Ολλανδικός μονόλογος (part 1)

Επιστροφή στην Ολλανδία σημαίνει επιστροφή στο blogging. Πέρασα ευχάριστα στη Ελλάδα αλλά όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος. Κάποτε δεν θα χρησιμοποιούσα την λέξη "ωραία" για να χαρακτηρίσω την διαμονή μου στην Αθήνα ή την Θεσσαλονίκη όπου επίσης πέρασα κάποιες μέρες. Σήμερα όμως λέω "ωραία" γιατί στην Ελλάδα πήρα λίγο φως και θυμήθηκα πως είναι να ζεις σε μια χώρα που έχει ήλιο, ακόμα κι όταν αυτός είναι πίσω από τα σύννεφα.

Όταν έφτασα Ολλανδία και περπατώντας προς το σπίτι κατά τις 2 το μεσημέρι ο ήλιος έριχνε τις ακτίνες του με την ίδια γωνία που τις έριχνε στην Αθήνα στις 9 το πρωί (γύρω στις 15 μοίρες).

Τον χειμώνα εδώ υπάρχει μόνο νύχτα και μια μέρα που μοιάζει με μεγάλο, διαρκές πρωί. Ίσως αυτό να εξηγεί το γιατί νοιώθω μόνιμα νυσταγμένος και κουρασμένος, το άλλο πιθανό σενάριο είναι ότι φταίει το στρώμα αλλά σε αυτό το post για την οικονομία του νοήματος θα προτιμήσω την πρώτη αιτιολόγηση που είναι και κάπως πιο οικολογική καθώς συνδέει τον άνθρωπο με το περιβάλλον που ζει και με παραμέτρους όπως το φως.

Είναι αυτό το γωνιακό φως που απεικονίζει ο Vermeer στους πίνακες του που με ξυπνάει τα πρωινά όταν ο ήλιος ανατέλλει, κι εκεί που νομίζω ότι η μέρα θα είναι φωτεινή και χαίρομαι σα χαζός, μετά από λίγο ανεβαίνει και χώνεται μέσα στην χαμηλή νέφωση της Ολλανδίας που είναι πιο μόνιμη από αυτή της Αγγλίας παρόλο που οι Άγγλοι διεκδικούν το αντίθετο.

Τα σύννεφα εδώ είναι πολύ χαμηλά και γι' αυτό φαίνονται να κινούνται πολύ γρήγορα γεγονός που κάνει τον ουρανό πολύ ζωηρό και τις καιρικές συνθήκες ασταθείς! Συννεφιά, ήλιος, συννεφιά, ήλιος... Βροχή και το χειρότερο, συχνά αέρας. Ακόμα δεν ξέρω πως να ντυθώ εδώ.

Κι αν νομίζετε ότι το κρύο είναι πρόβλημα εγώ ξέρω ότι οι χειρότερες και πιο επικίνδυνες μέρες είναι αυτές που έχει καλό καιρό, περπατάς στο πεζοδρόμιο που έχει ήλιο και σε καίει, αλλάζεις πεζοδρόμιο και πας σε αυτό που έχει σκιά αλλά έχει τόση υγρασία που κρυώνεις... Αν είσαι με το ποδήλατο την πάτησες, έχεις ιδρώσει στο πιτς φιτίλι (που το θυμήθηκα αυτό) και αν ξεκουμπωθείς ελαφρώς την έχεις αρπάξει και είσαι κρεβατωμένος στάνταρ την επομένη... Όμως αυτές οι μέρες είναι και όμορφες γιατί είναι μεγάλες, έχει φως σχεδόν μέχρι τις 10 το βράδυ και αν δεν είσαι συνηθισμένος θες οπωσδήποτε ρολόι για να έχεις αίσθηση της ώρας.

Εγώ βέβαια δεν έχω ποτέ...

Τι ώρα είναι;

12 πήγε...

Πάω να ξαπλώσω και να δω ΣΚΑΙ...

Καλό βράδυ από το Ρότερνταμ...