Η Αστυνομία μπορεί να βρει τους απαγωγείς του Παναγόπουλου, έχει βρει και άλλους απαγωγείς. Είναι Αστυνομία με κάποιες ικανότητες, παρ΄ όλο που δεν μας βοηθά πάντα να την εκτιμούμε. Έχει πείρα στις απαγωγές, έχει τεχνογνωσία.
Με τις διαδηλώσεις δεν τα πάει καλά, ίσως την τρομάζει το πλήθος. Τα καταφέρνει καλύτερα όταν έχει να κάνει με λιγότερο κόσμο. Άραγε θα το αποδείξει με την υπόθεση Κούνεβα; Πήρε πίσω τον φάκελο από την Εισαγγελία, προφανώς δεν είχε καταλάβει. Δεν είναι δυνατόν να πιστέψουμε ότι μια Αστυνομία που βρίσκει απαγωγείς, και μάλιστα «επαγγελματίες» όπως τους περιέγραφαν οι δημοσιογράφοι στην προηγούμενη μεγάλη απαγωγή, είναι ανίκανη να βρει δυο τύπους που τα έβαλαν με μια μόνη γυναίκα.
Πάει να μας περάσει από το μυαλό ότι είναι μια ταξική Αστυνομία, συγκινείται από τα δράματα των πλουσίων και μόνο, περιφρονεί τους φτωχούς. Αλλά φυσικά δεν είναι δυνατόν κάτι τέτοιο, κι αμέσως νιώθουμε ενοχές που το σκεφτήκαμε! Είμαστε χώρα ευρωπαϊκή, του σκληρού πυρήνα της Ένωσης παρακαλώ, ξέρουμε καλά τι θα πει ισότητα, δικαιοσύνη και δημοκρατία, αλίμονο δα, εμείς τα εξαγάγαμε στον κόσμο αυτά, έλα παππού τώρα να σου πω πού είναι τ΄ αμπελάκια σου. Απλώς λόγω παραδόσεων οι αστυνομικοί μπερδεύτηκαν, θυμήθηκαν εκείνους τους βιτριολισμούς που γίνονταν στη δεκαετία του ΄50 και ψάξανε ερωτικές ιστορίες.
Γιατί, πού να τους πάει το μυαλό ότι είναι τέτοια η εργασιακή κατάσταση στην ένδοξη Ελλάδα, με τον ΟΑΕΔ της, με τους επιθεωρητές εργασίας της, με τόσους αγώνες, τόσες εξεγέρσεις, τόσες ένδοξες σελίδες συνδικαλισμού, ώστε χρειάστηκε μια ιστορικός από τη Βουλγαρία για να ξεκουνήσει από τη δουλεία τις καθαρίστριες, να τις οδηγήσει στην ανακάλυψη της έννοιας δικαίωμα; Ποιος μπορούσε να το φανταστεί κάτι τέτοιο;
Αννα Δαμιανιδη, αναδημοσιευση απο ΤΑΝΕΑ
