Να σας ξεναγήσω στα δικά μου λημέρια;

Εδώ και ένα χρόνο (κι' έναν μήνα) βρίσκομαι στο Τορόντο του Καναδά.
Δεν λέω, καλά είναι, μα πολύ μακρυά βρε παιδάκι μου. Σαν Αυστραλός αισθάνομαι..
Εχει όμως μεγάλο ενδιαφέρον σαν χώρα. Προχτές οδηγούσα στην Yonge Str, και σκεπτόμουν πως οδηγούσα στον "μακρύτερο δρόμο του κόσμου" με 1900 χιλιόμετρα μήκος, κάτι που είχα διαβάσει όταν ήμουν ακόμη Ελλάδα, σε ένα βιβλίο με τα ρεκόρ του Guinness.
Δέος ένοιωσα επίσης όταν πήγα στους καταρράκτες του Νιαγάρα (με το σχετικό βιντεάκι παρακάτω) Μια βουή ακούς μονάχα, έναν τρομακτικό θόρυβο χιλιάδων τόννων νερού ανά δευτερόλεπτο να πέφτει με ορμή..
Το επόμενο δέος ήταν τον χειμώνα πέρυσι που πάγωσε ο καταρράκτης, να βλέπεις ένα τεράστιο καταρράκτη (και μιλάμε για τις διαστάσεις του Νιαγάρα) παγωμένο, έ, δεν είναι και τόσο συνηθισμένο.
(Δεξιά: παλιά φωτογραφία του παγωμένου καταρράκτη)
Λαχτάρα πέρασα στον CN-Tower.
Κατα πρώτον, είναι μέχρι στιγμής το ψηλότερο "ελεύθερα κτισμένο" κτήριο στον κόσμο, με 557 μέτρα ύψος. Ανεβαίνεις με το ασανσέρ και νοιώθεις να τρέμουν τα πόδια σου βλέποντας από τα παραθυράκια πόσο γρήγορα απομακρύνεται η γη απο σένα...αρχινάς και νοιώθεις σαν αγγελάκι απ' το φόβο.
Το καλύτερο όμως είναι, που αυτοί που το έχτισαν, κάνανε και μια μαγκιά, ναι, βέεεεεβαια!
Όπως περπατάς αμέριμνος επάνω και πάς γύρω γύρω,

ξάφνου σου λέει αυτός που σε πήγε να δείς τον πύργο (γιατί μόνος δεν πας)..κοίτα κάτω...κοιτάς και πηδάς! τι πηδάς που πηδάς πως πηδάς χαμπάρι δεν παίρνεις, απλά πηδάς.. Κάτω απ' τα πόδια σου το χάος, κι εσύ να πατάς πάνω σε γυαλί, στον αέρα δηλαδή, άντε μετά να μην πηδάς.

Περνάω ωραία, τραγουδάω σε ένα Ελληνικό μαγαζί, το Romeo Lounge, τέσσερα βράδυα την εβδομάδα, ζω μαζί με το κορίτσι μου την Τζένη και δόξα το Θεό είμαστε πολύ καλά.
Το διαμέρισμα που ζούμε, είναι στον 23ο όροφο, χαμηλά σε σύγκριση κάποια άλλα μεγαθήρια των 100 ορόφων, μα εμείς έχουμε μπαλκόνι που ..."φυσάει".
Το ότι η οικοδομή κουνιέται όταν φυσάει το ξέρατε; Το μάθατε τώρα.
Η δική μας οικοδομή (28 όροφοι) κουνιέται με απόκλιση μέχρι 4 εκατοστά.
Το CN tower που λέγαμε πιο πριν, κουνιέται μέχρι 2 μέτρα (άντε πιες καφέ εσύ μετά εκεί πάνω όταν φυσάει)
Σας ζάλισα μήπως;
Που να με πιάσει και η όρεξη να γράφω...τότε να σας δώ...

Καλή σας μέρα!

κατεβάστε το Flash Video στο κομπιούτερ σας
http://rapidshare.com/files/77140985/niagarafalls-video_NEW.swf.html

μιλάμε για το απόλυτο δέος..

Homo Urbanensis Sydneysider - A.K.A. Πως να χτισετε τον πυργο της Βαβέλ!!!

Σχεδον 6 μηνες πριν, και μετα απο αρκετη ερευνα στο νετ, ανακαλυψα οτι δεν υπαρχει μερος που να μπορω να βρω νεα και πληροφοριες απο νεους που να ζουν και να εργαζονται στο εξωτερικο.
Οσα site υπαρχουν ειτε ειναι απο σωματια βλ. Ενωση Ποντιων Γερμανιας, Παναρκαδικη Αδερφοτητα Αυστραλιας κτλ.(οπου ο μεσος ορος ηλικιας εκει μεσα διαιρεμενος με το δυο μας δινει την ηλικια του συμπαντος), ειτε ανηκουν σε οργανισμους που εχουν να τα κανουν update απο την εποχη που τα ανοιξανε βλ. Σ.Α.Ε - A.HE.P.A (μα καλα τι πληρωνουνε τα μελη τους?).
Απο τα μετρημενα στα δαχτυλα του ενος χεριου ενδιαφεροντα sites κατα την γνωμη μου ξεχωριζε το blog της παρεας απο τη Σκωτια οπου ομως μιλανε περισσοτερο για τα δικα τους εκει στην Ινχιλτερα.
Και ετσι αποφασισα να κανω αυτο τον χωρο και να αρχισω να προσκαλω ατομα που διαβαζα και διαβαζω τα blog τους, και που ξερω οτι εχουν ζησει στο εξωτερικο, ωστε να μπορεσουμε να δουμε τι εχουμε να πουμε και να μαθουμε ο ενας απο τον αλλο. Και φτασαμε αισιως σχεδον τις 5.000 individual επισκεψεις. Και εχω και μια εκπληξη...Αλλα ας παρουμε τα πραγματα απο την αρχη:
Δεν ξερω αν πρωτα προσκαλεσα (μαλλον αυτοπροσκαλεστηκε αυτο, καθως οπου γαμος και χαρα...) το Laxano, ή την χαρα της σπογκωδους εγκεφαλοπαθειας (Haris μην με παρεξηγησεις και εδω αγελαδες εχουμε αλλα δεν τις λατρευουμε οπως οι Ολλανδοι, τις ριχνουμε στο Barbie οσο πιο συχνα μπορουμε!!!). Μετα ηρθαν και αλλα ξενιτεμενα "νιατα"(?) οπως η Sikia με τον γλαφυρο της λογο (μια συμβουλη για την στριγγλα στο γραφειο: καθαρτικο στον καφε!!!), ο Biologos , o Spy o Καρατζαφεροκυνηγος (ή πιο καλα, ο μουχλοκυνηγος, γιατι μουχλες ειναι αυτοι που κυνηγαει) κ.α.
Επιτυχια του blog θεωρω την εισοδο στην παρεα της Simelas, η οποια εχει τεραστια πειρα και την θαυμαζω για τον τροπο που γραφει (και ναι συμφωνω μαζι της οτι πρεπει να ανεβαζουμε πιο συχνα post).
Ειναι ακομη και η Georgia που μοιραζομαστε μια κοινη αγαπη (μαλλον λατρεια) για μια Πολη με Π κεφαλαιο, καθως και οι δυο εχουμε μαλλον περασει πολυ καιρο μεσα στα σοκακια της, εγω λογω καταγωγης, αυτη λογω αγαπης... Γεωργια μου, cok te sekur ederim!!!
Μαζεψαμε και αλλους στην παρεα...τον Εxiled (απο την Σαλονικη οπου σπουδασα), την Krotka, που λατρευει το θεατρο και με κανει και ζηλευω καθε φορα που μιλαει για μια απο τις παραστασεις που παρακολουθησε (ενα πραγμα που λειπει απο εδω ειναι λιγη κουλτουρα), το Νenyaki απο την χωρα των υπερβορειων (που μαλλον της αρεσει πολυ το σουβλακι αφου ολο αυτο postαρει). Eιναι και ο τεχνολογος Ipodcrates, o 2Shots, η Elpi, ο Alex που κανουμε σχεδον την ιδια δουλεια αποτι εχω καταλαβει, η Πετρουλα με την αρχιτεκτονικη της (ισως με βοηθησεις με τον Πυργο μου), ο Ροϊδης οπου τα post του πρεπει να διαβασουμε και να προβληματιστουμε λιγακι, η Sofia, ο Yellow Kid, o Γιαννης, ο Polsemanen (αν βαρεθεις να πεταλωνεις κενταυρους εκει στα κρυα, ελα εδω να σημαδευουμε μοσχαρια!!!), ο ΚV, η Μ! (τελικα ειστε πολλοι οι Σκανδιναβοι δαμε...), and last but not least η Natassa με τα ταξιδια της και η μαμα Maria (ακομα περιμενω την συνταγη του καρρυ), απο την συννεφιασμενη χωρα της Ελισσαβετας μας (που ο Θεος να την σωζει απο καθε κακο, παναθεμα τηνε, μιας και μας αναγκαζει να βλεπουμε την μουρακλα της καθε μερα στα σελινια μας, απο την διπλανη σε μενα Νεα Ζηλανδια εως την αλλη ακρη του κοσμου στον Καναδα..."The empire that the sun never sets!!!").
Αυτοι νομιζω ειστε ολοι (αν αστοχισα κανεναν excuse me please βλεπετε το Αλτσχαιμερ...).
Και επανερχομαι στο θεμα του Blog και ζητω την βοηθεια σας:
1. Τί ειναι αυτο που θελετε να διαβασετε...ακουω ιδεες.(Τί πιστευετε οτι λειπει?)
2. Πως μπορουμε να ανεβασουμε τον αριθμο των posts? (Σας ειπα δεν χρειαζεται να γραφετε μονο για εδω, καντε ενα κοπο και μολις ανεβαζετε κατι σχετικο στο blog σας βαλτε το και εδω...)

Και η εκπληξη που σας ελεγα:
3. Μετα την πρωτοχρονια ενας δημοσιογραφος απο την εφημεριδα "Τα Νεα", μου ζητησε να γραψει για μας...Θα μιλησει μαζι μου αλλα θα ηθελα να του πω να μιλησει και με καποιον απο σας. Οποιος προσφερεται εθελοντικα να το κανει τωρα, αλλιως θα πεσει εκλογη...Cheers!!!

PS. Αν ειναι κανας απο Αυστραλια που διαβαζει το blog ας πει ενα γεια, ας στειλει ενα email. Τι στο καλο you bloody mates? 1.000.000 wogs ειμαστε δαμε, μην με αφηνετε μονο!!!

Καλη μας Χρονια και του χρονου να ειμαστε διπλοι και τριδιπλοι (οχι σε ογκο, σε αριθμο)!!!

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ CONTRIBUTORS;

Από Συμέλα

Αφού χάσαμε τον Σάκη και αφού, όπως έγραψα και κάπου - δε θυμάμαι πού, με την διάσταση που πήρε η ιστορία του στην blogόσφαιρα θα μας μείνει αθάνατος, καλά είναι να ανεβάζουν και κανένα κείμενο οι Contributors αυτού του blog!

Πού είστε βρε παιδιά... κανέναν δεν βλέπω!
Καλά είναι να ήμαστε Contributors στο όνομα αλλά ας ήμαστε λίγο και στην χάρη....

Εγώ από αύριο, και για 20 μέρες, θα σας διαβάζω από την Νέα Υόρκη κι όχι από την Στοκχόλμη.

Καλά να περνάτε όλοι, όσο καλά γίνεται βέβαια, και με τη πρώτη ευκαιρία θα ανεβάσω κάποια φωτογραφία από THE BIG APPLE!

Ωστόσο μέχρι τότε ευελπιστώ ότι κάποιος θα φιλοτιμηθεί να γράψει κάποιο κείμενο να το ανεβάσει!

Αυτά για την ώρα... και η ζωή συνεχίζει!

Ο ΣΑΚΗΣ ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΟΣ!

Πέθανε στο νοσοκομείο στις 24 Δεκέμβρη!

Τελικά οι φόβοι του αδερφού του αλλά και των γιατρών, ότι αν ο Σάκης μεταφερθεί θα κινδυνέψει η ζωή του, επαληθεύτηκαν. Μία ημέρα μετά την συμπλήρωση ενός χρόνου από την κακοποίηση του, σήμερα παραμονή Χριστουγέννων ο Σάκης μας άφησε.
Η αναλγησία του δήμου Στοκχόλμης και του δημοτικού διαμερίσματος Farsta ευθύνονται τελικά για την φυσική εξόντωση του Σάκη.

Καλό ταξίδι φίλε Σάκη! Παναγιώτη κουράγιο.

ΠΩΣ ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ Η ΣΤΟΚΧΟΛΜΗ ΣΗΜΕΡΑ;

Από Συμέλα Μελετλίδου

Εκτός από το καταπληκτικό «ντύσιμο» της χριστουγεννιάτικης Στοκχόλμης εντυπωσιάστηκα και από τα χρώματα πάνω στις πέντε ψηλές πολυκατοικίες του Hötorget - Hötorgsskraporna, πρόσφατα που περπατούσα στο κέντρο της νυχτερινής πόλης.

Ένας συνάδελφος, ο Alex-Zsolt Hegedus - δημοσιογράφος από Ουγγαρία, μου διηγήθηκε για το νέο project του καλιτέχνη Erik Krikortz «Πώς αισθάνεται η Στοκχόλμη σήμερα» για το οποίο εγώ δεν είχα ιδέα.

Στην φωτισμένη πλευρά αυτών των πολυκατοικιών, που είναι δεκαεννέα ορόφων και 72 μέτρων ύψους, μπορείς να δεις πώς αισθάνονται οι κάτοικοι της πόλης.

Υπάρχουν πέντε σκάλες φωτισμού, όταν πχ, οι πλευρές φωτίζουν κόκκινο οι άνθρωποι νοιώθουν πολύ χαρούμενοι.

«Κατά τις 25 του μήνα, όταν ο κόσμος μισθώνεται, τα κτήρια παίρνουν φωτιά», εξήγησε ο Alex!

Στην φωτογραφία φαίνονται όλες οι πέντε πολυκατοικίες σε χρώμα βιολετί που αυτό σημαίνει ότι ο κόσμος νοιώθει πολύ χάλια!
Είναι πολύ λυπημένοι!

Πώς γίνεται αυτό;
Μπαίνουν οι Στοκχολμιώτες σε μια σελίδα, δηλώνουν εκεί πώς αισθάνονται και αυτός ο πίνακας μεταφράζεται σε χρώματα τα οποία και φωτίζουν τα κτήρια... κάπως έτσι, αν κατάλαβα καλά.

Καλό;
Εμένα, πάντως, αυτή η πρωτοτυπία μου άρεσε!

Δέκα λόγοι να μην πάτε στο Μιλάνο

Αποτάσσομαι...

1. Σιχαίνεστε τη μόδα και τα trendy καταστήματα γενικότερα. Είστε κατά ο,τιδήποτε σινιέ και απορρίπτετε μετά βδελυγμίας τις σατανικές προτάσεις των designers για την επόμενη σεζόν.

2. Δεν σας αρέσει το καλό φαγητό. Λατρεύετε τα McDonalds, και το καλύτερό σας ιταλικό είναι η Pasteria.

3. Προτιμάτε να πληρώνετε κάτι παραπάνω για ό,τι ψωνίζετε. Δεν διανοείστε ότι μπορεί να αγοράσετε για 100 ευρώ το ίδιο πράγμα που στην Ελλάδα στοιχίζει 200.

4. (συνέχεια του προηγούμενου) Ιδιαίτερα στην κατηγορία "καφές", σας μπερδεύει τρομερά να πίνετε τον καλύτερο καφέ της ζωής σας σε τιμές 50%-70% (!) χαμηλότερες από το νεροζούμι της "χλιδάτης" ελληνικής καφετέριας.

5. Αισθάνεστε αγαλλίαση με την κακή εξυπηρέτηση του μέσου ελληνικού καταστήματος, οιασδήποτε κατηγορίας προϊόντων. Θέλετε να σας "φτύνουν" και απεχθάνεστε το πηγαίο χαμόγελο και τη φιλική - όχι δουλική - διάθεση να σας βοηθήσουν στην επιλογή σας.

6. Πιστεύετε ότι στο εξωτερικό θα είστε μακριά από τους Έλληνες. Στο Μιλάνο θα τους ακούτε και θα τους βλέπετε παντού, με προφορές Κρήτης έως Θράκης, να νοικιάζουν Lamborghini (Είναι γεγονός! Νοικιάζουν Lamborghini για ΠΣΚ στο Μιλάνο!), να ψωνίζουν στον Armani, και να ψάχνουν πού θα καπνίσουν.

7. Καπνίζετε πολύ και συνεχώς. Στην Ιταλία απαγορεύεται το κάπνισμα παντού σε εσωτερικούς χώρους, αλλά συχνά υπάρχουν υπαίθρια τραπεζάκια με λάμπες και θερμάστρες και έτσι η κατάσταση βολεύεται - τουλάχιστον για τον καφέ.

8. Έχετε μικρές βαλίτσες. Δεν θα χωράνε αυτά που θα αγοράσετε (εφόσον δεν εμπίπτετε στην κατηγορία 1 των "εχθρών της μόδας") και θα ταλαιπωρηθείτε την ημέρα της επιστροφής.

9. Πιστεύετε ότι δεν θα δείτε φύση. Κάντε μια βόλτα ως τη λίμνη Como, λιγότερο από μια ώρα απ' το Μιλάνο με τρένο, κι από εκεί πάρτε ένα καραβάκι μέχρι το γαλήνιο Bellagio και θα αλλάξετε γνώμη.

10. (προαιρετικά) Δεν έχετε κάποιον να μοιραστείτε ένα ταξίδι στην πιο παρεξηγημένη ίσως πόλη της Ιταλίας, με τους ανθρώπους που όχι μόνο ψηλομύτηδες δεν είναι - όπως τους θεωρούν οι υπόλοιποι Ιταλοί - αλλά έχουν πολύ χιούμορ, πολλή τρέλα, και πολύ χαμόγελο.

Για μένα, που δεν ανήκω σε καμία από τις παραπάνω κατηγορίες, ήταν το ωραιότερο ταξίδι που έκανα ποτέ! Μάλλον όμως είχα και καλή παρέα...

Arrivederci Milano!

Υ.Γ. Για φωτογραφίες, στο επόμενο ποστ.

Μετανάστευση σε τρεις φάσεις

Όταν πήρα των οματιών μου από τις Ελλάδες (είναι πολλές) και ήρθα στα Λονδίνα (είναι επίσης πολλά) δεν σκέφτηκα τον εαυτό μου ως Μετανάστη. Με τα χρόνια κατάλαβα ότι δεν υπάρχει μόνο ο Μετανάστης αλλά τρία ξεχωριστά μεταναστευτικά κουτάκια στα οποία όλοι (οι άλλοι και ποτέ εμείς;) θέλουν να σε χωρέσουν.

Ο Μετανάστης - με κεφαλαίο το Μ - επεβίωσε στη λαϊκή φαντασία ως Ο Άνθρωπος Που Γύρισε Από τα Πιάτα (Ηνωμένες Πολιτείες) / τη Φάμπρικα (Γερμανία) / τη Ζέστη (Αφρική) κλπ κλπ κλπ. Ο Μετανάστης άφησε τα παιδιά του πίσω να τα μεγαλώσει η γιαγιά. Έμαθε τη γλώσσα της καινούριας χώρας κουτσά στραβά. Έσκυψε το κεφάλι. Έκανε χρόνια (πολλά - μη σου πω μέχρι τη σύνταξη) να επισκεφτεί την πατρίδα. Ακούει ακόμα Καζαντζίδη. Αγαπημένη του ταινία "Η Οδύσεια Ενός Ξενιτεμένου".

Σωστά; Χμ, για δες και το παρακάτω και θα σου πω.

Συχνή στιχομυθία στην Ελλάδα:
- Που ζεις;
- Στο Λονδίνο.
- Σπουδάζεις;
Δεν σπουδάζω (μόνο) αλλά το Λονδίνο με βάζει αυτόματα στην κατηγορία του Φοιτητή Του Έξω. Ο Φοιτητής Ο Έξω, δεν διάβασε, δε παιδεύτηκε, δεν μπήκε στο Ελληνικό πανεπιστήμιο. Είχε ο μπαμπάς του ΛΕΦΤΑ (με τη σέσουλα λέμε) τα οποία ήρθε και έφαγε (με μπρίο) υποκρινόμενος ότι σπουδάζει. Φοράει τα καλύτερα ρούχα. Κατεβαίνει στην Ελλάδα Χριστούγεννα - Πάσχα - Καλοκαίρι α ν ε λ λ ι π ώ ς μία ώρα αφού κλείσει το Πανεπιστήμιο και επιστρέφει μία ώρα πριν ανοίξει (συχνά και αφού ανοίξει).

Σωστά; Χμ, για δες και το παρακάτω και θα σου πω.

Υπάρχει και μια κατηγορία ανθρώπων που ζουν και δουλεύουν έξω. Είναι η Μεταναστευτική Ελίτ. Έφυγαν με γνώσεις, με εφόδια, με υποτροφίες, με κάποιο βασικό κεφάλαιο για τα πρώτα έξοδα και ζούνε έξω. Πήραν από την Ελλάδα και δεν επέστρεψαν τίποτα. Παίρνουν τα 'πολλά λεφτά', έχουν τις 'καλές δουλειές' και βρίζουν την Ελλάδα όπου σταθούν κι όπου βρεθούν (τα καθίκια).

Εγώ να σου πω δεν ξέρω πολλούς που να χωράνε σε κουτάκια (αν και λατρεύω να γράφω γι'αυτά).

Ξέρω πολλούς όμως που είδαν τα πράγματα εδώ, είδαν τα πράγματα εκεί και κάναν τις επιλογές τους. Και είπαν πάει και τελείωσε ΔΙΑΛΕΓΩ το πού.

Για να διαλέξεις όμως, κάτι σε ανάγκασε. Τον Μετανάστη τον ανάγκασε η φτώχια. Τον Φοιτητή τον Έξω ο μπαμπάς του. Τη Μεταναστευτική Ελίτ η καριέρα.

Ψέμματα. Όλοι φύγαμε για τους δικούς μας λόγους. Αλλά όλοι αισθανόμαστε ότι πρέπει να δικαιολογήσουμε το γιατί. Είναι στο αίμα μας αυτό; Αυτή η ανάγκη να πούμε γιατί παρατήσαμε την Ελλάδα - ότι είχαμε καλό λόγο; Γιατί;

Είχα απογοητευτεί ότι θα γνωρίσω κάποτε κάποιον που δεν θα μου δίνει δικαιολογίες για την μετανάστευση του. Συναίβει κι αυτό όμως. Μέσα από το blog μου γνώρισα κάποιον που ζει στις Ηνωμένες Πολιτείες εδώ και μερικά χρόνια.
- Πώς βρέθηκες εκεί; τον ρώτησα μέσω e-mail
- ..... Μετανάστης του Έρωτα, μου απάντησε.

Και πιο όμορφο λόγο για μετανάστευση δεν άκουσα ποτέ.

Το βίντεο για την υπόθεση του Σάκη Βαγιάτα με Ελληνικούς υπότιτλους

Αναφορικά με την υπόθεση του Σάκη Βαγιάτα που βρίσκεται από τον
Δεκέμβριο του 2006 σε κώμα και η ζωή του σύμφωνα με τους θεράποντες
ιατρούς κινδυνεύει επειδή ο δήμος της Farsta θέλει να τον στείλει σπίτι του
για θεραπεία, ανέβασα το ρεπορτάζ που έκανε το TV4 υποτιτλισμένο.

Όσοι δεν έχετε υπογράψει πηγαίνετε εδώ στο επίσημο μπλογκ για οδηγίες.

ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗΝ ΜΑΝΝΑ ΕΛΛΑΣ

Από Συμέλα Μελετλίδου

Λεω, τουλάχιστον για σήμερα, να αφήσω τα τρένα και την μετανάστευσή μου, για τα οποία έγραφα νωρίτερα, και να σας πω για την πρόσφατη επίσκεψή μου στην ΜΑΝΝΑ ΕΛΛΑΔΑ - πόσο με συγκινούσαν αυτές οι λέξεις κάποτε, μάλλον αναισθητοποιήθηκα τώρα και πλέον δεν ανατριχιάζω μ’ αυτές...

Για πρώτη φορά, στα τελευταία δέκα χρόνια, ήμουν στην Ελλάδα χαλαρή.
Και πολύ χαλαρή!
Δεν έτρεχα από ραντεβού σε ραντεβού για διάφορες δουλειές.
Δεν συνάντησα εκδότες για να εκδώσω κάποιο βιβλίο μου, όπως έκανα το 2001 για το βιβλίο μου «Τελικά τον νίκησα».
Δεν τηλεφωνούσα να κλείσω ραντεβού με αρχισυντάκτες εφημερίδων για πιθανή συνεργασία ώστε να ανταποκρίνομαι από την Σκανδιναβία, έτσι όπως έκανα με την Metro για τρία χρόνια και για ένα μικρό διάστημα και με την «Πρώτο Θέμα».

Ούτε και ταξίδευα από την μια άκρη της Ελλάδας στην άλλη για να γνωρίσω τους αμπελώνες και τους οινοποιούς της χώρας μας με σκοπό να προωθήσω τα προϊόντα τους, τα εκλεκτά ελληνικά κρασιά, στην αγορά της Σουηδίας, έτσι όπως με δική μου πρωτοβουλία έκανα επί τριετίας! Για την Ελλάδα μας ρε γαμώτο... που λεμε!

Τώρα ήμουν χαλαρή και ίσως γι αυτό δεν πέρασα και τόσο καλά - μάλλον πρέπει να βρίσκομαι σε ένταση, εγώ, για να καλοπερνώ.

Εν πάση περιπτώσει για το τσιγάρο και το κάπνισμα των Ελλήνων ήθελα να πω λίγα λόγια. Γι αυτό που πολύ μ’ ενοχλεί ειδικά τέτοιο καιρό που οι Έλληνες κλείνουν τις πόρτες και τα παράθυρα παρά τους 20 βαθμούς έξω!
Βέβαια, το λάθος ήταν δικό μου.
Δεν έπρεπε να κατέβω τέτοιο καιρό μα δεν μπόρεσα νωρίτερα!

Και αναρωτιέμαι, δεν θα μάθουν αυτοί οι Έλληνες να βγαίνουν έξω, στο μπαλκόνι, για να καπνίσουν;
Δεν θα μάθουν να μην κάνουν τα σπίτια τους τεκέδες αδιαφορώντας αν μέσα εκεί υπάρχουν μικρά παιδιά ή ασθενείς ή αδιάθετοι ή αλλεργικοί;

Πώς είναι οι συνήθεις των καπνιστών στις χώρες που ζείτε εσείς, παιδιά, διότι εδώ, στην Σουηδία, το κάπνισμα απαγορεύεται ακόμα και στα μπαρ, στα εστιατόρια κλπ.

Ωστόσο, να λεμε και του στραβού το δίκαιο, αυτή την φορά είδα και κάποιες διαφορές στην Ελλάδα.
Στον σταθμό, πχ. της Θεσσαλονίκης ακόμα και security σε απαγορεύουν να καπνίσεις... ΜΠΡΑΒΟ! Σε ανώτερα εύχομαι!

Η ζωή σε στιγμές

Μου έγραφε μια φίλη τις προάλλες, πως στην Αγγλία είναι ωραία να ζεις, και στην Ελλάδα είναι καλά για διακοπές! Και εγώ βέβαια συμφώνησα αμέσως, γιατί είναι όντως ωραία εδώ! Ακόμα και ο καιρός, για τον οποίο παραπονιούνται πολλοί, έχει και τα καλά του. Θυμάμαι την πρώτη μου μέρα στο Birmingham, που κατέβηκα για βόλτα στο Edgbaston, μέσα στην ομίχλη και το νοτισμένο χώμα- ήταν ένα τοπίο μαγικό.

Η ζωή είναι ωραία εδώ, μόνο που όταν είσαι μακρυά, αναγκαστικά χάνεις πολλά από τη ζωή στην Ελλάδα. Και δε μιλάω μόνο για την επικαιρότητα, που κατεβαίνω τα καλοκαίρια και δεν ξέρω τους υπουργούς, και τους διάσημους, αλλά για τις ζωές των φίλων και συγγενών. Ολα είναι πια σαν να βλέπεις μια ταινία που κολάει στο βίντεο, και τη βλέπεις καρέ καρέ, και μεταξύ τους ένα χάσμα. Κάποιος παντρεύτηκε, έκανε και παιδί, θα πάω το καλοκαίρι το παιδί θα είναι οχτώ μηνών! Δεν είναι πια ζωή αυτό στο οποίο πέρνεις μέρος, είναι μόνο στιγμές.

Αρώστησε η θεία μου πριν από χρόνια. Για μια στιγμή μόνο, όταν το έμαθα. Πέρασαν τα χρόνια και τα καλοκαίρια, και η αρώστια προχωρούσε, είπαμε και αντίο για μια στιγμή το καλοκαίρι. Μετά λέει, δεν ήταν καλά, άλλη μια στιγμή μόνο για μένα- ποιος ξέρει πώς θα ήταν όλη η σκηνή αν ήμουν εκεί και μπορούσα να την παρακολουθήσω…

Μέσα σε μια στιγμή ήτανε πια στο κρεβάτι λέει, και μετά μου είπαν πέθανε.
Και ξέρω ότι αυτά είναι μέσα στη ζωή, αλλά είναι που είμαι μακρυά που με πειράζει πιο πολύ. Πόσα ακόμα δε θα ζήσω με τους ανθρώπους που αγαπώ γιατί είμαι μακρυά?

Πάλι καλά βέβαια που την σήμερον οι αποστάσεις δεν είναι πια και τόσο μεγάλες- απόδειξη οτί τα λέμε και δικτυακά, και τέλος πάντων, σε μια μέρα μέσα μπορείς πια να φτάσεις μέχρι την άκρη του κόσμου.

Αλλά είναι μια στιγμή που θέλεις να είσαι κοντά τους, να τους αγκαλιάσεις και να τους φιλήσεις και εκείνη τη στιγμή δεν μπορείς, και μετά πάει εκείνη η στιγμή, και χάθηκε για πάντα.


Η φωτό είναι από δω:
http://www.flickr.com/photos/sabinche/sets/53385/