Sunday, February 24

Τέσσερις νεκροί και η κατάκτηση των Ινδιών

Κι ενώ το Κόσοβο δέχτηκε να γίνει ένα προτεκτοράτο ανεξάρτητο από τη Σερβία με αντάλλαγμα τα ενεργειακά της αποθέματα σε λιγνίτη (40% του ευρωπαϊκού λιγνίτη), σε μια άλλη χώρα ένας λαός προσπαθεί να αποκρούσει για πολλοστή φορά τον Πιζάρο από τα εδάφη της.

Για σένα ανιστόρητε αναγνώστη ο Πιζάρο ήταν ένας Ισπανός κονκισταδόρ που με περίπου 200 άντρες κατάφερε να παγιδεύσει τον βασιλιά των Ίνκας με δόλιο τρόπο και στη συνέχεια να τον εκτελέσει και να υποδουλώσει τις πλούσιες σε χρυσό και ασήμι περιοχές ανατολικά των Άνδεων.

(φωτογραφίες από τις διαδηλώσεις στο Cusco)

Για άλλη μια φορά όμως οι αγρότες-απόγονοι των Ίνκας καλούνται να αντιμετωπίσουν τον μοντέρνο απόγονο του Ισπανού κονκισταδόρ.Αυτή τη φορά ο στόχος του "πολιτισμένου" και τεχνολογικά ανώτερου κονκισταδόρ δεν είναι τα πλούσια αυτοκρατορικά ανάκτορα και ο τεράστιος αριθμός δούλων κι ούτε τα όπλα του η πυρίτιδα και το ιππικό. Δεν φοράει ασημένια πανοπλία όπως ο Κορτέζ και ο Πιζάρο κι ούτε χρησιμοποιεί σαν αιχμή του δόρατος την χριστιανική πίστη που θα σώσει τις ψυχές των παγανιστών αυτόχθονων.

Στο σημερινό Περού ο κατακτητής φοράει ακριβό κοστούμι και το πεδίο των μαχών του είναι τα διάφορα λόμπυ και τα γραφεία μεγάλων πολυεθνικών χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά από το "βασίλειο" των Ίνκας. Όπλο του είναι το μπλάκμπερυ και το λάπτοπ και έχει αντικαταστήσει τις επεκτατικές ιεραποστολές στη χώρα των "βαρβάρων" με τους όρους ελεύθερη αγορά και οικονομική μεταρρύθμιση για το "καλό" όλων και το υπέρογκο κέρδος ορισμένων.
Πλέον ο άπληστος και πεινασμένος απόγονος του Πιζάρο δεν κυνηγάει χρυσάφι και ασήμι, για να στείλει πίσω στην Ισπανία αλλά πετρέλαιο,καταναλωτές, γη και τουρισμό.

(από τις ταραχές στο Ayacucho)

Τα γεγονότα έχουν ως εξής.Τις τελευταίες 10 μέρες στο Περού του κατά κεφαλήν εισοδήματος των $7600 (συγκριτικά με το αντίστοιχο $30500 της Ελλάδας) και των εξαγωγών ύψους 27,14 δισ. δολαρίων (το αντίστοιχο ποσό στην Ελλάδα ήταν 25,76 δισ. δολάρια για το έτος 2007) η χώρα βρίσκεται σε αναβρασμό με 4 νεκρούς και πάνω από 200 έως 700 συλληφθέντες, ενώ σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης έχουν κυρηχθεί πολλές περιοχές με το στρατό να έχει αναλάβει δράση.

(Ayacucho)

Oι αναταρραχές ξεκίνησαν με την αντίδραση των αγροτών απέναντι σε μια σειρά μέτρων όπως η συμφωνία ελεύθερου εμπορίου μεταξύ Περού και ΗΠΑ (με ευνοϊκούς όρους για τις ΗΠΑ) και έναν νέο νόμο που αφορά τη χρήση νερού. Οι αγρότες βλέποντας να απειλείται η ανεξαρτησία τους με την αύξηση της τιμής των λιπασμάτων, την ενίσχυση της εισαγωγής φτηνότερων αμερικάνικων αγροτικών προϊόντων και την έλλειψη προστασίας τους από τις περουβιανές τράπεζες, επέλεξαν να αποκλείσουν δρόμους και να συγκρουστούν με την αστυνομία.Ως αποτέλεσμα διακόπηκε η τροφοδοσία πολλών περιοχών, χιλιάδες οδηγοί αποκλείστηκαν σε δρόμους που διασχίζουν τις ερήμους των Άνδεων πέφτοντας θύματα ληστών και οι διαδηλωτές αποτέλεσαν εύκολο στόχο για το στρατό με τις δολοφονίες των διαδηλωτών.


(Ayacucho)

Μακροπρόθεσμα τα παραπάνω μέτρα θα οδηγήσουν απελπισμένους αγρότες στο να μεταναστεύσουν, θα εξαφανιστούν περιβαλλοντικά φιλικές μέθοδοι χρήσης της γης και οι οικογενειακές αγροτικές επιχειρήσεις θα αντικατασταθούν με "Made in the USA" βιομηχανικού τύπου φάρμες.
Σε μια ιστορία που βλέπουμε ολοένα και να επαναλαμβάνεται στον κόσμο, περισσότεροι αγρότες θα αναγκαστούν να καλλιεργούν κόκα για το παγκόσμιο δίκτυο διακίνησης κοκαϊνης και θα δημιουργηθεί μια νέα εργατική δύναμη αγροτών-σκλάβων στα χέρια πολυεθνικών.

Αυτά που γράφω τα είχα πει σε έναν φίλο τις προάλλες, ο οποίος αντέδρασε, όπως θα αντιδρούσαν πολλοί από εμάς..."Χέστηκα τί γίνεται στο Περού, εδώ έχει φτάσει ο καφές 5 ευρώ!"
Το Περού είναι από τους μεγαλύτερους εξαγωγείς οργανικού καφέ παγκοσμίως.

ΥΓ:Ευχαριστώ τον έλληνα φίλο από το Περού, που ήταν μάρτυρας των γεγονότων και βοήθησε στο να δω τί συνέβαινε και τον ευχαριστώ και για τις φωτογραφίες που έστειλε από τις ταραχές.
Σημειώνω ότι οι περισσότερες πληροφορίες για το Περού και τις ταραχές βγαίνουν προς τα έξω με το σταγονόμετρο και αναφέρονται περισσότερο σε διαμαρτυρίες ενάντια στο χτίσιμο μεγάλων τουριστικών εγκαταστάσεων γύρω από τα ερείπια του Μάτσου Πίτσου.

*παράλληλη ανάρτηση με το καφές και τσιγάρο*

Thursday, February 21

Τα ρεμπέτικα της ξενιτειάς...


Αυτόν τον καιρό μας έχει πιάσει στο σπίτι το μαστορικό μας- από ανάγκη πάντα όχι από επιλογή: μας έδωσε ένα ποσό η ασφαλιστική για να επισκευάσουμε το ταβάνι που είχε καταστραφεί από τις βροχές το καλοκαίρι, και μας είπε ο σοβατζής, αν λέει, το ξηλώσετε όλο μόνοι σας, θα σας σοβαντίσω και τους τοίχους. Καλό! Και τώρα δουλεύω σαν την τρελή κάθε μεσημέρι, λίγο λίγο να καθαρίσω τους τοίχους από το σαγρέ και το ταβάνι από την ταπετσαρία.

Και βέβαια, βάζω και το κασετόφωνο για παρέα και το χαίρομαι- πού καιρός για μουσική τελευταία με τα μωρά, είναι και ο άντρας μου άγγλος και mod και κάπως μας περιορίζει. Τώρα όμως, μόνη και μερακλωμένη, κατέβασα τα cd και κάτι παλιές κασσέτες, και νά και “τα μαλιά σου τα πλεμένα”, νά και η “Γιωργίτσα”, και περνάει η ώρα χωρίς να το πάρω χαμπάρι.

Και μαθαίνω και τον Αρούλη πώς να κουνάει τη μεσούλα του αν λάχει κανένα τσιφτετέλι, και τραγουδάμε και παρέα τα ρεφραίν και έτσι που το πάμε, μαζί με το “Twinkle twinkle little star” δε θα μου φανεί περίεργο αν τον ακούσω κανένα απόγεμα από πάνω να τραγουδάει και “μπάτσοι και χωροφυλάκοι” ο μικρός!

Μόνο που όταν φτάσει στο “αναθεμά σε ξενητιά και συ και το καλό σου, μου πήρες το παιδάκι μου και το’κανες δικό σου” με πιάνει και μένα το παράπονο και με πνίγει ο κόμπος στο λαιμό: τί σου είναι τα τραγούδια! Ενα cd είναι και μέχρι να τελείωσει μας πάει από την φωτιά στη θάλασσα και πάλι πίσω.

Θέλω πάντως και τα παιδιά λίγο λίγο να μάθουν και τα ρεμπέτικα, και να μπορούν να εκτιμίσουν και τη βυζαντινή μουσική, να μάθουν λίγο από Ελλάδα. Βέβαια είναι και αυτές οι ανατολικές οι κλίμακες που δεν είναι και εύκολα ακούσματα.

Ενα από αυτά τα απογέματα λοιπόν, μετά τα μαστορέματα, με έχει πιάσει τέτοιο μεράκι, που κατέβασα κάτω το κασσετόφωνο και το έχω στην κουζίνα οπου καθαρίζω τις πατάτες για το bangers and mash, και είναι και τα παιδιά κάτω και περιμένουμε και τον μπαμπά τους να έρθει από τη δουλειά, και τραγουδάω και γω με το κασσετόφωνο “πίνω και μεθώ”.

Αλλά με φωνάζει η Αρετή από μέσα “mummy, I don’t like that noise” και μου το χαλάει, και το κλείνω…

Tuesday, February 12

ICEHOTEL... ICEBAR... ΣΤΟΝ ΒΟΡΕΙΟ ΠΟΛΟ!

από Συμέλα

Κάπου γύρω στην Νορβηγία θα σας πάω κι εγώ...
Είμαι σίγουρη ότι έχετε ακούσει για το Ιcehotel, στο Jukkasjärvi, στα Kiruna – κάπου ψηλά στην Σουηδία και κοντά στην Νορβηγία και Φιλανδία.
Μιλάμε για πολύ κοντά στον βόρειο πόλο και λυπάμαι που ακόμα δεν έχει φτάσει η χάρη μου εκεί.
Το θέλω όμως και με την πρώτη ευκαιρία θα παω...

Η χάρη μου, ωστόσο, έχει φτάσει στο icebar... αφού είναι εδώ, δίπλα μου, στην Στοκχόλμη ;-)

Την ημέρα των γενεθλίων μου, παρά το στρες της προετοιμασίας, ήθελα να παω και σε μια ξενάγηση που οργάνωσαν από το ξενοδοχείο Nordic Light Hotel.
Εκεί είναι και αυτό το μπαρ το κατασκευασμένο από πάγο και το οποίο συνεργάζεται με το icehotel του Jukkasjärvi!
Αλλά και με την Absolut vodka αφού ότι πίνεις εκεί μέσα είναι ανακατεμένο με βότκα - ούτε νεράκι είχαν να με δώσουν όταν μπήκαμε εκεί!

Πριν μπεις μέσα στο μπαρ σε ντύνουν και με αυτό το «πάπλωμα με κουκούλα», που βλέπετε στην φωτογραφία, αλλά ότι και να σε κάνουν πάνω από μισή ώρα δεν αντέχεις...
Ίσα – ίσα να βγάλεις κάποιες φωτογραφίες, έτσι σαν απόδειξη ότι πήγες κι εσύ εκεί, και να πιεις ένα ποτό!
Άσε που ανά 45 λεπτά μπαίνει νέα φουρνιά μέσα...


Όσο για το ίδιο το ξενοδοχείο είναι μέσα – έξω όπως όλα τα άλλα ξενοδοχεία αλλά μ’ εντυπωσίασε ο φωτισμός του.
Ένας από τους στόχους του concept είναι να γίνεται ένα είδος θεραπείας φωτός!
Ανάλογα με την ψυχολογική σου κατάσταση επιλέγεις τον φωτισμό στο δωμάτιό σου...
Στο δε lobby του ξενοδοχείου ο ελαφρός φωτισμός αλλάζει τα χρώματά του τόσο αργά και μαλακά που αν και δεν αισθάνεσαι την αλλαγή του φωτισμού αισθάνεσαι την αλλαγή της ψυχολογίας σου...

Πολλές επενδύσεις, βλέπετε, για την ψυχολογία του ανθρώπου!

Και το design ήταν αξιόλογο και μου φάνηκε σαν να θέλανε να δώσουν σε νέους καλλιτέχνες την ευκαιρία εκθέτοντας τα έργα τους να αναδειχτούν και αυτοί.
Και, προφανώς, να γίνει και η δουλειά πιο φτηνά - και οι δυο πλευρές βολεύονται έτσι...

Φωτογραφία 1: με το ποτό μου μέσα σε ποτήρι από πάγο - τα πάντα εκεί μέσα είναι από πάγο!

Φωτογραφία 2: με την Emelie, αυτή που μας ξενάγησε στο ξενοδοχείο, μέσα στο lobby και σ’ ένα φτιαχτό δασάκι από έλατα – το παγκάκι είναι από το γνωστό ξύλο της Σουηδίας furu αλλά είναι fake και μαλακό, το ίδιο και το πάτωμα!
(αυτό που φαίνεται δεν είναι πάντα αυτό που βλέπουμε, είναι το σύνθημα αυτής της έκθεσης στο lobby...)

Sunday, February 10

Σταβάνγκερ Νορβηγίας






Μετανάστης και γω τα τελευταία 3 χρόνια, ζω στη Νορβηγία -ναι καλά διάβασες- και συγκεκριμένα στη πόλη Σταβάγκερ, που βρίσκεται στη νοτιοδυτική πλευρά της χώρας. Το Σταβάγκερ είναι η τέταρτη μεγαλύτερη πόλη της Νορβηγίας με πληθυσμό γύρω στις 150 000 κατοίκους. Με δυό κουβέντες το Σταβάγκερ είναι η πρωτεύουσα του πετρελαίου για την Νορβηγία. Περίπου το 10% του πληθυσμού είναι μετανάστες απο άλλες χώρες που εργάζονται σε πετρελαικές επιχειρήσεις. Αυτό δίνει στην πόλη έναν διεθνή και κοσμοπολίτικο χαρακτήρα.




Δεν έχουν περάσει και πολλά χρόνια απ όταν το Σταβάγκερ ήταν ενα μικρό ψαροχώρι. Μόλις την δεκαετία του 70 ανακαλύφθηκαν τα πετρέλαια στη περιοχή και η πόλη άρχισε να αναπτύσεται με ραγδαίους ρυθμούς. Αυτή τη στιγμή θεωρείται ένας απο τους πλουσιότερους δήμους της Ευρώπης και το βιοτικό επίπεδο είναι απο τα υψηλότερα στο κόσμο. Αυτό βέβαια για έναν Ελληνα δεν είναι και ό,τι καλύτερο μια και το κόστος ζωής είναι εγκληματικά υψηλό.


Χτισμένο στην νοτιοδυτική ακτή της Νορβηγίας, το Σταβάγκερ περιβάλεται απο πανέμορφα fiords (σε ένα απο αυτά μένω και γω), και μπορεί να προσφέρει στον επισκέπτη εκδρομές και κρουαζιέρες σε τοπία απίστευτου κάλλους. Ολα αυτά υπο την προυπόθεση οτι θα βρεις και κατάλληλο καιρό για να το απολαύσεις (πράγμα σπάνιο).



Το ομορφότερο μέρος της πόλης είναι το παραδοσιακό της κέντρο που βρίσκεται στο λιμάνι. Τα όμορφα ξύλινα σπιτάκια τα πλακόστρωτα σοκάκια της, ο επιβλητικός καθεδρικός ναός, και τα ζωντανά μπαράκια στη παραλία συνδυαζόμενα με τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα, δίνουν στη πόλη μια ξεχωριστή γοητεία.

Αν όμως κάποιος απο εσάς βρεθεί ποτέ εδώ, ας φροντίσει να έχει οπωσδήποτε μαζί του ομπρέλα, χοντρά ρούχα, και πολλά λεφτά.....

Tuesday, February 5

Fettisdagen idag!

(Η πρώτη μου δημοσίευση εδώ! Αντιγράφω από το blog μου, Σκεψούλες. Καλώς σας βρήκα!)

Η Fettisdagen --> den feta tisdagen ή "η χοντρή Τρίτη" (σε ελεύθερη μετάφραση) γιορτάζεται μία μέρα πριν την Σαρακοστή στην Σουηδία, πριν δηλαδή αρχίσει η νηστεία για το Πάσχα.
Αν κρίνω από το όνομα και από το πότε πέφτει, θα έλεγα ότι είναι ένας συνδιασμός της Τσικνοπέμπτης με την Κυριακή της αποκριάς (ή της Τυροφάγου όπως είναι το κυριλλέ του).

Βέβαια στην Σουηδία δεν το γιορτάζουν με κοκορέτσια, αλλά με το παρακάτω γλυκό...



Ονομάζεται semla και είναι παραδοσιακό, όχι μόνο για την Σουηδία, αλλά για τις περισσότερες βόρειες χώρες (Σουηδία, Φινλανδία, Νορβηγία και Εσθονία).

Σήμερα τα μοιράζουν συνήθως δωρεάν μέσα στις εταιρίες, στα εμπορικά, κτλ κτλ αλλά μπορείς επίσης να τα αγοράσεις και από το supermarket/φούρνους (αν τύχει βέβαια και βρεις κανέναν φούρνο εδώ) γύρω σε αυτές τις ημέρες.

Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη πέρυσι από το Nymble στην σχολή στο κέντρο (Campus Valhallavägen) όπου τα έδιναν με τα τσουβάλια στους πεινασμένους φοιτητές που μυρίστηκαν την φάση και είχαν συρρέυσει κατά χιλιάδες στο κτίριο (εεεε... πλακίτσα :) ).

Εδώ βέβαια να πούμε και τα αρνητικά της υπόθεσης. Η επιτυχία του γλυκού αυτού στηρίζεται περισσότερο στο eye candy, καθώς αυτό το αφράτο πραγματάκι που βλέπεις δεν είναι σαντυγί, αλλά μια άγλυκη κρέμα (χτυπημένη κρέμα γάλακτος χωρίς ζάχαρη? αναρωτιέμαι...). Το ψωμάκι δε, είναι απλά ένα ψωμάκι με κάρδαμο και όχι τσουρεκοειδές. Τέλος, το χειρότερο από όλα είναι ότι όταν πας να το φας, γίνεσαι σαν τα παιδάκια που τρώνε παγωτό, με την κρέμα από το γλυκάκι να τρέχει από όλες τις μεριές και εσύ να προσπαθείς να την μαζέψεις (got the picture? ;) ).

Όπως και αν έχει, εμένα μου αρέσει. Είναι χορτάστικό (τρως ένα και σκας) αλλά έχει και ένα κρυφό μυστικάκι: Ανάμεσα στο ψωμάκι και την κρέμα, έχει μια στρώση πάστας αμυγδάλου που κάνει όλη την διαφορά στην γεύση, μαζί με την λίγη ζάχαρη άχνη που υπάρχει στην κορυφή του.

Πάω να τσακίσω ένα πριν τελειώσουν!

ΥΓ. Την καλύτερη version του γλυκού την είχα δοκιμάσει στην Φινλανδία, όπου αντί για πάστα αμυγδάλου είχε κόκκινη μαρμελάδα, αλλά και αυτό δεν πάει πίσω...

ΥΓ2. Συμέλα αν θέλεις πρόσθεσε/διόρθωσε! :)

Thé jasmin et speculoos

-Καλημέρα σας, έμαθα πως οργανώνετε ένα atélier speculoos το Σάββατο στα πλάισια της Nuit blanche και θα θέλαμε να έρθουμε.
-Μάλιστα, πόσα άτομα;
-Δύο.
-Μπορείτε στις 7 ή στις 9;
-Στις 9 είναι καλύτερα.
-Πολύ καλά, σας περιμένουμε.

Η nuit blanche (λευκή νύχτα) είναι ένα έθιμο που πραγματοποιείται μια φορά το χρόνο στο Βρυξελλοχώρι (από όσο ξέρω και στο Παρίσι). Σάββατο βράδυ μένουν ανοιχτά πολλά ζαχαροπλαστεία/καφέ/χώροι ψυχαγωγίας και μουσεία, μέχρι αρκετά αργά. Παράλληλα διοργανώνονται διάφορες μουσικές και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις σε διάφορα σημεία της πόλης και όλα μοιάζουν με γιορτή.


Το Arrière Cuisine είναι ένα salon de thé (τσαγιερία) στο κέντρο της πόλης μας. Μικρό και ζεστό, προσφέρει πολλά είδη τσαγιών, αλμυρές τάρτες και λαχταριστά γλυκά. Για την nuit blanche οργάνωσαν ένα atélier παρασκευής speculoos.


To speculoos (προφέρεται "σπεκυλός") είναι το παραδοσιακό βέλγικο μπισκοτάκι κανέλλας που βλέπετε στην φωτογραφία. Είναι λεπτό, αρωματικό και τραγανιστό.

Σάββατο βράδυ, ευτυχώς η βροχή είχε σταματήσει και η νύχτα προβλεπόταν γλυκειά και σχετικά ζεστή. Ξεκινήσαμε λοιπόν, κι εμείς να πάμε να μάθουμε να φτιάχνουμε speculoos. Φτάνοντας στην τσαγερία, διαπιστώσαμε πως ήταν γεμάτη και καταλάβαμε γιατί έπρεπε να δηλώσουμε συμμετοχή. Υπήρξε πολύ μεγάλη ζήτηση και είχαν διοργανωθεί διαδοχικά atéliers ανά μισή ώρα. Με λύπη μας μάθαμε πως δεν θα μας έδειχναν πώς να φτιάξουμε την ζύμη, αλλά μόνο το φορμάρισμα (που δεν είναι και εύκολη υπόθεση τελικά).

Στο βάθος της αίθουσας, ο Σεφ στεκόταν στην κορυφή ενός τραπεζιού για 8 άτομα. Μας έδωσε μια μπάλα ζύμη στον καθένα και μας έδειξε πώς να την μαλακώσουμε, να της δώσουμε μακρόστενο σχήμα, να την τοποθετήσουμε στην φόρμα και μετά να αφαιρέσουμε όσο περίσσευε για να επιτύχουμε το επιθυμητό σχήμα και πάχος. Κατόπιν, τα μπισκοτάκια μας θα ψήνονταν για 1,5 ώρα και εν τω μεταξύ θα μπορούσαμε να φύγουμε και να επιστρέψουμε αργότερα για να παραλάβουμε το λαχταριστό δημιούργημά μας.

Ένιωσα σαν να ήμουν πάλι παιδί και να ήταν Χριστούγεννα ή Πάσχα, τότε που η μαμά μου ετοίμαζε τη ζύμη για τα κουλούρια και εγώ τα φορμάριζα είτε σε φορμίτσες είτε με τα χέρια. Τότε έφτιαχνα παπάκια, γουρουνάκια, αστεράκια ή αρκουδάκια. Και εδώ το ίδιο - αλλά το δικό μου speculoos είχε σχήμα St-Nicolas, δηλαδή του τοπικού Άη-Βασίλη. Επειδή όμως περίμενε και άλλος κόσμος να φτιάξει το speculoos του, φτιάξαμε μόνο ένα ο καθένας.

Περιμένοντας, αποφασίσαμε να μην πάμε βόλτα, αλλά να μείνουμε στην τσαγερία. Ήπιαμε τσάι γιασεμί και φάγαμε τάρτα ζάχαρης (ένα υπέροχο κατασκεύασμα: βάση από ζύμη με καμμένη μαύρη ζάχαρη πάνω! Αρκετές χιλιάδες θερμίδες μέσα σε λίγες απίστευτα λιγωτικές μπουκιές!).

Βγήκα να καπνίσω με την κούπα μου (το τσάι γιασεμί μοσχοβολάει έντονα) και από το διπλανό μπαρ ακουγόταν δυνατά latin jazz. Ο κόσμος πηγαινοερχόταν χαρούμενος, ενώ μέσα από την τσαγερία αναδυόταν μια ορεκτικότατη μυρωδιά ψημένης κανέλλας και ζάχαρης.
Μια από κείνες τις γλυκές βραδιές, που όλα μοιάζουν όμορφα, που έχεις χαρούμενη χαζορομαντική διάθεση -που είναι σπάνιες και κρατούν λίγο.
__________________________
Υ.Γ. Το speculoos μου ήταν ονειρεμένα υπέροχο!
Το ποστ είχε ανέβει και στο μαγαζί μου.

Friday, February 1

ΜΙΚΡΟ ΝΗΣΑΚΙ ΤΟ ΜΑΝΧΑΤΑΝ!


Από Συμέλα

Τώρα αν εννοήσουμε ότι Νέα Υόρκη είναι το Μανχάταν, διότι πολλοί έτσι την βλέπουν, τότε μπορώ να πω ότι την Νέα Υόρκη την έχω περπατήσει ΟΛΗ πρόσφατα που ήμουν εκεί!

Και κατά μήκος και κατά πλάτος!

Περισσότερο μόνη και με τα πόδια αλλά και με αμάξι παρέα με τον Jιmmy και την Μαίρη, οι blogαναγνώστες μου που με φιλοξενούσαν στο Queens!
Τι νομίσαμε, δηλαδή, είναι το Μανχάταν;
Ένα μικρό και μακρόστενο νησάκι είναι με μερικά avenues που το διασχίζουν κατά μήκος και κάποια streets στο κατά πλάτος!

Ένα νησάκι κατάμεστο από απρόσωπους και κρύους ουρανοξύστες και με μια κατασκευή μετρό σαν ζούγκλα που αυτό σημαίνει ότι το νησάκι, εκτός του ότι το βαραίνουν οι ουρανοξύστες, είναι και κενό από κάτω.
Κενό, άδειο, empty, εύκαιρο (ποντιακά) πώς το λενε – υπόγεια είναι φαγωμένο με το διαδίκτυο του μετρό!

Να μην έχεις την αίσθηση ότι όπου να ‘ναι βουλιάζει και μαζί με αυτό βουλιάζεις κι εσύ;


Ευτυχώς που πολλές από τις φωτογραφίες μου τις έχω περάσει στο USB και τις έχω σώσει διότι πολλές παραμένουν στην κάμερα την οποία έχω ξεχάσει στο Lufthansa αεροπλάνο και ακόμη άκρη δεν βρήκα με αυτούς!

Α, μην ξεχνάτε ότι οι ουρανοξύστες είναι βγαλμένες από την μέση και πάνω διότι ολόκληρες μου ήταν αδύνατον να τις φωτογραφίσω.

Κάπου – κάπου ανάμεσα στα κρύα και άψυχα αμερικάνικα κτίρια έβλεπα και κάποια ευρωπαϊκού στυλ ζεστά και ομορφούλικα...αλλά αυτά είναι μέσα στην κάμερα!







Φωτογραφία 1: γωνία Wall Street και Broadway, καλός συνδιασμός - το ένα θυμίζει χρηματιστήρια και κεφάλαια και το άλλο πολιτισμό και θέατρα...

Φωτογραφία 2:
ένας από τους πολλούς απρόσωπος ουρανοξύστες, δεν θυμάμαι πού.

Φωτογραφία 3:
η εκκλησία Trinity (η Αγία Τριάδα, αν δεν κάνω λάθος) που είναι μπροστά στα μεγαθήρια του Wall Street.
Είπαμε, τα πιο όμορφα κτήρια παγκοσμίως είναι εκκλησίες!!!
(το κείμενο αναρτήθηκε και ΕΔΩ)