Μου έγραφε μια φίλη τις προάλλες, πως στην Αγγλία είναι ωραία να ζεις, και στην Ελλάδα είναι καλά για διακοπές! Και εγώ βέβαια συμφώνησα αμέσως, γιατί είναι όντως ωραία εδώ! Ακόμα και ο καιρός, για τον οποίο παραπονιούνται πολλοί, έχει και τα καλά του. Θυμάμαι την πρώτη μου μέρα στο Birmingham, που κατέβηκα για βόλτα στο Edgbaston, μέσα στην ομίχλη και το νοτισμένο χώμα- ήταν ένα τοπίο μαγικό.
Η ζωή είναι ωραία εδώ, μόνο που όταν είσαι μακρυά, αναγκαστικά χάνεις πολλά από τη ζωή στην Ελλάδα. Και δε μιλάω μόνο για την επικαιρότητα, που κατεβαίνω τα καλοκαίρια και δεν ξέρω τους υπουργούς, και τους διάσημους, αλλά για τις ζωές των φίλων και συγγενών. Ολα είναι πια σαν να βλέπεις μια ταινία που κολάει στο βίντεο, και τη βλέπεις καρέ καρέ, και μεταξύ τους ένα χάσμα. Κάποιος παντρεύτηκε, έκανε και παιδί, θα πάω το καλοκαίρι το παιδί θα είναι οχτώ μηνών! Δεν είναι πια ζωή αυτό στο οποίο πέρνεις μέρος, είναι μόνο στιγμές.
Αρώστησε η θεία μου πριν από χρόνια. Για μια στιγμή μόνο, όταν το έμαθα. Πέρασαν τα χρόνια και τα καλοκαίρια, και η αρώστια προχωρούσε, είπαμε και αντίο για μια στιγμή το καλοκαίρι. Μετά λέει, δεν ήταν καλά, άλλη μια στιγμή μόνο για μένα- ποιος ξέρει πώς θα ήταν όλη η σκηνή αν ήμουν εκεί και μπορούσα να την παρακολουθήσω…
Μέσα σε μια στιγμή ήτανε πια στο κρεβάτι λέει, και μετά μου είπαν πέθανε.
Και ξέρω ότι αυτά είναι μέσα στη ζωή, αλλά είναι που είμαι μακρυά που με πειράζει πιο πολύ. Πόσα ακόμα δε θα ζήσω με τους ανθρώπους που αγαπώ γιατί είμαι μακρυά?
Πάλι καλά βέβαια που την σήμερον οι αποστάσεις δεν είναι πια και τόσο μεγάλες- απόδειξη οτί τα λέμε και δικτυακά, και τέλος πάντων, σε μια μέρα μέσα μπορείς πια να φτάσεις μέχρι την άκρη του κόσμου.
Αλλά είναι μια στιγμή που θέλεις να είσαι κοντά τους, να τους αγκαλιάσεις και να τους φιλήσεις και εκείνη τη στιγμή δεν μπορείς, και μετά πάει εκείνη η στιγμή, και χάθηκε για πάντα.
Η φωτό είναι από δω:
http://www.flickr.com/photos/sabinche/sets/53385/
9 comments:
Ναι ετσι ειναι ακριβως! Αλλα επιλεγουμε να ζουμε αυτο τον τροπο ζωης, χωρις να αναλογιζομαστε τι θα γινει μετα απο χρονια, τι θα νοιωθουμε μετα απο καιρο. Μονον οταν ερχεται η στιγμη αυτη της πραγματικοτητας τοτε το αντιλαμβανομαστε και μας ποναει.
Ζω στην Νεα Υορκη απο το 1977 με τρεις διακοπες 4 χρονων δηλαδη λειπω συνολικα 26 απο την ομορφη Θεσσαλονικη, και τωρα που πηγαινω τα καλοκαιρια νοιωθω οτι εχω χασει πολλα επισοδεια απο το σηριαλ που λεγεται ζωη, ζωη στην πατριδα.
Τι να γινει οταν επελεξα χωρις πολλη περισυλλογη δεν μπορουσα να φανταστω τις συνεπειες της αποφασης μου εκεινης και τωρα ποναει. Ποναει αλλα μαθαινεις να ζης με τον πονο.
I.R.
Σας διαβάζω, εσάς τους μετανάστες, και αναρωτιέμαι ποιος είναι πιο άτυχος: εσείς που ζείτε με την εικόνα μιας Ελλάδας που ίσως δεν υπήρξε ποτέ ή εμείς που σιχτιρίζουμε τη ζωή μας εδώ, ανάμεσα στους νεόπλουτους κενούς ντενεκέδες; Η Ελλάδα μας πληγώνει, όχι επειδή μας φταίει σε κάτι, μα επειδή ψάχνουμε να βρούμε πώς να τη σώσουμε από τα λαμόγια!
Μαρια,
Οταν επιλεξαμε τον τροπο ζωης του εξωτερικου ειχαμε στο μυαλο μας ολα αυτα τα προβληματα. Θα συμφωνησω μαζι σου οτι παντα θα χανουμε στιγμες απο τις ζωες αγαπημενων μας προσωπων πισω στον τοπο που αφησαμε, αλλα θα εχουμε τις στιγμες αλλων στον τοπο που βρισκομαστε.
Αυτο το προβλημα με απασχολει πολυ τις τελευταιες δυο εβδομαδες καθοτι αυτον τον μηνα πρεπει να αποφασισω αν τελικα θα μεινω ή θα γυρισω πισω στην Ελλαδα.
Ως τωρα ειχα τις σπουδες που με κρατουσαν. Τελειωσα ομως (ορκιζομαι την Τριτη) και πρεπει να αποφασισω αν τελικα θελω να μεινω ή οχι...
Ως τωρα δεν ειχα βρεθει σε αυτο το σταυροδρομι και ημουν χαρουμενος με την ζωη μου εδω. Τωρα ομως εχω αρχισει και ζυγιζω τις σκεψεις μου και προσπαθω να παρω μια αποφαση που δεν θα μετανοιωσω. Σκεφτομαι ποσο μακρυα ειμαι (Αυστραλια) και ποσα θα χασω απο τις ζωες φιλων και συγγενων στην Ελλαδα. Απο την αλλη ξερω οτι δυσκολα θα αποκτησω αυτα που θελω απο την δουλεια μου στην Ελλαδα. Εδω εχω φτασει ηδη σε ενα καλο σημειο.
Εχω φιλους και συγγενεις εδω που θα στεναχωρηθω να αφησω (οπως στεναχωρηθηκα με αυτους που αφησα στην Ελλαδα) και απο την αλλη ξερω οτι την Ελλαδα δεν θα μπορω να την επισκεπτομαι παρα πανω απο μια φορα τον χρονο και αυτο παλι μου ερχεται ασχημο.
Ειναι λοιπον πολλα αυτα που πρεπει να ζυγισει καποιος πριν παρει μια τετοια αποφαση (ειδικα αν δενεται με ενα μερος οπως εγω). Δεν ειναι παντα ροδινα ολα, αλλα αν ειναι για μια καλυτερη ποιοτητα ζωης-καριερας τοτε ο δρομος ειναι ενας...
Γιατι οπως πολυ σωστα ειπε ο φιλος Λωτοφαγος ειναι πολλα τα καθε λογης "λαμογια" στην Ελλαδα και πρεπει να μαθεις να ζεις μαζι τους.
Ναυ δυστυχως παντα νοιωθεις την ελλειψη. Οταν γνωρισης δυο πατριδες παντα καπου θα ζεις μονο στιγμες και παντα θα ζης με την νοσταλγια. Υπαρχει ενα ποιημα του Ρομπερτ Φροστ "Ο δρομος που δεν παρθηκε" "The Road that is not taken." Και ενα τραγουδι εδω στην Νεα Υορκη απο εναν ομογενη, Δυο πατριδες εχω πηγαινω στην μια και νοσταλγω την αλλη και τελος μενω μετεωρος. Σε συμβουλευω παρε μια αποφαση και μαθε να ζης με αυτην. Μην ομως λες διαρκως αν ζουσα εκει πως θαταν γιατι θα παραμενες στο ιδιο σημειο. Παρε την αποφαση και λειτουργησε με ολες τις θετικες και αρνητικες συνεπειες της αποφασεως σου. Παντου η ζωη κυλαει το ιδιο, και ιδιαιτερως οταν εχεις και στις δυο χωρες δημιουργησει φιλιες και δεσμους. Η Ελλαδα θαναι παντα εκει αλλα το μελλον σου το δημιουργεις εσυ αναλογα με τις δυνατητες που σου προσφερονται και απο τους εξωτερικους παραγοντες.
Ι. Ρ.
Καλησπέρα/Καλημέρα σε όλους.
Το ζούμε όλοι μας αυτό το σκηνικό.Σαν να είμαστε διχασμένες προσωπικότητες,μία που ζει κανονικά στο εξωτερικό και άλλη μία που τη φοράμε κάθε φορά που πηγαίνουμε στην Ελλάδα.Μακρυά από οικογένεια και φίλους αλλά νέοι φίλοι βρίσκονται παντού και μερικοί προχωράνε και κάνουν και τη δικιά τους οικογένεια στη χώρα που τους φιλοξενεί.Αλλά θα είμαστε πάντα φιλοξενούμενοι.
@Νέμο
Φίλε μου δε σε ζηλεύω καθόλου...
Ελπίζω να βρεις τη λύση.
@λωτοφάγος
Όπως είπε και η Μαρία στην Ελλάδα είναι καλά μόνο για διακοπές...εργασία,ποιότητα ζωής, αξιοπρέπεια,αξιοκρατία...τα λαμόγια υπάρχουν γιατί εμείς το επιτρέψαμε.Βασιλεύουν γιατί πουλάει και εμείς τα κορόϊδα αγοράζουμε.
Είμαι απαισιόδοξος πάντως.
Ευχαριστώ πολύ κατ'αρχάς, για τα σχόλια σ'αυτό το ποστ, που το έγραψα κάτω από την επίρροια θλίψης, γιατί πέθανε η θειά μου, αλλά και γιατί δεν μπόρεσα να σταθώ δίπλα στα ξαδερφάκια και στο θείο μου, που τους αγαπώ πολύ. Το λέω το "ευχαριστώ" γιατί ήτανε λίγο βαρύ το κλίμα, και δεν ήθελα να σας παιδέψω!
Ημουν σίγουρη πάντως οτι πολλοί από σας θα νοιώθατε το ίδιο, όπως ο/η ανώνυμος στην αρχή: τα πάντα έχουν συνέπειες, αλλά η ζωή μας είναι τώρα "αλλού". Εγώ δεν το μετανοιώνω, γιατί τώρα το σπίτι μου είναι εδώ, απλά, να, καμιά φορά, με πιάνει το παράπονο!
Λωτοφάγε, πολύ μου άρεσε το σχόλιο για την Ελλάδα "όπως θέλουμε να τη θυμώμαστε". Εμένα πάντως η θλίψη μου αφορά μόνο σε πρόσωπα προς το παρόν!
Νέμο, συγχαρητήρια για την ορκωμοσία, και σου εύχομαι από δω και πέρα ότι επιθυμείς! Μου κάνει εντύπωση που θεώρησες τον εαυτό σου μετανάστη και ώς φοιτητής- ίσως αυτό σημαίνει πώς είδες τη ζωή σου εκεί, όχι μόνο τις σπουδές! Είσαι βέβαια και λίγο μακρυά, αλλά παρ'όλο που και γώ ήμουν μέσα στα δάκρυα την εβδομάδα που μας πέρασε, αν ζητούσες τη συμβουλή μου θα σου έλεγα "μείνε λίγο ακόμα, και βλέπεις"!!
Βιολόγε, το "διχασμένοι" με εκφράζει και μένα απόλυτα! Οσο για το "φιλοξενούμενοι" λειτουργεί και από τις δυο πλευρές: όσο κάνεις τη ζωή σου αλλού, και στην Ελλάδα πια θα πηγαίνεις σαν τουρίστας. Μου έκανε εντύπωση που εδώ κάτι Ινδοί δεύτερης γενιάς, μου έλεγαν οτί και οι γονείς τους ακόμα όταν πηγαίνουν στην Ινδία, ξεχωρίζουν λέει σαν τη μύγα μέσα στο γάλα, σαν να μην έφυγαν από κει!!
Και πάλι ευχαριστώ για τη συμπαράσταση σ'αυτό το ποστ!
Μαρια οταν σε πιανει το παραπονο γραφε πως νοιωθεις και τοτε θα διαπιστωσεις οτι δεν εισαι μονη σου. Εγω πεθανε η μητερα μου και δεν ημουν εκει. Πανε τωρα πολλα χρονια απο τοτε. Ξερεις ομως τι σκεπτομαι συχνα; Οι γονεις μου γεννηθηκαν αλλου και ο πολεμος τους ξεριζωσε. Εγω γεννηθηκα αλλου. Τα παιδια μου γεννηθηκαν αλλου. Ποιος ξερει που θα γεννηθουν τα παιδια τους; Απλα ζησε την καθε στιγμη κα επενδυσε στις ανθρωπινες σχεσεις και οχι τοσο στα υλικα και δεν θα νοιωθεις ποτε μονη.
Ι.Ρ.
καλησπερα και απο μένα.
Νομίζω πως τα πράγματα είναι μοιρασμένα.
Οταν είσαι εξωτερικό σου λείπει η Ελλάδα και το αντιστροφο.
Πριν ενα μήνα κατέβηκα Αθήνα και απο την μια χαιρόμουν που είδα τους φίλους μου και απο την άλλη επιάνα τον εαυτό μου σε τρέλα....κινήση,καθυστερημένα ραντεβου κλπ κλπ.
Νομίζω πάντως πως εμεις που είμαστε εξω οταν πάμε Ελλάδα την απολαμβάνουμε καλύτερα.
Εγω θέλω να πιστευω πως την Ελλαδά την κουβαλάμε μέσα μας παντου στον τρόπο που θα γελάσουμε στον τρόπο που θα μαγειρεψουμε στα αγαπημένα μας πρόσωπα που μιλάμε μαζί τους καθημερινα.
εεεε και αν μας την δώσει ποτε δεν είναι αργα να γυρίσουμε!!!!
Με εκτίμηση
Β.
Αγαπητοί Ι.Ρ και Β.
Και πάλι ευχαριστώ για τη συμπαράσταση. Ι.Ρ, πρέπει να είναι φοβερό να χάνεις κάποιον τόσο δικό σου και να είσαι μακρυά. Και γω μ'αυτή την αγωνία ζω, που θα είμαι μακρυά απ'τους γονείς μου όσο θα περνάν τα χρόνια. Πάντως έχεις δίκιο. Και μένα τα παιδιά μου αλλού γεννήθηκαν, όπως και αλλού γεννήθηκαν οι παππούδες μου- μόνο δυο γεννιές καταφέραμε να γεννηθούμε στο ίδιο μέρος ( και στην ίδια χώρα..).
Β. είναι τρέλλα η ζωή στην Ελλάδα!! Απορώ πώς την αντέχουν οι Ελληνες! :))
Και γω λέω οτι θα γυρίσω. Ισως άμα βγούμε κάποτε στη σύνταξη..
Καλημέρα σε όλους!
χχχ
Post a Comment