Καλή αρχή λοιπόν!...
Λόγια του Ραμόν Σαμπέδρο:
Με τη σειρά μου συμπληρώνω: Γεννήθηκα κατά σύμπτωση σε κάποιο μέρος που μια νοητή γραμμή που λέγεται γεωγραφικά σύνορα την ονομάζει Ελλάδα. Πατρίδα για μένα δεν είναι μια σημαία, δεν είναι ένας ύμνος. Είναι που μυρίζει γιασεμί το καλοκαίρι και χώμα το χειμώνα, είναι οι φίλοι μου που όσο και να τους πληγώνω πάντα με αγκαλιάζουν. Και ναι, είναι στο στήθος μου γιατί όταν τα σκέφτομαι αυτά νιώθω ένα σκιρτημα εκεί.
ο Ραμόν Σαμπέδρο, ναυτικός, χτύπησε κάνοντας βουτιά στη θάλασσα. Έζησε για 30 χρονια τετραπληγικός διεκδικώντας το δικαίωμα του σε ένα αξιοπρεπή θάνατο. Τελικά τα κατάφερε, όχι χάρη στη δικαιοσύνη αλλά σε ένα φιλικό χέρι. Οι επιστολές που έγραψε έγιναν αφορμή για την ταινία "Η θάλασσα μέσα μου"
Υπόσχομαι το επόμενο ποστ να είναι πιο χαρούμενο
Λόγια του Ραμόν Σαμπέδρο:
Στην πατρίδα μου
Στην αγαπημένη μου πατρίδα, που είναι η πιο ελεύθερη, η πιο μεγάλη και η πιο υψηλή.
Σε αυτήν χωρούν οι φίλοι μου και οι εχθροί.
Πατρίδα μου είναι το στήθος μου, και στο στήθος μου χωρούν όλες οι πατρίδες.
Η πατρίδα μου δεν έχει σύνορα, γιατί είναι μόνο μία.
Πατρίδα ενός άντρα ή μιας γυναίκας είναι η ίδια του η ψυχή
Αν την αφήσουν ελεύθερη, η πατρίδα μου δε θα θρηνεί.
Τραγουδάει, πάντα τραγουδάει.
Στην αγαπημένη μου πατρίδα, που είναι η πιο ελεύθερη, η πιο μεγάλη και η πιο υψηλή.
Σε αυτήν χωρούν οι φίλοι μου και οι εχθροί.
Πατρίδα μου είναι το στήθος μου, και στο στήθος μου χωρούν όλες οι πατρίδες.
Η πατρίδα μου δεν έχει σύνορα, γιατί είναι μόνο μία.
Πατρίδα ενός άντρα ή μιας γυναίκας είναι η ίδια του η ψυχή
Αν την αφήσουν ελεύθερη, η πατρίδα μου δε θα θρηνεί.
Τραγουδάει, πάντα τραγουδάει.
Με τη σειρά μου συμπληρώνω: Γεννήθηκα κατά σύμπτωση σε κάποιο μέρος που μια νοητή γραμμή που λέγεται γεωγραφικά σύνορα την ονομάζει Ελλάδα. Πατρίδα για μένα δεν είναι μια σημαία, δεν είναι ένας ύμνος. Είναι που μυρίζει γιασεμί το καλοκαίρι και χώμα το χειμώνα, είναι οι φίλοι μου που όσο και να τους πληγώνω πάντα με αγκαλιάζουν. Και ναι, είναι στο στήθος μου γιατί όταν τα σκέφτομαι αυτά νιώθω ένα σκιρτημα εκεί.
ο Ραμόν Σαμπέδρο, ναυτικός, χτύπησε κάνοντας βουτιά στη θάλασσα. Έζησε για 30 χρονια τετραπληγικός διεκδικώντας το δικαίωμα του σε ένα αξιοπρεπή θάνατο. Τελικά τα κατάφερε, όχι χάρη στη δικαιοσύνη αλλά σε ένα φιλικό χέρι. Οι επιστολές που έγραψε έγιναν αφορμή για την ταινία "Η θάλασσα μέσα μου"
Υπόσχομαι το επόμενο ποστ να είναι πιο χαρούμενο
9 comments:
"Η πατρίδα μου δεν έχει σύνορα, γιατί είναι μόνο μία."
Ταξιδεύοντας,ζώντας κάπου, αποχαιρετώντας αγαπημένους στο τέλος μιας πορείας και στο ξεκίνημα ενός νέου ταξιδιού όλα αυτά τα αισθήματα γίνονται η πατρίδα μας.Μέσα μας.Η καρδιά μοιρασμένη αλλά η αγάπη μας απλωμένη πάνω από σύνορα και γεωγραφικούς ορισμούς.
Πάντα όμως μένει μια γλυκιά νοσταλγία.
Άψογο άρθρο Πέτρα.
Άψογο post, όπως και το προσωπικό blog σου. Είμαστε συνάδελφοι :)
κοκκινίζω και ευχαριστώ πολύ...
Πολυ ωραιο το post σου Πετρουλα.
Ανεβαζεις πολυ τον πηχη του blog με κατι τετοια!!!
Καλως ηρθες λοιπον και καλα postings...
ξανακοκκινίζω και ξαναευχαριστώ. Είναι παλιό ποστ απο το blog μου και νομίζω οτι ταιριαζει στο θέμα μας
Πολύ ωραιο το κείμενο σου Πετρούλα!
@πρα-ακ: :)
Πολύ καλό!
Σκέφτεσαι σαν κοσμοπολίτισσα και σίγουρα είσαι. :)
φίλε μου καλησπέρα (ή καλημέρα). επειδή βλέπω ότι έχουμε κοινά ενδιαφέροντα, λαμβάνω το θάρρος να σε ενημερώσω ότι από χθες το πολιτιστικό πόρταλ GoCulture.gr απέκτησε δικό του blog.
Θα σου ήμουν ευγνώμων αν μας έκανες μια επίσκεψη στο site ή στο blog και μας άφηνες ένα μήνυμα για να μας πεις τη γνώμη σου. Αν κάτι δεν σ'αρέσει σε μας θα θέλαμε να το ξέρουμε.
Αν πάλι σου αρέσουμε, ίσως να μας έβαζες κι όλας στα αγαπημένα σου για να μας βοηθήσεις να γίνουμε λίγο γνωστοί; :-)
Φιλικά,
από το GoCulture
Post a Comment