Από τη στιγμή που έγινα πια Βρετανή, με έχουνε κατακλύσει του κόσμου οι σκέψεις, του τύπου, “τί είμαστε και που οδεύουμε” ή του “ ποιά είμαι” και “τί άνθρωποι θα γίνουν τα παιδιά μου”, που μεγαλώνουνε στο μέσω δύο πολιτισμών και δύο κρατών.
Θυμάμαι από τότε στο πανεπιστήμιο που κάτι καθηγήτριες μας στη Γαλλική Θεσσαλονίκης, όλες Γαλλίδες παντρεμένες με Ελληνες, μας έλεγαν πόσο δύσκολοι είναι οι “μεικτοί” γάμοι, πόσες πολλές είναι οι διαφορές στην ψυχοσύνθεση μας και πόσες διαφορές έχουν την τάση να “ξεπετιούνται” εκεί που δεν το περιμένεις.
Εμένα πάλι μέχρι στιγμής μου αρέσει πολύ που είμαι παντρεμένη με έναν “ξένο”: όλες αυτές οι διαφορές κάνουν τη ζωή πιο ενδιαφέρουσα. Δεν μπορώ όμως και να μην αναρωτιέμαι, αν το πρόβλημα τους αυτές, δεν ήταν τόσο το ότι είχαν παντρευτεί “ξένους”, αλλά πιο συγκεκριμένα το ότι είχαν παντρευτεί Ελληνες!!
Εγώ πχ, όταν γνώρισα τον άντρα μου, φοιτήτρια στο Birmingham, ζώντας με Pot Noodle και αποφεύγοντας το πληντύριο, και μου μαγείρεψε, αλλά και προσφέρθηκε να του πηγαίνω τα ρούχα μου κάθε εβδομάδα να μου τα πλένει!! Αυτό βέβαια κάπως με σόκαρε, και διαπίστωσα οτι αυτό έκανα όλα τα χρόνια που έμεινα στη Σαλονίκη, αλλά και οτι και μετά που γύρισα στη Δράμα και δούλεψα για πέντε ολόκληρα χρόνια, ένα πληντύριο δεν έβαλα η αχαΐρευτη!!
Διαπίστωσα λοιπόν- κάτι που το υποψιαζόμουν εδώ και καιρό, και μάλιστα κατά καιρούς μου το είχαν τονίσει και κάποιοι- ότι είμαι μια κακομαθημένη μικροαστή Ελληνίδα, που έμαθε μια ζωή να τα περιμένει όλα από τους γονείς της!!
Και ζώντας εδώ στην Αγγλία ανακάλυψα οτί είναι τελικά καλό πράμα να μη θεωρείς τους γονείς σου και την προσφορά τους “δεδομένη”, να μην θεωρείς οτί πρέπει να σε σπουδάσουν με τον ιδρώτα του προσώπου τους, να σου αγοράσουν σπίτι και να σου κρατάνε τα παιδιά, οτί είναι άνθρωποι και αυτοί να πάρει η ευχή, και έχουνε δικαίωμα στη ζωή και στην ευτυχία.
Ο άντρας μου ας πούμε δούλευε από τα δεκαέξι του, και ήξερε να φροντίζει τον εαυτό του, η πεθερά μου δεν έχει καμιά διάθεση να ανακατεύεται στη ζωή μας, αλλά και ούτε έχει σκοπό να γίνει χαλάκι να την πατήσουν, μας αγαπάει όλους με μέτρο και χαίρεται όταν μένουμε στο σπίτι της για ένα βράδυ στους τρεις μήνες.
Και τα παιδιά μου που είναι Εγγλεζάκια, θα μεγαλώσουν σύμφωνα με τα ήθη και τα έθιμα εδώ του τόπου: θα μάθουν να φροντίζουν τον εαυτό τους, να κάνουν δουλειές τους σπιτιού, και να σέβονται τον κόπο και την αφοσίωση των γονιών τους. Θα μάθουν μια τέχνη από μικρά και θα μάθουν την αξία της δουλειάς και του να συνεισφέρεις στα του σπιτιού.
Τελικά, καταλαβαίνω οτί σε αντίθεση με τις καθηγήτριές μου της Γαλλικής, έχω πετύχει τον καλύτερο συνδυασμό: γιατί και μεγάλωσα με Ελληνες γονείς, κακομαθημένη όσο δεν παίρνει, και με το να τα περιμένω όλα από αυτούς. Αλλα και έχω κάνει Αγγλάκια παιδιά, που δεν θα περιμένουν και πολλά από μένα, που θα μάθουν να δουλεύουν και να προσφέρουν, να στηρίζονται στον εαυτό τους, και αν είναι να μείνουν στο σπίτι για μερικά χρόνια μετά τα δεκαέξι, θα πληρώνουν και ενοίκιο!!
