Wiener Spielhaus...

Μικρότερη δεν ήξερα καν που έπεφτε η Αυστρια. Δεν ηταν και δύσκολο. Ήμουν τούβλο στη γεωγραφία. Γιατί θεωρώ πως η γεωγραφία μαθαίνεται απο την εμπειρία και όχι απο τα βιβλία. Άδικο είχα; Στο μεταξύ μεγάλωσα και πέρασα σε κάποια σχολή. (ευτυχώς δε δίναμε εξετάσεις στη γεωγραφία). Αποφάσισα να πάω Erasmus, χωρίς να έχω κάποιο προορισμό στο μυαλο μου. Μόνο την επιθυμία να φύγω. Διάλεξα τη Βιέννη για πολλούς λόγους. Αφενός μεν αποτελεί κέντρο πολιτισμού, αφετέρου είναι στην καρδιά της Ευρώπης, ένα βήμα από όλα.

Στη Βιέννη ένιωσα μουδιασμένη από την ώρα που βγήκα από το αεροπλάνο και μύρισα τον υγρό παγωμένο αέρα. Ο αέρας της Βιέννης μυρίζει γρασίδι, άνκερ(αλυσίδα φούρνων με ειδίκευση στα κέικ) κι ο Δούναβης τον κάνει ιδιαίτερα βαρύ.
Η πόλη είναι μοναδική. Άλλτε το κέντρο της Ευρώπης, σήμερα μια πρωτεύουσα που προσπαθεί να συναγωνιστεί τις άλλες μητροπόλεις. Όμως συνειδητά μένει ένα βήμα πίσω. Γιατί φοβάται πως η αλματώδης πρόοδος θα σαρώσει τη βαριά κληρονομιά.
Τις πρώτες μέρες ένιωθα περίεργα. Ήταν σα να ζω σε άλλη εποχή, ειδικά στο κέντρο της πόλης. Κάθε μέρα ανακάλυπτα καινούργια πράγματα. Αν και εκ πρώτης όψης οι Αυστριακοί είναι το ίδιο με μας προσκωλλημένοι στο παρελθόν και στην αίγλη των προγόνων, έχουν άλλη παιδεία. Δεν έχουν την υπεροψία τη δική μας. Αν μπορούσα να χαρακτηρίσω την πόλη με μια λέξη, θα την έλεγα κούκλα. Πορσελάνινη. Νομίζω το αγαπημένο μου μέρος είναι το παρκάκι του Θερμοκηπίου του παλατιού. Ιδανικό μέρος για πικ νικ!
Ο καλύτερος τρόπος να την δει κανείς, είναι με το τραμ. Πέρνει το D από Heiligenstadt, και γυρνάει όλη την πόλη μέχρι το Schoenbrunn. Ή να κάνει το Ring με το 1 ή το 2. Να μην παραλείψει να φάει παγωτό Zanoni απο την Schwedenplatz ή "βρώμικο" Donner. Για καφέ στο Alt Wien ή το Hawelka.
Αυτό όμως που πραγματικά μου έχει δώσει η Βιέννη είναι η εμπειρία του εαυτού μου. Ποτέ ως τότε δεν είχα μείνει μόνη, δεν ήξερα πως ήμουν χωρίς την καθημερινότητά μου. Και μου λείπει αυτό, εκείνος μου ο εαυτός. Εκεί γνώρισα και μερικα από τα άτομα που θεωρώ πιο σημαντικά στη ζωή μου. Που βλέπω μια φορα το χρόνο αλλά που θεωρω πλέον δικά μου, κοντινα μου. Και αυτό μου δημιουργεί το αίσθημα ότι αυτή ήταν μια πατρίδα μου.
Αν και θέλω πολύ, σύντομα, να την επισκεφτώ ξανά, φοβάμαι οτί η καρδιά μου δε θα το αντέξει. Όπως τότε που γύρισα. Δε μιλιόμουν για μια εβδομάδα.

το πoστ αυτό αποτελεί παλαιότερη ανάρτηση στη χώρα του ποτέ ποτέ