Kάποτε στην Αμερική, τον Χασσάν τον έλεγαν Γιώργο

Χαιρετώ όλους τους συμπλογκίτες :)
Το παρακάτω αρθράκι το είχα ανεβάσει παλιά στο JUNGLE-Report όταν το πρωτοάνοιξα και νομίζω πως πάει κουτί εδώ...
============================





Ξενοφοβία, ρατσισμός, προκατάληψη κατά μεταναστών .

Συνήθη φαινόμενα στην Ελλάδα του 2007.

Συνήθη φαινόμενα για τα οποία ευθύνεται -ω ποία ειρωνεία- ένας κατεξοχήν μεταναστευτικός λαός.

Ότι παθαίνει ο Χασσάν στην Ελλάδα, τα ίδια και χειρότερα πάθαινε και ο Γιώργος στην Αμερική και στη Γερμανία.

Τον έδειχναν τον Γιώργο με το δάχτυλο, τον χλεύαζαν για το παρουσιαστικό του, για τα ρούχα του που βρωμούσαν λόγω της ανέχειας, για τα χαλασμένα δόντια του, για το σημαδεμένο από τις κακουχίες πρόσωπό του.

Τον απέκλειαν κοινωνικά διότι δεν τους έμοιαζε, φαινόταν "κατώτερος" άνθρωπος.

Σε περίπτωση που ομοεθνείς του Γιώργου υπέπεφταν σε εγκλήματα, καθόταν αυτομάτως και ο Γιώργος στα εκτός δικαστικής αιθούσης εδώλια του κατηγορουμένου. Στην χειρότερη περίπτωση τον κυνηγούσαν, τον ξυλοκοπούσαν, του έκαιγαν το σπίτι και το μαγαζί.

Απ' ότι φαίνεται όμως, ο Γιώργος δεν τα δίδαξε τα παιδιά του. Εντάχθηκε στις κοινωνίες, απέκτησε αναγνώριση, έγινε αφέντης, χόρτασε και ξέχασε να πει στα παιδιά του τι θα πει να είσαι δακτυλοδεικτούμενος.




Απολαύστε τη σύγκριση μεταξύ Γιώργου και Χασσάν σε αυτό το μικρό απόσπασμα από ανάλογο του θέματος ρεπορτάζ.

Απολαύστε επίσης άκρως φασιστικές ενέργειες κατά μεταναστών από κάποιον εκλεγμένο πρόεδρο κάποιας κοινότητας, όπως και τα γεμάτα "ανθρωπιά" λεγόμενα διάφορων άλλων φυλετικά ανωτέρων, εντός και εκτός καφενείων.

Ο υπέροχα διεστραμμένος κόσμος του Mark Ryden

Τι κοινό μπορεί να έχουν η Χιονάτη, ο Αβραάμ Λίνκολ, η Bjork ,τα Τελετάμπις, παιδιά της ναζιστικής νεολαίας του Χίτλερ, ζωάκια του Ντίσνεϊ, ο Χριστός, κιτς αρκουδάκια και ωμές φέτες φιλέτων; Την συνεύρεση τους σε πίνακες του Mark Ryden! Και να η απόδειξη.

Στους πίνακες του ο Ryden δεν κάνει τίποτα παραπάνω από αυτό που συμβαίνει και σε μας όταν κάθε βράδυ κλείσουμε τα μάτια και αφεθούμε να ταξιδέψουμε στην Ονειροχώρα. Παίρνει τα ισχυρά σύμβολά της εποχής μας (ή αυτά που αποτυπώθηκαν βαθιά στο ασυνείδητο του) και τα στέλνει σε πικνίκ!

Έτσι το ένα σύμβολο για πρώτη φορά, συνευρίσκεται ειρηνικά με το διπλανό του δίχως να χρειάζεται να επιβληθεί. Και όλα δείχνουν μελαγχολικά, μαγικά, απόμακρα αλλά και με ένα περίεργο τρόπο τρομερά γνώριμα.

Περισσότερη γνωριμία με την δουλειά του Mark Ryden, κάντε μια γύρα στο Google ή κλικάρετε εδώ.

Συνηθισμένα πράγματα

Κατ'αρχάς να ευχαριστήσω τους διαχειριστές του "Μετανάστη" για την πρόσκληση! Αφού λοιπόν έκαναν το λάθος (Χα!) να με προσκαλέσουν ήρθε η ώρα και για το πρώτο μου post.

Λείπω από την Ελλάδα σχεδόν διψήφιο αριθμό χρόνων τώρα. Αυτό δεν το αναφέρω για να δώσω ιδιαίτερη βαρύτητα και αυθεντία στα γραφόμενα. Απλά ως χρονική τοποθέτηση για όσα θα γράψω, τα οποία υπόσχομαι να μην είναι πολλά μιας και είναι και Σαββατόβραδο και σίγουρα έχουμε όλοι μας και δουλειές.

Κάποιες οδηγίες προς ναυτιλομένους για το Εδιμβούργο, την πόλη στην οποία ζω τα τελευταία χρόνια, μπορεί όποιος ενδιαφέρεται να βρει στο πρωτεύον blog που συνεισφέρω (τι, περιμένατε να μου δοθεί η ευκαιρία για διαφήμιση του παρά έξι και να μην το κάνω;). Σε αυτό εδώ το post λοιπόν, θα προσπαθήσω να ανέβω ένα αφαιρετικό επίπεδο και να δώσω μερικές (λίγο άτακτες, είναι η αλήθεια) σκέψεις για όσα μου έχει δώσει αυτή η απουσία μου από την πατρίδα και η παρουσία μου σε άλλες χώρες, αλλά και πώς μπορεί αυτή η μετάβαση να γίνει καλύτερη. Αλλά μιας και δε γράφουμε μυθιστόρημα, το ζουμί είναι πως όλα είναι θέμα συνήθειας.

Το πιο βασικό όταν φεύγεις από το μέρος σου είναι να ξέρεις γιατί φεύγεις. Όλοι έχουμε τους λόγους μας να φύγουμε -- συνήθως περισσότεροι είναι πια εκπαιδευτικοί παρά οικονομικοί. (Προσωπικά κι εγώ έφυγα πρώτη φορά για σπουδές.) Αλλά το να φύγεις απλά για να φύγεις, όσο ρομαντικό και τολμηρό κι αν ακούγεται μερικές φορές, μπορεί να είναι και σίγουρη επιταγή για τη δυστυχία. Το συγκεκριμένο ταξίδι πρέπει να έχει έναν αρχικό προορισμό. Έναν αρχικό στόχο για να μπορέσεις να ασχοληθείς με κάτι και γρήγορα (π.χ., να μπεις στο κλίμα του νέου σου Πανεπιστημίου για να προσαρμοστείς). Στη συνέχεια μπορείς να θολώσεις λίγο τον προορισμό, ή και να τον αλλάξεις, αλλά όχι στην αρχή. Πρέπει να μάθεις να περπατάς πριν να αρχίσεις να τρέχεις.

Το επόμενο βασικό βήμα, είναι να κρατήσεις και να συνεχίσεις τις ατομικές συνήθειές σου. Αν, για παράδειγμα, έβγαινες Κυριακή πρωΐ για να πας να πάρεις εφημερίδα στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς, προσπάθησε να κάνεις το αντίστοιχο στο νέο σου μέρος. Σίγουρα δε θα μπορέσεις να αναπαράγεις ακριβώς την εμπειρία, αλλά μπορείς να την προσεγγίσεις στο μέγιστο βαθμό.

Μετά, βρες νέες συνήθειες που έχουν να κάνουν μόνο με το νέο σου σπίτι, ή, πιο σωστά, τη ζωή σου στο νέο σου σπίτι. Πρέπει να έχεις να συνδυάσει κάτι μόνο με το μέρος που ζεις. Πρέπει να μπορείς να πεις όταν φτάσεις στον επόμενο προορισμό σου "Α, άσε, αυτό το έκανα πρώτη φορά στο ΧΥΖ όταν είχα πάει να σπουδάσω και κόλλησα."

Τώρα λοιπόν, έχεις τα δύο βασικά άκρα. Την καλύτερη δυνατή προσέγγιση του πραγματικού παρελθόντος σου, αλλά και το μελλοντικό σου παρελθόν. Το λένε παρόν. Συνήθισε στην ιδέα ότι πρέπει να το κάνεις όσο καλύτερο γίνεται. Κι αυτή η προσπάθεια πρέπει να είναι η μεγαλύτερή σου συνήθεια. Βλέπεις, η ζωή εκτός δεν είναι τόσο διαφορετική. Δε λέω κάτι καινούργιο ή μη προφανές. Απλά την προσωπική μου άποψη για τα λίγα πρώτα βήματα όπως τα έχω βιώσει ότι πρέπει να γίνουν.

Αν έχω κάτι μάθει όλον αυτόν τον καιρό είναι ότι τα πράγματα μόνα τους και με μαγικό τρόπο δεν αλλάζουν. Αλλάζουν επειδή τα αλλάζεις εσύ. Το να φύγεις και να ζήσεις αλλού είναι από τις μεγαλύτερες αλλαγές που μπορείς να κάνεις στη ζωή σου. Δε σημαίνει ότι πρέπει να είναι καταστροφική για την προηγούμενη ζωή σου όμως. Και είναι μία αλλαγή που πρέπει να φρόντισεις να την απολαύσεις. Με τη φροντίδα αυτής της αλλαγής φροντίζεις και τον εαυτό σου.

Είπαμε, απλά και συνηθισμένα πράγματα.

Οι μετανάστες είναι άνθρωποι

«There was an iciness, a sinking, a sickening of the heart – an unredeemed dreariness of thought which no goading of the imagination could torture into aught of the sublime.» Edgar Allan Poe: “The Fall of the House Usher”

—————————

από το αντίστοιχο ποστ στου "Ροΐδη"

«Eλλαντάναμο» είναι μια λέξη που πρωτοείδα αυτές τις μέρες στην «Ελευθεροτυπία» και δεν μου άρεσε καθόλου. Ξέρω ότι η χώρα μας έχει στη διάθεσή της λίγα σχετικά μέσα σε σχέση με μεγαλύτερες πληθυσμιακά χώρες να αντιμετωπίσει την συνεχή παράνομη μεταναστευτική ροή, ξέρω ότι οι υποδομές και οι δυνατότητές μας είναι δυσανάλογα μικρές σε σχέση με τις ανάγκες ενός τεράστιου παγκόσμιου πια φαινομένου-προβλήματος. Ξέρω επίσης ότι η χώρα μας και σαν χώρος-αγορά είναι δύσκολο να απορροφήσει όλο το ξένο ανθρώπινο δυναμικό που «εισβάλει». Από την άλλη όμως όλοι ξέρουμε ότι εδώ μιλάμε για ανθρώπους, όχι αντικείμενα. Πρόκειται για ψυχές που ψάχνουν να ζήσουν, να αναπνεύσουν με αξιοπρέπεια, δεν ψάχνουν για κάποιο νέο Ελ Ντοράντο όπως θέλουν μερικοί να πιστεύουμε, ούτε τη Γη της Επαγγελίας στη πραγματικότητα αναζητούν. Αναζητούν τροφή για το σώμα, τη ψυχή τους, μια ελάχιστη εκπαίδευση, ένα αξιοπρεπές μερίδιο ζωής για τους ίδιους και τα παιδιά τους.

Έχουμε τόσα υπουργεία, τόσες αρχές και θεσμούς. Έχουμε σύνταγμα που μας καθορίζει –υποτίθεται – σαν κράτος δικαίου. Ας φτιάξουμε μία ακόμη Αρχή ή Υπουργείο, κάτι τέλος πάντων που να βλέπει συνολικά το «πρόβλημα», γιατί δεν πρόκειται μόνο για πρόβλημα αλλά για μια παγκόσμια πραγματικότητα. Η χώρα μας γεωπολιτικά βρίσκεται εδώ που βρίσκεται και δεν πρόκειται να μετακινηθεί ποτέ από την περιοχή της. Δεν μπορούμε να μεταφέρουμε την Ελλάδα κύριοι, στο μέσο του Ειρηνικού Ωκεανού προκειμένου να αποφύγουμε τις ευθύνες που σαν κράτος μας αναλογούν.

Δεν είναι υποχρεωτικό οι μετανάστες που τελικά φτάνουν ως εδώ (πολλοί καταλήγουν στους υγρούς τάφους των θαλασσών μας), να βασανίζονται και να αντιμετωπίζονται σαν σκουπίδια από αμόρφωτους κι απαίδευτους λιμενικούς ή άλλους των αρχών μας, αφού το μυστικό είναι ένοχο και κοινό περί της βίας που χρησιμοποιείται εις βάρος κάθε διεθνούς δικαίου περί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι πράξεις ακραίας περιφρόνησης προς την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ζωή είναι μία υποτιμητική ύβρης σε μια χώρα –«λίκνο» πολιτισμού.

Κύριοι Αρμόδιοι τα γνωρίζεται, και αυτό είναι χειρότερο, γιατί με τη σιωπή και την απραξία σας σιωπηρά ανέχεστε τις παρανομίες των κρατικών σας αρχών. Τα όργανά σας χρειάζονται επιμόρφωση, εκπαίδευση, εξοπλισμό, υποδομή και ολίγη ανθρώπινη καλλιέργεια. Το μεταναστευτικό θέμα δεν είναι ζήτημα προσωρινό, οι ορδές των πεινασμένων και των κατατρεγμένων δεν θα σταματήσουν να πιέζουν από το νότο και τα ανατολικά κυρίως της Ευρώπης.

Τραγούδια και θούριους τύπου «Μακεδονία ξακουστή» με πλαστικές γαλανόλευκες και άλλοι μετρητές εθνικών συνειδήσεων δεν έχουν θέση εδώ. Δεν χρειάζονται οι ξένοι στη χώρα μας να «σωφρονιστούν», να ζήσουν θέλουν, όπως έκαναν εκατομμύρια Έλληνες μετανάστες στις παλιές «καλές» δεκαετίες που πέρασαν, ελπίζουμε ανεπιστρεπτί. Κάντε κάτι, τουλάχιστον στη Μνήμη τους.

Γκρεκάνοι, Grecia Salentina, Magna Grecia!... με μια μουσική ματιά.

Γυρίζοντας προχθές το βράδυ στο σπίτι άκουγα δεύτερο πρόγραμμα, το οποίο το βράδυ όπως και το ραδιόφωνο της ΝΕΤ μπορεί να γίνουν μεγάλη έκπληξη, ακούω λοιπόν ένα τραγούδι ιταλικό, και λίαν ξεσηκωτικό το οποίο δυστυχώς δεν πρόλαβα να ακούσω την παρουσίαση του αλλά για καλή μου τύχη στην συνέχεια η εκφωνήτρια ανάφερε ότι το συγκεκριμένο τραγούδι είναι ένα εργατικό τραγούδι και η εκτέλεση του ήταν από ένα συγκρότημα που συλλέγει τραγούδια κυρίως από τον Ιταλικό νότο και με επίκεντρο τις ελληνόφωνες περιοχές.
Με το που φτάνω στο σπίτι αρχίζω την ανασκαφή στα cd μου και πολύ εύκολα βρίσκω ένα cd των Γειτονία ή Ghetonia από το Σαλέντο, χωρίς πολύ σκέψη βάζω το 5, το kalinifta, και παράλληλα ανοίγω το computer και αρχίζω να ψάχνω, πολύ γρήγορα βρίσκω τον τίτλο του τραγουδιού που άκουσα στο ραδιόφωνο και έγινε η αφορμή γι αυτή την ανάρτηση.
Επρόκειτο για το Sciur Padrun ένα εργατικό τραγούδι από την Βόρεια Ιταλία που το τραγουδούσαν οι εργάτριες στους ορυζώνες.
H παρακάτω εκτέλεση είναι από την Αnna Identici

έτσι λοιπόν το συγκεκριμένο τραγούδι με πήγε από τον βορά στον νότο να θυμηθώ τραγούδια που είχα να ακούσω χρόνια και επίσης να με κάνει να επιθυμώ διακαώς ένα ταξίδι από την Νάπολη μέχρι την Σικελία, και με επίκεντρο το Salento και την Calabria, να μείνω στα χωριά όπου οι Γκρεκάνοι αντιστέκονται σε όλες τις μελέτες περί αφανισμού της διαλέκτου τους και μιλούν ακόμα Griko - Γκρεκάνικα και φυσικά εξαιτίας ενός, δύο ή μερικών δεκάδων ανθρώπων γίνεται μια σοβαρή προσπάθεια διάσωσης της πολιτιστικής τους ταυτότητας.

KΑΛΥΝΗΦΤΑ
Τι έν΄γλυτσέα τούση νύφτα τι εν΄ώρια
τσ εβώ ε πλώνω πενσέοντα σ εσένα
τσ' ετού μπει στη φενέστρα σου αγάπη μου
της καρδίας μου σου 'νοίφτω τη πένα.

Εβώ πάντα σ' εσένα πενσέω
γιατί σένα φσυχή μου 'γαπώ
τσαι που πάω που σύρνω που στέω
στη καρδιά μου πάντα σένα βαστώ

Καληνύφτα σε 'φήνω τσαι πάω
πλάια σου 'τι 'βω πίρτα πρικό
τσαι που πάω που σύρνω που στέω
στη καρδιά μου πάντα σένα βαστώ.


Ακούστε και το Is oriamu, ένα τραγούδι που με αγγίζει στην καρδιά...



από το φεστιβάλ "Οι Έλληνες συναντούν τους Έλληνες" (Φεβρουάριος 2007)
με τον Roberto Licci και τους Εncardia.
Απλά να σημειώσω ότι η μικρή έρευνα που έκανα, με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο Roberto Licci είναι ένας από αυτούς που κάνουν μια μεγάλη προσπάθεια στην διάσωση των γκρεκάνικων, έλληνας από το Salento που σχεδόν του απαγορευόταν να μιλά γκρεκάνικα διότι μόνο με τα ιταλικά θα μπορούσε να προοδεύσει στην ζωή του...

E mmu sirni e kardia na su miliso
Fse ci-ppu 'vo kratenno 'sti fsichi
Ma su kanoscio fissa mes ta-ammaddia-mmu
Ce olo to pansieri-mmu tori

Eleune t’ ammaddia-mmu ka se recina
Sto petto-mmu grammeni ‘se vasto
Ce passio nifta to mussai-ssu t’ orio
Ess’ ipuno, jelonta, to toro

Ce ‘mpizzikata a fiddha tis kardia
Ce ternasi sto jema-mu vasto
Mia sikka ca mu fei tin amilia
Ste mu skuriazi ammaddia, on e toro

Ce l termasi ce sikka ce l lumera
Mu sizi ghiani esu manexo
Ce quai momento fse-su pao rotonta
Sa ‘mbakkao fiuru pu jurei nero

και η μετάφραση αυτού:

Δεν θέλει η καρδιά να σου μιλήσει
για κείνο που κρατάει μεσ' την ψυχή
μα σαν κοιτάς εσύ μέσα στα μάτια
την σκέψη μου διαβάζεις στην στιγμή.

Λένε λοιπόν τα μάτια μου σε σένα
βασίλισσα στο στήθος πως βαστώ
και κάθε νύχτα την γλυκειά μορφή σου
σε όνειρο χαρούμενο θωρώ.

Και τρέμουνε τα φύλλα της καρδιάς μου
και πυρετός στο αίμα μου κυλά
σκοτείνιασαν τα μάτια και δεν βλέπω
κι η ανάσα σου μου κόβει την μιλιά.

Τον πυρετό, την φλόγα, το σκοτάδι
μπορείς να διώξεις φως μου μόνο εσύ
σ 'αναζητώ και ψάχνω την δροσιά σου
σα διψασμένο μόνο γιασεμί.

συνεχίζεται με τους GHETONIA, ENCARDIA, CANZONIERE GRECANICO SALENTINO κ.α. ....
καλή ακρόαση !

αυτό το ποστ το έχω ανεβάσει και στο προσωπικό μου blog: Natassastravels

Aloo Gobi

Το να ζεις σε άλλους τόπους, πλουτίζει την ψυχή. Σιγά σιγά, ο τόπος κάτι σταλάζει μέσα σου, κάτι απ’αυτόν, ή ακόμα ακόμα, κάτι από άλλους τόπους, έτσι όπως αρμόζει και στην εποχή που ζούμε, όπου τα πάντα είναι ρευστά.

Εδώ στην Αγγλία λοιπόν, άλλαξε και ο τρόπος που μαγειρεύω. Ετσι κάνουμε στο σπίτι ελληνικά φαγητά, κάνουμε και αγγλικά ( bangers and mash, fish and chips κτλ), αλλά κάνουμε και ινδικά, απαραιτήτως, μια φορά την εβδομάδα.

Θυμάμαι το πρώτο μου curry σε εστιατόριο στο Birmingham, να μην ξέρω τί να παραγγείλω, να μη ξέρω τί είναι το κάθετί. Εξι χρόνια μετά, και πλέον μπορώ να πω οτί ξέρω τί τρώω, και ξέρω και πώς γίνεται. Στην κουζίνα μου έχω πάνω από σαράντα διαφορετικά μπαχαρικά, πηγαίνω πότε πότε και από τους ινδούς μανάβηδες για περίεργα λαχανικά, και ξέρω και την ορολογία σε άπταιστα Punjabi!

Εχω προχωρήσει και σε τεχνική κατάρτηση, κάθομαι με τις ώρες και μερακλώνω, καβουρντίζω τα μπαχαρικά, τα χτυπάω στο γουδί, φτιάχνω curry paste με καρύδα, φτιάχνω μαρινάδες και αρωματικά λάδια για το τελείωμα, ζυμώνω ψωμί- τα πάντα.

Αφού έχω δοκιμάσει και να κάνω fusion με την ελληνική κουζίνα, με φοβερά αποτελέσματα: αν ας πούμε, στη φακή που κάνετε, όπως την κάνουμε, βάλετε στο τέλος φρέσκο κορίανδρο ψιλοκομένο και αντί για φρέσκο λαδάκι περιχύσετε με λάδι στο οποίο θα έχετε τηγανήσει μια καφτερή πιπεριά, θα γλύφετε τα δάχτυλά σας!!

Και έχω και μια συνταγή για αρχάριους που είναι και vegetarian, και εύκολη και κλασσική. Είναι το Aloo Gobi δηλαδή πατάτες με κουνουπίδι. Δεν θέλει πολλά περίεργα, αλλά μην παραλείψετε το τζίντζερ και το φρέσκο κορίανδρο- δεν λέει, και ξέρω καλά οτί τα έχει και ο Μαρινόπουλος!!

Ζεσταίνω λοιπόν πέντε κουταλιές ηλιέλαιο, και ρίχνω για 20 δευτερόλεπτα μια κουταλιά σπόρους κυμίνου και τρία ξερά πιπεράκια καυτερά. Αμέσως μετά ρίχνω ψιλοκομένο σκόρδο (3 σκελίδες) και ψιλοκομένο τζίντερ ( καμιά 3 εκατοστά), για άλλα 30 δευτερόλεπτα. Μετά ρίχνω δυό πατάτες κομένες κοματάκια και τηγανίζω για 3 λεπτά, και μετά ένα μικρό κουνουπίδι κομένο σε φουντίτσες για άλλα 2 λεπτά. Χαμηλώνω τη φωτιά και προσθέτω δυο ντομάτες κομένες στα τέσσερα, ένα καφτερό κόκκινο πιπεράκι ψιλοκομένο, ένα κουτάλι της σούπας χυμό λεμόνι, μια χούφτα ψιλοκομένο φρέσκο κορίανδρο και μια κουταλιά αλάτι. Σκεπάζω την κατσαρόλα και αφήνω να ψηθεί το φαγητό σε σιγανή φωτιά, ανακατεύοντας πότε πότε μην κολήσει. Θέλει κανένα τέταρτο με 20 λεπτά ακόμη, και σερβίρω με ρύζι μπασμάτι.

Συμπερασματικά, πιστεύω οτί το Ινδικό φαγητό ταιριάζει στους Ελληνες. Δοκιμάστε το, και πείτε μου αν κάνω λάθος!!

Βοηθήστε να σώσουμε τον Σάκη!

Απευθύνομαι σε όλους εσάς που διαβάζετε αυτό το blog και οι περισσότεροι είστε μετανάστες. Ζητάω την βοήθεια σας για ένα πολύ σοβαρό θέμα που με αφορά άμεσα γιατί πρόκειται για την ζωή ενός φίλου, συμμαθητή, συντοπίτη, γείτονα από τα παιδικά μας χρόνια στην Ελλάδα, αλλά και συνοδοιπόρου στην Σουηδία εδώ και 30 χρόνια. Ζητάω την βοήθεια σας, ειδικά των Ελλήνων «συνμπλόγκερς» που γνωρίζω ότι είναι ευαίσθητοι σε θέματα που αφορά άλλους συνανθρώπους μας και κινητοποιούνται άμεσα. Διαδώστε την προσπάθεια που κάνει ό αδερφός του Σάκη αλλά και οι φίλοι του, να προστατέψουν την ζωή του αλλά και τα ατομικά του δικαιώματα, απέναντι στον Δήμο Στοκχόλμης και του Δημοτικού διαμερίσματος Farsta που τα καταπατεί παράφορα. Ειδικά οι bloggers απο Σουηδία θα πρέπει να βοηθήσουμε.
Δεν θέλω να κάνω κατάληψη του χώρου εδώ χωρίς την άδεια σας για τέτοια θέματα, γιαυτό σας παραπέμπω στο blog μου για να διαβάσετε περισσότερα.

http://www.ipodcrates.com/

Το επίσημο blog του Σάκη που ξεκίνησε εχθές είναι μόνο στα Σουηδικά ακόμη.

http://vagiatas.wordpress.com/

Βοηθήστε όπως μπορείτε.

Σας ευχαριστώ!

Επικαιροποίηση:

Εάν θέλετε να βάλετε το ανωτέρω μπάνερ στο ιστολόγιο / ιστοσελίδα σας, αντιγράψτε και επικολλήστε τον παρακάτω κώδικα:


<span style="color:#009900;"><center><a href="http://vagiatas.wordpress.com/" target="_blank"><img alt="save-sakis.gif" src="http://www.ipodcrates.com/wp-content/2007/10/save-sakis.gif" /></a></center></span>

Ευχαριστώ

Blog Action Day Wrap Up (Ευχαριστηριο Email)

Αυτο το email μου το εστειλαν απο την Blog Action Day Team. Δεν γνωριζω αν το ελαβε και κανας αλλος απο εσας αλλα ειπα να το ανεβασω για παν ενδεχομενο. Παρεμπιπτοντως τον εναν νεαρο που ανελαβε να κανει αυτο το "κινημα" τον εχω γνωρισει μεσω μιας δουλειας. Ειναι και οι τρεις πρωτεργατες Αυστραλοι. Δεν ξερω αν καταφεραν τιποτα... Πολλοι λενε οχι, ξερω οτι τουλαχιστον εκαναν 20.000 blog και τους αναγνωστες τους να σκεφτουν οτι υπαρχει και το περιβαλλον...Εστω και για μια μερα.
OVER & OUT,
Nemo


The very first Blog Action Day was an unprecedented success and
we've got the final wrap up where the site used to be at
http://blogactionday.org complete with statistics, sample posts,
details of the huge amount of press coverage we had all over
the world, quotes and more.

It's a must see. Please feel free to spread the word around as
it's great for people to really see what we achieved together.


******
Thanks

And if I could just say a huge thank you to every single one of
you, all 20,603 registered bloggers who took the plunge even if
it meant going off their regularly scheduled programming and
stood up to be counted.

Also thank you to everyone who helped out with the effort, in
particular Leo Babauta whose contacts, writing and enthusiasm
pushed the enterprise forward, my wife - Cyan Ta'eed who braved
the media and fronted up to interviews around the globe, John
Brougher who put together the superb video, Ryan Allen who
performed the elite coding to keep the site up despite barrages
of traffic and most importantly my Dad - Fuad Ta'eed who valiantly
looked through thousands of blogs to give the tick of approval,
every single day for two months.



So until next year when we get back together for
Blog Action Day 2008,

This is Collis signing off,
on behalf of the Blog Action Day team
http://blogactionday.org

Τελικά, μετανάστης

Να μαι και γω να γράφω από το Λήντς στη Βόρεια Αγγλία! Αν και ποτέ δεν θα μπορούσα να το φανταστώ οτί θα έγραφα στο “Μετανάστη”, την είχα μάλλον τη μετανάστευση στο αίμα μου: οι γονείς μου και οι δυο παιδιά προσφύγων, από τη Στενήμαχο και από τον Πόντο, με συγγενείς ακόμα στη Βουλγαρία, από αυτούς που δεν ήρθαν τότε με τις ανταλλαγές. Ο αδερφός του παππού μου έκανε λίγο Μακρόνησο ( αυτό που ονομάζουμε “εσωτερική μετανάστευση”), και αρκετοί συγγενείς του πατέρα μου έφυγαν το 60 για Γερμανία. Εκανε και ο ίδιος δέκα χρόνια εκεί, δούλεψε σκληρά για να σπουδάσει, και πάντα κοίταζε να γυρίσει πίσω.

Τελικά, αφού παντρεύτηκε τη μαμά μου ξανάφυγαν μαζί για να πάνε στο Βέλγιο, με εμένα και την αδερφή μου μικρά. Πάλι δεν τους άρεσε λέει, αν και ήτανε μάλλον “γιαλαντζί” μετανάστες: η μητέρα μου δίδασκε στο Ελληνικό σχολείο, και ο πατέρας μου έκανε διδακτορικό στο πανεπιστήμιο. Εκεί όμως αν μη τί άλλο, γνωρίσαμε και πραγματικούς μετανάστες, αυτούς που έφυγαν κάποτε από τη φτωχή Ελλάδα για να δουλέψουν “ στου Βελγίου τις στοές”, που λέει και ο Καζαντίδης.

Εκεί γνωρίσαμε και τις κατά Σαββόπουλο “των Ελλήνων κοινότητες”, με το σχολείο και την εκκλησία, και το πώς με το ένα και το άλλο, πώς τα φέρνει η ζωή, και οι Ελληνες παντρεύνται πάλι Ελληνίδες, και να πάλι στο Ελληνικό σχολείο κτλ (βλέπε και My big fat Greek wedding).

Γυρίσαμε όμως, εγώ σπούδασα στη Θεσσαλονίκη Γαλλικά παρακαλώ(!!), και έπιασα δουλεία στην τράπεζα. Από κει, όλο κοίταζα όμως πώς θα φύγω, είχα και αυτή τη λόξα να γίνω η μούσα ενός ρώσσου σκηνοθέτη, μάθαινα ρωσσικά στη Δράμα, και κοίταζα να δώ πότε θα κάνει η Εμπορική κατάστημα στη Μόσχα να κάνω αίτηση.

Με το ένα και το άλλο, έκανα μια αίτηση για υποτροφία για να κάνω μεταπτυχιακά σε ρωσσικές σπουδές στην Αγγλία, η οποία και απορρίφθηκε. Αλλά το είχα δέσει σκοινί-κορδόνι οτί θα φύγω, και δε με χωρούσε πια ο τόπος.

Τα μάζεψα λοιπόν, και ήρθα εδώ πάνω να κάνω το μεταπτυχιακό, με δυο τεράστιες βαλίτσες και χωρίς σχέδια για το μέλλον.

Από τότε έχουν περάσει έξι χρόνια, παντρεύτηκα, έχω δυο παιδάκια και σπίτι εδώ στο Λήντς. Ακόμα σχέδια για το μέλλον δεν έχω, αλλά όπως λέμε και μεις εδώ πάνω, I ve made a home here.

Blog action day

15 Οκτωβρίου-Blog action day για το περιβάλλον!

Ποτέ ξανά!