Φθινοπώριασε στην Στοκχόλμη και σαν πρώτο μου post, είπα να ανεβάσω μια φωτογραφία αλλά και ένα βιντεοκλίπ με ένα τραγουδάκι (Live tomorrow) που ταιριάζει με την ατμόσφαιρα της εποχής και που έχει και λιγάκι ”μεταναστευτικό” ιστορικό. Βλέπετε η νεαρή τραγουδίστρια ονόματι Laleh από το Γκέτεμποργκ της Σουηδίας, είναι γεννημένη στο Iran και ήρθε στην Σουηδία σαν πολιτικός πρόσφυγας με τους γονείς της σε ηλικία ενός έτους. Η ταλαντούχος αυτή τραγουδίστρια, είναι ένα από τα πολλά «μεταναστόπουλα» της Σουηδίας που κατάφεραν να αναδειχθούν στην χώρα υποδοχής τους, αλλά και να καθιερωθούν διεθνώς, κόντρα στις όποιες αντιξοότητες και εμπόδια που βρέθηκαν στον δρόμο τους λόγω καταγωγής και διαφορετικότητας.Μεταξύ άλλων ο επίσης Ιρανικής καταγωγής Arash αλλά και πολλά Rap γκρουπ. Την αρχή έκανε φυσικά η δική μας Έλενα Παπαρίζου με το συγκρότημα των Antique πριν πολλά χρόνια. Άσχετα με το αν κανείς δέχεται η όχι τις μουσικές επιλογές των παιδιών αυτών, δεν μπορεί παρά να χαίρετε για την προσπάθεια και την επιτυχία τους. Ειδικά όταν η επιτυχία έρχεται στον χώρο της βιομηχανίας του θεάματος και της μουσικής που είναι δύσκολο να πετύχει κανείς και να καθιερωθεί στην κορυφή.
Επιτρέψτε μου να εκφράσω μερικές σκέψεις μου, για τον όρο «Μετανάστης» που είναι το κοινό μας σημείο αναφοράς αλλά και στοιχείο συμμετοχής στο ιστολόγιο αυτό.
Ο όρος «Μετανάστης» είναι φορτισμένος με πόλους συμβολισμούς, προκαταλήψεις αλλά και διαφοροποιήσεις στον προσδιορισμό . Στις χώρες υποδοχής μεταναστών, λαμβάνει τον χαρακτήρα γενικευμένης ομαδοποίησης και μαζικής ταυτοποίησης. Χωρίς να λαμβάνει υπόψιν, τις διαφοροποιήσεις πολιτισμικής και κοινωνικής προέλευσης, καταγωγής, αλλά και την μοναδικότητα της προσωπικότητας των ατόμων, που συναθροίζονται κάτω από την κατηγορία «Μετανάστες». Χρησιμοποιείται για όλους εμάς, που τον έχουμε «καπελωθεί» παρά την θέληση μας, γιατί κάποιοι δεν βρίσκουν άλλο τρόπο να μας «ταξινομήσουν» και να μας ξεχωρίσουν από το κυρίαρχο ρεύμα των ιθαγενών της χώρας υποδοχής. Πάντα ήμουν επιφυλακτικός στον όρο αυτό, μη θέλοντας να με προσδιορίζει σαν άτομο στην κοινωνία που ζω. Παρόλαυτα δέχομαι τον όρο «μετανάστης» με μια πιο ευρεία έννοια από αυτή της στενά «χωροταξικής», κάποιος δηλαδή που άφησε την χώρα του /τον τόπο του/ για κάπoια άλλη χώρα η άλλον τόπο. Αυτό που κρατάω από τον όρο, είναι αυτή η αίσθηση της απώλειας για κάτι και της νοστάλγιας για κάτι άλλο, της περιθωριοποίησης και της αποξένωσης από κάπου και το όνειρο της φυγής για κάπου αλλού. Η νοσταλγία για αυτό «το άλλο» η «τον άλλο», η μη συμφιλίωση με το «ξένο» και η συνεχής αναζήτηση του οικείου. Όλη η ζωή μια ξένη χώρα τελικά.
Πολλές φορές, όταν ακούω την λέξη «μετανάστης» μου έρχεται στο μυαλό ένας στίχος του Ρασουλή:
«Μετανάστης στην αγκάλη σου
κι έπεσε πολλή δουλειά,
κι έπεσε πολλή δουλειά
Ξενιτιά είναι το κορμάκι σου
γυρισμό από δω δε βλέπω πια.»
Με την έννοια αυτή όλοι είμαστε μετανάστες, η αισθανόμαστε σαν μετανάστες καποιες φορές. Αυτή ήταν και η προτροπή του φίλου «Nemo» για όσους θέλουν να γράφουν σε αυτό το blog, «...μετανάστες αλλά και όσοι αισθάνονται μετανάστες». ». Είμαι μετανάστης αλλά πολλές φορές αισθάνομαι κιόλας σαν τέτοιος.
Χαιρετίσματα σε όλους...
5 comments:
Το να είσαι μετανάστης προϋποθέτει να είσαι ορισμένες φορές γεμάτος από αντιφατικά αισθήματα.Από τη μία θέλεις να τραβήξεις και να έχεις και τα δυο σου πόδια στη χώρα που σε φιλοξενεί και από την άλλη είσαι μετέωρος πάνω από δύο χώρες.
Αν και φρέσκος στο χώρο της μετανάστευσης (μόνο 6 χρόνια) και κουβαλώντας το στα γονίδιά μου μου λείπει η Ελλάδα και δεν μου λείπει.Μου λείπουν άνθρωποι που αγαπάω και είναι αναντικατάστατοι αλλά προσπαθώ να συνεχίσω.
Υποκατάστατα δεν υπάρχουν και η αναζήτησή τους στην ξενιτιά ορισμένες φορές κουράζει.
Καλημέρα σε όλους aus DE.
Καλό το ποστ σου, χαίρομαι που ζούμε και στην ίδια πόλη, ipodcrates, και που κάποια μέρα ίσως βρεθούμε κιόλας, γιατί όχι!
Κάποτε είπε ο κ. Τσοκάνης, ιδιοκτήτης, τότε, γραφείου ταξιδίων στην Στοκχόλμη, ότι το σπίτι μας είναι κάπου μεταξύ Ελλάδας και Σουηδίας και ότι το βιώνουμε έντονα όταν ταξιδεύουμε μεταξύ αυτών των χωρών!
Κι εγώ το βιώνω έντονα, κυρίως όσο περνούν τα χρόνια, αλλά ξέρω ότι και στην Ελλάδα μετανάστης θα νοιώθω!
Όπως και να κάνουμε, λοιπόν, αφού στο παρελθόν αφήσαμε την χώρα μας μετανάστες θα νοιώθουμε.
Ωστόσο επειδή στην μετανάστευση υπάρχουν πολλά θετικά με αυτά, σαν έναυσμα, πρέπει να κινούμεθα και να μην ασχολούμαστε τόσο με τα αρνητικά της.
Καλημέρα από την συνεφιασμένη, και των 5 βαθμών Κελσίου, Στοκχόλμη!
Well, και εγω θα προσθεσω οτι εμεις (ολοι οσοι ειμαστε μικροτεροι απο 35 ετων) δεν μπορουμε να συνδεσουμε τους εαυτους μας με τον ορο μεταναστης...
Ναι σε μια ευρεια εννοια συμφωνω και εγω να αποκαλουμαι ετσι,γιαυτο αλλωστε και αποφασισα να ονομασω το blog "Μεταναστης".
Ομως δεν μπορω να ταυτιστω με τους "πραγματικους" μεταναστες αυτους που αφησαν τα σπιτια τους εξαιτιας πολλων δεινων -πολεμος, εμφυλιος, δικτατορια, φτωχια, πεινα κτλ- (βλ. τροπος που εφυγε η Συμελα και η καθε Συμελα) δεν εφυγα απο Ελλαδα γιατι με εδιωξαν αλλα διοτι το αποφασισα επειτα απο πολλη σκεψη. Πηρα το αεροπλανο για το Λονδινο και ξανα για το Ντουμπαι και τελος παλι για εδω το Συδνευ. Ουτε τρενο ουτε πλοιο ουτε τιποτα αλλο. Κανενας δεν με εχει φωναξει εως σημερα ξενο εδω.
Δεν ακουω καθε μερα Καζατζιδη και δεν "δακρυζω" καθε φορα που ακουω Ελλαδα. Ισως να φταιει και το γεγονος οτι ζω μολις 3 χρονακια εκτος (πανε 2 χρονια που επισκευτηκα τελευταια φορα την χωρα). Αλλα περα απο φιλους και αλλα σημαντικα ατομα δεν νοσταλγω και πολυ την "μαμα πατριδα". Δεν μπορω να φανταστω τον εαυτο μου να ζει παλι στην Αθηνα (οταν μαθεις να ζεις εξω δυσκολα γυρνας).
Εδω βρηκα νεους φιλους, και καποιους συγγενεις που μπορω να κανω παρεα.
Μιλαω με τους δικους μου μεσω Skype σχεδον καθε μερα...Ολοι γνωριζετε την Ελληνιδα μανα,"-Να τρως...", "-Να προσεχεις τις παρεες...", τωρα τελευταια εχει φαει και το κολλημα να γινει γιαγια και ολο με ρωταει αν βρηκα καμια καλη κοπελα!!! Δεν περιμενω γραμματα που κανουν μηνες να φτασουν (περιμενω καμια φορα τον brother που κανει μηνες να μου στειλει κατι που του ζηταω).Για να μαθω νεα το site του ΣΚΑΙ εχει παρει φωτια. Αρα ξερω τι γινεται στην Ελλαδα.
Εδω παλι αν νοιωσω οτι θελω κατι απο Ελλαδα, παω στις Ελληνικες γειτονιες -που ειναι το "κλασσικα" σπιτια του Ελληνα μεταναστη, και τα μαγαζια που πουλανε απο πιτογυρα εως πελτε ομοσπονδια και φετα δωδωνης-. Κανω μια βολτα στα ελληνικα καφενεια στο Earlwood οπου ολοι οι πρωτης γενιας μεταναστες συχναζουν και μιλαω με τους ανθρωπους εκει-που αν και 40 και 50 χρονια στην χωρα αυτη τα Αγγλικα τους περιοριζονται σε ενα "Hello mate" και ενα "Yes & No". Οι ανθρωποι αυτοι ζουν σε μια Ελλαδα του 60' και του 50' και η νοοτροπιες και συμπεριφορες τους εχουν περαστει και στα παιδια τους.
Οπως λεει και η Συμελα και στην Ελλαδα να γυρισουν παλι ξενοι θα νοιωθουν. (Η Αυστραλια ειναι η πρωτη χωρα απο χωρες προορισμου Ελληνων μεταναστων οπου οι επομενες γενιες μιλανε και αισθανονται "Ελληνικα" κατα ποσοστο)
Και γω συμφωνώ οτί όταν πια ζείς έξω, και στην Ελλάδα είσαι σαν ξένος! Εγώ πάνε 6 χρόνια που έφυγα, δεν ξέρω ούτε τα ευρώ ( οταν έφυγα είχε δραχμές), και παρ όλο που διαβάζω μια κυριακάτικη, δεν ξέρω ποιος είναι υπουργός, δεν είχα διαβάσει το βιβλίο της έκτης δημοτικού, και γενικά είμαι πια και λίγο σαν τουρίστας στην Ελλάδα!
Συμφωνώ στο οτι δεν είμαστε μετανάστες κυνηγιμένοι όπως αυτοί του εξήντα, αλλά για τον έναν ή άλλον λόγο βρεθήκαμε μακρυά. Εγώ ποτέ δεν επεδίωξα να βρεθώ με άλλους Έλληνες, ούτε Καζαντίδη ακούω. Αν τύχει και ακούσω όμως, μπορεί και να κλάψω- και εδώ έγκειται και το αντιφατικό του πράγματος. Εδώ είναι το σπίτι μου, αλλά μου λείπει και το παλιό μου σπίτι. Γενικά πάντως, με εκφράζει απόλυτα το "όπου γη πατρίς" των αρχαίων ημών προγόνων, ή όπως το έλεγε και ο Paul Young, "wherever I lay my hat, that's my home".
Χαιρετώ..
@nemo, μόλις περιέγραψες και τη μάνα μου. Χοχοχοχο!
Συμφωνώ και με τα υπόλοιπα που έγραψες (πλην Αυστραλίας, τα οποία δεν τα κατέχω, παρότι έχω κι εκεί συγγενείς).
Post a Comment