Το παλάτι

Ηταν ο βασιλιάς Otto, θείος του δικού μας Όθωνα, και τον οποίο πνίξανε στην λίμνη του Starnberg εκείνος ο βασιλιάς που έδωσε όλη την αίγλη. Ερωτευμένος με την αρχαία Ελληνική αρχιτεκτονική, την ποίηση, ζωγραφική, μουσική και γενικά με ότι είχε να κάνει με καλλιτεχνία, στήνοντας παλάτια όπου μπορούσε με αποκορύφωμα το Maerchen Palast, (παραμυθένιο παλάτι) το Märchenschloss στο Neuschwanstein, το οποίο δεν πρόλαβε να αποτελειώσει.
Επίσης τα Wienerwalt ήταν απο τις πιο ξακουστές αλυσίδες εστιατορίων, με κύριο πιάτο την κότα, αργότερα όμως πουλήθηκαν και τώρα πέρασαν σε χέρια ότι να'ναι. Οποιος έφαγε κοτόπουλο σε Wienerwalt, δύσκολα ευχαριστήθηκε μετά αλλού κότα.
Η Αυστρία έχει πολλά που δεν θα δείς σε άλλες χώρες. Την απόλυτη καθαριότητα, πράσινο όπου κι αν γυρίσεις το βλέμμα σου, κάστρα παντού, μέχρι και τα πάρκινγκ στην Autobahn είναι με παγκάκια και τραπέζια στρόγγυλα, αγάλματα στην πόλη, λιγώτερες δεσμεύσεις και απαγορεύσεις απο τα ξαδέρφια τους τους Γερμανούς, ...και οι Αυστριακοί πιο φιλικοί και ευγενικοί σαν λαός.
Οσες φορές πήγα μου άρεσε κάθε φορά περισσότερο.

Wiener Spielhaus...

Μικρότερη δεν ήξερα καν που έπεφτε η Αυστρια. Δεν ηταν και δύσκολο. Ήμουν τούβλο στη γεωγραφία. Γιατί θεωρώ πως η γεωγραφία μαθαίνεται απο την εμπειρία και όχι απο τα βιβλία. Άδικο είχα; Στο μεταξύ μεγάλωσα και πέρασα σε κάποια σχολή. (ευτυχώς δε δίναμε εξετάσεις στη γεωγραφία). Αποφάσισα να πάω Erasmus, χωρίς να έχω κάποιο προορισμό στο μυαλο μου. Μόνο την επιθυμία να φύγω. Διάλεξα τη Βιέννη για πολλούς λόγους. Αφενός μεν αποτελεί κέντρο πολιτισμού, αφετέρου είναι στην καρδιά της Ευρώπης, ένα βήμα από όλα.

Στη Βιέννη ένιωσα μουδιασμένη από την ώρα που βγήκα από το αεροπλάνο και μύρισα τον υγρό παγωμένο αέρα. Ο αέρας της Βιέννης μυρίζει γρασίδι, άνκερ(αλυσίδα φούρνων με ειδίκευση στα κέικ) κι ο Δούναβης τον κάνει ιδιαίτερα βαρύ.
Η πόλη είναι μοναδική. Άλλτε το κέντρο της Ευρώπης, σήμερα μια πρωτεύουσα που προσπαθεί να συναγωνιστεί τις άλλες μητροπόλεις. Όμως συνειδητά μένει ένα βήμα πίσω. Γιατί φοβάται πως η αλματώδης πρόοδος θα σαρώσει τη βαριά κληρονομιά.
Τις πρώτες μέρες ένιωθα περίεργα. Ήταν σα να ζω σε άλλη εποχή, ειδικά στο κέντρο της πόλης. Κάθε μέρα ανακάλυπτα καινούργια πράγματα. Αν και εκ πρώτης όψης οι Αυστριακοί είναι το ίδιο με μας προσκωλλημένοι στο παρελθόν και στην αίγλη των προγόνων, έχουν άλλη παιδεία. Δεν έχουν την υπεροψία τη δική μας. Αν μπορούσα να χαρακτηρίσω την πόλη με μια λέξη, θα την έλεγα κούκλα. Πορσελάνινη. Νομίζω το αγαπημένο μου μέρος είναι το παρκάκι του Θερμοκηπίου του παλατιού. Ιδανικό μέρος για πικ νικ!
Ο καλύτερος τρόπος να την δει κανείς, είναι με το τραμ. Πέρνει το D από Heiligenstadt, και γυρνάει όλη την πόλη μέχρι το Schoenbrunn. Ή να κάνει το Ring με το 1 ή το 2. Να μην παραλείψει να φάει παγωτό Zanoni απο την Schwedenplatz ή "βρώμικο" Donner. Για καφέ στο Alt Wien ή το Hawelka.
Αυτό όμως που πραγματικά μου έχει δώσει η Βιέννη είναι η εμπειρία του εαυτού μου. Ποτέ ως τότε δεν είχα μείνει μόνη, δεν ήξερα πως ήμουν χωρίς την καθημερινότητά μου. Και μου λείπει αυτό, εκείνος μου ο εαυτός. Εκεί γνώρισα και μερικα από τα άτομα που θεωρώ πιο σημαντικά στη ζωή μου. Που βλέπω μια φορα το χρόνο αλλά που θεωρω πλέον δικά μου, κοντινα μου. Και αυτό μου δημιουργεί το αίσθημα ότι αυτή ήταν μια πατρίδα μου.
Αν και θέλω πολύ, σύντομα, να την επισκεφτώ ξανά, φοβάμαι οτί η καρδιά μου δε θα το αντέξει. Όπως τότε που γύρισα. Δε μιλιόμουν για μια εβδομάδα.

το πoστ αυτό αποτελεί παλαιότερη ανάρτηση στη χώρα του ποτέ ποτέ

Ολλανδικός μονόλογος (part 1)

Επιστροφή στην Ολλανδία σημαίνει επιστροφή στο blogging. Πέρασα ευχάριστα στη Ελλάδα αλλά όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος. Κάποτε δεν θα χρησιμοποιούσα την λέξη "ωραία" για να χαρακτηρίσω την διαμονή μου στην Αθήνα ή την Θεσσαλονίκη όπου επίσης πέρασα κάποιες μέρες. Σήμερα όμως λέω "ωραία" γιατί στην Ελλάδα πήρα λίγο φως και θυμήθηκα πως είναι να ζεις σε μια χώρα που έχει ήλιο, ακόμα κι όταν αυτός είναι πίσω από τα σύννεφα.

Όταν έφτασα Ολλανδία και περπατώντας προς το σπίτι κατά τις 2 το μεσημέρι ο ήλιος έριχνε τις ακτίνες του με την ίδια γωνία που τις έριχνε στην Αθήνα στις 9 το πρωί (γύρω στις 15 μοίρες).

Τον χειμώνα εδώ υπάρχει μόνο νύχτα και μια μέρα που μοιάζει με μεγάλο, διαρκές πρωί. Ίσως αυτό να εξηγεί το γιατί νοιώθω μόνιμα νυσταγμένος και κουρασμένος, το άλλο πιθανό σενάριο είναι ότι φταίει το στρώμα αλλά σε αυτό το post για την οικονομία του νοήματος θα προτιμήσω την πρώτη αιτιολόγηση που είναι και κάπως πιο οικολογική καθώς συνδέει τον άνθρωπο με το περιβάλλον που ζει και με παραμέτρους όπως το φως.

Είναι αυτό το γωνιακό φως που απεικονίζει ο Vermeer στους πίνακες του που με ξυπνάει τα πρωινά όταν ο ήλιος ανατέλλει, κι εκεί που νομίζω ότι η μέρα θα είναι φωτεινή και χαίρομαι σα χαζός, μετά από λίγο ανεβαίνει και χώνεται μέσα στην χαμηλή νέφωση της Ολλανδίας που είναι πιο μόνιμη από αυτή της Αγγλίας παρόλο που οι Άγγλοι διεκδικούν το αντίθετο.

Τα σύννεφα εδώ είναι πολύ χαμηλά και γι' αυτό φαίνονται να κινούνται πολύ γρήγορα γεγονός που κάνει τον ουρανό πολύ ζωηρό και τις καιρικές συνθήκες ασταθείς! Συννεφιά, ήλιος, συννεφιά, ήλιος... Βροχή και το χειρότερο, συχνά αέρας. Ακόμα δεν ξέρω πως να ντυθώ εδώ.

Κι αν νομίζετε ότι το κρύο είναι πρόβλημα εγώ ξέρω ότι οι χειρότερες και πιο επικίνδυνες μέρες είναι αυτές που έχει καλό καιρό, περπατάς στο πεζοδρόμιο που έχει ήλιο και σε καίει, αλλάζεις πεζοδρόμιο και πας σε αυτό που έχει σκιά αλλά έχει τόση υγρασία που κρυώνεις... Αν είσαι με το ποδήλατο την πάτησες, έχεις ιδρώσει στο πιτς φιτίλι (που το θυμήθηκα αυτό) και αν ξεκουμπωθείς ελαφρώς την έχεις αρπάξει και είσαι κρεβατωμένος στάνταρ την επομένη... Όμως αυτές οι μέρες είναι και όμορφες γιατί είναι μεγάλες, έχει φως σχεδόν μέχρι τις 10 το βράδυ και αν δεν είσαι συνηθισμένος θες οπωσδήποτε ρολόι για να έχεις αίσθηση της ώρας.

Εγώ βέβαια δεν έχω ποτέ...

Τι ώρα είναι;

12 πήγε...

Πάω να ξαπλώσω και να δω ΣΚΑΙ...

Καλό βράδυ από το Ρότερνταμ...

Greek Chatters

Η Ελληνίδα σύγχρονη μάννα...

• έχει πλέον σύνδεση στο διαδίκτυο,
• μπαίνει σε chattrooms,
• έμαθε να γράφει γκρίνκλις
• κάνει καμάκι και καμακώνεται,
• Απέκτησε και κάμερα να την βλέπουν πόσο όμορφη και σέξυ είναι
  
• παριστάνει την DJ βάζοντας τραγούδια σε chatt δωμάτια
• το παίζει μελαγχολική, βασανισμένη και πονεμένη, και πάντα κάποιος τσιμπάει,
  
• έμαθε τι είναι, πως λειτουργεί και ...που χρησιμεύει το Private Chatt..(αμέ),
• τρέχει σε συναντήσεις που διοργανώνονται απο τα chatt να "γνωρίσει φίλους",
• απο τότε που ασχολείται με αυτά, έμαθε πολλές διευθύνσεις HOTEL άγνωστες πρίν,
  
• έχει πάθει εθισμό σε βαθμό κακουργήματος,
• παραμέλησε σπίτι και οικογένεια
• το κέρατο πάει σύννεφο
• ...κι άστα να πάν στο διάολο, και, Θεέ μου μή χειρότερα!
  

Το παιδί της δεν την ενδιαφέρει στην πραγματικότητα τόσο, όσο το chatt.
Παλιά η μάννα, ετοίμαζε το πρωινό, ζεστό γάλα, ψωμάκι, μίλαγε με το παιδί της, ήταν εκεί, ψυχή τε και σώματι, η σημερινή απέχει έτη φωτός απο την μάννα που θυμόμαστε, απο την μάννα που έπρεπε να είναι.
Κ Ρ Ι Μ Α !!



Σωστά κυρία μου, έχετε απόλυτο δίκιο,
"8α μίνι το πεδί αλιός κέ μετά...πιός το ακύι" ..byeee!

Πολύ σωστά έλεγε όταν ήμουν μικρός η σ'χωρεμένη η γιαγιούλα μου, και δεν καταλάβαινα..
"Κλάδι'μ, αδα σον κόσμον ές μάνναν, ές και παραμάνναν. Να ελεά εκείνον ντ'εξέβεν απο παραμάνναν, μιαν ζωήν ορφανός θα έν"
Εκείνη ήξερε τι έλεγε, εγώ άργησα να την καταλάβω, και Ναί! Δίκιο είχε..

Ελληνικά ΜΠΛΟΓΚ-Οσκαρ και του μπογιατζή ο κόπανος

Το Οσκαρ για το καλύτερο μπλόγκ "ΛΟΓΟΠΛΑΣΤΗ"...γκοουζ του...ΠΕΤΕΦΡΗΣ.
Και τί γράφει ο Πετεφρής; (petefris.blogspot.com)
Ιδέα δεν έχω..τουτέστιν, λογοπλασίες...δείτε και βγάλτε συμπέρασμα.



Spleen. Το μόνον της ζωής μου τραγούδιον. Πόθεν η λέξις τραγουδώ.
Ζυγοί της Βαρντάρσκας, κλάημα και πόνος.
Jano mori, στην εκδοχή Κυρίλου Μαντσέφσκη.
Γιά περιπάτους, θρήνους εντός αυτοκινητου, ηλιοβασιλέματα,θεωρίες ισότητας και ανθρωπισμού, ντέρτι.Ωχ λελε, αγαπάω. (βάϊ βάϊ βάϊ, ο λελές αγαπάει..)
Οίστρος και ζόφος. Ποιοί ειμεθα; που βαδιούμεν;
ώ, καθ΄ημάς Ανατολή και τα τζαμαρίσματά σου!
Αύρες των "άλλων" και νόστιμον ήμαρ. Κασμίρα. Γκός, υπάρχω.
Συναισθηματική πανούκλα. Πώς θα ζήσουμε; άραγε τέλειωσαν όλα;
ο οδοστρωτήρας του χρόνου μας έκανε καρτούν ή θα νικήσουμε τα πίτσκα;Αγιού, θα ζήσω. (αυτό βλέπω και ..φοβάμαι...)

Εις ανώτερα με το Οσκαρ ΛΟΓΟΠΛΑΣΙΑΣ.....
μα πρίν, τρισδιπλάσιε, πές μας τι πίνεις, και δεν μας δίνεις..
ζούμ τριαλαλόμ μεγάλε, φέξε μου και γλίστρησα! Ωχ λελέ, κόβω φλέβες!
Αααααααααυτή είναι λογοπλασθείσα ποίηση...

Φοβερές απαντήσεις

Διάβασα σε ένα ωραίο Blog! Ελληνικό τις παρακάτω ατάκες, με τις οποίες γέλασα με την ψυχή μου και σας παραθέτω κι εδώ.
Φυσικά το αποκορύφωμα, είναι οι απαντήσεις μέσα στις παρενθέσεις...

1. Γυρίζεις σπίτι κατάκοπος και σου λένε: - Ήρθες;
(έρχομαι, στο δρόμο είμαι!)

02. Σε παίρνουν τηλέφωνο στο σταθερό: - Έλα ρε σπίτι είσαι;
( Όχι, είμαι στο χωράφι κι έχω κάνει εκτροπή!)

03. Σε καφετέρια: - Ένα frappe γλυκό, χωρίς. - Χωρίς γάλα;
(εμ; χωρίς καλαμάκι;)

04. Συναντιέσαι με ένα φίλο: - Έλα ρε που είσαι;
(Στην απέναντι γωνία!)

05. Ανάβεις στο θερμοσίφωνο: - Θα κάνεις μπάνιο;
(Μπά, το άναψα για να καίει ρεύμα!)

06. Ντύνεσαι και ετοιμάζεσαι να φύγεις, οπότε ακούς: - θα βγεις;
( Όχι, ρούχα προβάρω!)

07. Τρως το φαΐ, ζητάς δεύτερο πιάτο και σου λένε: - Σας άρεσε;
(Όχι, αλλά μη σε προσβάλω!)

08. Λες στον άλλο ότι βρήκες κοπέλα και σου λέει: - Καλή είναι;
(Όχι αλλά μια ψυχή που είναι να βγει...)

09. Έρχεται ο υδραυλικός σπίτι και ο ιδιοκτήτης τον ρωτάει: - Ήρθατε για τη βρύση;
(Να σας κρεμάσω τις κουρτίνες!)

10. Δώδεκα τη νύχτα, βάζεις πιτζάμες, λες καληνύχτα και πας στο δωμάτιό σου
οπότε σε ρωτάνε: - Πας για ύπνο;
(πάω να ρίξω μπετά σε μια οικοδομή!)

11. Κάθεσαι σε καφετέρια και περνάει γνωστός: - Α, εδώ κάτσατε;
( Όχι, ολογράμματα είμαστε)

12. Πας στο βενζινάδικο, κατεβαίνεις από το αμάξι και ανοίγεις το πορτάκι
της βενζίνης: - Βενζίνη θέλεις;
(Όχι, πορτοκαλάδα).

13. Καλείς κλειδαρά, έρχεται μετά από 40 λεπτά και σε βρίσκει από έξω: -Κλειδώθηκες απ' έξω;
( Όχι μωρέ, απλά ψάχνω να δω πώς αλοιώς ανοίγει η πόρτα μου).

103 λόγοι να είμαι περήφανος που είμαι ...κάφρος!

Γιατί, περί καφρίλας πρόκειται.
Δεν έχω δει πιο ηλίθιους λόγους, για τους οποίους πρέπει λέει να νοιώθω υπερηφάνεια σαν Έλληνας.
Αυτός που σκεύτηκε όλο αυτό το σαχλοκουδούνισμα, σίγουρα θα ήταν κανένας άνεργος επί 8-ετίας, που την έκανε κρυφά απο το Λεμπέτι φορώντας την στολή του μάγειρα του Λάμπη, γιατί το να σε αμολήσουν οι ίδιοι απο κει μέσα, κάπως δύσκολο το κόβω.
Ρε τρισδιπλάσιε τσιφτετέλληνα, επειδή έχουμε παραλίες να τις πιεις στο ποτήρι, εσύ αισθάνεσαι υπερήφανος ωσεί παγώνα; Για να τις επισκεφτείς όμως, και ειδικά αυτές των νησιών, κάνεις διακοποδάνειο ορέ δύσμοιρε.. για ποια υπερηφάνεια μιλάμε; για να καταλαβαρδινκονόμαστε.
Μήπως, λέμε τώρα, θέλεις να σου δώσω εγώ 206 λόγους, που δεν θα έπρεπε να χαίρεσαι και τόσο που είσαι Έλλην;
Επειδή απο τα 44 μου χρόνια, τα 22 τα έζησα (και ζω) έξω απο τα πάτρια εδάφη, να είσαι πολύ σίγουρος πως ξέρω τι λέω. Εσύ απλά, δεν θέλεις να με καταλάβεις.

Μεγάλα λόγια, μα...κενά!

Ο λόγος για ένα Blog με το όνομα "whispering planet" στο οποίο πολλοί απο σας είναι μέλη, και στο οποίο κι εγώ μετά απο πρόσκληση έκανα εγγραφή μα έφυγα όσο γρηγορότερα μπορούσα μετά απο τις αηδιαστικές "ειρηνικές" και "ψιθυριστές επιθέσεις" που δέχθηκα ύστερα απο ένα κείμενό μου, όπου έγραφα την ταπεινή μου γνώμη.
Ήθελα να ρωτήσω όλους εκείνους που παριστάνουν εκεί μέσα τους σωτήρες της πλάσης, τι αμάξι οδηγάνε; Μικρό; μεγάλο; αργό; γρήγορο; και η απάντηση σε αυτή την ερώτηση λίγο με ενδιαφέρει, διότι σίγουρα κάτι απ' όλα αυτά έχουν.
Η απορία μου είναι, αφού τόσο ντόρο προσπαθούν να κάνουν με τις μεγαλοστομίες και τις αμπελοφιλοσοφίες τους, γιατί δεν τα πουλάνε και να κυκλοφορούν με ποδήλατο; γιατί δεν σκύβουν να μαζέψουν το πεταμένο πακέτο τσιγάρων ή την πεταμένη σακούλα που συναντάν στο δρόμο τους, παρά τα κλωτσάνε στην άκρη σαν τον Δομάζο;
Δεν διαφωνώ με την ιδέα και τον σκοπό, διαφωνώ όμως κάθετα με τον τρόπο.
Οι καιροί για επαναστάτες και επαναστάσεις πέρασαν, και οι επόμενες αργούν ακόμη.
Επιπλέον, με κακίες και προσβολές, με απαντήσεις απαξιωτικές, δεν κερδίζετε κανέναν με το μέρος σας, παρά χάνετε κόσμο και συμπαραστάτες. Δεν είστε εσείς οι σοφοί και όλοι οι άλλοι οι χαχόλοι, ξυπνήστε κάποτε.
Μου θυμίζετε εκείνες τις υστερικές ημιμαθείς κατίνες που μιλάνε για φεμινισμό με μια φανατίλα του κερατά, δίχως να έχουν ακόμη καταλάβει περί τίνος πρόκειται κι ούτε πρόκειται να καταλάβουν ποτέ, νομίζοντας οι δόλιες, πως, ισότητα σημαίνει εχθρότητα και απόσταση προς και απο το ανδρικό φύλλο.
Μπέρδεψαν την έννοια "ίσος" με την έννοια "ίδιος".
Αυτό που χρειάζεται λοιπόν είναι:

• Σωστή και συνεχής ενημέρωση του κόσμου
• Σωστή παιδεία απο την παιδική ηλικία
  
• Υπομονή και θέληση, γινόμενοι οι ίδιοι που φωνάζουν, ζωντανά παραδείγματα
• Σωστές κινήσεις εκεί που πρέπει και όταν πρέπει, δίχως άσκοπες φωνασκίες και ύβρεις
  
• Προτάσεις για λύσεις και εναλλακτικές πρακτικές ιδέες, κι όχι παθητική στάση
  
• Αποφυγή εμπάθειας και φανατισμού
  
• Αποφυγή ακραίων ιδεών, πράξεων και προτάσεων

Τα υπόλοιπα τα θεωρώ, να 'χαμε να λέγαμε και τα εννιάμερα του ...Κάστρο!

Καλημέρα σας

Με λύπη μου..

...θα παρατηρήσω και εγώ, την αποχή της πλειοψηφίας στην ενεργή συμμετοχή του παρόντος χώρου.
Μην το δείτε λάθος, φιλικά το λέω και ίσως με μια μικρή πικρία.
Στο δικό μου Blog γράφουμε δυό μόνο άτομα, και αν συγκρίνετε με το πλήθος των εδώ μελών θα καταλάβετε τι λέω, και θα δείτε και την διαφορά.

φιλικά πάντοτε,
Νικόλας

Να σας ξεναγήσω στα δικά μου λημέρια;

Εδώ και ένα χρόνο (κι' έναν μήνα) βρίσκομαι στο Τορόντο του Καναδά.
Δεν λέω, καλά είναι, μα πολύ μακρυά βρε παιδάκι μου. Σαν Αυστραλός αισθάνομαι..
Εχει όμως μεγάλο ενδιαφέρον σαν χώρα. Προχτές οδηγούσα στην Yonge Str, και σκεπτόμουν πως οδηγούσα στον "μακρύτερο δρόμο του κόσμου" με 1900 χιλιόμετρα μήκος, κάτι που είχα διαβάσει όταν ήμουν ακόμη Ελλάδα, σε ένα βιβλίο με τα ρεκόρ του Guinness.
Δέος ένοιωσα επίσης όταν πήγα στους καταρράκτες του Νιαγάρα (με το σχετικό βιντεάκι παρακάτω) Μια βουή ακούς μονάχα, έναν τρομακτικό θόρυβο χιλιάδων τόννων νερού ανά δευτερόλεπτο να πέφτει με ορμή..
Το επόμενο δέος ήταν τον χειμώνα πέρυσι που πάγωσε ο καταρράκτης, να βλέπεις ένα τεράστιο καταρράκτη (και μιλάμε για τις διαστάσεις του Νιαγάρα) παγωμένο, έ, δεν είναι και τόσο συνηθισμένο.
(Δεξιά: παλιά φωτογραφία του παγωμένου καταρράκτη)
Λαχτάρα πέρασα στον CN-Tower.
Κατα πρώτον, είναι μέχρι στιγμής το ψηλότερο "ελεύθερα κτισμένο" κτήριο στον κόσμο, με 557 μέτρα ύψος. Ανεβαίνεις με το ασανσέρ και νοιώθεις να τρέμουν τα πόδια σου βλέποντας από τα παραθυράκια πόσο γρήγορα απομακρύνεται η γη απο σένα...αρχινάς και νοιώθεις σαν αγγελάκι απ' το φόβο.
Το καλύτερο όμως είναι, που αυτοί που το έχτισαν, κάνανε και μια μαγκιά, ναι, βέεεεεβαια!
Όπως περπατάς αμέριμνος επάνω και πάς γύρω γύρω,

ξάφνου σου λέει αυτός που σε πήγε να δείς τον πύργο (γιατί μόνος δεν πας)..κοίτα κάτω...κοιτάς και πηδάς! τι πηδάς που πηδάς πως πηδάς χαμπάρι δεν παίρνεις, απλά πηδάς.. Κάτω απ' τα πόδια σου το χάος, κι εσύ να πατάς πάνω σε γυαλί, στον αέρα δηλαδή, άντε μετά να μην πηδάς.

Περνάω ωραία, τραγουδάω σε ένα Ελληνικό μαγαζί, το Romeo Lounge, τέσσερα βράδυα την εβδομάδα, ζω μαζί με το κορίτσι μου την Τζένη και δόξα το Θεό είμαστε πολύ καλά.
Το διαμέρισμα που ζούμε, είναι στον 23ο όροφο, χαμηλά σε σύγκριση κάποια άλλα μεγαθήρια των 100 ορόφων, μα εμείς έχουμε μπαλκόνι που ..."φυσάει".
Το ότι η οικοδομή κουνιέται όταν φυσάει το ξέρατε; Το μάθατε τώρα.
Η δική μας οικοδομή (28 όροφοι) κουνιέται με απόκλιση μέχρι 4 εκατοστά.
Το CN tower που λέγαμε πιο πριν, κουνιέται μέχρι 2 μέτρα (άντε πιες καφέ εσύ μετά εκεί πάνω όταν φυσάει)
Σας ζάλισα μήπως;
Που να με πιάσει και η όρεξη να γράφω...τότε να σας δώ...

Καλή σας μέρα!

κατεβάστε το Flash Video στο κομπιούτερ σας
http://rapidshare.com/files/77140985/niagarafalls-video_NEW.swf.html

μιλάμε για το απόλυτο δέος..