Οι μετανάστες είναι άνθρωποι

«There was an iciness, a sinking, a sickening of the heart – an unredeemed dreariness of thought which no goading of the imagination could torture into aught of the sublime.» Edgar Allan Poe: “The Fall of the House Usher”

—————————

από το αντίστοιχο ποστ στου "Ροΐδη"

«Eλλαντάναμο» είναι μια λέξη που πρωτοείδα αυτές τις μέρες στην «Ελευθεροτυπία» και δεν μου άρεσε καθόλου. Ξέρω ότι η χώρα μας έχει στη διάθεσή της λίγα σχετικά μέσα σε σχέση με μεγαλύτερες πληθυσμιακά χώρες να αντιμετωπίσει την συνεχή παράνομη μεταναστευτική ροή, ξέρω ότι οι υποδομές και οι δυνατότητές μας είναι δυσανάλογα μικρές σε σχέση με τις ανάγκες ενός τεράστιου παγκόσμιου πια φαινομένου-προβλήματος. Ξέρω επίσης ότι η χώρα μας και σαν χώρος-αγορά είναι δύσκολο να απορροφήσει όλο το ξένο ανθρώπινο δυναμικό που «εισβάλει». Από την άλλη όμως όλοι ξέρουμε ότι εδώ μιλάμε για ανθρώπους, όχι αντικείμενα. Πρόκειται για ψυχές που ψάχνουν να ζήσουν, να αναπνεύσουν με αξιοπρέπεια, δεν ψάχνουν για κάποιο νέο Ελ Ντοράντο όπως θέλουν μερικοί να πιστεύουμε, ούτε τη Γη της Επαγγελίας στη πραγματικότητα αναζητούν. Αναζητούν τροφή για το σώμα, τη ψυχή τους, μια ελάχιστη εκπαίδευση, ένα αξιοπρεπές μερίδιο ζωής για τους ίδιους και τα παιδιά τους.

Έχουμε τόσα υπουργεία, τόσες αρχές και θεσμούς. Έχουμε σύνταγμα που μας καθορίζει –υποτίθεται – σαν κράτος δικαίου. Ας φτιάξουμε μία ακόμη Αρχή ή Υπουργείο, κάτι τέλος πάντων που να βλέπει συνολικά το «πρόβλημα», γιατί δεν πρόκειται μόνο για πρόβλημα αλλά για μια παγκόσμια πραγματικότητα. Η χώρα μας γεωπολιτικά βρίσκεται εδώ που βρίσκεται και δεν πρόκειται να μετακινηθεί ποτέ από την περιοχή της. Δεν μπορούμε να μεταφέρουμε την Ελλάδα κύριοι, στο μέσο του Ειρηνικού Ωκεανού προκειμένου να αποφύγουμε τις ευθύνες που σαν κράτος μας αναλογούν.

Δεν είναι υποχρεωτικό οι μετανάστες που τελικά φτάνουν ως εδώ (πολλοί καταλήγουν στους υγρούς τάφους των θαλασσών μας), να βασανίζονται και να αντιμετωπίζονται σαν σκουπίδια από αμόρφωτους κι απαίδευτους λιμενικούς ή άλλους των αρχών μας, αφού το μυστικό είναι ένοχο και κοινό περί της βίας που χρησιμοποιείται εις βάρος κάθε διεθνούς δικαίου περί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι πράξεις ακραίας περιφρόνησης προς την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ζωή είναι μία υποτιμητική ύβρης σε μια χώρα –«λίκνο» πολιτισμού.

Κύριοι Αρμόδιοι τα γνωρίζεται, και αυτό είναι χειρότερο, γιατί με τη σιωπή και την απραξία σας σιωπηρά ανέχεστε τις παρανομίες των κρατικών σας αρχών. Τα όργανά σας χρειάζονται επιμόρφωση, εκπαίδευση, εξοπλισμό, υποδομή και ολίγη ανθρώπινη καλλιέργεια. Το μεταναστευτικό θέμα δεν είναι ζήτημα προσωρινό, οι ορδές των πεινασμένων και των κατατρεγμένων δεν θα σταματήσουν να πιέζουν από το νότο και τα ανατολικά κυρίως της Ευρώπης.

Τραγούδια και θούριους τύπου «Μακεδονία ξακουστή» με πλαστικές γαλανόλευκες και άλλοι μετρητές εθνικών συνειδήσεων δεν έχουν θέση εδώ. Δεν χρειάζονται οι ξένοι στη χώρα μας να «σωφρονιστούν», να ζήσουν θέλουν, όπως έκαναν εκατομμύρια Έλληνες μετανάστες στις παλιές «καλές» δεκαετίες που πέρασαν, ελπίζουμε ανεπιστρεπτί. Κάντε κάτι, τουλάχιστον στη Μνήμη τους.