Οι συγχρονοι συγγραφεις φαινεται να ειναι τοσο συνεπαρμενοι με το παρελθον και την ιστορια, που συχνα αδιαφορουν για την εποχη που ζουμε. Ειναι μηπως αληθεια οτι πολυ λιγοι συγγραφεις γραφουν μυθιστορηματα για τη τωρινη εποχη, επειδη δεν βρισκουν και τιποτα αξιολογο σ αυτην; Τελικα πρεπει να ειναι δυσκολοτερο να γραψει κανεις για το παρον, παρ ολα τα αρθρα που δημοσιευονται κατα καιρους σε εφημεριδες, περιοδικα...Κι ομως για να καταφερει κανεις να αποτυπωσει το παρον ειναι σαν να προσπαθει κανεις να αποτυπωσει τη στιγμη που ενα αυγο γινεται απο υγρο στερεο, κατι σαν το πινακα του Velázquez. "Kitchen Scene with Christ in the House of Mary and Martha". Tι ειναι αυτο που θα εχει απηχηση σε 50, ή 100 χρονια; Τι θα υπαρχει απο την εποχη μας που θα προσελκυει τους αναγνωστες του μελλοντος; Ενδιαφερομαστε αραγε με τον ιδιο τροπο που ο Dickens ενδιαφεροταν για την μορφωση, η Charlotte Bronte για τις γκουβερναντες και ο Tolstoy για την δομη της Ρωσσικης κοινωνιας;
Ενα καλο μυθιστορημα ειναι η τελεια χρονο-καψουλα που θα μεταφερει τον μελλοντικο αναγνωστη 100 χρονια πισω στις εννοιες, τα γουστα, τις γνωμες και zeitgeist της στιγμης που γραφτηκε. Παντως τετοια μυθιστορηματα –εκτος και αν προερχονται απο τον αναπτυσσομενο κοσμο – ειναι σπανια. Αυτα που παραμενουν αξιοπροσεκτα και επιθυμητα ειναι τα μυθιστορηματα που η υποθεση τους εχει να κανει με το παρελθον, οχι με το παρον. Ειναι μηπως επειδη η μοντερνα μας ζωη δεν ειναι τοσο χαοτικη, παραξενη, κωμικη και συναρπαστικη, οσο στην εποχη του Dickens;
Αποσπασμα :The Independent
