Εδώ απέναντί μας ακριβώς, ζούσε για πολλά χρόνια, ένα γηρεό ζευγάρι- είχαμε γίνει μάλιστα φίλοι, γιατί τους απέναντι, έτσι όπως είναι τα σπίτια μας εδώ, τους βλέπεις συχνά πυκνά, και θελημένα και αθέλητα. Αναγκάστηκαν όμως να πουλήσουν το σπίτι τους και να φύγουν, γιατί ο παππούς έπαθε εγκεφαλικό και δεν μπορούσε καλά καλά ν’ανεβεί τη σκάλα και να πάει στην τουαλέτα.
Αυτό έγινε το περασμένο καλοκαίρι, και λίγο καιρό μετά, ήρθαν να ζήσουν εδώ ένα ζευγάρι Ινδών, και μάλιστα, όπως έμαθα αργότερα, Ινδοί από την Ινδία, και όχι απλώς με Ινδική καταγωγή. Η Σάϊλα ήταν τότε έγγυος στον μικρό Τίμοθυ που γεννήθηκε τελικά τον περασμένο Σεπτέμβρη, και όταν μπήκαν στο σπίτι δυσκολεύτηκαν λιγάκι μέχρι να βρουν πώς ανοίγουν τα νερά και άλλες τέτοιες πρακτικότητες, και τους βοηθήσαμε εμείς γιατί δεν μπορούσα και να βλέπω την ετοιμόγεννη χωρίς νερό στο σπίτι-από τότε δε, τα λέμε συχνά-πυκνά.
Η Σάϊλα και ο Μάθιου είναι Ινδοί χριστιανοί από την Κεράλα. Ηρθαν εδώ γιατί η Αγγλία δεν έχει αρκετές νοσοκόμες και αναγκάζεται και εισάγει από το εξωτερικό, ( η Σάϊλα είναι νοσοκόμα), είναι εδώ για κάπου έξι χρόνια, αγορασαν σπίτι και έχουν πάρει και Βρετανική υπηκοότητα. Η Ινδία μάλιστα δεν αποδέχεται διπλή υπηκοότητα και τώρα για να πάνε εκεί πρέπει να βγάλουν βίζα όπως και κάθε τουρίστας.
Με τη Σάϊλα κάναμε αρκετή παρέα, και φέτος το καλοκαίρι που κατεβήκαμε στην Ελλάδα, φιλοξένησε και κάποια από τα φυτά μου, μάζευε και την αλληλογραφία μας, και έριχνε και μια ματιά στο σπίτι όσο λείπαμε. Και στα γενέθλια του Τίμοθυ, μας προσκάλεσαν και μας στο πάρτυ. Είχαμε τις αμφιβολίες μας με τον Ανθονυ σχετικά, γιατί ξέρουμε ( από παρατήρηση και μόνο) οτί η Σάϊλα και ο Μάθιου δεν κάνουν παρέες παρά μόνο με άλλους Ινδούς, και μάλιστα Ινδούς μόνο από την Κεράλα, μια που στην Ινδία λέει η μια επαρχία με την άλλη είναι σαν άλλη χώρα, διαφέρουν και στη γλώσσα και στις παραδόσεις.
Είναι μάλιστα Πεντηκοστιανοί, και κάνουν την εκκλησία τους τα Σάββατα, δε γιορτάζουν τα Χριστούγεννα και έχουν τη συνήθεια να φιλοξενούν τον παπά και άλλους πολλούς στο σπίτι συχνά-πυκνά.
Πήγαμε όμως, και περάσαμε πολύ καλά. Μας είχαν αναθέσει μάλιστα και μια παρέα, μια φίλη τους Ινδή αλλά όχι Χριστιανή, που ζει στο Μπέλφαστ και δεν ήξερε και αυτή κανέναν άλλον στο πάρτυ. Μας είχαν πει οτι θα άρχιζε κατά τις 10 το πρωΐ, αλλά μας είπαν και να μη πάμε νωρίς, γιατί το έχουν λέει συνήθεια οι Ινδοί να αργούν. Οντως, αυτοί οι ίδιοι, έφτασαν κατά τις 11, και μετά από μας, που περιμέναμε κατσουφιασμένοι από τις 10.45!
Με τη φίλη σχολιάζαμε τα διαφορά Σάρι-ποια ήταν δηλαδή παραδοσιακά και ποια όχι, τις θρησκείες και τη ζωή τους: η ίδια δουλεύει στο Μπέλφαστ σαν μάνατζερ μιας εταιρίας, έχει αφήσει όμως την κόρη της οικότροφο στην Ινδία, γιατί έτσι μπορεί να της προσφέρει την πιο ακριβή εκπαίδευση που υπάρχει.
Κάποια στιγμή, άρχισαν και οι προσευχές, και οι ύμνοι, όλα ακαταλαβήστηκα σε μας, εκτός από κάτι “Αληλούϊα, Αληλούϊα” που φώναζε ο κόσμος κατα καιρούς, χέρια ψηλά, μάτια κλειστά και όλο και άλλος έπαιρνε το λόγο, και μας έλεγε και η φίλη από δίπλα, οτι πολλοί από αυτούς ήταν πρώτα Ινδουϊστές αλλά αλλαξοπίστησαν, και γιαυτό τώρα μαρτυρούν με θέρμη τη νέα τους πίστη.
Τελικά έκοψαν και την τούρτα, και μετά άρχισε και το φαγητό, με δυο ειδών κάρυ, ένα με κρέας και ένα χωρίς, ρύζι με ινδοκάρυδο και jaggery, καυτερό μοσχολέμονο τουρσί, κοτόπουλο ψητό για τα παιδιά, σαλάτα λάχανο με γιαούρτι και παπαντόμ. Και για επιδόρπιο είχαν ένα χυλό από φακές, που ήταν όμως εμετικά γλυκό και μπουκωτικό, αλλά ήταν λέει το παραδοσιακό επιδόρπιο στην Κεράλα.
Φύγαμε κατά τις 2, μπουκωμένοι και χαρούμενοι που είχαμε αποφασίσει να πάμε. Μπορεί να είμασταν οι μόνοι μή Ινδοί και όντως ξεχωρίζαμε ολίγον σαν τη μύγα μέσα στο γάλα, είμασταν και οι πιο casual- όλοι οι άλλοι φορούσαν κουστούμια και οι κυρίες πανέμορφα Σάρι, αλλά νοιώσαμε και πραγματικά καλοδεχούμενοι και ελαφρώς κολακευμένοι, γιατί μας είχανε προσκαλέσει σε μια μάλλον κλειστή συντροφιά.
