ΦΕΥΓΕΙ ΤΟ ΤΡΕΝΟ... (ΝΟΥΜΕΡΟ 2)

Αφού επί πέντε περίπου μήνες έφαγα τις βροχές και τις μούχλες στο Erlenbach a Main, που είναι κοντά στο Aschaffenburg που είναι κοντά στην Φρανκφούρτη, έφυγα μετά, πάλι με τρένο, για το Düsseldorf.
Έμενε τότε εκεί μια από τις αδελφές μου, η πρεσβυτέρα από τα 13 αδέλφια, την οποία βλέπαμε και σαν μάνα και οπωσδήποτε ήθελα να την επισκεφτώ και αυτήν.

Ένα μήνα έμεινα εκεί αλλά δεν θυμάμαι πολλά πράγματα, θυμάμαι μόνο ότι από εκεί πήρα το τρένο, πάλι, για Σουηδία.

Ένα κρύο πρωινό του Μάρτη του1975, λοιπόν, φτάνω στην Στοκχόλμη αλλά λίγο πριν φτάσει το τρένο στον σταθμό, T- Centralen, ζήτησα από κάποιους συνεπιβάτες να μου εξηγήσουν πώς θα τηλεφωνούσα. Ήθελα να τηλεφωνήσω στο σπίτι του αδελφού μου να δω αν ήταν εκεί καθώς ούτε αυτοί ήξεραν με ακρίβεια την ώρα της άφιξής μου.

Τώρα που το σκέφτομαι αναρωτιέμαι γιατί δεν το ήξεραν - προφανώς δεν υπήρχαν τηλέφωνα...
Αναρωτιέμαι επίσης πώς συνεννοούμουν αφού αγγλικά τότε δεν γνώριζα και τα γερμανικά μου ήταν άθλια. Πόσα να μάθεις σε 5-6 μήνες δίχως να πας σχολείο;

Θυμάμαι που οι συνεπιβάτες, δεν τους θυμάμαι καν, μου δώσανε ένα κέρμα για να χρησιμοποιήσω για το τηλεφώνημα...μετά λενε οι σουηδοί δεν είναι φιλόξενοι, βλακείες!

Στο σπίτι δεν απαντούσε κανείς κι εμένα με έπιασε ο φόβος. Παρόλα αυτά πήρα ένα ταξί και με ένα παλιό γράμμα του αδελφού μου, με την διεύθυνσή τους στον φάκελο, ήξερα ότι ο ταξιτζής θα έκανε καλά την δουλειά του.
Σκοπός μου ήταν να ανέβω σπίτι να πάρω λεφτά για να πληρώσω στο ταξί και σε περίπτωση που κανείς δεν ήταν εκεί, σκεφτόμουν, θα χτυπούσα σε κάποιον γείτονα να με εξυπηρετήσει.

Τι να κάνεις; Όταν βρίσκεσαι σε ανάγκη βρίσκεις και ένα σωρό τρόπους για να επιβιώσεις!

Μα σαν χτύπησα το κουδούνι σηκώθηκε ο λαός – και κανείς τους δεν είχε ακούσει το τηλέφωνο που χτυπούσε πριν περίπου ένα μισάωρο....

Όλα καλά και την επόμενη μέρα ξεκίνησα κατευθείαν τα μαθήματα για να μάθω την γλώσσα.

Το post, όμως, έγινε ήδη μεγάλο και βλέπω πάλι να έχουμε συνέχεια.....

Nottingham calling

Ευχαριστώ για την πρόσκληση! Αν και δε θεωρώ τον εαυτό μου 'μετανάστη' μου άρεσε η ιδέα του blog ως χώρο συνάντησης ανθρώπων από κάθε μεριά της γης με ένα κοινό στοιχείο: την ίδια πατρίδα. Καλή αρχή λοιπόν!