Συνηθισμένα πράγματα

Κατ'αρχάς να ευχαριστήσω τους διαχειριστές του "Μετανάστη" για την πρόσκληση! Αφού λοιπόν έκαναν το λάθος (Χα!) να με προσκαλέσουν ήρθε η ώρα και για το πρώτο μου post.

Λείπω από την Ελλάδα σχεδόν διψήφιο αριθμό χρόνων τώρα. Αυτό δεν το αναφέρω για να δώσω ιδιαίτερη βαρύτητα και αυθεντία στα γραφόμενα. Απλά ως χρονική τοποθέτηση για όσα θα γράψω, τα οποία υπόσχομαι να μην είναι πολλά μιας και είναι και Σαββατόβραδο και σίγουρα έχουμε όλοι μας και δουλειές.

Κάποιες οδηγίες προς ναυτιλομένους για το Εδιμβούργο, την πόλη στην οποία ζω τα τελευταία χρόνια, μπορεί όποιος ενδιαφέρεται να βρει στο πρωτεύον blog που συνεισφέρω (τι, περιμένατε να μου δοθεί η ευκαιρία για διαφήμιση του παρά έξι και να μην το κάνω;). Σε αυτό εδώ το post λοιπόν, θα προσπαθήσω να ανέβω ένα αφαιρετικό επίπεδο και να δώσω μερικές (λίγο άτακτες, είναι η αλήθεια) σκέψεις για όσα μου έχει δώσει αυτή η απουσία μου από την πατρίδα και η παρουσία μου σε άλλες χώρες, αλλά και πώς μπορεί αυτή η μετάβαση να γίνει καλύτερη. Αλλά μιας και δε γράφουμε μυθιστόρημα, το ζουμί είναι πως όλα είναι θέμα συνήθειας.

Το πιο βασικό όταν φεύγεις από το μέρος σου είναι να ξέρεις γιατί φεύγεις. Όλοι έχουμε τους λόγους μας να φύγουμε -- συνήθως περισσότεροι είναι πια εκπαιδευτικοί παρά οικονομικοί. (Προσωπικά κι εγώ έφυγα πρώτη φορά για σπουδές.) Αλλά το να φύγεις απλά για να φύγεις, όσο ρομαντικό και τολμηρό κι αν ακούγεται μερικές φορές, μπορεί να είναι και σίγουρη επιταγή για τη δυστυχία. Το συγκεκριμένο ταξίδι πρέπει να έχει έναν αρχικό προορισμό. Έναν αρχικό στόχο για να μπορέσεις να ασχοληθείς με κάτι και γρήγορα (π.χ., να μπεις στο κλίμα του νέου σου Πανεπιστημίου για να προσαρμοστείς). Στη συνέχεια μπορείς να θολώσεις λίγο τον προορισμό, ή και να τον αλλάξεις, αλλά όχι στην αρχή. Πρέπει να μάθεις να περπατάς πριν να αρχίσεις να τρέχεις.

Το επόμενο βασικό βήμα, είναι να κρατήσεις και να συνεχίσεις τις ατομικές συνήθειές σου. Αν, για παράδειγμα, έβγαινες Κυριακή πρωΐ για να πας να πάρεις εφημερίδα στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς, προσπάθησε να κάνεις το αντίστοιχο στο νέο σου μέρος. Σίγουρα δε θα μπορέσεις να αναπαράγεις ακριβώς την εμπειρία, αλλά μπορείς να την προσεγγίσεις στο μέγιστο βαθμό.

Μετά, βρες νέες συνήθειες που έχουν να κάνουν μόνο με το νέο σου σπίτι, ή, πιο σωστά, τη ζωή σου στο νέο σου σπίτι. Πρέπει να έχεις να συνδυάσει κάτι μόνο με το μέρος που ζεις. Πρέπει να μπορείς να πεις όταν φτάσεις στον επόμενο προορισμό σου "Α, άσε, αυτό το έκανα πρώτη φορά στο ΧΥΖ όταν είχα πάει να σπουδάσω και κόλλησα."

Τώρα λοιπόν, έχεις τα δύο βασικά άκρα. Την καλύτερη δυνατή προσέγγιση του πραγματικού παρελθόντος σου, αλλά και το μελλοντικό σου παρελθόν. Το λένε παρόν. Συνήθισε στην ιδέα ότι πρέπει να το κάνεις όσο καλύτερο γίνεται. Κι αυτή η προσπάθεια πρέπει να είναι η μεγαλύτερή σου συνήθεια. Βλέπεις, η ζωή εκτός δεν είναι τόσο διαφορετική. Δε λέω κάτι καινούργιο ή μη προφανές. Απλά την προσωπική μου άποψη για τα λίγα πρώτα βήματα όπως τα έχω βιώσει ότι πρέπει να γίνουν.

Αν έχω κάτι μάθει όλον αυτόν τον καιρό είναι ότι τα πράγματα μόνα τους και με μαγικό τρόπο δεν αλλάζουν. Αλλάζουν επειδή τα αλλάζεις εσύ. Το να φύγεις και να ζήσεις αλλού είναι από τις μεγαλύτερες αλλαγές που μπορείς να κάνεις στη ζωή σου. Δε σημαίνει ότι πρέπει να είναι καταστροφική για την προηγούμενη ζωή σου όμως. Και είναι μία αλλαγή που πρέπει να φρόντισεις να την απολαύσεις. Με τη φροντίδα αυτής της αλλαγής φροντίζεις και τον εαυτό σου.

Είπαμε, απλά και συνηθισμένα πράγματα.