίσαμε και πραγματικούς μετανάστες, αυτούς που έφυγαν κάποτε από τη φτωχή Ελλάδα για να δουλέψουν “ στου Βελγίου τις στοές”, που λέει και ο Καζαντίδης.
Εκεί γνωρίσαμε και τις κατά Σαββόπουλο “των Ελλήνων κοινότητες”, με το σχολείο και την εκκλησία, και το πώς με το ένα και το άλλο, πώς τα φέρνει η ζωή, και οι Ελληνες παντρεύνται πάλι Ελληνίδες, και να πάλι στο Ελληνικό σχολείο κτλ (βλέπε και My big fat Greek wedding).
Γυρίσαμε όμως, εγώ σπούδασα στη Θεσσαλονίκη Γαλλικά παρακαλώ(!!), και έπιασα δουλεία στην τράπεζα. Από κει, όλο κοίταζα όμως πώς θα φύγω, είχα και αυτή τη λόξα να γίνω η μούσα ενός ρώσσου σκηνοθέτη, μάθαινα ρωσσικά στη Δράμα, και κοίταζα να δώ πότε θα κάνει η Εμπορική κατάστημα στη Μόσχα να κάνω αίτηση.
Με το ένα και το άλλο, έκανα μια αίτηση για υποτροφία για να κάνω μεταπτυχιακά σε ρωσσικές σπουδές στην Αγγλία, η οποία και απορρίφθηκε. Αλλά το είχα δέσει σκοινί-κορδόνι οτί θα φύγω, και δε με χωρούσε πια ο τόπος.
Τα μάζεψα λοιπόν, και ήρθα εδώ πάνω να κάνω το μεταπτυχιακό, με δυο τεράστιες βαλίτσες και χωρίς σχέδια για το μέλλον.
Από τότε έχουν περάσει έξι χρόνια, παντρεύτηκα, έχω δυο παιδάκια και σπίτι εδώ στο Λήντς. Ακόμα σχέδια για το μέλλον δεν έχω, αλλά όπως λέμε και μεις εδώ πάνω, I ve made a home here.
