natassas travels

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Information about Norway.....

Ελαβα ενα email απο εναν αναγνωστη ο οποιος ενδιαφερεται να μαθει για την ζωη στην Νορβηγια...

Εκτος του οτι κανει ΠΟΛΥ κρυο (αλλα οι κοπελες εκει ειναι πολυ θερμες), δεν ξερω τπτ αλλο οποτε καλω τους ειδημονες απο τις χωρες των υπερβορειων να μας διαφωτησουν....

Αυτο ειναι το email: "Αν γνωριζει καποιος οτιδηποτε απο νορβηγια ειδικα σε εργασιακα ζητηματα θα ημουν υποχρεος.
Ευχαριστω προκαταβολικα.
Theodore..."

Οσοι πιστοι.....

Η χώρα με τις αγελάδες

Είναι σοφό αυτό που λένε ότι "πρέπει να χάσεις κάτι για να το εκτιμήσεις". Εμένα αυτό μου συνέβη δυο φορές στην ζωή μου. Το ένα που εκτίμησα, αφού έχασα είναι η "κατάλευκη, μα πένθιμη" Ελβετία.Πέρασα ένα χρόνο στην Ελβετία και το συμπέρασμά μου είναι πως είναι η πιο τέλεια χώρα που υπάρχει, σε ό,τι αφορά παιδεία, κρατική οργάνωση, πρόνοια του κράτους για τον πολίτη, συνέπεια, μισθούς (κυρίως!), φύση (αν δεν το δεις, δεν το πιστεύεις! πριν να πάω στην Ελβετία, νόμιζα πως τέτοια τοπία υπήρχαν μόνο στο Photoshop!), παντελή έλλειψη εγκληματικότητας και ανεργίας, ενσωμάτωση των μεταναστών και πολλά άλλα.


Αλλά, η Ελβετία είναι ο Παράδεισος επί γης, αν έχεις το αμόρε σου μαζί. Άμα είσαι μόνος σαν την καλαμιά, όπως ήμουν εγώ τότε, είναι κόλαση μαύρη, γιατί οι Ελβετοί είναι πολύ καλοί άνθρωποι, ευγενέστατοι και πολιτισμένοι, αλλά όχι ό,τι πιο διαχυτικό και κοινωνικό κυκλοφορεί. Τουλάχιστον οι Ελβετογερμανοί, τους οποίους γνώρισα εγώ.

Το άλλο ωραίο είναι πως στην Ελβετία, υπάρχουν 4 επίσημες γλώσσες. Οι τρεις από αυτές ομιλούνται και αλλού -αλλά αλλιώς.Το διαπίστωσα ιδίοις ώσι, με το που πάτησα το πόδι μου στη Βέρνη, την πρώτη φορά που βρέθηκα σε ελβετικό έδαφος, όταν πήγα για να κάνω την συνέντευξη για τη δουλειά στην οποία τελικά είχα την ατυχία να με πάρουν. Μέχρι τότε, νόμιζα ότι μιλούσα γερμανικά, όχι πολύ καλά, αλλά για να συνεννοηθώ σε καθημερινό επίπεδο, στην Γερμανία τουλάχιστον δεν είχα πρόβλημα! Βγαίνω λοιπόν από τον (εντυπωσιακά χλιδάτο) σταθμό των τρένων και ρωτάω μια ηλικιωμένη κυρία (εντυπωσιακά χλιδάτη κι αυτή) από πού θα μπορούσα να πάρω το λεωφορείο 10. Και μου απάντησε! Αλλά δεν κατάλαβα λέξη. Μετά, ψάχνοντας, διαπίστωσα ότι αυτό που μου είχε πει ήταν "Εκεί απέναντι, μετά το λεωφορείο 11".Και κατέληξα στο συμπέρασμα (μετά πό ένα χρόνο παραμονής στην χώρα), ότι τα γερμανικά είναι σαν τη Λερναία Ύδρα: κόβεις μια διάλεκτο και γεννιούνται δυο στη θέση της! Στην Ελβετία κάθε γερμανόφωνο χωριό (όχι καντόνι, που υπάρχουν 23) έχει την δική του διάλεκτο. Όταν κατάλαβα βέβαια, ότι ούτε οι Βαλεζάνοι π.χ. ή οι Ζυριχιώτες καταλαβαίνουν τους Βερνέζους, ένιωσα λιγότερο μειονεκτικά.

Δύο περιστατικά που εντυπώθηκαν στην μνήμη μου αποδεικνύουν περίτρανα τον πολιτισμό αυτής της χώρας.Μετά τα Χριστούγεννα, ήρθε να με επισκεφτεί μια φίλη μου από τη Θεσσαλονίκη. Μια ωραία μέρα λοιπόν, φοράμε σκούφιες, κασκόλ, γάντια και χοντρά παλτά και βγαίνουμε να κάνουμε μια βόλτα. Πάμε να πάρουμε το τραμ. Και πρέπει η φίλη μου να βγάλει εισιτήριο (εγώ είχα κάρτα), το οποίο κοστίζει 1,20 φράγκα. Το μηχάνημα όμως δέχεται μόνο ψιλά κι εμείς έχουμε μόνο χαρτονομίσματα. Ήταν Κυριακή, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να βρούμε ανοιχτό κατάστημα για να χαλάσουμε (ούτε tabac!), οπότε στεκόμαστε προβληματισμένες και κοιτάμε το μηχάνημα, μπας και μας κατέβει καμιά ιδέα. Περνά λοιπόν ένα κύριος, μας βλεπει και μας ρωτά:

-Έχετε κάποιο πρόβλημα; Μπορώ να βοηθήσω;

Εντυπωσιασμένες από την καλοσύνη του, αρχίζουμε σε άθλια γερμανικά να εξηγούμε με στόχο να ζητήσουμε να μας χαλάσει (που σιγά μην είχε να μας χαλάσει 10φραγκο! αλλά ποτέ δεν ξέρεις).

Και τι κάνει ο άνθρωπος; Βγάζει τα ωραία του λεφτουδάκια και μας αγοράζει το εισιτήριο!

-Μα, πώς θα σας τα δώσουμε; ρωτάμε εμείς.

-Α, δεν πειράζει! Καλά να περάσετε, καλή σας μέρα!


Λίγες μέρες μετά, η ίδια φίλη πηγαίνει σε ένα μουσείο στην Βέρνη, την ώρα που ήμουν στην δουλειά. Πάει να βγάλει εισιτήριο, ρωτά πόσο κάνει, έκανε 12 φράγκα (8 ευρώ). Κοιτάει τα λεφτά της, είχε 50φραγκο!Το δίνει στην υπάλληλο, αλλά αυτή δεν είχε ρέστα και λέει η φίλη μου "Δεν πειράζει, θα έρθω αύριο".Και της απαντά η υπάλληλος:-Δεν υπάρχει πρόβλημα, θα σου εκδώσω ελευθέρας!
Κλείστε το στόμα, συνέβη! Και μην μπείτε στον κόπο να σκεφτείτε αν θα συνέβαινε κάτι τέτοιο σε άλλη χώρα -και κυρίως στην Ελλάδα. Η απάντηση είναι αρνητική -ίσως, δεν ξέρω να γίνονται τέτοια στη Νορβηγία...


Μετά, έφυγα και πήγα στο Βέλγιο...

Συννεφιασμένο Βρυξελλοχώρι

Η ζωή μου στο Βέλγιο χωρίζεται σε δύο φάσεις. Η πρώτη αποτελείται από την πρώτη περίοδο παραμονής μου στις Βρυξέλλες και η δεύτερη από την δεύτερη περίοδο παραμονής μου στις Βρυξέλλες (περιμένατε κάτι έξυπνο ε; χα! σας την έσκασα!). Η δεύτερη ξεκίνησε περίπου τριάμιση χρόνια και μάλλον θα κρατήσει αρκετά. Η πρώτη ήταν ακριβώς πριν από έξι χρόνια και διήρκεσε 5 μήνες.


Ήρθα εδώ για να κάνω πρακτική άσκηση (stage). Aυτή είναι η επίσημη εκδοχή. Η αληθινή αιτία ήταν ότι επιθυμούσα διακαώς να φύγω από την Ελλάδα, από την Αθήνα και κυρίως από την οικογενειακή εστία. Ήταν η μεγάλη μου ευκαιρία να κόψω τον ομφάλιο λώρο (25 χρόνια μετά την γέννησή μου), να είμαι ανεξάρτητη, να κάνω ό,τι μου αρέσει... (έτσι νόμιζα δηλαδή). Έκανα λοιπόν την άιτηση για την πρακτική, στην αρχή δε με δέχτηκαν, αλλά μετά άλλαξαν γνώμη (όπως έμαθα μετά, αυτός που είχαν προτιμήσει δεν πήγε τελικά, κι έτσι πήγα εγώ! αποφάγια πήρα δηλαδή). Με ειδοποίησαν στις 19 Φεβρουαρίου και έπρεπε να είμαι εκεί 1η Μαρτίου.


Δεν είχα ξαναζήσει ποτέ, όχι στο εξωτερικό, ούτε καν σε άλλη πόλη, μακριά από την οικογενειακή θαλπωρή και τα προστατευτικά φτερά της μανούλας, δεν είχα ξαναμετακομίσει, ψάξει για σπίτι, προσπαθήσει να προσαρμοστώ, χρειαστεί να νοιαστώ για ψώνια του σούπερ μάρκετ, πληρωμή λογαριασμών και άλλα τέτοια πεζά. Οι μοναδικές φορές που είχα ξαναμπεί σε αεροπλάνο ήταν οι εξής 4: στην πενταήμερη για Ρόδο, δύο φορές που είχα πάει στο Παρίσι και μία που είχα πάει στο Στρασβούργο, πάντα ως τουρίστας.Είχα 12 μέρες στην διάθεσή μου για να βρω εισιτήριο, να μαζέψω βαλίτσες, να αποχαιρετήσω φίλους και γνωστούς και να φύγω! Και δεν είχα καθόλου χρόνο για να συνηθίσω στην ιδέα και να προετοιμαστώ -ούτε ψυχολογικά, ούτε πρακτικά. Και θα πήγαινα σε μια πόλη από την οποία το μόνο που ήξερα ήταν μια φωτογραφία του Ατόμιουμ στο βιβλίο Ιστορίας της Γ΄ Λυκείου!

Ανάγκα και οι θεοί πείθονται, όμως. Επιλογή δεν είχα -δεν υπήρχε ούτε μία στο εκατομμύριο περίπτωση να χάσω την ιστορική ευκαιρία που μου παρουσιαζόταν, δεν το σκέφτηκα καν! Στις 28 Φεβρουαρίου, λοιπόν "μπήκα σ'ένα αεροπλάνο, πίσω δεν κοιτούσα" και ένιωθα να έχω ψηλώσει 22 πόντους, όχι δύο που λέει το τραγούδι! έφυγα από την Αθήνα φορώντας κοντομάνικο και αφήνοντας πίσω μου έναν ήλιο να! Μετά από 3 ώρες πτήσης, έριξα μια ματιά από το παραθυράκι του αεροπλάνου και είδα όχι πολύ μακριά ένα τεράστιο κατάμαυρο σύννεφο (δεν είχα ξαναδεί ποτέ μου τέτοιο!). Παρακάλαγα με όλες μου τις δυνάμεις "Αχ, ας μην προσγειωθούμε εκεί! Και βέβαια, ακριβώς εκεί προσγειωθήκαμε! Το αεροπλάνο τρύπησε το μαύρο κι άραχνο σύννεφο και... welcome to Belgium!


Mάλιστα... Ο τρόμος και η απόγνωση που ένιωθα δεν περιγράφονται. Την επόμενη κιόλας μέρα κίνησα προς αναζήτηση σπιτιού. Βγαίνοντας από το μετρό, για να πάω στο πρώτο σπίτι που θα έβλεπα -το οποίο και πήρα, δεν είχα πολλές μέρες στην διάθεσή μου, σε τρεις μέρες θα ξεκινούσε η άσκηση-, θυμάμαι πως ένιωσα σαν μυρμύγκι μπροστά στα τεράστια (και κακάσχημα) κτήρια που αντίκρυσα (μετά έμαθα πως ήταν τα κοινοτικά). Μπήκα σε ένα tabac να αγοράσω τσιγάρα και πρώτο σοκ: οι άνθρωποι δεν μιλούσαν τα γαλλικά που ήξερα (άσε που μερικοί από αυτούς μιλούσαν μιαν άλλη ακατανόητη γλώσσα που μετά έμαθα πως είναι η φλαμανδική έκδοση της ολλανδικής). Δεύτερο σοκ: ήταν η πρώτη μέρα πλήρους απόσυρσης των εθνικών νομισμάτων και αποκλειστικής χρήσης του ευρώ. Μόνο που οι άνθρωποι φυσικά, δεν είχαν ακόμα εξοικειωθεί με το ευρώ και μιλούσαν ακόμα σε βελγικά φράγκα, τα οποία εγώ παντελώς αγνοούσα... Άντε να συνεννοηθεις...


Φτάνω λοιπόν στο σπίτι, ήταν ένα maison de maître αυτά τα κλασικά βέλγικα σπίτια, που σίγουρα έχετε δει σε πίνακες φλαμανδών ζωγράφων και που εκ των υστέρων ανακάλυψα ότι είναι πολύ περιζήτητα. Το κτήριο ήταν του 1919 (κι αυτό αργότερα το έμαθα), δεν πρέπει να είχε ανακαινιστεί μετά τον πόλεμο και η ιδιοκτήτρια έμενε στο ισόγειο και νοίκιαζε τον δεύτερο όροφο. Η διακόσμηση και η επίπλωση του flat ήταν όπως και η ιδιοκτήτρια: με το ένα πόδι στον τάφο. Αλλά επειδή βαριόμουν να ψάχνω και δεν ήθελα να πληρώσω ξενοδοχείο για πάνω από 2 μέρες και επειδή για κάποιο λόγο το συμπαθησα το σπιτακι (είχα δει πρόσφατα και την Amelie και μέσα εκεί ένιωθα κι εγώ σαν γκαρσόνα στην Μονμάρτρη (χωρίς τον Κάσοβιτς και με διαφορετική κουπ, η αλήθεια είναι, αλλά αυτά ήταν λεπτομέρειες) και υπέγραψα επί τόπου!


Εκ των υστέρων, ανακάλυψα επίσης, ότι πάνω από το δικό μου ήταν η σοφίτα, η οποία πρέπει να αποτελούσε μόνιμη κατοικία συμπαθών τρωκτικών, που κάθε βράδυ έκαναν γλέντι εκεί πάνω, αλλά κι αυτό λεπτομέρεια ήταν! Η υπογραφή του ενοικιαστηρίου έγινε στο σπίτι της κυρούλας, η οποία φυσικά μιλούσε άπταιστα βελγικά και είχαμε πρόβλημα επικοινωνίας, καθώς είχα την ατυχία το ενοίκιο να είναι 397 ευρώ. Πού είναι το πρόβλημα, θα αναρωτηθείτε; Το πρόβλημα είναι στο ψηφίο των δεκάδων, γιατί το 90 στα γαλλικά λέγεται quatre-vingt-dix (τέσσερις φορές το είκοσι και δέκα!), ενώ στα βέλγικα nonante. Πιο λογικό το βέλγικο, θα μου πείτε. Σωστό, συμφωνώ, αλλά μην το πείτε στους Γάλλους! Με τα πολλά, συνεννοηθήκαμε, αλλά η κυρούλα θίχτηκε (Α, μα εδώ είναι Βέλγιο, δεσποινίς!).Το άλλο θετικό του σπιτιού ήταν πως η κυρούλα είχε ένα τεράστιο καναδέζικο λυκόσκυλο και 2 γάτους τροφαντούς και δυσκίνητους!


Η άλλη χαριτωμένη εμπειρία ήταν η περιπέτεια της άδειας παραμονής. Κυκλοφορούσαν διάφορες φήμες για το αν, ως πολίτες κρατών της ΕΕ πρέπει ή όχι να πάρουμε άδεια παραμονής. Εγώ, πάλι, επειδή πρώτη φορά ήμουν σε ξένη χώρα και δεν ήξερα, και καλό είναι να τα έχεις καλά με τις αρχές του τόπου, μη με μαζέψουν και σε καμιά επιχείρηση σκούπα, είπα να την βγάλω. Και μου έβγαλαν το λάδι!


Πέρνω τηλέφωνο στην commune (σα να λέμε το Δήμο) και μου λένε πρέπει να έρθετε εδώ. Πάω κι εγώ και μου λένε, "α, μα δεν έχετε ραντεβού;". Ε, δεν είχα! Μου έδωσαν για τις 19 Μαϊου (31 Ιουλίου θα έφευγα, αλλά δε φάνηκε να τους ενοχλεί που για 3 περίπου μήνες θα ήμουν παράνομη!). Στις 19 Μαϊου όμως, εγώ ήμουν εκδρομή στο Παρισάκι. Όταν επέστρεψα, τους ξανατηλεφώνησα και προφασιζόμενη ότι είχα πολλή δουλειά και δεν μπόρεσα να παρευρεθώ στο σημαντικό ραντεβού μου μαζί τους, ζήτησα άλλο ραντεβού.


-Δεν έχουμε πριν από τις 11 Ιουλίου! Που σημαίνει πως θα έχετε την κάρτα σας αρχές Σεπτεμβρίου.


-Ε, ξέρετε, είμαι στο Βέλγιο από αρχές Μάρτη και 31 Ιουλίου φεύγω!


-...


-Τι θα κάνουμε; Δεν μπορώ να έρθω κατ'εξαίρεση πιο νωρίς;


-Όχι, δυστυχώς! (πού νομίζεις κυρά μου πως είσαι; Στο ελλάντα;). Αλλά δε μου λέτε, σκοπεύετε να προβείτε σε αγορά ακινήτου;


-Ε, ασκούμενη είμαι! Και να ήθελα...


-Σκοπεύετε να συστήσετε εταιρία; συνέχισε απτόητος ο υπάλληλος!


"Ναι, με τα 695 ευρώ το μήνα που πέρνω, λέω να αγοράσω το παλάτι και να φτιάξω και μια ναυτιλιακή!" σκέφτηκα, αλλά δεν το είπα γιατί θα μπλοκάριζε ο Βέλγος!


-Ε, δε νομίζω.


-Ε, τότε, δεν χρειάζεστε άδεια παραμονής, κυρία μου!



Καλά πέρασα στο Βέλγιο! Τόσο καλά που μού'λειψε και 2 χρόνια μετά ξανάρθα!



___________________________

Το κείμενο είχε ανέβει και στο μαγαζί μου.

Erasmus Syndrome

17/01/2005

Είμαι στο πανεπιστήμιο. Έχω γνωρίσει τόσους ανθρώπους και νιώθω γαμάτα! Αν ήταν να έφευγα από την Σουηδία τώρα θα ήταν μία αξέχαστη εμπειρία, και να σκεφτεί κανείς ότι είμαι εδώ μόλις πέντε μέρες και θα παραμείνω για τους επόμενους πέντε μήνες!!

Αυτή είναι η πρώτη μου εισήγηση στο ημερολόγιό μου που κρατούσα στην Σουηδία συμμετέχοντας στο πρόγραμμα Εράσμους.

Εράσμους syndrome, είναι το σύνδρομο που επέρχεται από πολύμηνη παραμονή στο εξωτερικό και προέρχεται από την αλλαγή κουλτούρας, κλίματος, κοινωνίας, γλώσσας, φίλων, σχέσεων, μαθημάτων, φαγητού, συνηθειών, χρωμάτων, οσμών, αισθημάτων, ασφαλιστικού συστήματος, κώδικα οδικής κυκλοφορίας, τηλεοπτικού προγράμματος, ανθρώπων, ζώων, εντόμων, φυτών, τι άλλο; Α! Τουαλετών, πόλεων, χωριών, ταξιτζήδων, ποδοσφαίρου, μουσικής, πολιτικών, ΜΜΕ, ΜΜΜ, ώρας που νυχτώνει, ώρας που ξημερώνει, ώρας που είναι μεσημέρι και ώρα να τελειώσω την λίστα. Τελικά ο συνδυασμός όλων των παραπάνω με αυτά που βρίσκει κανείς με την επιστροφή στην χώρα προέλευσης έχει ως αποτέλεσμα το Εράσμους syndrome.

Ας πάρω τα πράματα με την σειρά.

Οι πρώτες μέρες σε μία ξένη χώρα –όπου ξέρεις ότι θα ζήσεις για ένα διάστημα- είναι αποκαλυπτικές. Βλέπεις και ζεις πράματα άγνωστα και αυτό προκαλεί αίσθηση ευφορίας.

Αφού διασκεδάσαμε και γνωριστήκαμε όλοι οι εκεί φοιτητές, περάσαμε μία περίοδο σχετικής χαλάρωσης, όπου συμπεριφερόμασταν σαν κάτοικοι της χώρας. Ταξίδια, βόλτες, πάρτι, μπάλα, διάβασμα, παρέες, καθημερινές και πανανθρώπινες ασχολίες. (Τώρα που τα γράφω αυτά, μετά από αρκετό καιρό συνειδητοποιώ την ανάγκη για τις μικρές χαρές της ζωής -παρ’ όλο που ακούγεται τόσο κλισέ το τονίζω. Πάνε μια βολτούλα στο Ναύπλιο, δώσε ένα λουλουδάκι στην κοπέλα σου, κοίτα την πανσέληνο γιατί αυτό είναι ο άνθρωπος, η ζωή.)

Ο καιρός περνούσε πολύ ευχάριστα (πράγμα που επιβεβαιώνει, για άλλη μία φορά, πως όταν περνάς καλά ο χρόνος πετά). Ο «άλλος» καιρός ήταν κρύος αλλά υποφερτός, σχεδόν ευχάριστα διαφορετικός.

Προς το τέλος του προγράμματος, η ανάγκη για επαφή ήταν επιτακτική και οι υποσχέσεις για μελλοντικές συναντήσεις ατελείωτες. Ειδικά τις τελευταίες μέρες έδιναν και έπαιρναν οι αναζητήσεις μας για το που είμαστε, τι κάνουμε, που πάμε και όλα τα σχετικά, συνοδευόμενα από το άγχος της επιστροφής ή μάλλον καλύτερα της αναχώρησης.

Θυμάμαι την συζήτηση που κάναμε με ένα Σλοβένο και έναν Βέλγο το τελευταίο βράδυ μας έξω. Νιώθαμε όλοι μας τόσο περίεργα που μπορεί και να μην ξαναϊδωθούμε, που φιλοσοφούσαμε αβίαστα και καταλήξαμε στο αστείο, που δυστυχώς εμπεριέχει και κάποια αλήθεια. «Όχι φίλε μου, όχι! Πρέπει να βάλεις τα συναισθήματά σου όσο είσαι ακόμα εδώ σε ένα κουτί και να το βάλεις στην άκρη». Δηλαδή, όχι χαμόγελα, όχι χαρά, όλα αυτά μες το κουτί. Μάλλον υπερβάλαμε, αλλά τι γίνεται αν δεθείς υπερβολικά με κάτι ή με τα πάντα εκεί που πήγες? Πως θα γυρίσεις? Φαντάζομαι (και πιστέψτε με μπορώ να το φανταστώ γιατί το έζησα) πως θα είναι μαρτύριο.

Όσο ήμουν στην Σουηδία, συγγενείς και φίλοι με ρώταγαν πότε έρχομαι μου έλεγαν ότι τους λείπω και όλα τα σχετικά. Εγώ από την άλλη ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή δεν είχα καμία διάθεση να γυρίσω, να εξηγήσω αυτό που έζησα. Νιώθω (και όχι μόνο εγώ, αλλά και πολλοί φίλοι μου από το πρόγραμμα) ότι εκεί είχα μια παράλληλη ζωή, που την έφτιαχνα όπως εγώ ήθελα, ξέροντας τι φίλους να κάνω τι αποφάσεις να πάρω (με βάση την εμπειρία μου από την ζωή, εντάξει κάποια εμπειρία δεν θα έχω από τις μαλακίες που έχω κάνει?) και ξέροντας βέβαια ότι μια μέρα θα γυρνούσα σπίτι.

Μπορώ να πω (με αφήνετε, ε?) ότι άλλοι επηρεάστηκαν πολύ από το σύνδρομο, άλλαξαν ή άλλαξε η ζωή τους (ξέρω πολλούς που χώρισαν ενώ ήταν στο πρόγραμμα, ενώ άλλοι με το που γύρισαν) ενώ άλλοι φαίνονται ανεπηρέαστοι.

Τις πρώτες μέρες αφ’ ότου γύρισα στην Ελλάδα ένιωθα χαμένος, εγκλωβισμένος, ανάμεσα σε δύο κόσμους. Το δωμάτιο μου φαινόταν μικρό, η τουαλέτα μεγάλη, το κλειδί διαφορετικό, ωστόσο η πόλη, οι συγγενείς οι φίλοι ίδιοι. Μπορώ να πω ότι με ότι είσαι συναισθηματικά δεμένος πριν φύγεις, είσαι ακόμα περισσότερο όταν γυρίσεις.

Μία από τις άπειρες συμβουλές είναι να πας μόνος σου και να κάνεις παρέα με ξένους όσο το δυνατόν περισσότερο. Τελικά, αν και «τρομακτικό» στην αρχή, θα σου αφήσει απίστευτες αναμνήσεις και γνώσεις.

Τα συμπτώματα, έπειτα από διεξοδική μελέτη των ειδικών του Φυτώ πάνω στα πειραματόζωα. περιλαμβάνουν συνεχείς αναστεναγμούς, αίσθηση φυγής, ανάγκη για γεμάτη ζωή, κουβέντες όπως «Ο καθένας έχει την δική του ιστορία, τους δικούς του φίλους και όλοι μαζί είμαστε μια παρέα», ανεκτικότητα προς τους άλλους λαούς και γενικότερα προς το διαφορετικό, αύξηση κοινωνικότητας και πολλά άλλα που πιάνουν υπερβολικά πολύ χώρο ώστε να καταγραφούν εδώ.

Finally (this is another freaking symptom, thinking in another language, in my case English) this whole thing has left me a bitter sweet taste that is getting sweeter and sweeter as time goes by…

14/06/2005

Είμαι στο αεροπλάνο. Εάν ήμουν μόνος μου εδώ θα έκλαιγα. Όλα είναι τόσο διαφορετικά και όμως είναι τα ίδια. Τέλειωσε...

(Αναδημοσίευση του άρθρου μου από το περιοδικό Φυτώ )

Το παλάτι

Ηταν ο βασιλιάς Otto, θείος του δικού μας Όθωνα, και τον οποίο πνίξανε στην λίμνη του Starnberg εκείνος ο βασιλιάς που έδωσε όλη την αίγλη. Ερωτευμένος με την αρχαία Ελληνική αρχιτεκτονική, την ποίηση, ζωγραφική, μουσική και γενικά με ότι είχε να κάνει με καλλιτεχνία, στήνοντας παλάτια όπου μπορούσε με αποκορύφωμα το Maerchen Palast, (παραμυθένιο παλάτι) το Märchenschloss στο Neuschwanstein, το οποίο δεν πρόλαβε να αποτελειώσει.
Επίσης τα Wienerwalt ήταν απο τις πιο ξακουστές αλυσίδες εστιατορίων, με κύριο πιάτο την κότα, αργότερα όμως πουλήθηκαν και τώρα πέρασαν σε χέρια ότι να'ναι. Οποιος έφαγε κοτόπουλο σε Wienerwalt, δύσκολα ευχαριστήθηκε μετά αλλού κότα.
Η Αυστρία έχει πολλά που δεν θα δείς σε άλλες χώρες. Την απόλυτη καθαριότητα, πράσινο όπου κι αν γυρίσεις το βλέμμα σου, κάστρα παντού, μέχρι και τα πάρκινγκ στην Autobahn είναι με παγκάκια και τραπέζια στρόγγυλα, αγάλματα στην πόλη, λιγώτερες δεσμεύσεις και απαγορεύσεις απο τα ξαδέρφια τους τους Γερμανούς, ...και οι Αυστριακοί πιο φιλικοί και ευγενικοί σαν λαός.
Οσες φορές πήγα μου άρεσε κάθε φορά περισσότερο.

Wiener Spielhaus...

Μικρότερη δεν ήξερα καν που έπεφτε η Αυστρια. Δεν ηταν και δύσκολο. Ήμουν τούβλο στη γεωγραφία. Γιατί θεωρώ πως η γεωγραφία μαθαίνεται απο την εμπειρία και όχι απο τα βιβλία. Άδικο είχα; Στο μεταξύ μεγάλωσα και πέρασα σε κάποια σχολή. (ευτυχώς δε δίναμε εξετάσεις στη γεωγραφία). Αποφάσισα να πάω Erasmus, χωρίς να έχω κάποιο προορισμό στο μυαλο μου. Μόνο την επιθυμία να φύγω. Διάλεξα τη Βιέννη για πολλούς λόγους. Αφενός μεν αποτελεί κέντρο πολιτισμού, αφετέρου είναι στην καρδιά της Ευρώπης, ένα βήμα από όλα.

Στη Βιέννη ένιωσα μουδιασμένη από την ώρα που βγήκα από το αεροπλάνο και μύρισα τον υγρό παγωμένο αέρα. Ο αέρας της Βιέννης μυρίζει γρασίδι, άνκερ(αλυσίδα φούρνων με ειδίκευση στα κέικ) κι ο Δούναβης τον κάνει ιδιαίτερα βαρύ.
Η πόλη είναι μοναδική. Άλλτε το κέντρο της Ευρώπης, σήμερα μια πρωτεύουσα που προσπαθεί να συναγωνιστεί τις άλλες μητροπόλεις. Όμως συνειδητά μένει ένα βήμα πίσω. Γιατί φοβάται πως η αλματώδης πρόοδος θα σαρώσει τη βαριά κληρονομιά.
Τις πρώτες μέρες ένιωθα περίεργα. Ήταν σα να ζω σε άλλη εποχή, ειδικά στο κέντρο της πόλης. Κάθε μέρα ανακάλυπτα καινούργια πράγματα. Αν και εκ πρώτης όψης οι Αυστριακοί είναι το ίδιο με μας προσκωλλημένοι στο παρελθόν και στην αίγλη των προγόνων, έχουν άλλη παιδεία. Δεν έχουν την υπεροψία τη δική μας. Αν μπορούσα να χαρακτηρίσω την πόλη με μια λέξη, θα την έλεγα κούκλα. Πορσελάνινη. Νομίζω το αγαπημένο μου μέρος είναι το παρκάκι του Θερμοκηπίου του παλατιού. Ιδανικό μέρος για πικ νικ!
Ο καλύτερος τρόπος να την δει κανείς, είναι με το τραμ. Πέρνει το D από Heiligenstadt, και γυρνάει όλη την πόλη μέχρι το Schoenbrunn. Ή να κάνει το Ring με το 1 ή το 2. Να μην παραλείψει να φάει παγωτό Zanoni απο την Schwedenplatz ή "βρώμικο" Donner. Για καφέ στο Alt Wien ή το Hawelka.
Αυτό όμως που πραγματικά μου έχει δώσει η Βιέννη είναι η εμπειρία του εαυτού μου. Ποτέ ως τότε δεν είχα μείνει μόνη, δεν ήξερα πως ήμουν χωρίς την καθημερινότητά μου. Και μου λείπει αυτό, εκείνος μου ο εαυτός. Εκεί γνώρισα και μερικα από τα άτομα που θεωρώ πιο σημαντικά στη ζωή μου. Που βλέπω μια φορα το χρόνο αλλά που θεωρω πλέον δικά μου, κοντινα μου. Και αυτό μου δημιουργεί το αίσθημα ότι αυτή ήταν μια πατρίδα μου.
Αν και θέλω πολύ, σύντομα, να την επισκεφτώ ξανά, φοβάμαι οτί η καρδιά μου δε θα το αντέξει. Όπως τότε που γύρισα. Δε μιλιόμουν για μια εβδομάδα.

το πoστ αυτό αποτελεί παλαιότερη ανάρτηση στη χώρα του ποτέ ποτέ

Ολλανδικός μονόλογος (part 1)

Επιστροφή στην Ολλανδία σημαίνει επιστροφή στο blogging. Πέρασα ευχάριστα στη Ελλάδα αλλά όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος. Κάποτε δεν θα χρησιμοποιούσα την λέξη "ωραία" για να χαρακτηρίσω την διαμονή μου στην Αθήνα ή την Θεσσαλονίκη όπου επίσης πέρασα κάποιες μέρες. Σήμερα όμως λέω "ωραία" γιατί στην Ελλάδα πήρα λίγο φως και θυμήθηκα πως είναι να ζεις σε μια χώρα που έχει ήλιο, ακόμα κι όταν αυτός είναι πίσω από τα σύννεφα.

Όταν έφτασα Ολλανδία και περπατώντας προς το σπίτι κατά τις 2 το μεσημέρι ο ήλιος έριχνε τις ακτίνες του με την ίδια γωνία που τις έριχνε στην Αθήνα στις 9 το πρωί (γύρω στις 15 μοίρες).

Τον χειμώνα εδώ υπάρχει μόνο νύχτα και μια μέρα που μοιάζει με μεγάλο, διαρκές πρωί. Ίσως αυτό να εξηγεί το γιατί νοιώθω μόνιμα νυσταγμένος και κουρασμένος, το άλλο πιθανό σενάριο είναι ότι φταίει το στρώμα αλλά σε αυτό το post για την οικονομία του νοήματος θα προτιμήσω την πρώτη αιτιολόγηση που είναι και κάπως πιο οικολογική καθώς συνδέει τον άνθρωπο με το περιβάλλον που ζει και με παραμέτρους όπως το φως.

Είναι αυτό το γωνιακό φως που απεικονίζει ο Vermeer στους πίνακες του που με ξυπνάει τα πρωινά όταν ο ήλιος ανατέλλει, κι εκεί που νομίζω ότι η μέρα θα είναι φωτεινή και χαίρομαι σα χαζός, μετά από λίγο ανεβαίνει και χώνεται μέσα στην χαμηλή νέφωση της Ολλανδίας που είναι πιο μόνιμη από αυτή της Αγγλίας παρόλο που οι Άγγλοι διεκδικούν το αντίθετο.

Τα σύννεφα εδώ είναι πολύ χαμηλά και γι' αυτό φαίνονται να κινούνται πολύ γρήγορα γεγονός που κάνει τον ουρανό πολύ ζωηρό και τις καιρικές συνθήκες ασταθείς! Συννεφιά, ήλιος, συννεφιά, ήλιος... Βροχή και το χειρότερο, συχνά αέρας. Ακόμα δεν ξέρω πως να ντυθώ εδώ.

Κι αν νομίζετε ότι το κρύο είναι πρόβλημα εγώ ξέρω ότι οι χειρότερες και πιο επικίνδυνες μέρες είναι αυτές που έχει καλό καιρό, περπατάς στο πεζοδρόμιο που έχει ήλιο και σε καίει, αλλάζεις πεζοδρόμιο και πας σε αυτό που έχει σκιά αλλά έχει τόση υγρασία που κρυώνεις... Αν είσαι με το ποδήλατο την πάτησες, έχεις ιδρώσει στο πιτς φιτίλι (που το θυμήθηκα αυτό) και αν ξεκουμπωθείς ελαφρώς την έχεις αρπάξει και είσαι κρεβατωμένος στάνταρ την επομένη... Όμως αυτές οι μέρες είναι και όμορφες γιατί είναι μεγάλες, έχει φως σχεδόν μέχρι τις 10 το βράδυ και αν δεν είσαι συνηθισμένος θες οπωσδήποτε ρολόι για να έχεις αίσθηση της ώρας.

Εγώ βέβαια δεν έχω ποτέ...

Τι ώρα είναι;

12 πήγε...

Πάω να ξαπλώσω και να δω ΣΚΑΙ...

Καλό βράδυ από το Ρότερνταμ...

Greek Chatters

Η Ελληνίδα σύγχρονη μάννα...

• έχει πλέον σύνδεση στο διαδίκτυο,
• μπαίνει σε chattrooms,
• έμαθε να γράφει γκρίνκλις
• κάνει καμάκι και καμακώνεται,
• Απέκτησε και κάμερα να την βλέπουν πόσο όμορφη και σέξυ είναι
  
• παριστάνει την DJ βάζοντας τραγούδια σε chatt δωμάτια
• το παίζει μελαγχολική, βασανισμένη και πονεμένη, και πάντα κάποιος τσιμπάει,
  
• έμαθε τι είναι, πως λειτουργεί και ...που χρησιμεύει το Private Chatt..(αμέ),
• τρέχει σε συναντήσεις που διοργανώνονται απο τα chatt να "γνωρίσει φίλους",
• απο τότε που ασχολείται με αυτά, έμαθε πολλές διευθύνσεις HOTEL άγνωστες πρίν,
  
• έχει πάθει εθισμό σε βαθμό κακουργήματος,
• παραμέλησε σπίτι και οικογένεια
• το κέρατο πάει σύννεφο
• ...κι άστα να πάν στο διάολο, και, Θεέ μου μή χειρότερα!
  

Το παιδί της δεν την ενδιαφέρει στην πραγματικότητα τόσο, όσο το chatt.
Παλιά η μάννα, ετοίμαζε το πρωινό, ζεστό γάλα, ψωμάκι, μίλαγε με το παιδί της, ήταν εκεί, ψυχή τε και σώματι, η σημερινή απέχει έτη φωτός απο την μάννα που θυμόμαστε, απο την μάννα που έπρεπε να είναι.
Κ Ρ Ι Μ Α !!



Σωστά κυρία μου, έχετε απόλυτο δίκιο,
"8α μίνι το πεδί αλιός κέ μετά...πιός το ακύι" ..byeee!

Πολύ σωστά έλεγε όταν ήμουν μικρός η σ'χωρεμένη η γιαγιούλα μου, και δεν καταλάβαινα..
"Κλάδι'μ, αδα σον κόσμον ές μάνναν, ές και παραμάνναν. Να ελεά εκείνον ντ'εξέβεν απο παραμάνναν, μιαν ζωήν ορφανός θα έν"
Εκείνη ήξερε τι έλεγε, εγώ άργησα να την καταλάβω, και Ναί! Δίκιο είχε..

Ελληνικά ΜΠΛΟΓΚ-Οσκαρ και του μπογιατζή ο κόπανος

Το Οσκαρ για το καλύτερο μπλόγκ "ΛΟΓΟΠΛΑΣΤΗ"...γκοουζ του...ΠΕΤΕΦΡΗΣ.
Και τί γράφει ο Πετεφρής; (petefris.blogspot.com)
Ιδέα δεν έχω..τουτέστιν, λογοπλασίες...δείτε και βγάλτε συμπέρασμα.



Spleen. Το μόνον της ζωής μου τραγούδιον. Πόθεν η λέξις τραγουδώ.
Ζυγοί της Βαρντάρσκας, κλάημα και πόνος.
Jano mori, στην εκδοχή Κυρίλου Μαντσέφσκη.
Γιά περιπάτους, θρήνους εντός αυτοκινητου, ηλιοβασιλέματα,θεωρίες ισότητας και ανθρωπισμού, ντέρτι.Ωχ λελε, αγαπάω. (βάϊ βάϊ βάϊ, ο λελές αγαπάει..)
Οίστρος και ζόφος. Ποιοί ειμεθα; που βαδιούμεν;
ώ, καθ΄ημάς Ανατολή και τα τζαμαρίσματά σου!
Αύρες των "άλλων" και νόστιμον ήμαρ. Κασμίρα. Γκός, υπάρχω.
Συναισθηματική πανούκλα. Πώς θα ζήσουμε; άραγε τέλειωσαν όλα;
ο οδοστρωτήρας του χρόνου μας έκανε καρτούν ή θα νικήσουμε τα πίτσκα;Αγιού, θα ζήσω. (αυτό βλέπω και ..φοβάμαι...)

Εις ανώτερα με το Οσκαρ ΛΟΓΟΠΛΑΣΙΑΣ.....
μα πρίν, τρισδιπλάσιε, πές μας τι πίνεις, και δεν μας δίνεις..
ζούμ τριαλαλόμ μεγάλε, φέξε μου και γλίστρησα! Ωχ λελέ, κόβω φλέβες!
Αααααααααυτή είναι λογοπλασθείσα ποίηση...

Φοβερές απαντήσεις

Διάβασα σε ένα ωραίο Blog! Ελληνικό τις παρακάτω ατάκες, με τις οποίες γέλασα με την ψυχή μου και σας παραθέτω κι εδώ.
Φυσικά το αποκορύφωμα, είναι οι απαντήσεις μέσα στις παρενθέσεις...

1. Γυρίζεις σπίτι κατάκοπος και σου λένε: - Ήρθες;
(έρχομαι, στο δρόμο είμαι!)

02. Σε παίρνουν τηλέφωνο στο σταθερό: - Έλα ρε σπίτι είσαι;
( Όχι, είμαι στο χωράφι κι έχω κάνει εκτροπή!)

03. Σε καφετέρια: - Ένα frappe γλυκό, χωρίς. - Χωρίς γάλα;
(εμ; χωρίς καλαμάκι;)

04. Συναντιέσαι με ένα φίλο: - Έλα ρε που είσαι;
(Στην απέναντι γωνία!)

05. Ανάβεις στο θερμοσίφωνο: - Θα κάνεις μπάνιο;
(Μπά, το άναψα για να καίει ρεύμα!)

06. Ντύνεσαι και ετοιμάζεσαι να φύγεις, οπότε ακούς: - θα βγεις;
( Όχι, ρούχα προβάρω!)

07. Τρως το φαΐ, ζητάς δεύτερο πιάτο και σου λένε: - Σας άρεσε;
(Όχι, αλλά μη σε προσβάλω!)

08. Λες στον άλλο ότι βρήκες κοπέλα και σου λέει: - Καλή είναι;
(Όχι αλλά μια ψυχή που είναι να βγει...)

09. Έρχεται ο υδραυλικός σπίτι και ο ιδιοκτήτης τον ρωτάει: - Ήρθατε για τη βρύση;
(Να σας κρεμάσω τις κουρτίνες!)

10. Δώδεκα τη νύχτα, βάζεις πιτζάμες, λες καληνύχτα και πας στο δωμάτιό σου
οπότε σε ρωτάνε: - Πας για ύπνο;
(πάω να ρίξω μπετά σε μια οικοδομή!)

11. Κάθεσαι σε καφετέρια και περνάει γνωστός: - Α, εδώ κάτσατε;
( Όχι, ολογράμματα είμαστε)

12. Πας στο βενζινάδικο, κατεβαίνεις από το αμάξι και ανοίγεις το πορτάκι
της βενζίνης: - Βενζίνη θέλεις;
(Όχι, πορτοκαλάδα).

13. Καλείς κλειδαρά, έρχεται μετά από 40 λεπτά και σε βρίσκει από έξω: -Κλειδώθηκες απ' έξω;
( Όχι μωρέ, απλά ψάχνω να δω πώς αλοιώς ανοίγει η πόρτα μου).

103 λόγοι να είμαι περήφανος που είμαι ...κάφρος!

Γιατί, περί καφρίλας πρόκειται.
Δεν έχω δει πιο ηλίθιους λόγους, για τους οποίους πρέπει λέει να νοιώθω υπερηφάνεια σαν Έλληνας.
Αυτός που σκεύτηκε όλο αυτό το σαχλοκουδούνισμα, σίγουρα θα ήταν κανένας άνεργος επί 8-ετίας, που την έκανε κρυφά απο το Λεμπέτι φορώντας την στολή του μάγειρα του Λάμπη, γιατί το να σε αμολήσουν οι ίδιοι απο κει μέσα, κάπως δύσκολο το κόβω.
Ρε τρισδιπλάσιε τσιφτετέλληνα, επειδή έχουμε παραλίες να τις πιεις στο ποτήρι, εσύ αισθάνεσαι υπερήφανος ωσεί παγώνα; Για να τις επισκεφτείς όμως, και ειδικά αυτές των νησιών, κάνεις διακοποδάνειο ορέ δύσμοιρε.. για ποια υπερηφάνεια μιλάμε; για να καταλαβαρδινκονόμαστε.
Μήπως, λέμε τώρα, θέλεις να σου δώσω εγώ 206 λόγους, που δεν θα έπρεπε να χαίρεσαι και τόσο που είσαι Έλλην;
Επειδή απο τα 44 μου χρόνια, τα 22 τα έζησα (και ζω) έξω απο τα πάτρια εδάφη, να είσαι πολύ σίγουρος πως ξέρω τι λέω. Εσύ απλά, δεν θέλεις να με καταλάβεις.

Μεγάλα λόγια, μα...κενά!

Ο λόγος για ένα Blog με το όνομα "whispering planet" στο οποίο πολλοί απο σας είναι μέλη, και στο οποίο κι εγώ μετά απο πρόσκληση έκανα εγγραφή μα έφυγα όσο γρηγορότερα μπορούσα μετά απο τις αηδιαστικές "ειρηνικές" και "ψιθυριστές επιθέσεις" που δέχθηκα ύστερα απο ένα κείμενό μου, όπου έγραφα την ταπεινή μου γνώμη.
Ήθελα να ρωτήσω όλους εκείνους που παριστάνουν εκεί μέσα τους σωτήρες της πλάσης, τι αμάξι οδηγάνε; Μικρό; μεγάλο; αργό; γρήγορο; και η απάντηση σε αυτή την ερώτηση λίγο με ενδιαφέρει, διότι σίγουρα κάτι απ' όλα αυτά έχουν.
Η απορία μου είναι, αφού τόσο ντόρο προσπαθούν να κάνουν με τις μεγαλοστομίες και τις αμπελοφιλοσοφίες τους, γιατί δεν τα πουλάνε και να κυκλοφορούν με ποδήλατο; γιατί δεν σκύβουν να μαζέψουν το πεταμένο πακέτο τσιγάρων ή την πεταμένη σακούλα που συναντάν στο δρόμο τους, παρά τα κλωτσάνε στην άκρη σαν τον Δομάζο;
Δεν διαφωνώ με την ιδέα και τον σκοπό, διαφωνώ όμως κάθετα με τον τρόπο.
Οι καιροί για επαναστάτες και επαναστάσεις πέρασαν, και οι επόμενες αργούν ακόμη.
Επιπλέον, με κακίες και προσβολές, με απαντήσεις απαξιωτικές, δεν κερδίζετε κανέναν με το μέρος σας, παρά χάνετε κόσμο και συμπαραστάτες. Δεν είστε εσείς οι σοφοί και όλοι οι άλλοι οι χαχόλοι, ξυπνήστε κάποτε.
Μου θυμίζετε εκείνες τις υστερικές ημιμαθείς κατίνες που μιλάνε για φεμινισμό με μια φανατίλα του κερατά, δίχως να έχουν ακόμη καταλάβει περί τίνος πρόκειται κι ούτε πρόκειται να καταλάβουν ποτέ, νομίζοντας οι δόλιες, πως, ισότητα σημαίνει εχθρότητα και απόσταση προς και απο το ανδρικό φύλλο.
Μπέρδεψαν την έννοια "ίσος" με την έννοια "ίδιος".
Αυτό που χρειάζεται λοιπόν είναι:

• Σωστή και συνεχής ενημέρωση του κόσμου
• Σωστή παιδεία απο την παιδική ηλικία
  
• Υπομονή και θέληση, γινόμενοι οι ίδιοι που φωνάζουν, ζωντανά παραδείγματα
• Σωστές κινήσεις εκεί που πρέπει και όταν πρέπει, δίχως άσκοπες φωνασκίες και ύβρεις
  
• Προτάσεις για λύσεις και εναλλακτικές πρακτικές ιδέες, κι όχι παθητική στάση
  
• Αποφυγή εμπάθειας και φανατισμού
  
• Αποφυγή ακραίων ιδεών, πράξεων και προτάσεων

Τα υπόλοιπα τα θεωρώ, να 'χαμε να λέγαμε και τα εννιάμερα του ...Κάστρο!

Καλημέρα σας

Με λύπη μου..

...θα παρατηρήσω και εγώ, την αποχή της πλειοψηφίας στην ενεργή συμμετοχή του παρόντος χώρου.
Μην το δείτε λάθος, φιλικά το λέω και ίσως με μια μικρή πικρία.
Στο δικό μου Blog γράφουμε δυό μόνο άτομα, και αν συγκρίνετε με το πλήθος των εδώ μελών θα καταλάβετε τι λέω, και θα δείτε και την διαφορά.

φιλικά πάντοτε,
Νικόλας

Να σας ξεναγήσω στα δικά μου λημέρια;

Εδώ και ένα χρόνο (κι' έναν μήνα) βρίσκομαι στο Τορόντο του Καναδά.
Δεν λέω, καλά είναι, μα πολύ μακρυά βρε παιδάκι μου. Σαν Αυστραλός αισθάνομαι..
Εχει όμως μεγάλο ενδιαφέρον σαν χώρα. Προχτές οδηγούσα στην Yonge Str, και σκεπτόμουν πως οδηγούσα στον "μακρύτερο δρόμο του κόσμου" με 1900 χιλιόμετρα μήκος, κάτι που είχα διαβάσει όταν ήμουν ακόμη Ελλάδα, σε ένα βιβλίο με τα ρεκόρ του Guinness.
Δέος ένοιωσα επίσης όταν πήγα στους καταρράκτες του Νιαγάρα (με το σχετικό βιντεάκι παρακάτω) Μια βουή ακούς μονάχα, έναν τρομακτικό θόρυβο χιλιάδων τόννων νερού ανά δευτερόλεπτο να πέφτει με ορμή..
Το επόμενο δέος ήταν τον χειμώνα πέρυσι που πάγωσε ο καταρράκτης, να βλέπεις ένα τεράστιο καταρράκτη (και μιλάμε για τις διαστάσεις του Νιαγάρα) παγωμένο, έ, δεν είναι και τόσο συνηθισμένο.
(Δεξιά: παλιά φωτογραφία του παγωμένου καταρράκτη)
Λαχτάρα πέρασα στον CN-Tower.
Κατα πρώτον, είναι μέχρι στιγμής το ψηλότερο "ελεύθερα κτισμένο" κτήριο στον κόσμο, με 557 μέτρα ύψος. Ανεβαίνεις με το ασανσέρ και νοιώθεις να τρέμουν τα πόδια σου βλέποντας από τα παραθυράκια πόσο γρήγορα απομακρύνεται η γη απο σένα...αρχινάς και νοιώθεις σαν αγγελάκι απ' το φόβο.
Το καλύτερο όμως είναι, που αυτοί που το έχτισαν, κάνανε και μια μαγκιά, ναι, βέεεεεβαια!
Όπως περπατάς αμέριμνος επάνω και πάς γύρω γύρω,

ξάφνου σου λέει αυτός που σε πήγε να δείς τον πύργο (γιατί μόνος δεν πας)..κοίτα κάτω...κοιτάς και πηδάς! τι πηδάς που πηδάς πως πηδάς χαμπάρι δεν παίρνεις, απλά πηδάς.. Κάτω απ' τα πόδια σου το χάος, κι εσύ να πατάς πάνω σε γυαλί, στον αέρα δηλαδή, άντε μετά να μην πηδάς.

Περνάω ωραία, τραγουδάω σε ένα Ελληνικό μαγαζί, το Romeo Lounge, τέσσερα βράδυα την εβδομάδα, ζω μαζί με το κορίτσι μου την Τζένη και δόξα το Θεό είμαστε πολύ καλά.
Το διαμέρισμα που ζούμε, είναι στον 23ο όροφο, χαμηλά σε σύγκριση κάποια άλλα μεγαθήρια των 100 ορόφων, μα εμείς έχουμε μπαλκόνι που ..."φυσάει".
Το ότι η οικοδομή κουνιέται όταν φυσάει το ξέρατε; Το μάθατε τώρα.
Η δική μας οικοδομή (28 όροφοι) κουνιέται με απόκλιση μέχρι 4 εκατοστά.
Το CN tower που λέγαμε πιο πριν, κουνιέται μέχρι 2 μέτρα (άντε πιες καφέ εσύ μετά εκεί πάνω όταν φυσάει)
Σας ζάλισα μήπως;
Που να με πιάσει και η όρεξη να γράφω...τότε να σας δώ...

Καλή σας μέρα!

κατεβάστε το Flash Video στο κομπιούτερ σας
http://rapidshare.com/files/77140985/niagarafalls-video_NEW.swf.html

μιλάμε για το απόλυτο δέος..

Homo Urbanensis Sydneysider - A.K.A. Πως να χτισετε τον πυργο της Βαβέλ!!!

Σχεδον 6 μηνες πριν, και μετα απο αρκετη ερευνα στο νετ, ανακαλυψα οτι δεν υπαρχει μερος που να μπορω να βρω νεα και πληροφοριες απο νεους που να ζουν και να εργαζονται στο εξωτερικο.
Οσα site υπαρχουν ειτε ειναι απο σωματια βλ. Ενωση Ποντιων Γερμανιας, Παναρκαδικη Αδερφοτητα Αυστραλιας κτλ.(οπου ο μεσος ορος ηλικιας εκει μεσα διαιρεμενος με το δυο μας δινει την ηλικια του συμπαντος), ειτε ανηκουν σε οργανισμους που εχουν να τα κανουν update απο την εποχη που τα ανοιξανε βλ. Σ.Α.Ε - A.HE.P.A (μα καλα τι πληρωνουνε τα μελη τους?).
Απο τα μετρημενα στα δαχτυλα του ενος χεριου ενδιαφεροντα sites κατα την γνωμη μου ξεχωριζε το blog της παρεας απο τη Σκωτια οπου ομως μιλανε περισσοτερο για τα δικα τους εκει στην Ινχιλτερα.
Και ετσι αποφασισα να κανω αυτο τον χωρο και να αρχισω να προσκαλω ατομα που διαβαζα και διαβαζω τα blog τους, και που ξερω οτι εχουν ζησει στο εξωτερικο, ωστε να μπορεσουμε να δουμε τι εχουμε να πουμε και να μαθουμε ο ενας απο τον αλλο. Και φτασαμε αισιως σχεδον τις 5.000 individual επισκεψεις. Και εχω και μια εκπληξη...Αλλα ας παρουμε τα πραγματα απο την αρχη:
Δεν ξερω αν πρωτα προσκαλεσα (μαλλον αυτοπροσκαλεστηκε αυτο, καθως οπου γαμος και χαρα...) το Laxano, ή την χαρα της σπογκωδους εγκεφαλοπαθειας (Haris μην με παρεξηγησεις και εδω αγελαδες εχουμε αλλα δεν τις λατρευουμε οπως οι Ολλανδοι, τις ριχνουμε στο Barbie οσο πιο συχνα μπορουμε!!!). Μετα ηρθαν και αλλα ξενιτεμενα "νιατα"(?) οπως η Sikia με τον γλαφυρο της λογο (μια συμβουλη για την στριγγλα στο γραφειο: καθαρτικο στον καφε!!!), ο Biologos , o Spy o Καρατζαφεροκυνηγος (ή πιο καλα, ο μουχλοκυνηγος, γιατι μουχλες ειναι αυτοι που κυνηγαει) κ.α.
Επιτυχια του blog θεωρω την εισοδο στην παρεα της Simelas, η οποια εχει τεραστια πειρα και την θαυμαζω για τον τροπο που γραφει (και ναι συμφωνω μαζι της οτι πρεπει να ανεβαζουμε πιο συχνα post).
Ειναι ακομη και η Georgia που μοιραζομαστε μια κοινη αγαπη (μαλλον λατρεια) για μια Πολη με Π κεφαλαιο, καθως και οι δυο εχουμε μαλλον περασει πολυ καιρο μεσα στα σοκακια της, εγω λογω καταγωγης, αυτη λογω αγαπης... Γεωργια μου, cok te sekur ederim!!!
Μαζεψαμε και αλλους στην παρεα...τον Εxiled (απο την Σαλονικη οπου σπουδασα), την Krotka, που λατρευει το θεατρο και με κανει και ζηλευω καθε φορα που μιλαει για μια απο τις παραστασεις που παρακολουθησε (ενα πραγμα που λειπει απο εδω ειναι λιγη κουλτουρα), το Νenyaki απο την χωρα των υπερβορειων (που μαλλον της αρεσει πολυ το σουβλακι αφου ολο αυτο postαρει). Eιναι και ο τεχνολογος Ipodcrates, o 2Shots, η Elpi, ο Alex που κανουμε σχεδον την ιδια δουλεια αποτι εχω καταλαβει, η Πετρουλα με την αρχιτεκτονικη της (ισως με βοηθησεις με τον Πυργο μου), ο Ροϊδης οπου τα post του πρεπει να διαβασουμε και να προβληματιστουμε λιγακι, η Sofia, ο Yellow Kid, o Γιαννης, ο Polsemanen (αν βαρεθεις να πεταλωνεις κενταυρους εκει στα κρυα, ελα εδω να σημαδευουμε μοσχαρια!!!), ο ΚV, η Μ! (τελικα ειστε πολλοι οι Σκανδιναβοι δαμε...), and last but not least η Natassa με τα ταξιδια της και η μαμα Maria (ακομα περιμενω την συνταγη του καρρυ), απο την συννεφιασμενη χωρα της Ελισσαβετας μας (που ο Θεος να την σωζει απο καθε κακο, παναθεμα τηνε, μιας και μας αναγκαζει να βλεπουμε την μουρακλα της καθε μερα στα σελινια μας, απο την διπλανη σε μενα Νεα Ζηλανδια εως την αλλη ακρη του κοσμου στον Καναδα..."The empire that the sun never sets!!!").
Αυτοι νομιζω ειστε ολοι (αν αστοχισα κανεναν excuse me please βλεπετε το Αλτσχαιμερ...).
Και επανερχομαι στο θεμα του Blog και ζητω την βοηθεια σας:
1. Τί ειναι αυτο που θελετε να διαβασετε...ακουω ιδεες.(Τί πιστευετε οτι λειπει?)
2. Πως μπορουμε να ανεβασουμε τον αριθμο των posts? (Σας ειπα δεν χρειαζεται να γραφετε μονο για εδω, καντε ενα κοπο και μολις ανεβαζετε κατι σχετικο στο blog σας βαλτε το και εδω...)

Και η εκπληξη που σας ελεγα:
3. Μετα την πρωτοχρονια ενας δημοσιογραφος απο την εφημεριδα "Τα Νεα", μου ζητησε να γραψει για μας...Θα μιλησει μαζι μου αλλα θα ηθελα να του πω να μιλησει και με καποιον απο σας. Οποιος προσφερεται εθελοντικα να το κανει τωρα, αλλιως θα πεσει εκλογη...Cheers!!!

PS. Αν ειναι κανας απο Αυστραλια που διαβαζει το blog ας πει ενα γεια, ας στειλει ενα email. Τι στο καλο you bloody mates? 1.000.000 wogs ειμαστε δαμε, μην με αφηνετε μονο!!!

Καλη μας Χρονια και του χρονου να ειμαστε διπλοι και τριδιπλοι (οχι σε ογκο, σε αριθμο)!!!

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ CONTRIBUTORS;

Από Συμέλα

Αφού χάσαμε τον Σάκη και αφού, όπως έγραψα και κάπου - δε θυμάμαι πού, με την διάσταση που πήρε η ιστορία του στην blogόσφαιρα θα μας μείνει αθάνατος, καλά είναι να ανεβάζουν και κανένα κείμενο οι Contributors αυτού του blog!

Πού είστε βρε παιδιά... κανέναν δεν βλέπω!
Καλά είναι να ήμαστε Contributors στο όνομα αλλά ας ήμαστε λίγο και στην χάρη....

Εγώ από αύριο, και για 20 μέρες, θα σας διαβάζω από την Νέα Υόρκη κι όχι από την Στοκχόλμη.

Καλά να περνάτε όλοι, όσο καλά γίνεται βέβαια, και με τη πρώτη ευκαιρία θα ανεβάσω κάποια φωτογραφία από THE BIG APPLE!

Ωστόσο μέχρι τότε ευελπιστώ ότι κάποιος θα φιλοτιμηθεί να γράψει κάποιο κείμενο να το ανεβάσει!

Αυτά για την ώρα... και η ζωή συνεχίζει!