Η ζωή σε στιγμές

Μου έγραφε μια φίλη τις προάλλες, πως στην Αγγλία είναι ωραία να ζεις, και στην Ελλάδα είναι καλά για διακοπές! Και εγώ βέβαια συμφώνησα αμέσως, γιατί είναι όντως ωραία εδώ! Ακόμα και ο καιρός, για τον οποίο παραπονιούνται πολλοί, έχει και τα καλά του. Θυμάμαι την πρώτη μου μέρα στο Birmingham, που κατέβηκα για βόλτα στο Edgbaston, μέσα στην ομίχλη και το νοτισμένο χώμα- ήταν ένα τοπίο μαγικό.

Η ζωή είναι ωραία εδώ, μόνο που όταν είσαι μακρυά, αναγκαστικά χάνεις πολλά από τη ζωή στην Ελλάδα. Και δε μιλάω μόνο για την επικαιρότητα, που κατεβαίνω τα καλοκαίρια και δεν ξέρω τους υπουργούς, και τους διάσημους, αλλά για τις ζωές των φίλων και συγγενών. Ολα είναι πια σαν να βλέπεις μια ταινία που κολάει στο βίντεο, και τη βλέπεις καρέ καρέ, και μεταξύ τους ένα χάσμα. Κάποιος παντρεύτηκε, έκανε και παιδί, θα πάω το καλοκαίρι το παιδί θα είναι οχτώ μηνών! Δεν είναι πια ζωή αυτό στο οποίο πέρνεις μέρος, είναι μόνο στιγμές.

Αρώστησε η θεία μου πριν από χρόνια. Για μια στιγμή μόνο, όταν το έμαθα. Πέρασαν τα χρόνια και τα καλοκαίρια, και η αρώστια προχωρούσε, είπαμε και αντίο για μια στιγμή το καλοκαίρι. Μετά λέει, δεν ήταν καλά, άλλη μια στιγμή μόνο για μένα- ποιος ξέρει πώς θα ήταν όλη η σκηνή αν ήμουν εκεί και μπορούσα να την παρακολουθήσω…

Μέσα σε μια στιγμή ήτανε πια στο κρεβάτι λέει, και μετά μου είπαν πέθανε.
Και ξέρω ότι αυτά είναι μέσα στη ζωή, αλλά είναι που είμαι μακρυά που με πειράζει πιο πολύ. Πόσα ακόμα δε θα ζήσω με τους ανθρώπους που αγαπώ γιατί είμαι μακρυά?

Πάλι καλά βέβαια που την σήμερον οι αποστάσεις δεν είναι πια και τόσο μεγάλες- απόδειξη οτί τα λέμε και δικτυακά, και τέλος πάντων, σε μια μέρα μέσα μπορείς πια να φτάσεις μέχρι την άκρη του κόσμου.

Αλλά είναι μια στιγμή που θέλεις να είσαι κοντά τους, να τους αγκαλιάσεις και να τους φιλήσεις και εκείνη τη στιγμή δεν μπορείς, και μετά πάει εκείνη η στιγμή, και χάθηκε για πάντα.


Η φωτό είναι από δω:
http://www.flickr.com/photos/sabinche/sets/53385/

"Φωνη" Διαμαρτυριας

Ελαβα πριν 2 μερες το παρακατω email απο την φιλη MariaPin:

Αγαπητέ Φανούρη,

Είναι καιρός που ήθελα να σου γράψω αυτό το σημείωμα αλλά είχα δουλειές. Ήθελα να σου πω οτι είμαι λίγο απογοητευμένη με τα pop-ups και τις διαφημήσεις στο "Μετανάστη", και αν κρίνω από την συμμετοχή ίσως είναι και άλλοι που νοιώθουν το ίδιο.

Ολοι εμείς που ζούμε μακρυά νοιώθουμε νομίζω την ανάγκη να "τα λέμε", και όσο και αν δε σε αδικώ που θέλεις να βγάλεις και κανένα ψιλό, νομίζω πώς ίσως αυτό να τορπιλίζει μια καλή προσπάθεια σαν το "Μετανάστη".

Μήπως πρέπει να το ξανασκευτείς?

Ελπίζω ειλικρινά να το κάνεις!

Δική σου,

Μαρία

Και εδω ειναι η απαντηση μου για ολους οσοι πιστευετε το ιδιο πραγμα:

Αγαπητή Μαρία,
Όσο απογοητευμένη είσαι εσύ άλλο τόσο είμαι και εγώ. Δεν έχω καμία σχέση με τα pop-ups σε διαβεβαιώ. Και εγώ προσπαθώ να καταλάβω από που προέρχονται. Δεν μου επιτρέπει το ήθος μου να κάνω κάτι σαν το "Μετανάστη" για να τα οικονομάω από την συμμετοχή ανθρώπων που ζουν μακρυά σαν και μένα.
Ο "Μετανάστης" δημιουργήθηκε μεν από εμένα αλλά ανήκει σε όλα τα members του. Και όπως έχω πει και στο πρώτο post είναι καθαρά τόπος συνάντησης. Ντρέπομαι και λυπάμαι που φαίνεται αλλιώς...
Πιστεύω ότι κάποιο από τα features όπως το counter και το world map πρέπει να την κάνει την δουλεία γιατί μου το κάνει και στο άλλο μου blog στο οποίο χρησιμοποιώ τα ίδια. Προσπαθώ να βρω κάποιον που γνωρίζει πως να τα ξεφορτωθώ χωρίς να χάσω τα counters αλλιώς αν δεν γίνεται θα τα διαγράψω. Αν γνωρίζεις, you are more than welcome to help...

Και πάλι sorry Μαρια παρόλο που δεν φταίω ;)

Οποιος μπορει να βοηθησει ειναι more than welcome.

Mail Order Bride (Του Mark Kalesniko)

Ψάχνοντας κάτι σχετικό με την μετανάστευση ή τους μετανάστες, θυμήθηκα πως έχω στην βιβλιοθήκη μου ένα από τα ωραιότερα (κατά προσωπική μου άποψη) graphic novel που έχουνε γραφτεί γύρω από το θέμα μετανάστευση, ανταλλαγή πληθυσμών και φυλετικών στερεοτύπων.
Το Mail Order Bride του Mark Kalesniko ( Fantagraphics Books, 2001), που δυστυχώς από μερικά καρέ του εδώ δεν μπορώ να σας μεταδώσω το ύφος του, έχει για ήρωα έναν μοναχικό 39χρονο καναδό που βρίσκει μέσω e-mail, μια κορεάτισα για νύφη. Για να καταλάβετε λίγο τους λόγους που τον οδήγησαν τον ήρωα εκεί, πρέπει να δούμε λίγο το ψυχολογικό του background:

Α. Είναι ακόμα παρθένος.
Β. Είναι δειλός. Δεν γνωρίζει καμία γυναίκα πέραν της μητέρας του.
Γ. Κλεισμένος σε ένα σπίτι στολισμένο με χιλιάδες παιχνίδια και κουκλάκια, διατηρεί παρόμοιο μαγαζί με κόμικς.
Δ. Αυτόικανοποιειται από το ίντερνετ και από σαίτ ειδικευμένα σε ασιάτισσες.
Ε. Το όνειρο του είναι να παντρευτεί μια εξωτική νύφη.

Μην γνωρίζοντας τίποτα για τον άνθρωπο που πρόκειται να παντρευτεί (π.χ., θέλει να πιστεύει ότι είναι κινέζα, ακόμα και όταν αυτή του λέει ότι είναι κορεάτισα ) διαπιστώνει σιγά σιγά πώς όλα τα στερεότυπα που είχε σχηματίσει από τα τσοντο-σάιτ γκρεμίζονται, καθώς η ίδια αντίθετα με αυτά είναι ψηλή, δεν έχει σπαστή προφορά, δεν της αρέσουν τα κιμονό και δεν του είναι αφοσιωμένη! Κυρίως, κρύβει το επίμονα το παρελθόν της και τους λόγους που την οδήγησαν να φύγει από την χώρα της και να έρθει να παντρευτεί στον Καναδά.

(Κάντε Κλίκ στη εικόνα για να διαβάσετε τα συννεφάκια!)

Ο Kalesniko, με γρήγορο ασπρόμαυρο σχέδιο σε επαναλαμβανόμενα καρέ και κοφτούς διάλογους, χρησιμοποιεί το χιούμορ για να γελάσει με στερεότυπα που ως ένα βαθμό έχουνε περάσει σε όλους μας. Από τα φυλετικά, θα περάσει στα φεμινιστικά και τη γυναικεία χειραφέτηση (που «διδάσκει» στην κορεάτισα ηρωίδα μία φωτογράφος) ,στερεότυπα που επίσης ο Kalesniko θα ανατρέψει, ώστε για να κορυφωθούν όλα σε έναν άγριο καυγά του ζευγαριού μετά ξύλου που θα αποκαλύψει ότι τελικά πίσω από όλα αυτά κρύβεται και στους δύο ή δειλία.

Kάποτε στην Αμερική, τον Χασσάν τον έλεγαν Γιώργο

Χαιρετώ όλους τους συμπλογκίτες :)
Το παρακάτω αρθράκι το είχα ανεβάσει παλιά στο JUNGLE-Report όταν το πρωτοάνοιξα και νομίζω πως πάει κουτί εδώ...
============================





Ξενοφοβία, ρατσισμός, προκατάληψη κατά μεταναστών .

Συνήθη φαινόμενα στην Ελλάδα του 2007.

Συνήθη φαινόμενα για τα οποία ευθύνεται -ω ποία ειρωνεία- ένας κατεξοχήν μεταναστευτικός λαός.

Ότι παθαίνει ο Χασσάν στην Ελλάδα, τα ίδια και χειρότερα πάθαινε και ο Γιώργος στην Αμερική και στη Γερμανία.

Τον έδειχναν τον Γιώργο με το δάχτυλο, τον χλεύαζαν για το παρουσιαστικό του, για τα ρούχα του που βρωμούσαν λόγω της ανέχειας, για τα χαλασμένα δόντια του, για το σημαδεμένο από τις κακουχίες πρόσωπό του.

Τον απέκλειαν κοινωνικά διότι δεν τους έμοιαζε, φαινόταν "κατώτερος" άνθρωπος.

Σε περίπτωση που ομοεθνείς του Γιώργου υπέπεφταν σε εγκλήματα, καθόταν αυτομάτως και ο Γιώργος στα εκτός δικαστικής αιθούσης εδώλια του κατηγορουμένου. Στην χειρότερη περίπτωση τον κυνηγούσαν, τον ξυλοκοπούσαν, του έκαιγαν το σπίτι και το μαγαζί.

Απ' ότι φαίνεται όμως, ο Γιώργος δεν τα δίδαξε τα παιδιά του. Εντάχθηκε στις κοινωνίες, απέκτησε αναγνώριση, έγινε αφέντης, χόρτασε και ξέχασε να πει στα παιδιά του τι θα πει να είσαι δακτυλοδεικτούμενος.




Απολαύστε τη σύγκριση μεταξύ Γιώργου και Χασσάν σε αυτό το μικρό απόσπασμα από ανάλογο του θέματος ρεπορτάζ.

Απολαύστε επίσης άκρως φασιστικές ενέργειες κατά μεταναστών από κάποιον εκλεγμένο πρόεδρο κάποιας κοινότητας, όπως και τα γεμάτα "ανθρωπιά" λεγόμενα διάφορων άλλων φυλετικά ανωτέρων, εντός και εκτός καφενείων.

Ο υπέροχα διεστραμμένος κόσμος του Mark Ryden

Τι κοινό μπορεί να έχουν η Χιονάτη, ο Αβραάμ Λίνκολ, η Bjork ,τα Τελετάμπις, παιδιά της ναζιστικής νεολαίας του Χίτλερ, ζωάκια του Ντίσνεϊ, ο Χριστός, κιτς αρκουδάκια και ωμές φέτες φιλέτων; Την συνεύρεση τους σε πίνακες του Mark Ryden! Και να η απόδειξη.

Στους πίνακες του ο Ryden δεν κάνει τίποτα παραπάνω από αυτό που συμβαίνει και σε μας όταν κάθε βράδυ κλείσουμε τα μάτια και αφεθούμε να ταξιδέψουμε στην Ονειροχώρα. Παίρνει τα ισχυρά σύμβολά της εποχής μας (ή αυτά που αποτυπώθηκαν βαθιά στο ασυνείδητο του) και τα στέλνει σε πικνίκ!

Έτσι το ένα σύμβολο για πρώτη φορά, συνευρίσκεται ειρηνικά με το διπλανό του δίχως να χρειάζεται να επιβληθεί. Και όλα δείχνουν μελαγχολικά, μαγικά, απόμακρα αλλά και με ένα περίεργο τρόπο τρομερά γνώριμα.

Περισσότερη γνωριμία με την δουλειά του Mark Ryden, κάντε μια γύρα στο Google ή κλικάρετε εδώ.

Συνηθισμένα πράγματα

Κατ'αρχάς να ευχαριστήσω τους διαχειριστές του "Μετανάστη" για την πρόσκληση! Αφού λοιπόν έκαναν το λάθος (Χα!) να με προσκαλέσουν ήρθε η ώρα και για το πρώτο μου post.

Λείπω από την Ελλάδα σχεδόν διψήφιο αριθμό χρόνων τώρα. Αυτό δεν το αναφέρω για να δώσω ιδιαίτερη βαρύτητα και αυθεντία στα γραφόμενα. Απλά ως χρονική τοποθέτηση για όσα θα γράψω, τα οποία υπόσχομαι να μην είναι πολλά μιας και είναι και Σαββατόβραδο και σίγουρα έχουμε όλοι μας και δουλειές.

Κάποιες οδηγίες προς ναυτιλομένους για το Εδιμβούργο, την πόλη στην οποία ζω τα τελευταία χρόνια, μπορεί όποιος ενδιαφέρεται να βρει στο πρωτεύον blog που συνεισφέρω (τι, περιμένατε να μου δοθεί η ευκαιρία για διαφήμιση του παρά έξι και να μην το κάνω;). Σε αυτό εδώ το post λοιπόν, θα προσπαθήσω να ανέβω ένα αφαιρετικό επίπεδο και να δώσω μερικές (λίγο άτακτες, είναι η αλήθεια) σκέψεις για όσα μου έχει δώσει αυτή η απουσία μου από την πατρίδα και η παρουσία μου σε άλλες χώρες, αλλά και πώς μπορεί αυτή η μετάβαση να γίνει καλύτερη. Αλλά μιας και δε γράφουμε μυθιστόρημα, το ζουμί είναι πως όλα είναι θέμα συνήθειας.

Το πιο βασικό όταν φεύγεις από το μέρος σου είναι να ξέρεις γιατί φεύγεις. Όλοι έχουμε τους λόγους μας να φύγουμε -- συνήθως περισσότεροι είναι πια εκπαιδευτικοί παρά οικονομικοί. (Προσωπικά κι εγώ έφυγα πρώτη φορά για σπουδές.) Αλλά το να φύγεις απλά για να φύγεις, όσο ρομαντικό και τολμηρό κι αν ακούγεται μερικές φορές, μπορεί να είναι και σίγουρη επιταγή για τη δυστυχία. Το συγκεκριμένο ταξίδι πρέπει να έχει έναν αρχικό προορισμό. Έναν αρχικό στόχο για να μπορέσεις να ασχοληθείς με κάτι και γρήγορα (π.χ., να μπεις στο κλίμα του νέου σου Πανεπιστημίου για να προσαρμοστείς). Στη συνέχεια μπορείς να θολώσεις λίγο τον προορισμό, ή και να τον αλλάξεις, αλλά όχι στην αρχή. Πρέπει να μάθεις να περπατάς πριν να αρχίσεις να τρέχεις.

Το επόμενο βασικό βήμα, είναι να κρατήσεις και να συνεχίσεις τις ατομικές συνήθειές σου. Αν, για παράδειγμα, έβγαινες Κυριακή πρωΐ για να πας να πάρεις εφημερίδα στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς, προσπάθησε να κάνεις το αντίστοιχο στο νέο σου μέρος. Σίγουρα δε θα μπορέσεις να αναπαράγεις ακριβώς την εμπειρία, αλλά μπορείς να την προσεγγίσεις στο μέγιστο βαθμό.

Μετά, βρες νέες συνήθειες που έχουν να κάνουν μόνο με το νέο σου σπίτι, ή, πιο σωστά, τη ζωή σου στο νέο σου σπίτι. Πρέπει να έχεις να συνδυάσει κάτι μόνο με το μέρος που ζεις. Πρέπει να μπορείς να πεις όταν φτάσεις στον επόμενο προορισμό σου "Α, άσε, αυτό το έκανα πρώτη φορά στο ΧΥΖ όταν είχα πάει να σπουδάσω και κόλλησα."

Τώρα λοιπόν, έχεις τα δύο βασικά άκρα. Την καλύτερη δυνατή προσέγγιση του πραγματικού παρελθόντος σου, αλλά και το μελλοντικό σου παρελθόν. Το λένε παρόν. Συνήθισε στην ιδέα ότι πρέπει να το κάνεις όσο καλύτερο γίνεται. Κι αυτή η προσπάθεια πρέπει να είναι η μεγαλύτερή σου συνήθεια. Βλέπεις, η ζωή εκτός δεν είναι τόσο διαφορετική. Δε λέω κάτι καινούργιο ή μη προφανές. Απλά την προσωπική μου άποψη για τα λίγα πρώτα βήματα όπως τα έχω βιώσει ότι πρέπει να γίνουν.

Αν έχω κάτι μάθει όλον αυτόν τον καιρό είναι ότι τα πράγματα μόνα τους και με μαγικό τρόπο δεν αλλάζουν. Αλλάζουν επειδή τα αλλάζεις εσύ. Το να φύγεις και να ζήσεις αλλού είναι από τις μεγαλύτερες αλλαγές που μπορείς να κάνεις στη ζωή σου. Δε σημαίνει ότι πρέπει να είναι καταστροφική για την προηγούμενη ζωή σου όμως. Και είναι μία αλλαγή που πρέπει να φρόντισεις να την απολαύσεις. Με τη φροντίδα αυτής της αλλαγής φροντίζεις και τον εαυτό σου.

Είπαμε, απλά και συνηθισμένα πράγματα.

Οι μετανάστες είναι άνθρωποι

«There was an iciness, a sinking, a sickening of the heart – an unredeemed dreariness of thought which no goading of the imagination could torture into aught of the sublime.» Edgar Allan Poe: “The Fall of the House Usher”

—————————

από το αντίστοιχο ποστ στου "Ροΐδη"

«Eλλαντάναμο» είναι μια λέξη που πρωτοείδα αυτές τις μέρες στην «Ελευθεροτυπία» και δεν μου άρεσε καθόλου. Ξέρω ότι η χώρα μας έχει στη διάθεσή της λίγα σχετικά μέσα σε σχέση με μεγαλύτερες πληθυσμιακά χώρες να αντιμετωπίσει την συνεχή παράνομη μεταναστευτική ροή, ξέρω ότι οι υποδομές και οι δυνατότητές μας είναι δυσανάλογα μικρές σε σχέση με τις ανάγκες ενός τεράστιου παγκόσμιου πια φαινομένου-προβλήματος. Ξέρω επίσης ότι η χώρα μας και σαν χώρος-αγορά είναι δύσκολο να απορροφήσει όλο το ξένο ανθρώπινο δυναμικό που «εισβάλει». Από την άλλη όμως όλοι ξέρουμε ότι εδώ μιλάμε για ανθρώπους, όχι αντικείμενα. Πρόκειται για ψυχές που ψάχνουν να ζήσουν, να αναπνεύσουν με αξιοπρέπεια, δεν ψάχνουν για κάποιο νέο Ελ Ντοράντο όπως θέλουν μερικοί να πιστεύουμε, ούτε τη Γη της Επαγγελίας στη πραγματικότητα αναζητούν. Αναζητούν τροφή για το σώμα, τη ψυχή τους, μια ελάχιστη εκπαίδευση, ένα αξιοπρεπές μερίδιο ζωής για τους ίδιους και τα παιδιά τους.

Έχουμε τόσα υπουργεία, τόσες αρχές και θεσμούς. Έχουμε σύνταγμα που μας καθορίζει –υποτίθεται – σαν κράτος δικαίου. Ας φτιάξουμε μία ακόμη Αρχή ή Υπουργείο, κάτι τέλος πάντων που να βλέπει συνολικά το «πρόβλημα», γιατί δεν πρόκειται μόνο για πρόβλημα αλλά για μια παγκόσμια πραγματικότητα. Η χώρα μας γεωπολιτικά βρίσκεται εδώ που βρίσκεται και δεν πρόκειται να μετακινηθεί ποτέ από την περιοχή της. Δεν μπορούμε να μεταφέρουμε την Ελλάδα κύριοι, στο μέσο του Ειρηνικού Ωκεανού προκειμένου να αποφύγουμε τις ευθύνες που σαν κράτος μας αναλογούν.

Δεν είναι υποχρεωτικό οι μετανάστες που τελικά φτάνουν ως εδώ (πολλοί καταλήγουν στους υγρούς τάφους των θαλασσών μας), να βασανίζονται και να αντιμετωπίζονται σαν σκουπίδια από αμόρφωτους κι απαίδευτους λιμενικούς ή άλλους των αρχών μας, αφού το μυστικό είναι ένοχο και κοινό περί της βίας που χρησιμοποιείται εις βάρος κάθε διεθνούς δικαίου περί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι πράξεις ακραίας περιφρόνησης προς την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ζωή είναι μία υποτιμητική ύβρης σε μια χώρα –«λίκνο» πολιτισμού.

Κύριοι Αρμόδιοι τα γνωρίζεται, και αυτό είναι χειρότερο, γιατί με τη σιωπή και την απραξία σας σιωπηρά ανέχεστε τις παρανομίες των κρατικών σας αρχών. Τα όργανά σας χρειάζονται επιμόρφωση, εκπαίδευση, εξοπλισμό, υποδομή και ολίγη ανθρώπινη καλλιέργεια. Το μεταναστευτικό θέμα δεν είναι ζήτημα προσωρινό, οι ορδές των πεινασμένων και των κατατρεγμένων δεν θα σταματήσουν να πιέζουν από το νότο και τα ανατολικά κυρίως της Ευρώπης.

Τραγούδια και θούριους τύπου «Μακεδονία ξακουστή» με πλαστικές γαλανόλευκες και άλλοι μετρητές εθνικών συνειδήσεων δεν έχουν θέση εδώ. Δεν χρειάζονται οι ξένοι στη χώρα μας να «σωφρονιστούν», να ζήσουν θέλουν, όπως έκαναν εκατομμύρια Έλληνες μετανάστες στις παλιές «καλές» δεκαετίες που πέρασαν, ελπίζουμε ανεπιστρεπτί. Κάντε κάτι, τουλάχιστον στη Μνήμη τους.