Σαν το σκυλί στην Τέχνη….

Αναδημοσίευση το Dangerous Kitchen.

Χτες βράδυ, έπεσα σε ένα συγκλονιστικό πόστ του pølsemannen που σύμφωνα με τα λεγόμενα του , ένας καλλιτέχνης έδεσε ένα σκυλί σε μία γκαλερί και τον άφησε να πεθάνει από την πεινά και την δίψα. Σήμερα το πρωί, στο πόστ της Lucha Libre διάβασα ακριβώς το ίδιο. Φυσικό είναι πως μέσα μου άρχισαν να παλεύουνε δύο αντικρουόμενα συναισθήματα: Μεταξύ της Ελευθερίας Της Τέχνης και της ζωοφιλίας μου. Πόσο υποκριτής θα ήμουνα αν υποστήριζα το ένα έναντι του αλλού, εφόσον συνηθίζεται πώς αν είσαι ζωόφιλος, σέβεσαι και την τέχνη; Θα ήμουν επίσης υποκριτής (και θέλω εδώ να με αναγνωρίσετε την ειλικρίνεια μου) αν έβγαινα και φώναζα «αίσχος τι πράγματα είναι αυτά, κτήνος καλλιτέχνη». Δεν έχω κάνει και πάρα πολύ για τα αδέσποτα. Και εγώ θυμώνω με αυτούς που φωλεύουν σκύλους και αλλά ζώα, αλλά ξέρω πως δεν βοηθάω όμως πολύ τα πράγματα. Δεν ξέρω και αν μπορώ να βοηθήσω λιγάκι με αυτό το λίνκ.

Έτσι, πέρασα μία βόλτα και από τον μαχόμενο Ούρφ, που προτείνει ψυχραιμία παραθέτοντας στην Guardian τον αντίλογο του γκαλερίστα, πως το σκυλί ήταν δεμένο μόνο όσο κρατούσε η έκθεση (3 ώρες), κατά τα άλλα ήταν ελεύθερο, και τρεφόταν κανονικά. Τέλος καλό όλα καλά; Όλα ήταν μία hoax και δεν υπήρχε καμία ζωώδης θυσία για την τέχνη παρά μόνο να προβληματιστούμε για την αδιαφορία μας απέναντι στα τετράποδα; Ή είναι μία ηλίθια δικαιολογία σαν αυτές που ακούς από τους πολιτικάντηδες Βορίδιδες όταν τους φωτογραφίζουν με το αυτοσχέδιο τσεκουράκι, για να καλύψουν μια μεγάλη χοντράδα; Μόνο σίγουρο είναι πως δύσκολα βγάζεις συμπεράσματα από μία και μόνο πρόταση, και πως ένα τέτοιο περιστατικό είναι ποιο ουσιαστικό θέμα για συζήτηση ή αντίδραση από το αν οι αθλητές μας παίρνουν αναβολικά ή όχι…

Ο υπέροχα διεστραμμένος κόσμος του Mark Ryden

Τι κοινό μπορεί να έχουν η Χιονάτη, ο Αβραάμ Λίνκολ, η Bjork ,τα Τελετάμπις, παιδιά της ναζιστικής νεολαίας του Χίτλερ, ζωάκια του Ντίσνεϊ, ο Χριστός, κιτς αρκουδάκια και ωμές φέτες φιλέτων; Την συνεύρεση τους σε πίνακες του Mark Ryden! Και να η απόδειξη.

Στους πίνακες του ο Ryden δεν κάνει τίποτα παραπάνω από αυτό που συμβαίνει και σε μας όταν κάθε βράδυ κλείσουμε τα μάτια και αφεθούμε να ταξιδέψουμε στην Ονειροχώρα. Παίρνει τα ισχυρά σύμβολά της εποχής μας (ή αυτά που αποτυπώθηκαν βαθιά στο ασυνείδητο του) και τα στέλνει σε πικνίκ!

Έτσι το ένα σύμβολο για πρώτη φορά, συνευρίσκεται ειρηνικά με το διπλανό του δίχως να χρειάζεται να επιβληθεί. Και όλα δείχνουν μελαγχολικά, μαγικά, απόμακρα αλλά και με ένα περίεργο τρόπο τρομερά γνώριμα.

Περισσότερη γνωριμία με την δουλειά του Mark Ryden, κάντε μια γύρα στο Google ή κλικάρετε εδώ.