Η χώρα με τις αγελάδες

Είναι σοφό αυτό που λένε ότι "πρέπει να χάσεις κάτι για να το εκτιμήσεις". Εμένα αυτό μου συνέβη δυο φορές στην ζωή μου. Το ένα που εκτίμησα, αφού έχασα είναι η "κατάλευκη, μα πένθιμη" Ελβετία.Πέρασα ένα χρόνο στην Ελβετία και το συμπέρασμά μου είναι πως είναι η πιο τέλεια χώρα που υπάρχει, σε ό,τι αφορά παιδεία, κρατική οργάνωση, πρόνοια του κράτους για τον πολίτη, συνέπεια, μισθούς (κυρίως!), φύση (αν δεν το δεις, δεν το πιστεύεις! πριν να πάω στην Ελβετία, νόμιζα πως τέτοια τοπία υπήρχαν μόνο στο Photoshop!), παντελή έλλειψη εγκληματικότητας και ανεργίας, ενσωμάτωση των μεταναστών και πολλά άλλα.


Αλλά, η Ελβετία είναι ο Παράδεισος επί γης, αν έχεις το αμόρε σου μαζί. Άμα είσαι μόνος σαν την καλαμιά, όπως ήμουν εγώ τότε, είναι κόλαση μαύρη, γιατί οι Ελβετοί είναι πολύ καλοί άνθρωποι, ευγενέστατοι και πολιτισμένοι, αλλά όχι ό,τι πιο διαχυτικό και κοινωνικό κυκλοφορεί. Τουλάχιστον οι Ελβετογερμανοί, τους οποίους γνώρισα εγώ.

Το άλλο ωραίο είναι πως στην Ελβετία, υπάρχουν 4 επίσημες γλώσσες. Οι τρεις από αυτές ομιλούνται και αλλού -αλλά αλλιώς.Το διαπίστωσα ιδίοις ώσι, με το που πάτησα το πόδι μου στη Βέρνη, την πρώτη φορά που βρέθηκα σε ελβετικό έδαφος, όταν πήγα για να κάνω την συνέντευξη για τη δουλειά στην οποία τελικά είχα την ατυχία να με πάρουν. Μέχρι τότε, νόμιζα ότι μιλούσα γερμανικά, όχι πολύ καλά, αλλά για να συνεννοηθώ σε καθημερινό επίπεδο, στην Γερμανία τουλάχιστον δεν είχα πρόβλημα! Βγαίνω λοιπόν από τον (εντυπωσιακά χλιδάτο) σταθμό των τρένων και ρωτάω μια ηλικιωμένη κυρία (εντυπωσιακά χλιδάτη κι αυτή) από πού θα μπορούσα να πάρω το λεωφορείο 10. Και μου απάντησε! Αλλά δεν κατάλαβα λέξη. Μετά, ψάχνοντας, διαπίστωσα ότι αυτό που μου είχε πει ήταν "Εκεί απέναντι, μετά το λεωφορείο 11".Και κατέληξα στο συμπέρασμα (μετά πό ένα χρόνο παραμονής στην χώρα), ότι τα γερμανικά είναι σαν τη Λερναία Ύδρα: κόβεις μια διάλεκτο και γεννιούνται δυο στη θέση της! Στην Ελβετία κάθε γερμανόφωνο χωριό (όχι καντόνι, που υπάρχουν 23) έχει την δική του διάλεκτο. Όταν κατάλαβα βέβαια, ότι ούτε οι Βαλεζάνοι π.χ. ή οι Ζυριχιώτες καταλαβαίνουν τους Βερνέζους, ένιωσα λιγότερο μειονεκτικά.

Δύο περιστατικά που εντυπώθηκαν στην μνήμη μου αποδεικνύουν περίτρανα τον πολιτισμό αυτής της χώρας.Μετά τα Χριστούγεννα, ήρθε να με επισκεφτεί μια φίλη μου από τη Θεσσαλονίκη. Μια ωραία μέρα λοιπόν, φοράμε σκούφιες, κασκόλ, γάντια και χοντρά παλτά και βγαίνουμε να κάνουμε μια βόλτα. Πάμε να πάρουμε το τραμ. Και πρέπει η φίλη μου να βγάλει εισιτήριο (εγώ είχα κάρτα), το οποίο κοστίζει 1,20 φράγκα. Το μηχάνημα όμως δέχεται μόνο ψιλά κι εμείς έχουμε μόνο χαρτονομίσματα. Ήταν Κυριακή, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να βρούμε ανοιχτό κατάστημα για να χαλάσουμε (ούτε tabac!), οπότε στεκόμαστε προβληματισμένες και κοιτάμε το μηχάνημα, μπας και μας κατέβει καμιά ιδέα. Περνά λοιπόν ένα κύριος, μας βλεπει και μας ρωτά:

-Έχετε κάποιο πρόβλημα; Μπορώ να βοηθήσω;

Εντυπωσιασμένες από την καλοσύνη του, αρχίζουμε σε άθλια γερμανικά να εξηγούμε με στόχο να ζητήσουμε να μας χαλάσει (που σιγά μην είχε να μας χαλάσει 10φραγκο! αλλά ποτέ δεν ξέρεις).

Και τι κάνει ο άνθρωπος; Βγάζει τα ωραία του λεφτουδάκια και μας αγοράζει το εισιτήριο!

-Μα, πώς θα σας τα δώσουμε; ρωτάμε εμείς.

-Α, δεν πειράζει! Καλά να περάσετε, καλή σας μέρα!


Λίγες μέρες μετά, η ίδια φίλη πηγαίνει σε ένα μουσείο στην Βέρνη, την ώρα που ήμουν στην δουλειά. Πάει να βγάλει εισιτήριο, ρωτά πόσο κάνει, έκανε 12 φράγκα (8 ευρώ). Κοιτάει τα λεφτά της, είχε 50φραγκο!Το δίνει στην υπάλληλο, αλλά αυτή δεν είχε ρέστα και λέει η φίλη μου "Δεν πειράζει, θα έρθω αύριο".Και της απαντά η υπάλληλος:-Δεν υπάρχει πρόβλημα, θα σου εκδώσω ελευθέρας!
Κλείστε το στόμα, συνέβη! Και μην μπείτε στον κόπο να σκεφτείτε αν θα συνέβαινε κάτι τέτοιο σε άλλη χώρα -και κυρίως στην Ελλάδα. Η απάντηση είναι αρνητική -ίσως, δεν ξέρω να γίνονται τέτοια στη Νορβηγία...


Μετά, έφυγα και πήγα στο Βέλγιο...