Friday, April 17

"Εγώ πότε θα φύγω;"

Τον βρήκα στην αγκαλιά της «μαμάς» του, της Βαρβάρας, της κοινωνικής λειτουργού. Άνοιγαν ένα παιχνίδι με πολεμιστές και κάστρα αλλά μόλις με είδε τα παράτησε όλα και έτρεξε να με σπρώξει στην καρέκλα. «Βγάλε το σακάκι σου», μου φώναξε. «Βγάλε το σακάκι σου για να κάτσεις πιο πολύ». Μου προσέφερε ένα ποτήρι νερό και με υποχρέωσε να το πιω.

«Για πες τώρα;». Καθόταν απέναντί μου, έτοιμος να συζητήσει τα πάντα. «Εγώ αγαπάω όλες τις κοπέλες», έθεσε το πρώτο θέμα συζήτησης. Φορούσε καινούργια ρούχα και είχε κάνει τα μαλλιά του καρφάκια. Οι επισκέψεις «τρίτων» είναι ξεχωριστό γεγονός εδώ στα «περίπτερα» του Κέντρου Βρεφών. Όταν πλησίασα θυμήθηκα τον Φίλιππα που πριν από λίγα χρόνια πήρε από εδώ τον Κάρολο. «Μπαίνεις μέσα και όλα τα παιδιά σού φωνάζουν, “μπαμπά, μπαμπά, πάρε εμένα”. Είναι φοβερό, όσοι το περνάνε αυτό το σοκ δεν το ξεπερνάνε ποτέ».

«Εγώ πότε θα φύγω;», μου θέτει χωρίς περιστροφές το ερώτημα ο Μανώλης. Προσπαθώ να του εξηγήσω, αλλά μάλλον τα έχει ακούσει πολλές φορές. «Βόλτα θα πάμε;». Για πρώτη φορά ο Μανώλης βρέθηκε στο Κέντρο Βρεφών σε ηλικία 9 μηνών.

Η πολυμελής οικογένειά του τον παραμελούσε και εδώ τον τάισαν, τον φρόντισαν και ένα χρόνο μετά είπαν να δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία στους γονείς του. Ο Μανώλης όμως κακοποιήθηκε ξανά και σε 2 χρόνια επέστρεψε «οριστικά» στο «Μητέρα». Και τώρα είναι ο χορευταράς του «περιπτέρου». Θέλει συνέχεια να κάνουν πάρτι για να ακούει δυνατά μουσική και να τρώει παγωτό. «Εμένα μου αρέσει ο Ζορό, γιατί είναι δυνατός και έχει μαύρο άλογο», συνεχίζει να μου θέτει θέματα. Σήμερα παρακολουθεί προγράμματα για παιδιά με γνωστικές ελλείψεις. Η εξέλιξή του όμως είναι γρήγορη και σύντομα θα πάει σε κανονικό σχολείο έχοντας μόνο μια μικρή παράλληλη στήριξη. «Και από φαγητά μου αρέσουν τα σουτζουκάκια με πιλάφι και τα γεμιστά».

«Εσύ φοβάσαι το φως το ουρανού;», με ρωτάει και δεν ξέρω τι να του απαντήσω. «Τους κεραυνούς εννοεί», με βοηθάει η Βαρβάρα. «Θέλω να πάμε στη θάλασσα. Η θάλασσα είναι μπλε», μου αλλάζει ξανά το θέμα ο Μανώλης. «Όταν ήταν μωρό έζησε για λίγο σε νησί», μου διευκρινίζει η κοινωνική λειτουργός, «και μπορεί να έχει χρόνια να δει τη θάλασσα, τη ζωγραφίζει όμως».

Για πρώτη φορά βρέθηκε στο Κέντρο Βρεφών σε ηλικία 9 μηνών. Η πολυμελής οικογένειά του τον παραμελούσε.

Aποσπ.απο ΤΑΝΕΑ

5 comments:

leon said...

I frasi «μπορεί να έχει χρόνια να δει τη θάλασσα, τη ζωγραφίζει όμως» ta leei ola gia to paidi.Den eimai pateras alla omologw oti dyskola 8a egkateleipa ena mikro paidi.
Ti an8rwopoi yparxoun?

Shattered Words said...

Έχω περάσει από αυτό το κέντρο και πραγματικά τα παιδιά σε κάνουν να ...ανατριχιάσεις!!
Πώς μπορούν και υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι...??

alterego said...

Elva ειμαι πατερας και αδυματω να καταλαβω αυτο το κειμενο. Αν κατι δεν μπορεις να το νοιωσεις πως και να το σχολιασεις. Το μονο που θα πω ειναι οτι μου φαινεται αδιανοητο να αφημει καποιος το σπλαχνο του σε ξενα χερια. Καλη ανασταση

ELvA said...

@leon,*Dreams within the twilight* & alterego

Ουτε εγω καταλαβαινω πως υπαρχουν καποιοι που εγκαταλειπουν το ιδιο τους το παιδι...Ψυχικη Ανασταση μαλλον ειναι καλυτερα να ευχηθουμε!

zekia said...

Παρακολουθώ εδώ και πολύ καιρό το μπλογκ αυτό και παρατηρώ πως γίνεται όλο και καλύτερο. Συνέχισε την καλή δουλειά elva, να σαι καλά:)