Κ Α Λ Ε Σ Γ Ι Ο Ρ Τ Ε Σ

Χρόνια μας πολλά και καλά!



Αφιερωμένο εξαιρετικά στο Μετανάστη!

Προειδοποιήσεις για τους πολίτες τους απηύθυναν οι ΗΠΑ και η Βρετανία

Η αμερικανική πρεσβεία σε ανακοίνωσή της καλεί τους Αμερικανούς να αποφύγουν το κέντρο των Αθηνών και άλλων πόλεων μέχρι να τελειώσουν οι διαδηλώσεις. Όπως αναφέρεται σχετικά: «η Πρεσβεία έδωσε οδηγία στους υπαλλήλους της να μείνουν μακριά από το κέντρο της Αθήνας τη Κυριακή 7η Δεκεμβρίου λόγω των μεγάλων και βίαιων διαδηλώσεων που άρχισαν το βράδυ του Σαββάτου».
Η ανακοίνωση προτρέπει τους Αμερικανούς «να αποφύγουν όχι μόνο το κέντρο της Αθήνας σήμερα (Κυριακή) αλλά κάθε άλλη περιοχή όπου μπορεί να σημειωθούν διαδηλώσεις».Η πρεσβεία καλεί τους Αμερικανούς να παρακολουθούν τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης για τις τελευταίες εξελίξεις όπως και τις προειδοποιήσεις του Στέιτ Ντιπάρμεντ ή της Πρεσβείας στην Αθήνα.
Το Bρετανικό υπουργείο Εξωτερικών στη σχετική σελίδα του σημειώνει ότι λόγω των απεργιών και των διαδηλώσεων που αναμένονταν το Δεκέμβριο, οι ταξιδιώτες πρέπει να αποφύγουν περιοχές όπου θα συμβούν διαδηλώσεις και τους ζητά να παραμείνουν σε εγρήγορση. Σημειώνει ακόμα τις «φοιτητικές διαδηλώσεις», όπως τις αναφέρει, που σημειώθηκαν στην Αθήνα και άλλες πόλεις το Σάββατο 6 Δεκεμβρίου.
Newsroom ΔΟΛ

Aυτο θα πει ενδιαφερον για την ασφαλεια του…μεσου πολιτη! Ξανα! Xωρες σαν την Αμερικη και την Βρετανια, με επικινδυνες πολιτικες επιλογες, με τη βια και την ανεργια να χτυπανε καμπανακι, βγαζουν ανακοινωσεις για να ’προστατευσουν’ τους πολιτες τους που τυχον ταξιδευουν στην Ελλαδα, απο ‘τρομοκρατικες ενεργειες’ ενω θα επρεπε να βλεπουν τα του οικου τους πρωτα! Κανουν, ομως τα στραβα ματια, οταν προκειται για εγχωριες περιπτωσεις βιας, ειτε στα σχολεια τους, ειτε μεσα στα ιδια τους τα σπιτια με θυματα μικρα παιδια και νηπια και με την ανοχη του κρατους, μαλιστα, μιλαμε για μεγαλο θρασος!

Aς τους μπουκοταρουμε λοιπον και εμεις!

Σόδομα..και "Γόμορα" !

1. Δικαιοσύνη σε αργή κίνηση

90 καταδικαστικές αποφάσεις από την Ε.Ε. κατά της Ελλάδας
(Ούτε τα 100 δεν πιάσαμε!! )
Από το 2003 έως σήμερα για παραβιάσεις του χρόνου εκδίκασης δικαστικών υποθέσεων.
Από τις χειρότερες χώρες. Με Πορτογαλλία, Πολωνία, Τουρκία και...Ιταλία.
Πρώτα τα φιλαράκια μας, οι Ιταλοί:)

3. Ανθεί ο ρατσισμός στην Ελλάδα, χωλαίνει η εφαρμογή των νόμων.

"Aνθεί ο ρατσισμός στην Eλλάδα και το νομικό οπλοστάσιο για την καταπολέμησή του είτε δεν υπάρχει είτε όπου υπάρχει δεν εφαρμόζεται από τους εκπροσώπους του κράτους (Aστυνομία, Δικαιοσύνη κ.λπ.)."
Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση του Eυρωπαϊκού Δικτύου Kατά του Pατσισμού (EΔKP-ENAR) που δημοσιεύθηκε μόλις πριν από δύο ημέρες, η Eλλάδα κατέχει μία από τις τρεις τελευταίες θέσεις στον πίνακα των 20 ευρωπαϊκών χωρών ως..
H Eλλάδα, λέει η έκθεση, ενσωμάτωσε στην εσωτερική της νομοθεσία τις σχετικές κοινοτικές οδηγίες με μεγάλη καθυστέρηση, ψηφίζοντας υπό την απειλή της παραπομπής της στο Eυρωπαϊκό Δικαστήριο, τον νόμο 3304/2005. O νόμος αυτός εφαρμόζεται ελάχιστα στη χώρα μας."

3. Ταξίδι στην ενδοχώρα της διαφθοράς.

Μας έφαγε η Ιταλία την πρωτιά.
Καλύτερη ομάδα η Καμόρα.!!
Είμαστε ανοργάνωτοι, τσ,τσ,τσ...

"Καφενείον η Ελλάς".
Ανοίξαμε και σας περιμένουμε.

Τα τραγούδια της ζωής

Την περασμένη Κυριακή, αν περπατούσες στο Πλόβντιβ , θα έβλεπες μόνο κόκκινα γαρύφαλλα. Κάτι το τσουχτερό κρύο, κάτι το "κάθισμα" της αγοράς, δεν κυκλοφορούσαν τόσοι όσο συνήθως, οπότε ήταν πολύ εύκολο να χαζεύεις τα χέρια λίγο-πολύ όλων. Τα χέρια λοιπόν, κρατούσαν τρυφερά ένα κόκκινο γαρύφαλλο.Κάποια στιγμή, έφτασε και στο δικό μου χέρι ένα κόκκινο γαρύφαλλο μαζί με μία καρτούλα.

Σας μεταφράζω (όσο πιο καλά μπορώ), τί έλεγε αυτή η καρτούλα :

"Διεθνές Χορωδιακό Φεστιβάλ «Τραγούδια της ζωής».

Πριν από 65 χρόνια, τον καιρό του Ολοκαυτώματος, στην Βουλγαρία , σώθηκαν οι ζωές 49000 Εβραίων της Βουλγαρίας. Το διεθνές χορωδιακό φεστιβάλ «Τραγούδια της ζωής», διοργανώνεται σε ανάμνηση αυτής της ηρωικής σωτηρίας. Μουσικοί και ερμηνευτές από το Ισραήλ, την Αμερική, τον Καναδά και την Βουλγαρία, συναντιόνται στα πλαίσια του φεστιβάλ, για μια σειρά συναυλιών στην Σόφια, το Πλόβντιβ, το Τελ Αβίβ και την Ιερουσαλήμ, από την 21η Νοέμβρη μέχρι και την 1η Δεκέμβρη.

Παρακαλούμε, δεχτείτε αυτό το λουλούδι, ένα από τα 49.000 που χαρίζονται σήμερα στην Βουλγαρία, σαν σημάδι της ευγνωμοσύνης μας προς εσάς – απόγονους εκείνης της γενιάς των Βούλγαρων που αντιστάθηκαν στο κακό και επέλεξαν την ζωή."

Οι συναυλίες του φεστιβάλ , πραγματοποιήθηκαν στην Σόφια, την περασμένη Δευτέρα 24.11 και στο Πλόβντιβ, χθες, 25.11.Επισκέφτηκα την ιστοσελίδα της οργάνωσης «Τραγούδια της ζωής» και μπορείτε να το κάνετε κι εσείς, εάν τα κόκκινα γαρύφαλλα, σας άγγιξαν λίγο.

Εξήντα χρόνια ελληνισμού στην Ουγγαρία

Επίσκεψη του υφυπουργού Εξωτερικών, Θ. Κασσίμη για την επέτειο της ελληνικής παρουσίας στην Ουγγαρία.

Με μία πανηγυρική εκδήλωση για τα 60 χρόνια ελληνικής παρουσίας στην Ουγγαρία ολοκληρώθηκε η τριήμερη επίσκεψη του υφυπουργού Εξωτερικών και αρμοδίου σε θέματα Αποδήμου Ελληνισμού Θεόδωρου Κασσίμη στη Βουδαπέστη.

«Είναι πραγματικά πολύ συγκινητικό να βλέπεις τη δουλειά που εδώ και 60 χρόνια κάνουν οι Έλληνες εδώ για τη διατήρηση της γλώσσας, του πολιτισμού και της Ιστορίας μας, των παραδόσεων και της πίστης μας», τόνισε ο υφυπουργός, εντυπωσιασμένος από τη λειτουργία σχολείων και ενώσεων της ελληνικής κοινότητας, η οποία αποτελείται κυρίως από πρόσφυγες του Εμφυλίου που δεν επαναπατρίστηκαν.Μολονότι λίγοι, 4.500-5.000 άτομα, οι Έλληνες της Ουγγαρίας διακρίνονται για τη ζωντάνια τους και ως μία από τις πιο δραστήριες 13 αναγνωρισμένες μειονότητες του ουγγρικού κράτους, από το οποίο τους παρέχονται πολιτικά και οικονομικά προνόμια. Ενδεικτικά αναφέρεται η έδρα της Πανουγγρικής Αυτοδιοίκησης των Ελλήνων, σε κεντρικό κτίριο δίπλα στη Βουλή που παραχώρησε το ουγγρικό κράτος, την οποία επισκέφτηκε ο κ. Κασσίμης, διαπιστώνοντας με ικανοποίηση και τη δημιουργική λειτουργία του 12τάξιου σχολείου που στεγάζεται εκεί, με τα 260 παιδιά ηλικίας 6 έως 21 ετών.Η βοήθεια του ουγγρικού κράτους προς τους Έλληνες πρόσφυγες υπήρξε καθοριστική ήδη από τη δεκαετία του 1950, όταν το 1952 κτίστηκε ένα ολόκληρο χωριό, 60 χιλιόμετρα από τη Βουδαπέστη, το ελληνοχώρι που μετονομάστηκε σε χωριό Μπελογιάννης, προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες στέγασης 1.850 Ελλήνων. Χωριό που μέχρι σήμερα, μολονότι οι Έλληνες αποτελούν το ένα τρίτο των 1.200 κατοίκων, αποτελεί μία νησίδα ελληνισμού.«Είναι τιμή μας που μας επισκέπτεστε, που η πατρίδα δεν μας ξεχνά και είναι παρούσα με τη βοήθειά της», είπε ο δήμαρχος Κωνσταντίνος Ριζογιάννης, υποδεχόμενος τον υφυπουργό στο χωριό.Με μια μικρή γιορτή με ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς από τη νεολαία, υποδέχθηκαν οι κάτοικοι τον υφυπουργό.

«Η Ελλάδα είναι πάντα δίπλα σας και για εμάς θα είστε η καλύτερη γέφυρα ανάμεσα στις δύο χώρες», τόνισε ο κ. Κασσίμης, εκφράζοντας ένα «μεγάλο ευχαριστώ» τόσο προς τους ιδίους που διατήρησαν ζωντανό τον ελληνισμό στην Ουγγαρία, όσο και προς το ουγγρικό κράτος.Οι διμερείς σχέσεις των δύο χωρών χαρακτηρίζονται, εξάλλου, ως άριστες και από τις δύο πλευρές, με αποτέλεσμα να υπάρχει αμφότερα και πολιτική βούληση για περαιτέρω ανάπτυξη των οικονομικών και πολιτιστικών σχέσεων. Το ελληνικό επενδεδυμένο κεφάλαιο στην Ουγγαρία υπερβαίνει τα 500 εκατ. δολάρια, ενώ παράλληλα η Ελλάδα αποτελεί έναν από τους κυριότερους τουριστικούς προορισμούς των Ούγγρων.Στις συναντήσεις που είχε ο κ. Κασσίμης στην ουγγρική πρωτεύουσα με την Α΄ υφυπουργό Εξωτερικών κα Marta Horvath-Fekszi και με τον υφυπουργό παρά τω πρωθυπουργώ, αρμόδιο για θέματα αποδήμων Ούγγρων κ. Ferenc Gemesy εκφράστηκε εκ νέου η πρόθεση της ουγγρικής κυβέρνησης για την επιστροφή των 22 ελληνικών αρχαιοτήτων, η οποία θα συζητηθεί από ειδική επιτροπή που πρόκειται να αποστείλει στη Βουδαπέστη σύντομα το ελληνικό υπουργείο Πολιτισμού, ενώ παράλληλα συζητήθηκαν οι δυνατότητες προξενικής συνεργασίας σε τρίτες χώρες.Απόψεις ανταλλάχθηκαν για τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και την πορεία της ΕΕ.Ο κ. Κασσίμης ευχαρίστησε την ουγγρική κυβέρνηση για τη στήριξή της προς την ελληνική μειονότητα και ειδικότερα για τη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας.

kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ - ΜΠΕ

Μ. Βρετανια- Baby P

19 Νοεμβρη:

Παγκόσμια Ημέρα Ενάντια στην Παιδική Κακοποίηση!!

Ήταν ένα μωρό μόλις 17 μηνών, που η μητέρα του, ο πατριός του και ένας φίλος τους χρησιμοποιούσαν σαν σάκο του μποξ επί οκτώ ολόκληρους μήνες, κακοποιώντας το μέχρι θανάτου. Οι δήμιοι καταδικάστηκαν, αλλά οι ένοχοι δεν είναι μόνον αυτοί.

Άφωνη παρακολουθεί τις τελευταίες ημέρες η βρετανική κοινωνία την υπόθεση του μωρού που έπεσε θύμα της κτηνωδίας των «δικών του» ανθρώπων και της αδιαφορίας των κοινωνικών και υγειονομικών υπηρεσιών. Ο Βaby Ρ, όπως είναι γνωστός για νομικούς λόγους, γεννήθηκε την 1η Μαρτίου 2006 στο Χάρινγκεϊ του Βόρειου Λονδίνου και παραδόθηκε στην ευθύνη της μητέρας του όταν η τελευταία χώρισε με τον πατέρα του.

Στις αρχές του 2007, η μητέρα συνήψε δεσμό με έναν άλλο άνδρα. Τότε ξεκίνησε και το μαρτύριο του μωρού, που κράτησε οκτώ ολόκληρους μήνες. Σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες, μάλιστα, ίσως η μητέρα του να βασάνιζε το μωρό από τότε που γεννήθηκε.

Σαν σκυλί
Στο διάστημα αυτό, ο Βaby Ρ νοσηλεύτηκε πάνω από 60 φορές (!) με μώλωπες, δαγκωματιές και διάφορους άλλους τραυματισμούς. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να ψάξει ποιος τον βασάνιζε. Ώσπου, τον Αύγουστο του 2007, βρέθηκε νεκρός στην κούνια του.

Είχε οκτώ σπασμένα πλευρά, σπασμένη πλάτη, κι έλειπε ένα κομμάτι από το δάκτυλό του. Παντού γύρω του υπήρχαν κηλίδες αίματος. Πηγές της ανάκρισης είπαν ότι είχε πάνω από 50 τραύματα, από τα οποία 15 γύρω από το στόμα. Κάποιος είπε ότι, παρ΄όλα αυτά, στο πρόσωπο του μωρού υπήρχε μια υποψία χαμόγελου. Ίσως επειδή γνώριζε πια ότι το μαρτύριό του τελείωνε.

Οι τρεις δολοφόνοι καταδικάστηκαν την περασμένη εβδομάδα σε κάθειρξη 14 ετών. Για την 27χρονη μητέρα έγινε γνωστό ότι δεν είχε ποτέ μια σταθερή δουλειά και περνούσε ώρες σε πορνογραφικές ιστοσελίδες. Όσο εκείνη σερφάριζε, ο 32χρονος φίλος της κακοποιούσε το μωρό, στριφογυρίζοντάς το στον αέρα από τον λαιμό ή τα πόδια και γρονθοκοπώντας το.

Το ανάγκαζε επίσης να εκτελεί εντολές σαν σκυλί. Όπως είπε στο δικαστήριο, ήθελε να το «σκληραγωγήσει». Η τρομακτική αυτή υπόθεση έφερε στην επιφάνεια το επίπεδο των υγειονομικών υπηρεσιών στη Βρετανία και ανέδειξε την ανάγκη να αναθεωρηθούν επειγόντως οι νόμοι για την προστασία των παιδιών.

Όποτε το μωρό διακομιζόταν στο νοσοκομείο με μώλωπες, οι γιατροί πίστευαν τις απίθανες δικαιολογίες που έδινε η μητέρα. Μια μέρα επισκέφθηκαν το διαμέρισμα και διαπίστωσαν ότι ήταν βρώμικο και μύριζε ούρα. Μια άλλη μέρα βρήκαν ψόφια ποντίκια- τροφή για το φίδι που ο άνδρας είχε στο δωμάτιό του.

Όλα αυτά δεν τους εμπόδισαν, όμως, να επιτρέψουν να συνεχιστεί η παραμονή του μωρού στο σπίτι. Η τελευταία γιατρός που είδε το μωρό ζωντανό, δύο ημέρες πριν από τον θάνατό του, διέγνωσε κρυολόγημα...

Γκόρντον Μπράουν

Ο πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν υποσχέθηκε πως θα κάνει ό,τι μπορεί για να μην επαναληφθεί μια τέτοια τραγωδία. Σύμφωνα πάντως με χθεσινό πρωτοσέλιδο δημοσίευμα των «Sunday Times», θύμα κακοποίησης έχει πέσει και η αδελφή του Βaby Ρ, που είχε ενταχθεί κι αυτή σε ένα πρόγραμμα κοινωνικής προστασίας.

Αναδημοσιευση απο τα ΝΕΑ

I N F O

19 Νοεμβρίου: 933 οργανισμοί από 135 κράτη παγκοσμίως ενώνουν τις δυνάμεις τους ενάντια στην παιδική κακοποίηση. Για ένα παιδί κινητοποιήθηκε η κρατική μηχανή και οι πολίτες στην Αγγλία. Για τα 1984 στη χώρα μας τι έχουμε κάνει;

Χανιά - Απεργία πείνας οικονομικών μεταναστών

Η φώτο είναι απο το μπλόγκ του Gazi Kapllani



"Σε απεργία πείνας προχωρούν από σήμερα 15 οικονομικοί μετανάστες που ζούν στα Χανιά με αίτημα να τους χορηγηθεί άμεσα άδεια παραμονής στην Ελλάδα.

Οι απεργοί πείνας “έστησαν” 8 σκηνές έξω από το δημαρχείο Χανίων δηλώνοντας πως θα παραμείνουν εκεί μέχρι να ικανοποιηθεί το αίτημα τους.

Από νωρίς το πρωί έξω από το δημαρχείο έχουν συγκεντρωθεί και δεκάδες ακόμα οικονομικοί μετανάστες που με πανώ και συνθήματα ζητούν και αυτοί να τους χορηγηθεί άδεια παραμονής στην χώρα μας.

Οι συγκεντρωμένοι που έχουν την συμπαράσταση του φόρουμ μεταναστών, μοίρασαν στους περαστικούς φυλλάδιο με τα αιτήματα τους.

Στα Χανιά οι οικονομικοί μετανάστες που έχουν καταθέσει τα χαρτιά τους αλλά δεν έχουν πάρει άδεια παραμονής υπολογίζονται στους 500

Όπως υποστηρίζουν με βάση την παρούσα νομοθεσία έχουν καταθέσει το φάκελο για αδεια παραμονής αφού εκπληρώνουν τις προυποθέσεις αλλά η απάντηση ήταν απορριπτική καθώς είχαν μπει παράνομα στην Ελλάδα."
Πηγή: www.metropolisradio.gr

Την ίδια ώρα η κυβέρνηση συζητά: "Μετανάστευση και καταπολέμηση του εγκλήματος στη συνάντηση Καραμανλή - Παυλόπουλου".


"Συνεργασία με τον υπουργό Εσωτερικών Προκόπη Παυλόπουλο είχε στο Μέγαρο Μαξίμου ο πρωθυπουργός. Ο κ. Παυλόπουλος ενημέρωσε τον κ. Καραμανλή για το σχεδιασμό και την αποτελεσματικότητα της καταπολέμησης του εγκλήματος καθώς και το ευρωπαϊκό σύμφωνο για τη μετανάστευση.

Ο υπουργός Εσωτερικών τόνισε ότι έχει μπει σε εφαρμογή ένας νέος σχεδιασμός για την καταπολέμηση της εγκληματικότητας, σημειώνοντας ότι είναι ορατή η βελτίωση κυρίως σε επίπεδο αποκαλύψεων από την πλευρά της Ελληνικής Αστυνομίας.

«Δεν υποτιμώ το πρόβλημα, ιδιαίτερα σε ορισμένες γειτονιές, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα μείνουμε με σταυρωμένα χέρια» είπε ο κ. Παυλόπουλος προσθέτοντας, όμως, ότι σε επίπεδο αποκαλύψεων στον τομέα του οργανωμένου εγκλήματος η Ελληνική Αστυνομία έχει κάνει σημαντικά βήματα.

Σε ό,τι αφορά το ευρωπαϊκό σύμφωνο για τη λαθρομετανάστευση, ο κ. Παυλόπουλος υπογράμμισε ότι εντός του Νοεμβρίου θα γίνουν με πρωτοβουλία της γαλλικής προεδρίας δύο κρίσιμες συναντήσεις που αφορούν την εφαρμογή του συμφώνου πάντα με γνώμονα, όπως είπε, τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Ο κ. Παυλόπουλος είπε ότι η χώρα μας θα θέσει στις συναντήσεις το ζήτημα της εφαρμογής του συμφώνου και κυρίως για τα κράτη που είναι εκτός ΕΕ ή που επιθυμούν να ενταχθούν στην ΕΕ, ώστε να τηρούν τις υποχρεώσεις τους για την αντιμετώπιση του δουλεμπορίου."

Πηγή: www.in.gr

Η μεταναστευτική πολιτική της Ελλάδας είναι...ανέκδοτο. Απο την μιά προβάλει το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης στην ΕΕ, που όντως είναι υπαρκτό, απο την άλλη κλείνει τα μάτια στις συνθήκες κάτω απο τις οπίες ζούν οι μετανάστες στην χώρα μας και τα δικαιώματα τους.

Ο κόσμος αλλάζει

Η λευκή γιαγιά του Ομπάμα (φωτογρ.) πέθανε λίγο πριν ανοίξουν οι κάλπες. Ήταν η γυναίκα που τον είχε μεγαλώσει από τα 10 του, σύμφωνα με τις δικές της αρχές καταπώς είχε δηλώσει, αρχές μιας γυναίκας από το Κάνσας η οποία είχε δουλέψει πολύ σκληρά στη ζωή της και είχε στερηθεί διάφορες καταναλωτικές χαρές για το χατίρι του εγγονού της.
Και μάλλον θα τον είχε πληγώσει όταν κάποτε δήλωσε, ίσως της ξέφυγε, ότι φοβάται καμιά φορά στον δρόμο όταν την προσπερνούν μαύροι άνδρες. Πάντως καλά τον διαχειρίστηκε τον φόβο της ο Ομπάμα, δεν του έκοψε τα πόδια. Κι εκείνη πάλι, ωραία τον πάλεψε και τον φόβο αυτόν και τις άλλες προκαταλήψεις που σίγουρα θα είχε, μεγαλώνοντας με στερήσεις το μαύρο εγγόνι.

Δεν είναι οι άνθρωποι εκ γενετής άνετοι και γενναιόδωροι, δεν μεγαλώνουν με τα βασικά άρθρα περί ισότητας στην καρδιά τους, μπορούν να το παλέψουν ωστόσο, και με την πάλη αυτή αλλάζουν τον κόσμο.

Γιατί υπάρχουν παππούδες και γιαγιάδες που δυσκολεύονται να δεχθούν τα εγγόνια τους από μεικτούς γάμους, αρνούνται να τα βάλουν με τις προκαταλήψεις τους, τις θεωρούν αιώνιες αλήθειες και καταδικάζουν μικρά παιδιά να μεγαλώνουν με μια απόρριψη που τα πληγώνει σε ανυπολόγιστο βάθος.

Ο κόσμος αλλάζει όσο τον αλλάζει ο καθένας μόνος του, γύρω του όσο μπορεί, και μέσα του όσο αντέχει. Αν οι δυο αυτοί παππούδες, ο βετεράνος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και η κλητήρας που κατάφερε να γίνει διευθύντρια τράπεζας, είχαν μείνει κολλημένοι στους φόβους τους, ο κόσμος θα είχε μείνει πολύ πίσω.

Ο κόσμος άλλαξε με τη στάση τους, με την υπέρβαση που έκαναν, όπως αλλάζει με την υπέρβαση που μπορούν να κάνουν όλοι όσοι τυχεροί έχουν την ευκαιρία. Αναδημοσιευση απο ΤΑΝΕΑ

Η Σουηδία γιορτάζει: Ημέρα Kanelbulle

Όταν βρεθείς στην Σουηδία ή Φινλανδία (γενικά βόρειες χώρες? δεν το έχω ψάξει παραπάνω) αποκλείεται να μην πάρει το μάτι σου κάτι γλυκάκια με κανέλα.

Βέβαια καταλαβαίνεις τώρα ότι "πλακώνονται" εδώ επάνω για το ποια χώρα είναι η "μαμά" τους. Η Σουηδία λέει ότι είναι Σουηδικά και λέγονται Kanelbulle, η Φινλανδία τα ονομάζει Korvapuusti, η Γερμανία κάπως αλλιώς και πάει λέγοντας.
Γι'αυτό δεν θα τα βαφτίσω Σουηδικά, απλά θα πω ότι εδώ είναι τόσο διάσημα και αγαπητά στην Σουηδία, που έχουν γιορτή στις 4 Οκτωβρίου!

Kanelbullar ή cinnamon buns/rolls

Τι είναι λοιπόν το Kanelbulle?

Kanelbulle είναι ένα "γλυκό ψωμάκι" (~bulle) με κανέλα (kanel~). Η ζύμη είναι ζυμωμένη με κάρδαμο και από πάνω έχει "χοντρή ζάχαρη" (καλά, στις περιγραφές δεν με πιάνει κανένας). Τώρα η γέμιση συνήθως είναι μια "πάστα" από βούτυρο, κανέλα και ζάχαρη. Σπανίως είναι απλά κανέλα σκόνη και στην χειρότερη περίπτωση είναι ένα σιρόπι (το οποίο μπορείς να το πάρεις και στο supermarket) αλλά δεν μπορώ να πω ότι το αποτέλεσμα βγαίνει τόσο yum...

Τα kanelbullar κάτι που "you love to hate" στην Σουηδία. Εννοώ ότι υπάρχουν παντού και είναι πάντα διαθέσιμα (στα supermarket, σε φούρνους (προϋποθέτει ότι θα βρεις τον φούρνο πρώτα), στις καφετέριες, κτλ) και έτσι από την πρώτη μέρα που θα πατήσεις το πόδι σου εδώ τρως τόσα πολλά που τα σιχαίνεσαι στο τέλος, αλλά παρόλα αυτά συνεχίζεις να τρως και να τρως και να τρως... (είναι yum!).

Οι Σουηδοί (και εμείς εδώ που προσπαθούμε να τους αντιγράψουμε :D ) συνήθως τα τρώνε κατά το απογευματικό τους "fika". Fika είναι το "πάμε για καφέ" που λέμε εμείς, αλλά δεν είναι έτσι "ξεροσφύρι" (ούτε κρατάει 2 ώρες -γκουχ γκουχ-). Συνήθως παίρνεις έναν καφέ/τσάι και μαζί ένα kanelbulle, ένα muffin, ένα brownie, έστω ένα μπισκοτάκι, ένα κάτι! Γι'αυτό και σχεδόν σε όλες τις καφετέριες εδώ θα δεις να έχουν μια βιτρίνα με γλυκάκια (θα κοιτάξω μια μέρα να βγάλω μια φωτογραφία και θα την ανεβάσω εδώ) για να έχεις κάτι να σου συνοδέψει τον καφέ σου. Οφείλω να ομολογήσω ότι όποιος έρχεται από Ελλάδα και τον πάω για fika 2-3 φορές, μετά δεν μπορεί να ξεκολλήσει :)

Στην δουλειά το fikapaus (pause for fika) είναι standard το απογευματάκι. Εκεί που δούλευα είχαμε και ένα "υποχρεωτικό" κάθε Παρασκευή στις 3, όπου κάθε άτομο της ομάδας έπρεπε να ψήνει κάτι και να το φέρνει μαζί. Η σειρά δεν ήταν τυχαία βέβαια, αλλά υπήρχε λίστα που έλεγε για κάθε βδομάδα ποιος ήταν "υπεύθυνος" για το fika (και ναι, μέχρι και ο manager ερχόταν με ψημένα γλυκάκια στην δουλειά! ).

Ράφια γεμάτα kanelbullar "λόγω της ημέρας.

Ας αφήσουμε το fika και ας επιστρέψουμε στην γιορτή για μία τελευταία παρατήρηση: για τους κακοπροαίρετους, μόλις ακουστεί το "γιορτή των Kanelbullar" θα πεταχτεί και κανένα απαξιωτικό σχόλιο του τύπου "ε, τι να γιορτάσουν και αυτοί οι καημένοι" με reference πάντα την ατάκα του μπαμπά της Τούλας από το My big fat Greek wedding "Όταν εμείς χτίζαμε τον Παρθενώνα, εσείς κρεμιόσασταν από τα δέντρα" (κυκλοφορεί και σε έκδοση με χοληστερίνη).
Εγώ πάλι νομίζω ότι αυτή η γιορτή είναι πολύ χαριτωμένη (καλύτερη είναι δηλαδή η γιορτή της ρέγγας που έχουμε κάτω? :P ) και έτσι στις 4 του μήνα κατέβηκα στο supermarket (εκεί κρύβονται οι σουηδικοί φούρνοι) και πήρα 3 kanelbullar έτσι για το "καλό". Η προσφορά ήταν 3 για 10 κορώνες (πες 1 ευρώ) και γενικά αυτό που συμβαίνει είναι ότι είτε τα "σκοτώνουν" εκείνη την ημέρα, είτε τα μοιράζουν δωρεάν στον δρόμο, στην δουλειά ή στην σχολή.

Προσφορά 3 για 10 κορώνες

Για κλείσιμο, παραθέτω το official Kanelbullens dag website :)

Glad kanelbullens dag έστω και καθυστερημένα!

Go Dimitris!

Ελαβα προημερών αυτό το μύνημα από τον Δημήτρη Παρούση. Ο Δημητρης είναι ένας άνθρωπος που θαυμάζω και ζηλεύω. Ναι τον ζηλεύω γιατί κάνει το όνειρο του πραγματικότητα. Τον γνώρισα μέσα από το ταξίδι του, τον θαυμάζω για το ήθος του και τα ψυχικά του αποθέματα.
Δημήτρη καλή συνέχεια στο ταξίδι σου και εύχομαι το βιβλίο σου να γίνει η εμπνευση σε όλους προκειμένου να μην χάσουμε το όνειρο μας....Καλό ταξίδι και αντυπομονώ να διαβάσω το βιβλίο σου.


Σας παραθέτω την πρόσκληση και αν είστε εκεί κοντά μην χάσετε αυτή την ευκαιρία.


" Καλημέρα,
Ειμαι ο Δημήτρης απο το www.godimitris.gr . Ο αγωνας συνεχιζεται... Ηθελα να σας ενημερωσω οτι την

Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2008 στις 6.45 το απόγευμα, στην Ένωση Ανταποκριτών Ξένου Τύπου, Ακαδημίας 23 (απέναντι από την ΕΣΗΕΑ).

Παρουσιάζω το πρώτο βιβλίο του godimitris. Θα χαρώ αν μπορεσετε να ερθετε εσεις και οι φιλοι μαςJ Δείτε περισσοτερα στο www.godimitris.gr

Το ταξίδι συνεχιζεται... περισοτερα συντομα στο site…

Σας ευχαριστώ.

Δημήτρης."

Τουρισμός και φαντάσματα

Γνωρίζω στην Αίγινα δύο ξενοδοχεία- φαντάσματα. Θεόρατοι σκελετοί τσιμέντου που καταλαμβάνουν πλαγιές και παραλίες που δεν φιλοξενούν παρά μόνο ποντίκια. Κτίστηκαν ακολουθώντας μια άστοχη τουριστική πολιτική της χούντας, υπερβολικά μεγάλα, φιλόδοξα, προορισμένα για ένα είδος τουριστικής ανάπτυξης στο νησί που δεν ήρθε ποτέ.

Αποδείχθηκαν ασύμφορα κι έκλεισαν πριν προλάβει να στεγνώσει το σοβάτισμα. Έδειξαν τι συμβαίνει όταν δεν σέβεται κανείς τις αναλογίες της φύσης και τα μεγέθη της οικονομίας. Σήμερα όμως τι κάνουμε; Ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ δήλωσε πρόσφατα στο ένθετο «real estate» του «Ηerald Τribune» ότι δεν θα αναπτύξει η Ελλάδα τις ακτές της όπως η Ισπανία, όπου έχουν καταστραφεί από την οικοδόμηση.

Όμως υπερμεγέθεις επενδύσεις, με πολύ αμφιλεγόμενες διαδικασίες, ολοένα και περισσότερο προωθούνται. Αναφέρομαι στις Περιοχές Ολοκληρωμένης Τουριστικής Ανάπτυξης στη Μεσσηνία και στο Κάβο Σίδερο στη Σητεία, οι οποίες, δυσανάλογες για την τοπική κλίμακα, αντλούν το πολύτιμο νερό, καταλαμβάνουν εύφορη γη και απειλούν προστατευόμενες περιοχές του δικτύου ΝΑΤURΑ. Πώς συμβαδίζουν τα λεγόμενα του κ. Σουφλιά προς τη διεθνή αγορά με αυτό το είδος ανάπτυξης;

Ο τουρισμός δεν είναι ανεξάντλητη πηγή εσόδων αν δεν διατηρούνται κάποια επίπεδα παροχών και υποδομών, αν δεν υπάρχει μακροπρόθεσμος σχεδιασμός και κυρίως προστασία του τοπίου και των φυσικών πόρων, που εν τέλει είναι αυτά που προσελκύουν τους επισκέπτες. Από τις σημερινές μας αστοχίες ο τουρισμός γέμισε ήδη σκελετούς στην ντουλάπα. Ναυάγια πλοίων, ο πρόσφατος τραγικός φόνος του άτυχου 20χρονου νεαρού, αναθυμιάσεις από φτηνές κατασκευές που προκάλεσαν τον θάνατο παιδιών σε ξενοδοχεία στην Κέρκυρα, επικίνδυνα νοθευμένα ποτά, λειψές υποδομές.

Η χώρα μας δομείται για να προσελκύει μαζικά μόνο έξαλλους νέους που έρχονται να ξεσπάσουν πίνοντας ό,τι βρουν. Ένα είδος τουρισμού που δεν ενδιαφέρεται για τις ομορφιές που είχε η Ελλάδα και δικαίως υπερηφανευόταν, αλλά τώρα πια χάνει. Οι τουρίστες που αποζητούσαν τέτοια αγαθά αποχωρούν σταδιακά.

Η φιλοξενία αντικαταστάθηκε από την ασύδοτη κερδοσκοπία, το καλό κλίμα από τις φωτιές και τους καύσωνες και το τοπίο έχει ήδη καταστραφεί σε πολλά μέρη από την υπερβολική δόμηση, τα μπάζα και τα σκουπίδια.

Έχει έρθει η στιγμή να σκεφτούμε αν πραγματικά είναι βιώσιμη η πολιτική μας για τον τουρισμό ή θα αποκτήσουμε κι άλλους σκελετούς και φαντάσματα.

Του Φίλιππου Δραγούμη (μελος της Γραμματείας των Οικολόγων Πράσινων)
ΤΑ ΝΕΑ

«Τι στο διαβολο κανεις, εδω, σ αυτη τη χωρα!»

Mariatorget tunnelbana, Stockholm

Εδω πεφτει χτυπημενος ενας 45χρονος αφου δεχθηκε ρατσιστικη επιθεση με κλωτσια στο κεφαλι. Τα εγκληματα μισους (hatbrott) αυξανονται δραματικα στη Στοκχολμη τα τελευταια χρονια.

Ο μελαμψος 45χρονος ειχε μολις δει ενα ποδοσφαιρικο αγωνα στο Viking μπαρ στη Στοκχολμη και κατευθυνοταν προς το σταθμο του μετρο για να παει στο σπιτι του. Την ιδια ωρα ενας 39χρονος κατεβηκε απο ενα βαγονι και ανεβαινοντας τη σκαλα εκανε, συμφωνα με ενα μαρτυρα, ναζιστικους χαιρετισμους και φωναξε «Sieg heil» πολλες φορες.
Kοντα στα εκδοτηρια ο 39χρονος φωναξε στον μελαμψο ανδρα δυνατα «Τι στο διαβολο κανεις εδω, σ αυτη τη χωρα!» φραση που ηταν η τελευταια που θυμαται να ακουσε ο 45χρονος αφου προηγουμενως δεχθηκε μια κλωτσια στη κοιλια. Στη προσπαθεια του να σηκωθει το θυμα δεχθηκε και νεα κλωτσια, αυτη τη φορα στο προσωπο, με αποτελεσμα να μη μπορει να θυμηθει τιποτα μετα απο το χτυπημα του κεφαλιου του στο δαπεδο.
Ευτυχως οι καμερες του σταθμου κατεγραψαν το περιστατικο και μαλιστα δειχνουν οτι πριν εγκαταλειψει το θυμα του ο 39χρονος σηκωσε το χερι του για να κανει εναν ακομη ναζιστικο χαιρετισμο! Ο δραστης πιαστηκε λιγα τετραγωνα μακρια απο το σταθμο και ενω μεταφεροταν στο αστυνομικο τμημα φωναζε «hata, hata alla jävla svartskallar» (μισoς για ολους τους ’’μαυροκεφαλους’’) και «SMR» (τα αρχικα ρατσιστικης οργανωσης στη Σουηδια) και κατηγορουσε τους αστυνομικους ως «λακεδες των Εβραιων» αλλα αργοτερα στην ανακριση αρνηθηκε οτι εχει ρατσιστικες αποψεις.
Ηταν, ειπε, πολυ μεθυσμενος και δεν θυμαται τι εκανε! Οταν του εδειξαν το βιντεο απο την επιθεση στο σταθμο εδειξε οτι σοκαριστηκε απο τη συμπεριφορα του. Τωρα κατηγορειται για βιαιη κακοποιηση, υποκίνηση εναντίον εθνικής μειονότητας, απειλη εναντιον υπαλληλου και αντισταση κατα της αρχης. Το θυμα που επεζησε σαν απο θαυμα και χωρις σοβαρους τραυματισμους φοβαται τωρα μετα την επιθεση να ξανακυκλοφορησει στο δρομο!

INFO

Οι ρατσιστικες επιθεσεις αλλα και τα εγκληματα εξ αιτιας του χρωματος του δερματος η της σεξουαλικης προδιαθεσης ανηκουν στη κατηγορια «εγκληματων μισους» και αυξανονται τα τελυταια χρονια. Μονο στη περιοχη της Στοκχολμης τη περασμενη χρονια εγιναν 1014 καταγγελιες μια αυξηση 16% σε συγκριση με το 2006.
Το περιστατικο συνεβει 2008/06/12 , αλλα δημοσιευτηκε προσφατα στην εφημεριδα Mitt i

Η γενια των 700€...

Νέα Mέσα στην τελευταία δεκαετία περισσότερα από 550.000 άτομα υψηλής ειδίκευσης έχουν μεταναστεύσει, καθώς η παρατεταμένη οικονομική κρίση και οι περιορισμένες ευκαιρίες επαγγελματικής ανέλιξης αναγκάζουν όλο και περισσότερους νέους να εγκαταλείψουν την Ελλάδα.
Η Ελλάδα... χαιρετίζει τη νέα γενιά των μεταναστών της. Νέοι, πτυχιούχοι, απόφοιτοι αξιόπιστων πανεπιστημίων, λαμπρά μυαλά στον τομέα τους, αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα... πάτρια εδάφη για να αποφύγουν τον εργασιακό Μεσαίωνα που υφίστανται στην Ελλάδα. Στα οργανωμένα κράτη που πηγαίνουν έχουν, λένε, περισσότερες ευκαιρίες να δείξουν τι αξίζουν...
Το επόμενο βήμα της «γενιάς των 700 ευρώ» είναι η μετανάστευση. Χιλιάδες νέοι 25-35 ετών, στα πιο παραγωγικά χρόνια της ζωής τους, ρίχνονται στην αγορά εργασίας με κάθε καλή διάθεση να προσφέρουν στη χώρα τους. Η αδυναμία της ελληνικής αγοράς να απορροφήσει τα λαμπρά μυαλά, αλλά κυρίως η οικονομική κρίση, η συνεχής λιτότητα και τα φορολογικά μέτρα-θηλιά κάνουν τους νέους επιστήμονες να στραφούν σε άλλες χώρες, όπου οι προοπτικές για εργασιακή αποκατάσταση και ποιότητα ζωής είναι καλύτερες.
Η νέου τύπου «οικονομική» μετανάστευση ξεκίνησε ως τάση, αλλά τείνει να γίνει... μάστιγα. Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη, ΗΠΑ και λιγότερο Καναδά ή Αυστραλία είναι οι προορισμοί που επιλέγουν οι πτυχιούχοι.

«Μέσα στην τελευταία δεκαετία υπολογίζουμε ότι περισσότερα από 550.000 άτομα υψηλής ειδίκευσης έχουν μεταναστεύσει σε ΗΠΑ, Καναδά και Β. Ευρώπη», δηλώνει στο «Εθνος της Κυριακής» ο επιστημονικός διευθυντής του Ινστιτούτου της ΓΣΕΕ (ΙΝΕ-ΓΣΕΕ) Σάββας Ρομπόλης.

Το «Εθνος της Κυριακής» μίλησε με νέες και νέους με λαμπρές σπουδές, αλλά και με άλλους επαγγελματίες, εξειδικευμένους και διακεκριμένους στον τομέα τους, που είτε βρίσκονται στην Ελλάδα και σκέφτονται να μεταναστεύσουν ή έχουν ήδη μεταναστεύσει.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΕΥΘΥΜΙΟΥ, ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΤΗΣ Η/Υ
"Ολα τα αρνητικά σ' αυτή τη χώρα"
Ακόμη ένας νέος που σκέφτεται να μεταναστεύσει προς τη Βόρεια Ευρώπη είναι ο Δημήτρης Ευθυμίου, ο οποίος περιγράφει με τα δικά του λόγια το γιατί: «Αυτή η χώρα όσο μεγαλώνω εγώ κι όσο γερνάει εκείνη τόσο με ενοχλεί... Αντί να εξελίσσεται και να ανθίζει και το βιοτικό επίπεδο να ανεβαίνει, όλο και περισσότερα άλφα στερητικά βλέπω να έρχονται ουρανοκατέβατα.

Α-ναξιοκρατία: να βάζεις στη θέση τον ξάδερφο που θα σου δώσει και κάνα ψηφαλάκι όταν χρειαστεί.
Α-ρνησιδικία, να βάζεις το «λαμόγιο» σε θέση ισχύος απέναντι σε αυτόν που ζητάει Δικαιοσύνη, ενώ λες στον τελευταίο περίμενε 5 χρονάκια για τη δίκη και άλλα τόσα για να τελεσιδικήσει.
Α-ναξιοπαθούσα πολιτική σκηνή.
Α-νίκανη να χειριστεί οτιδήποτε, από τα μικρότερα σκάνδαλα έως τις μεγαλύτερες προκλήσεις των καιρών που έρχονται.
Α-νέχεια για όλο και περισσότερους.
Α-μύθητο πλουτισμό για ολίγους.
Α-πουσία αισθήματος ευθύνης οποιουδήποτε είδους.
Α-αφορολόγητο για την Εκκλησία, το μεγαλύτερο real-estate agency της χώρας.

Αυτά τα άλφα τα στερητικά, λοιπόν, όποιος είναι υγιής συναισθηματικά και διανοητικά θέλει να τα αφήσει τρέχοντας πίσω του. Και να υποκαταστήσει τα άλφα τα στερητικά με τις γνήσιες και ατόφιες ιδιότητες, σε ένα υγιές περιβάλλον όπου το άτομο θα αναπτυχθεί και θα πιάσει το μέγιστο των δυνατοτήτων του...».

ΒΑΣΙΑ ΑΓΓΕΛΗ, ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΟΣ
Με βασικό μισθό και ανασφάλιστη

Βρετανικό πτυχίο στην Ιστορία της Τέχνης και την Κοινωνιολογία. Μεταπτυχιακό σε Αγγλία και Γαλλία πάνω στην Κοινωνική Ανθρωπολογία, με εξειδίκευση τους λαούς της Αμερικής, της Ωκεανίας και της Αφρικής.
Οι σημαντικοί αυτοί τίτλοι σπουδών δεν βοήθησαν τη Βάσια Αγγελή να βρει στην Ελλάδα κάποια θέση εργασίας στον τομέα της. Επέστρεψε στην Αθήνα τον Αύγουστο του 2006 και εδώ και δύο χρόνια υποαπασχολείται ή εργάζεται με συμβάσεις σε θέσεις για τις οποίες έχει πολλά παραπάνω προσόντα. Τα οποία βοηθούν βεβαίως στο αποτέλεσμα της δουλειάς, αλλά δεν... πληρώνονται.
«Οσο για τις απολαβές μου, αυτές σπανίως ξεπερνούν τον βασικό μισθό. Δεν παίρνω επίδομα πτυχίου, ούτε ξένων γλωσσών, ενώ δεν είναι λίγοι οι εργοδότες που μου ζήτησαν να μείνω ανασφάλιστη», μας λέει. «Κάτω από αυτές τις συνθήκες, σκέφτομαι να ξαναφύγω. Πρώτη επιλογή μου είναι η Αγγλία, λόγω εξοικείωσης με το περιβάλλον, αλλά θα προτιμούσα τη Γαλλία, όπου βρίσκεται και η έδρα της UNESCO, για την οποία θα ήθελα να δουλέψω», μας λέει.

ΚΑΛΥΨΩ ΚΑΜΠΑΝΗ, ΣΥΝΤΗΡΗΤΡΙΑ ΕΡΓΩΝ ΤΕΧΝΗΣ
Στην Ολλανδία με προσέλαβαν με αρχικό μισθό 2.400

Με τρία επιστημονικά πτυχία στον τομέα της συντήρησης Τέχνης, η Καλυψώ Καμπάνη επέστρεψε στην Ελλάδα γεμάτη διάθεση να βοηθήσει στη φροντίδα των μνημείων πολιτιστικής κληρονομιάς της χώρας. Παρά την καλή διάθεση, όμως, η Καλυψώ σύντομα αντιμετώπισε τις πρώτες δυσκολίες. «Επιστρέφοντας από την Αγγλία αντιμετώπισα μια τελείως απογοητευτική και εξευτελιστική για την Ελλάδα πραγματικότητα. Δεν κατάφερα να αναγνωρίσω τα πτυχία μου, καθώς δεν υπάρχει αντίστοιχο πανεπιστημιακό τμήμα, οπότε θα αναγκαζόμουν να τα υποβιβάσω εξισώνοντάς τα με το αντίστοιχο των ΤΕΙ. Η εναλλακτική που μου πρότειναν ήταν να δουλέψω με σύμβαση 600 ευρώ, χρησιμοποιώντας το διετές Higher National Diploma που κατείχα. Υστερα από έναν χρόνο προσπάθειας και απογοήτευσης, αποφάσισα να δοκιμάσω την τύχη μου στο εξωτερικό», λέει.
«Μέσα σε λίγους μήνες αναζήτησης δουλειάς μια μεγάλη εταιρεία συντήρησης της Ολλανδίας, εκτιμώντας τα προσόντα που διέθετα, μου πρότεινε θέση με αρχικό μισθό 2.400 ευρώ τον μήνα», διηγείται.
Τα τελευταία δύο χρόνια η Καλυψώ ζει και εργάζεται στο Αϊντχόφεν της Ολλανδίας, «όπου το επίπεδο ζωής είναι πολύ ανώτερο από αυτό της Ελλάδας, τα δε κριτήρια αξιολόγησης αξιοκρατικά και δίκαια», λέει χαρακτηριστικά

ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΕΛΑΧΡΟΙΝΟΣ, ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ
Το Αμστερνταμ άλλαξε την ποιότητα της ζωής μου

Οι προοπτικές που (δεν) είχε στην Ελλάδα έκαναν τον απόφοιτο του Πανεπιστημίου Αθηνών, καθηγητή Φυσικής, Σταύρο Μελαχροινό, να αναζητήσει εργασία στο εξωτερικό. Εδώ και πέντε χρόνια εργάζεται ως εκπαιδευτικός στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση της Ολλανδίας στον τομέα της διεθνούς εκπαίδευσης.
«Το επάγγελμα του καθηγητή στη χώρα μας έχει συγκεκριμένη πορεία και περιορισμένες δυνατότητες. Στην Ολλανδία το σχολείο στο οποίο εργάζομαι μου προσφέρει μεγάλες δυνατότητες σε επίπεδο διδασκαλίας, αλλά και σε επιμόρφωση, αφού μου δίνει κίνητρα να μη σταματήσω να ασχολούμαι με το επάγγελμά μου και την εξέλιξή του», τονίζει. Οσο για τα οικονομικά, «ο μισθός που είχα πριν από 5 χρόνια στην Αθήνα ήταν 1.000 ευρώ, ενώ τον αμέσως επόμενο χρόνο και για την ίδια δουλειά στην Ολλανδία έπαιρνα τα διπλάσια.
Σήμερα, οι απολαβές μου πλησιάζουν τις 3.000», λέει. «Η δε ποιότητα ζωής μου έχει αλλάξει προς το καλύτερο. Ως πολίτης έχω άποψη, φωνή που ακούγεται, μπορώ να διαμαρτυρηθώ και να απαιτήσω απάντηση από δημόσια υπηρεσία, πληρώνω φόρους, αλλά βλέπω οι φόροι αυτοί πού πάνε. Εδώ υπάρχει κράτος πρόνοιας, υπάρχει κοινωνική πολιτική», τονίζει.

ΑΛΕΞΗΣ ΜΠΑΡΖΟΣ, ΟΠΕΡΑΤΕΡ
Παίρνω τριπλάσιο μεροκάματο στο Παρίσι

Σπούδασε στη Ρώμη κοινωνιολογία και φωτογραφία, αλλά επέλεξε τελικά να ακολουθήσει το επάγγελμα του εικονολήπτη. Ο Αλέξης Μπαρζός ζει σήμερα με την οικογένειά του στο Παρίσι, όπου και συνεργάζεται με εταιρείες παραγωγής κυρίως της Γαλλίας, της Ιταλίας, αλλά και της Ελλάδας.

«Ζούσα χρόνια στο εξωτερικό, αλλά ήθελα να γυρίσω στην Ελλάδα. Επέστρεψα σε μια καλή εποχή, προ των Ολυμπιακών Αγώνων, άνοιξα εταιρεία και απασχολούσα περίπου 15 άτομα. Ωστόσο, μετά τους Αγώνες επήλθε κρίση στην αγορά, ενώ τα φορολογικά μέτρα με ανάγκασαν να κλείσω την εταιρεία και να έρθω στη Γαλλία», λέει ο Αλέξης, ο οποίος σήμερα συνεργάζεται με εταιρείες παραγωγής από την Ευρώπη. «Ενα μεροκάματο στην Ελλάδα, με κάμερα, αυτοκίνητο και βοηθό, δεν ξεπερνά τα 250 ευρώ. Στο Παρίσι η ώρα εργασίας σου ξεκινά με το που θα φύγεις από το σπίτι, διαρκεί 8 ώρες και πληρώνεται 650 ευρώ. Διαφορετική είναι επίσης και η ίδια η νοοτροπία της τηλεόρασης, που αντιμετωπίζει τον οπερατέρ ως σοβαρό επαγγελματία».

ΜΑΡΙΑ ΨΑΡΑ, EΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 28/9/2008
mapsara@pegasus.gr

How to come to Australia...!!!

At Least 11 Dead after Kauhajoki School Shooting

23-09-2008

Police confirm that at least 11 students are dead and three wounded after a student opened fire at the Kauhajoki School of Hospitality, a vocational school in western Finland. The attacker shot himself, dying in the early evening at Tampere University Hospital.

One seriously injured victim is being treated in Seinäjoki. Several others, who were lightly wounded, were treated at the local health clinic. School headmaster Tapio Varmola says the perpetrator opened fire on a group of students that were taking a test in a basement classroom around 11 a.m. The gunman may also have been carrying explosives. A fire broke out, which took several hours to extinguish.Some 150 students were on the school premises at the time.

The Kauhajoki School of Hospitality is one of 11 campuses of the Seinäjoki Vocational Education Centre (SEDU).Dozens of Shots FiredThe entire incident lasted about an hour and a half. During that time, dozens of shots were fired, including three or four shots aimed at police. Nine of the dead students were found in the same classroom, and one elsewhere. Some had been badly burned by the fire.

Jukka Forsberg, a maintenance worker at the school, told YLE he saw a man with a ski mask entering the building with a large bag. Soon after, he heard shots fired.Student witnesses say the shooter was seen moving around the school with a handgun.

Warning on YouTube?

According to Interior Minister Anne Holmlund, the suspected perpetrator, Matti Saari, a culinary student aged 22, posted several videos in recent weeks on YouTube showing himself firing a pistol, which he bought last month. He was questioned by police concerning the videos on Monday, but no further steps were deemed necessary.

Following the killings, police carried out a search of his apartment, where he apparently lived alone. They found a message related to the attack and empty cartridge boxes. In the videos, a young man calling himself "Mr Saari" and listing his hometown as Kauhajoki is pictured shooting pistols at a shooting range.

The approximately one-and-a half minute videos were added to YouTube, most recently five days ago.The case closely resembles a school shooting last November, in which a troubled 18-year-old student opened fire and killed eight people at his high school before killing himself in the town of Jokela in Tuusula, southern Finland.The investigation is being handled by the National Bureau of Investigation.

YLE News

Map from Yahoo news

Ο ποδηλάτης Μάρκο-Πόλο

Έκανε το γύρο του κόσμου και σκοτώθηκε στη Βαρυμπόμπη στις 5 Σεπτεμβρίου 2008 11:17.

Σχεδόν είκοσι μέρες μετά τον τραγικό θάνατο 70χρονου Βρετανού ποδηλάτη στην εθνική οδό Αθηνών - Λαμίας, στο ύψος της Βαρυμπόμπης, από τροχαίο που προκάλεσε ασυνείδητος οδηγός, η βρετανική εφημερίδα Daily Mail αποκαλύπτει ότι επρόκειτο για ένα σύγχρονο «Μάρκο Πόλο».

Ο Ίαν Χίμπελ, όπως ήταν το όνομά του, 40 ολόκληρα χρόνια γύριζε όλο τον
κόσμο, με μοναδικό του «σύντροφο» το ποδήλατό του. Στη διάρκεια της ατελείωτης
περιπλάνησής του στον κόσμο από την Ανταρκτική μέχρι τον Αμαζόνιο και από την
Αλάσκα έως την Ινδονησία, πυροβολήθηκε από ληστές, κινδύνεψε να τον
φάνε ζωντανό τροπικά μυρμήγκια, έπεσε σε βάλτους, κυνηγήθηκε από ελέφαντες και μία φορά του επιτέθηκε ένα πεινασμένο λιοντάρι.

Ωστόσο, κατάφερε να παραμείνει ζωντανός. Μέχρι που ήρθε στην Ελλάδα και
έπεσε θύμα ενός ασυνείδητου οδηγού, που, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, έκανε κόντρες
με ένα άλλο αυτοκίνητο. Ο 70χρονος διέσχιζε με το ποδήλατό του την εθνική οδό Αθηνών -
Λαμίας, όταν ένα αυτοκίνητο τον χτύπησε θανάσιμα και τον παράτησε.

Ο κοσμογυρισμένος άντρας, άφησε την τελευταία του πνοή λίγη ώρα μετά την μεταφορά του
στο νοσοκομείο, ενώ ο 32χρονος δράστης συνελήφθη την επόμενη μέρα στην Κηφισιά.

______________________________

από τον Economist

Ian Hibell
Sep 11th 2008
From The Economist print edition

Ian Hibell, a long-distance cyclist, died on August 23rd, aged 74

IN A man’s life there comes a time when he must get out of Brixham. He must leave the boats bobbing in the harbour, the Devon cream teas, the holiday camp and the steam railway; he must bid farewell to the nine-tofive job at Standard Telephones and Cables, up the A379 in Paignton, and hit the more open road.

Some might get no farther than Bristol. But Ian Hibell went so far in one direction that his eyebrows crusted with frost and his hands froze; and so far in another that he lay down in the hot sand to die of dehydration (as he expected) under a thorn tree; and so far in another that the safest place to be, out of range of the mosquitoes, was to burrow like an alligator into black, viscous mud.

In the course of his 40-year travelling life he went the equivalent of ten times round the equator, covering 6,000 miles or so a year. He became the first man to cycle the Darien Gap in Panama, and the first to cycle from the top to the bottom of the American continent. He went from Norway to the Cape of Good Hope and from Bangkok to Vladivostok, wheeling or walking every inch of the way. Every so often he would come back, showing up at STC (from which he had taken, in the beginning, only a two-year leave of absence) with vague murmurings of an apology. But pretty soon the panniers would be packed, the brakes checked, the tyres pumped, and he would be off again.

His cycle, loaded with 60-80lb of clothes, tent, stove, biscuits, sardines and water, was sometimes a complication. In the Sahara it sank to its hubs in fine, talc-like sand. In the Amazonian jungle he could not squeeze it between the trees. Crossing the great Atrato swamp, where the track became a causeway over slimy logs and then a mat of floating grass, the bike would sometimes sink into nothingness. He became expert at feeling for it in the morass with his feet. Every tricky traverse in mountain, stream or forest needed doing twice over: once to find a way for himself, then to collect the steed, often carrying it shoulder-high through sharp palmetto, or water, or rocks.

Yet Mr Hibell’s love for his bikes was unconditional. He took them, muddy as they were, into hotels with him, and clung fiercely on to them whenever tribesmen robbed him of the rest of his things. His favourite had a Freddie Grubb frame of Reynolds 531 tubing on a 42-inch wheelbase, reinforced to take the extra weight of goatskins holding water; Campagnolo Nuevo Record gears front and rear; Robregal double-butted 14-16-gauge spokes; and Christophe pedal-straps. It was so lightweight, as touring bikes go, that a group of boys in Newfoundland mocked that it would soon break on their roads. Instead, it did 100,000 miles.

Bikes rarely let him down. Escaping once from spear-throwing Turkana in northern Kenya, he felt the chain come off, but managed to coast downhill to safety. He crossed China from north to south—in 2006, at 72—with just three brake-block changes, one jammed rear-brake cable and a change of tape on the handlebars. In his book, “Into the Remote Places” (1984), he described his bike as a companion, a crutch and a friend. Setting off in the morning light with “the quiet hum of the wheels, the creak of strap against load, the clink of something in the pannier”, was “delicious”. And more than that. Mr Hibell was a short, sinewy man, not particularly swift on
his feet. But on a good smooth downhill run, the wind in his face, the landscape pelting past, he felt “oneness with everything”, like “a god almost”.

A teapot in the desert Human company was less uplifting. His travelling companions usually proved selfish, violent and unreliable, unappreciative of Mr Hibell’s rather proper and methodical approach to putting up a tent or planning a route, leaving (sometimes with essential kit) to strike off by themselves. But there were exceptions. One was the beautiful Laura with whom, after years of shyness towards women, he found love as they skidded down rocky
tracks in Peru. Others were the strangers whose kindness he encountered everywhere.

Peasants in China shared their dumplings with him; Indians in Amazonia guided him through the jungle; and in a wilderness of sand a pair of Tuareg boys produced from their robes a bag of dates and a small blue teapot, which restored him.

In a career of hazards, from soldier ants to real soldiers to sleet that cut his face like steel, only motorists did him real damage. The drivers came too close, and passengers sometimes pelted him with bottles (in Nigeria), or with shovelfuls of gravel (in Brazil). In China in 2006 a van drove over his arm and hand. He recovered, but wondered whether his luck would last. It ran out on the road between Salonika and Athens this August, where he was knocked out of the way by a car that appeared to be chasing another.

At bad moments on his trips he had sometimes distracted himself by thinking of Devonian scenes: green fields, thatched cottages and daffodils. He would return to a nice house, a bit of garden, the job. But that thought could never hold him long. Although his body might long for the end of cycling—a flat seat, a straight back, unclenched hands—his mind was terrified of stopping. And in his mind, he never did.

Αustralians all let us rejoice...

Οταν περιπου 3 χρονια πριν και μεσα στην τρελη ζεστη του καλοκαιριου στο Ντουμπαι, το τοτε αφεντικο μου, μπηκε στο γραφειο και μου ειπε: "σε 1 μηνα φευγεις για μεταπτυχιακο στην Αυστραλια", η πρωτη μου σκεψη ηταν οτι τον βαρεσε η ζεστη στο κεφαλι...

Αργοτερα, μεσα στο αεροπλανο πια, σκεφτομουν τι εχω φταιξει και με στελνουν σε ενα μερος που οι μονες εικονες που εχω στο μυαλο μου ειναι μια μιξη απο φωτογραφιες απο Ελληνοαυστραλους συγγενεις, απο την τηλεσειρα "Εισαι το ταιρι μου" και απο την παλαιοτερη σειρα "Τα πουλια πεθαινουν τραγουδωντας". Φανταζομουν μια χωρα που πρεπει να οδηγεις 1000χλμ για να βρεις τον κοντινοτερο γειτονα, οπου τα κανγκουρω και τα κοαλα γυρνουσαν ελευθερα στο back yard σου (που τελικα γινεται σε καποια μερη) και που δεν υπαρχει αλλο ονομα απο το Mate. Δεν θα ξεχασω ποτε, και θα συμφωνησω απολυτα με εναν Αυστραλο expatriate, που μεσα στο ιδιο αεροπλανο, μου ειπε: "Mate, Australia is like a very old wife, everyone knows she is down there, but none gives a shit about her". Και ετσι μεταξυ σκεψεων και Αυστραλεζικου χιουμορ ξεκινησε η πορεια μου στην χωρα αυτη...

Σημερα, 3 χρονια μετα, η χωρα αυτη που πια μπορω να ονομαζω και χωρα μου, μου εκανε την τιμη να με χρισει πολιτη της. Και ετσι μετα απο εκατονταδες εγγραφα απο αφεντικα, συγγενεις, σχολες, δημαρχεια, συνεντευξεις και υπογραφες, ο Νεμο ειναι πια Αυστραλος. Πολιτης που αργα ή γρηγορα πρεπει να αποφασισει να ορκιστει στη Βασιλισσα οτι θα υπηρετει και θα σεβεται την χωρα αυτη, για να αποκτησει ετσι το διαβατηριο και τα πληρη προνομια και υποχρεωσεις που πηγαζουν απο αυτο.

Μεσα σε αυτα τα 3 χρονια εζησα την χωρα μεσα απο τα ματια ενος educated (θελω να πιστευω) young adult και ετσι μπορω να δημιουργησω πια μια λιστα με τα πραγματα που με ενοχλουν αλλα και που μου αρεσουν στη χωρα αυτη (την οποια ελαχιστοι ειναι αυτοι που πραγματικα γνωριζουν και δεν ειναι κατοικοι της):

-Μου αρεσει η οργανωση, κατι που μας λειπει στην Ελλαδα. Ολα ειναι σωστα οργανωμενα και οταν εχεις να κανεις με το δημοσιο δεν ειναι αυτοσκοπος των υπαλληλων να σου βγαλουν την ψυχη.
-Μου αρεσει το πρασινο. Δεν θα ξεχασω την πρωτη μου εικονα της πολης απο το αεροπλανο που ειναι πνιγμενη στην κυριολεξια μεσα στα δεντρα. Εχωντας μεγαλωσει στην Αθηνα (αν και σε καλο προαστειο)ποτε δεν ειχα τοσα δεντρα στην γειτονια μου.
-Μου αρεσει η πολη και τα κτηρια της. Εδω ενα κτηριο πανω απο 100 χρονων θεωρειται κληρονομια και προστατευται.Στην Ελλαδα σαβουρα και δινεται αντιπαροχη για πολυκατοικια.
-Μου αρεσει η πολυμορφια της πολης. Οι τοσες διαφορετικες κουλτουρες και η στηριξη που τους δινει το κρατος να αναπτυχθουν δεν μπορει να συγκριθει με τιποτα. Πασχα στο Earlwood (την Greektown της πολης) ειναι σαν Πασχα στο χωριο της γιαγιας μου. Μονο κλαρινα ακους και ολη η περιοχη ζεχνει αρνι στη σουβλα...
-Μου αρεσει το ποσο φιλικος ειναι ο Αυστραλος στον συνανθρωπο του και το ποσο πιστευει στο motto του fair go (ισοτητα) και mateship (συναδελφικοτητα). Καμια σχεση με τους μουροχαυλους τους Αγγλους (αν και συγγενεις) η τους υπεροπτες Αμερικανους. Μαλλον φταει το κλιμα εδω!!!
Θα μπορουσα να φλυαρω για ωρες για το τι και ποσο μου αρεσει το μερος κτλ. κτλ. Αλλα θα με πειτε κολακα. Οποτε λεω να αρχισω με την λιστα των αρνητικων στοιχειων της χωρας αυτης.

-Δεν μου αρεσει λοιπον η ηρεμια. Αν βγεις μετα τις 20.30 εξω απο το σπιτι σου, και μενεις σε προαστειο, ειναι σαν να εχεις βγει σε νεκρη ζωνη. Αλλα μιλαμε για πολυ νεκρα. Τιποτα, δεν υπαρχει ψυχη εξω. Λες και εχει κηρυχτει κατ'οικον περιορισμος. Μπορει να εισαι στη μεση του δρομου εως και μιση ωρα εως οτου να περασει ενα αυτοκινητο. Τα πραγματα οσο πλησιαζεις στο κεντρο ειναι καπως καλυτερα αλλα και παλι με την Ελλαδα δεν μπορει να συγκριθει. Μονο Παρασκευη και Σαββατο μπορεις να ακουσεις βαβουρα στους δρομους αλλα σε αυτο θα επεκταθω παρακατω...
-Και συνεχιζω απο πριν και λεω οτι δεν μου αρεσει ο τροπος που διασκεδαζει ο Αυστραλος. Πινει για να γινει τυφλα και οχι για να χαρει την εξοδο του.. Ειναι τραγικο να περπατας 12.30 την νυχτα στην πολη και να βλεπεις τα 16-18χρονα αλλα και ολες τις αλλες ηλικιες να ξερνοβολανε λιωμα απο το ποτο και οτι αλλες ουσιες εχουν κατεβασει. Απλα δεν ξερουν να διασκεδαζουν...
-Δεν μου αρεσει ο τροπος που εργαζονται εδω. Νομιζουν οτι σκιζονται στην δουλεια και οτι δεν πληρωνονται καλα. Γενικως ολο παραπονιουνται. Αλλα εγγυημενα ο μεσος Αυστραλος δεν φτανει ουτε στο μισο την παραγωγηκοτητα ενος Ευρωπαιου. Οταν ακουω αυτο το no worries (κατι σαν το χαλαρα της Σαλονικης) μου ανεβαινει το αιμα στο κεφαλι. Και μετα παραπονιουνται γιατι τους παιρνουν τις δουλειες οι μεταναστες...!!!
-Δεν μου αρεσει που τα σπιτια ειναι πανακριβα. Για να αγορασω σπιτι εδω ετσι που πανε οι τιμες θα πρεπει να μαζευω λεφτα εως και 50 χρονια μετα το θανατο μου...Απλα ειναι απλησιαστα.Και το κρατος δεν κανει τιποτα για αυτο (τωρα εχει αρχισει και κατι παει να κανει)
Ειναι και αλλα πολλα αλλα δεν εχω την ωρα να τα απαριθμησω.

Αν με ρωτουσατε σημερα να σας πω τι ειναι η Αυστραλια λοιπον, θα σας ελεγα: "Μια χωρα με το κλιμα της Μεσογειου ριγμενη στην αλλη ακρη της γης, οπου οι κατοικοι της ζουν ησυχα και οργανωμενα, διασκεδαζουν σαν Αγγλοι, τρωνε σαν Αμερικανοι, εργαζονται σαν Ανατολιτες και πληρωνονται σαν Γερμανοι..."
Αυτη ειναι η χωρα που ολος ο κοσμος ονομαζει "Down Under" Αυτη ειναι η χωρα που απο δω και στο εξης μπορω να λεω εχω για σπιτι μου...

Τα καλά του πολυπολιτισμού..

Εδώ απέναντί μας ακριβώς, ζούσε για πολλά χρόνια, ένα γηρεό ζευγάρι- είχαμε γίνει μάλιστα φίλοι, γιατί τους απέναντι, έτσι όπως είναι τα σπίτια μας εδώ, τους βλέπεις συχνά πυκνά, και θελημένα και αθέλητα. Αναγκάστηκαν όμως να πουλήσουν το σπίτι τους και να φύγουν, γιατί ο παππούς έπαθε εγκεφαλικό και δεν μπορούσε καλά καλά ν’ανεβεί τη σκάλα και να πάει στην τουαλέτα.

Αυτό έγινε το περασμένο καλοκαίρι, και λίγο καιρό μετά, ήρθαν να ζήσουν εδώ ένα ζευγάρι Ινδών, και μάλιστα, όπως έμαθα αργότερα, Ινδοί από την Ινδία, και όχι απλώς με Ινδική καταγωγή. Η Σάϊλα ήταν τότε έγγυος στον μικρό Τίμοθυ που γεννήθηκε τελικά τον περασμένο Σεπτέμβρη, και όταν μπήκαν στο σπίτι δυσκολεύτηκαν λιγάκι μέχρι να βρουν πώς ανοίγουν τα νερά και άλλες τέτοιες πρακτικότητες, και τους βοηθήσαμε εμείς γιατί δεν μπορούσα και να βλέπω την ετοιμόγεννη χωρίς νερό στο σπίτι-από τότε δε, τα λέμε συχνά-πυκνά.

Η Σάϊλα και ο Μάθιου είναι Ινδοί χριστιανοί από την Κεράλα. Ηρθαν εδώ γιατί η Αγγλία δεν έχει αρκετές νοσοκόμες και αναγκάζεται και εισάγει από το εξωτερικό, ( η Σάϊλα είναι νοσοκόμα), είναι εδώ για κάπου έξι χρόνια, αγορασαν σπίτι και έχουν πάρει και Βρετανική υπηκοότητα. Η Ινδία μάλιστα δεν αποδέχεται διπλή υπηκοότητα και τώρα για να πάνε εκεί πρέπει να βγάλουν βίζα όπως και κάθε τουρίστας.

Με τη Σάϊλα κάναμε αρκετή παρέα, και φέτος το καλοκαίρι που κατεβήκαμε στην Ελλάδα, φιλοξένησε και κάποια από τα φυτά μου, μάζευε και την αλληλογραφία μας, και έριχνε και μια ματιά στο σπίτι όσο λείπαμε. Και στα γενέθλια του Τίμοθυ, μας προσκάλεσαν και μας στο πάρτυ. Είχαμε τις αμφιβολίες μας με τον Ανθονυ σχετικά, γιατί ξέρουμε ( από παρατήρηση και μόνο) οτί η Σάϊλα και ο Μάθιου δεν κάνουν παρέες παρά μόνο με άλλους Ινδούς, και μάλιστα Ινδούς μόνο από την Κεράλα, μια που στην Ινδία λέει η μια επαρχία με την άλλη είναι σαν άλλη χώρα, διαφέρουν και στη γλώσσα και στις παραδόσεις.

Είναι μάλιστα Πεντηκοστιανοί, και κάνουν την εκκλησία τους τα Σάββατα, δε γιορτάζουν τα Χριστούγεννα και έχουν τη συνήθεια να φιλοξενούν τον παπά και άλλους πολλούς στο σπίτι συχνά-πυκνά.

Πήγαμε όμως, και περάσαμε πολύ καλά. Μας είχαν αναθέσει μάλιστα και μια παρέα, μια φίλη τους Ινδή αλλά όχι Χριστιανή, που ζει στο Μπέλφαστ και δεν ήξερε και αυτή κανέναν άλλον στο πάρτυ. Μας είχαν πει οτι θα άρχιζε κατά τις 10 το πρωΐ, αλλά μας είπαν και να μη πάμε νωρίς, γιατί το έχουν λέει συνήθεια οι Ινδοί να αργούν. Οντως, αυτοί οι ίδιοι, έφτασαν κατά τις 11, και μετά από μας, που περιμέναμε κατσουφιασμένοι από τις 10.45!

Με τη φίλη σχολιάζαμε τα διαφορά Σάρι-ποια ήταν δηλαδή παραδοσιακά και ποια όχι, τις θρησκείες και τη ζωή τους: η ίδια δουλεύει στο Μπέλφαστ σαν μάνατζερ μιας εταιρίας, έχει αφήσει όμως την κόρη της οικότροφο στην Ινδία, γιατί έτσι μπορεί να της προσφέρει την πιο ακριβή εκπαίδευση που υπάρχει.

Κάποια στιγμή, άρχισαν και οι προσευχές, και οι ύμνοι, όλα ακαταλαβήστηκα σε μας, εκτός από κάτι “Αληλούϊα, Αληλούϊα” που φώναζε ο κόσμος κατα καιρούς, χέρια ψηλά, μάτια κλειστά και όλο και άλλος έπαιρνε το λόγο, και μας έλεγε και η φίλη από δίπλα, οτι πολλοί από αυτούς ήταν πρώτα Ινδουϊστές αλλά αλλαξοπίστησαν, και γιαυτό τώρα μαρτυρούν με θέρμη τη νέα τους πίστη.

Τελικά έκοψαν και την τούρτα, και μετά άρχισε και το φαγητό, με δυο ειδών κάρυ, ένα με κρέας και ένα χωρίς, ρύζι με ινδοκάρυδο και jaggery, καυτερό μοσχολέμονο τουρσί, κοτόπουλο ψητό για τα παιδιά, σαλάτα λάχανο με γιαούρτι και παπαντόμ. Και για επιδόρπιο είχαν ένα χυλό από φακές, που ήταν όμως εμετικά γλυκό και μπουκωτικό, αλλά ήταν λέει το παραδοσιακό επιδόρπιο στην Κεράλα.

Φύγαμε κατά τις 2, μπουκωμένοι και χαρούμενοι που είχαμε αποφασίσει να πάμε. Μπορεί να είμασταν οι μόνοι μή Ινδοί και όντως ξεχωρίζαμε ολίγον σαν τη μύγα μέσα στο γάλα, είμασταν και οι πιο casual- όλοι οι άλλοι φορούσαν κουστούμια και οι κυρίες πανέμορφα Σάρι, αλλά νοιώσαμε και πραγματικά καλοδεχούμενοι και ελαφρώς κολακευμένοι, γιατί μας είχανε προσκαλέσει σε μια μάλλον κλειστή συντροφιά.

«Αν κάνεις μήνυση θα το μετανιώσεις»

«Ήξερα ότι δουλειά της Αστυνομίας είναι να προστατεύει τους πολίτες και κυρίως όταν αυτοί το έχουν ανάγκη. Αυτό τουλάχιστον κάνουν οι αστυνομικές αρχές στην ισπανική πόλη όπου μένω. Φαίνεται όμως ότι στην πατρίδα μου, Αστυνομία και προστασία του πολίτη είναι δύο έννοιες αντίθετες».

Για την Άννα Φραγκίδου οι φετινές διακοπές στη Σκάλα Ερεσού εξελίχθηκαν οδυνηρά: στις 27 Αυγούστου, τις πρώτες πρωινές ώρες, και ενώ βρισκόταν στη Λέσβο ήδη τρεις ημέρες, έπεσε θύμα ξυλοδαρμού. «Σε διπλανό καφέμπαρ από αυτό όπου καθόμουν στην Πλατεία της Σκάλας, άκουσα φωνές και είδα έναν άντρα να γρονθοκοπεί στο πρόσωπο μία γυναίκα. Μέχρι να πλησιάσω κάποιοι θαμώνες κρατούσαν τον δράστη. Όμως ελευθερώθηκε, με έριξε πάνω σε ένα τραπέζι και προσπάθησε να με στραγγαλίσει. Ευτυχώς κάποιοι τον τράβηξαν από πάνω μου», καταγγέλλει στα «ΝΕΑ» η 27χρονη, μόνιμη κάτοικος Βαρκελώνης.

Η δύσκολη νύχτα όμως δεν σταμάτησε εκεί. Στον τόπο του συμβάντος έφθασαν άντρες της Αστυνομίας. «Κι ενώ αρχικά ανακουφίστηκα, πολύ γρήγορα διαπίστωσα ότι η Αστυνομία δεν είναι πάντα στην υπηρεσία του πολίτη. Στην απόφασή μου να υποβάλω μήνυση κατά του ανθρώπου που πήγε να με πνίξει, ο αστυνομικός, του Αστυνομικού Τμήματος Αντίσσης, προσπαθούσε να με αποτρέψει λέγοντάς μου μάλιστα “θα το μετανιώσεις”. Γρήγορα κατάλαβα ότι αστυνομικοί και δράστης ήταν γνωστοί». Υποστηρίζει μάλιστα ότι δεν δίστασαν να την κοροϊδέψουν, την ώρα που η ίδια έφερε τραύματα στον λαιμό και στο μέτωπο. «Στην απορία μου εάν θα πάμε στο αστυνομικό τμήμα να καταθέσω μήνυση, με ειρωνεύτηκαν, “δεν είμαστε ταξί”, μου είπαν, ενώ αρνήθηκαν να μου δώσουν και τα ονόματά τους».

ΕΙΡΩΝΕΙΑ

«Στην απορία μου εάν θα πάμε στο αστυνομικό τμήμα, μου απάντησαν, “δεν είμαστε ταξί”

Στο νοσοκομείο

Η επόμενη κίνηση της 27χρονης ήταν να πάει στο νοσοκομείο όπου οι γιατροί διέγνωσαν κακώσεις στον λαιμό και εκδορές στο μέτωπο. «Επικοινώνησα με δικηγόρο στην Αθήνα, ο οποίος και ανέλαβε την υπόθεσή μου. Μετά το περιστατικό δύσκολα θα ξαναέλθω για διακοπές στην Ελλάδα». Η υπόθεση, όπως όλα δείχνουν, θα πάρει τον δρόμο της Δικαιοσύνης καθώς η 27χρονη Άννα βρίσκεται σε διαδικασία υποβολής μήνυσης εναντίον του άντρα που τη χτύπησε, παρ΄ ότι έχει επιστρέψει στη Βαρκελώνη. «Παράλληλα όμως έγραψα και μία επιστολή, την οποία θα κοινοποιήσει ο δικηγόρος μου στον διοικητή Αστυνομίας της Λέσβου αλλά και στο υπουργείο Εσωτερικών προκειμένου να λάβουν γνώση του περιστατικού και να πάρουν μέτρα προς αποφυγήν νέων τέτοιων κρουσμάτων».

Από την πλευρά του ο αστυνομικός διευθυντής Λέσβου κ. Χρήστος Δεσποτέλλης για το περιστατικό τόνισε στα «ΝΕΑ» ότι αμέσως μόλις υπάρξει ενημέρωση από την ίδια την καταγγέλλουσα είτε γραπτή είτε προφορική θα διατάξει ΕΔΕ για το συμβάν και αν διαπιστωθούν ευθύνες θα αποδοθούν εκεί όπου πρέπει.

TA NEA Παρασκευη 12/9/08

Βίον ανθόσπαρτον

Αν είσαι συντηρητικός, με βεριτάμπλ οπισθοδρομικές απόψεις, σαν την κ. Σάρα Πέιλιν, παράγεις πάντα τρελά οικογενειακά σενάρια, προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού. Γνωρίσαμε προχθές την κυβερνήτη της Αλάσκας με το όπλο στο χέρι, σκυμμένη πάνω από τον τάρανδο που σκότωσε, δηλώνοντας ότι είναι υπέρ της ελεύθερης οπλοφορίας. Χθες μάθαμε ότι θα γίνει γιαγιά, η δεκαεπτά- χρονη κόρη της είναι έγκυος. Και βέβαια θα το κρατήσει το παιδί, αυτό δα έλειπε, αφού το κυριότερο πολιτικό χαρακτηριστικό της μαμάς της είναι η αντίθεση στις αμβλώσεις. Δεν έκανε άμβλωση ούτε στο παιδί με σύνδρομο Ντάουν που γέννησε στα 44 χρόνια της, κι ας ήξερε ότι πάσχει. Σπάνια συναντά κανείς συντηρητικούς με τόση συνέπεια. Συνήθως είναι υποκριτές, κηρύττουν την αρετή για τους άλλους και με τον εαυτό τους βολεύονται όπως όπως, ζώντας διπλή ζωή, αφού τίποτα δεν τους προκαλεί τόσο να διολισθήσουν σε ό,τι θεωρούν ως αμαρτία, όσο η ίδια η έννοια της αμαρτίας.

Η κυβερνήτης της Αλάσκας λοιπόν, και υποψήφια αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, υπήρξε αντίθετη με όλα τα σχολικά προγράμματα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης και υποστήριζε τη σεξουαλική αποχή ως μοναδική λύση για τους εφήβους, οι οποίοι, ως γνωστόν, δεν περιμένουν παρά μια επίσημη ενθάρρυνση για να καλογερέψουν. Στην Αλάσκα φαίνεται άρεσαν όλα αυτά, επειδή ο ανθρώπινος πληθυσμός είναι αρκετά αραιός ακόμα και πιθανόν να απειλείται από αρκούδες, ίσως κι από παραστρατημένα ελάφια.

Τώρα η κυρία Πέιλιν θα παντρέψει την κόρη της στα γρήγορα, αφού δεν πρόλαβε να επωφεληθεί από την εκπαίδευση αποχής και την παρέσυραν οι άλλοι με τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Με τις ευχές όλων μας για βίον ανθόσπαρτο και μακριά από τον Λευκό Οίκο. Να διασκεδάζουμε με την αγαπημένη οικογένεια, αλλά τηρώντας αποστάσεις ασφαλείας.

Της Άννας Δαμιανίδη ( Αναδημοσιευση απο ΤΑΝΕΑ )

Να'μαστε πάλι...

Να ‘μαστε πίσω στη βάση μας λοιπόν, μετά από πέντε εβδομάδες στην Ελλάδα και έξι εβδομάδες μακρυά από τον μαγικό κόσμο του ιντερνετ.

Ούτε που κατάλαβα πώς πέρασε τόσος καιρός..

Και ούτε που κατάλαβα πώς, τόσες εβδομάδες στην Ελλάδα, δεν βρήκα μια ώρα καιρό να ανοίξω τον υπολογιστή της μαμάς μου- ούτε ένα βράδυ. Τί να πεις, διακοπές..

Πέρασαν λοιπόν οι διακοπές και για πρώτη φορά εδώ και χρόνια, μ’έχει πιάσει μελαγχολία. Συνήθως περιμένω πώς και πώς να γυρίσω σπίτι- σχεδόν όσο περιμένω πώς και πώς να φύγω για κάτω.

Αλλά κάτι ο καιρός ο μελαγχολικός, κάτι η κούραση και το κρύο, καθώς και η συνειδητοποίηση οτί θα ήταν καλά να είχα ακόμη περισσότερο χρόνο- πέντε εβδομάδες πέρασαν και δε βγήκα ούτε μια βόλτα με το μηχανάκι, δεν πήγα στα “Παραμύθια” να δω τη Νατάσα ένα βράδυ, δε βγήκα έξω το βράδυ αλλά ούτε και το πρωί για καφέ, δεν έπεξα ένα τάβλι με τον μπαμπά μου και δεν ήπια ούτε μια ρετσίνα.

Βέβαια έφαγα είκοσι γύρους, τρία κεφαλάκια ( δύο ψητά και ένα σούπα, και για πρώτη φορά ένα είχε και κέρατα!!), τρία χταπόδια, μία σουπιά, δύο αχινούς και πολλά ακόμα ουζομεζεδικά, μπακαλιάρο σκορδαλιά δύο φορές, και βέβαια ήπια του κόσμου τα τσίπουρα και εκλεκτά δραμινά κρασιά. Ολα αυτά βέβαια, και σε συνδυασμό με την ξάπλα στην αιώρα κάτω από τις καρυδιές, και την ανάγνωση όλων των “Γαστρονόμων” και “Gourmet” της περασμένης χρονιάς, είχαν τα αναμενόμενα αποτελέσματα, το να μη μου κάνει δηλαδή ούτε ένα παντελόνι.

Αλλά ας είναι.. διακοπές, Ελλάδα, και καλοκαίρι, σημαίνουν διαφορετικά πράματα για τον καθέναν μας. Για μένα σημαίνουν οικογένεια, παλιούς φίλους, καλό φαΐ και πιοτό, μουχαμπέτι, ξάπλες στην αιώρα και περιοδικά μαγειρικής, “παράθυρα” στις ειδήσεις τα βράδυα που δεν τα χορταίνω με τίποτα, και ζέστη, πολλή ζέστη, κουνούπια και σκυλάδικα να μπαίνουν το βράδυ απ’το παράθυρο, και την γλυκιά μελαγχολία του αποχωρισμού.

Η χαμένη τιμή των Ολυμπιακών Αγώνων

Ο Ρόγκ και η παρέα του εκφράζουν αυτό ακριβώς που πρεσβεύει η σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία. Κι ας λένε ότι προστατεύουν το πνεύμα των Ολυμπιακών Αγώνων.
Δημιούργησαν την απόλυτη διοργάνωση των χορηγών, του πλούτου
που διοχετεύεται στους λίγους, και απαξιώνουν τον άνθρωπο. Πανηγύριζαν για την τελετή έναρξης και ξαφνικά, οι αποκαλύψεις για όλο αυτό το υπερθέαμα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι είχαμε μιά τελετή-μαϊμού. Βίντεο τα πυροτεχνήματα, αλλά ακόμα πιό εξωφρενικό, το γεγονός ότι η 9χρονη Λιν που μάγεψε τραγουδώντας την «Ωδή στην Πατρίδα» δανείστηκε τη φωνή της 7χρονη Γιανγκ, η οποία δεν ήταν και τόσο όμορφη!
Αυτό που ξεπερνά κάθε όριο, είναι η ωμή εξήγηση του υπεύθυνου μουσικής παραγωγής της τελετής: «Ηταν θέμα εθνικού συμφέροντος».
Αλήθεια, ρώτησαν αυτά τα δύο κοριτσάκια αν συμφωνούσαν; Η μήπως τους γονείς τους; Οταν όμως ο άνθρωπος περνά σε δεύτερη μοίρα όλα μπορούν να συμβούν.
Ο Ρόγκ και η παρέα του πανηγυρίζουν για την επιτυχία των Αγώνων και δεν έχουν πεί κουβέντα για τις βομβιστικές ενέργειες στην Κίνα. Μας μιλούν για Ολυμπιακή Εκεχειρία και δεν ακούσαμε κανένα σχόλιο για όσα συμβαίνουν στη Οσετία.
Ο Ρογκ και η παρέα του μετρούν τα κέρδη για να αποτιμήσουν τη χαμένη τιμή των Ολυμπιακών Αγώνων. Αλλωστε, αυτοί περνούν μιά χαρά στο Πεκίνο, οι Κινέζοι σίγουρα θα έχουν φροντίσει για την ευχάριστη διαμονή τους. Οπως κι εμείς, πριν από τέσσερα χρόνια στην Αθήνα...

Γιώργος Χούπης (Αναδημοσιευση απο ΤΑΝΕΑ)

For Doujon Zammit- Only The Good Die Young!!!

There are times in life that you feel sorrow for a person that left this word, even if you don't know a lot about him. In most cases people like Doujon don't even make it to the news...
I knew this mate (R.I.P) cause I met him one night at a party of a common friend.It was close to the area where he lives, in South-West Sydney (Cecil Hills), so learning about his fate, especially when that had to do with my country, makes me furious.
I am lucky enough to be able to say that I will attend the memorial gathering tomorrow Sunday the 3rd of August, in one of his favorite places in Sydney, the Cecil Hills Lake. I will be there amongst hundreds of other people, friends and family to honor him. I will be there, for the redemption of my country, so that people learn that these are not Greece's true colors...

Γιατι οπως πολυ σωστα το εθεσε η Elva ο Doujon ηταν (ευτυχως για αυτον) Αυστραλος και οχι ενα τυχαιος απο τους πολλους ξενους που χανονται καθε χρονο στην χωρα μας...
Το κατα ποσο με τετοιες πραξεις αμαυρωνουμε την εικονα μας δεν ειναι της παρουσης. Το κατα ποσο φταιμε ή οχι που ανεχομαστε να γινονται αυτα παλι δεν ειναι... Γιατι σε μια χωρα που οι μπραβοι μπορουν να σκοτωνουν "εν ψυχρω" σε πολυσυχναστο μερος νεους ανθρωπους,κατι δεν παει καλα. Ας ελπισουμε οτι κατι θα αλλαξει (if I had a dime for every time I say that about Greece, I'd be a millionaire by now...).

Και μην παραπονιομαστε μετα που η χωρα μας εξαφανιστηκε φετος απο το top10 των πιο επιθυμητων προορισμων...

Καλο Ταξιδι Doujj, Rest in Peace...

Αφιερωμένο...



PS. Με προλαβες Elva, thank you...

Κλινικά νεκρός ο Αυστραλός!

Το «κλινικά» το κάνει να ακούγεται ελαφρύτερο, διότι καταλαβαίνετε, νεκρός ένας νεαρός 20 ετών, είναι βαρύ. Αν και στο μονόστηλο ο θάνατός του αναφέρεται ως θάνατος αλλοδαπού, κι ελαφραίνει ακόμα περισσότερο από το «κλινικά». Καθ΄ ότι αλλοδαπούς λέμε εμείς τους ανεπιθύμητους, που έρχονται με τα πλοία παράνομα από την Τουρκία και στοιβάζονται στα νησιά, οπότε ένας λιγότερος, δύο λιγότεροι, είναι συνηθισμένο. Χάνονται στον δρόμο μερικοί, είναι στο πρόγραμμα η φύρα. Αλλά αυτός ο αλλοδαπός είναι Αυστραλός, δυστυχώς. Και μάλλον δεν ήρθε από την Τουρκία παράνομα, το δε νησί όπου έπεσε κλινικά νεκρός δεν είναι η Σάμος με το στρατόπεδο προσφύγων, ούτε η Λέρος, ούτε καν η Λέσβος, αλλά η Μύκονος, αν είναι δυνατόν. Φαίνεται ότι ο αλλοδαπός αυτός ήταν τουρίστας, που είχε πάει σε νυχτερινό κέντρο στη Μύκονο, κι απλώς δεν άρεσε η φάτσα του στους μπράβους. Τον λιάνισαν οι σεκιουριτάδες τον μικρό, αστυνομικοί ιδιωτικοί λέγονται επίσης και σχεδιάζεται να οπλοφορούν, διότι καμιά φορά δεν χτυπάνε αρκετά δυνατά με τα ρόπαλα. Τι να σου κάνουν και τα ρόπαλα όταν ανεβοκατεβαίνουν σε στιβαρά κεφάλια εικοσάχρονων; Κινδυνεύουν και να σπάσουν. Πάντως φαίνεται ότι εκεί στην Αυστραλία δεν τους ταΐζουν καλά, διότι το συγκεκριμένο εικοσαετές κεφάλι έσπασε- κλινικά πάντα- και ο θάνατος επήλθε. Τον πέρασαν, λέει, οι μπράβοι για κλέφτη, και μπορεί ο νόμος να λέει ότι για την κλοπή δεν ισχύει ποινή θανάτου, αλλά πού να το ξέρουν οι σεκιουριτάδες; Νομική τελείωσαν; Αυτοί να χειρίζονται όπλα ξέρουν, για τα υπόλοιπα ας βγάλει άκρη το διπλωματικό σώμα με την πρεσβεία της Αυστραλίας. Κρίμα πάντως να μην κάνουν οι άλλοι αλλοδαποί, αυτοί που πρέπει να τρώνε τις ροπαλιές, τουρισμό στη Μύκονο, και να μπλέκεται κανείς έτσι.

Της Άννας Δαμιανίδη

Ανατυπωση απο τα ΝΕΑ

Σκούπα εσείς, σκούπα κι εμείς!

Πάνω από είκοσι μέλη του Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης με σακούλες απορριμμάτων, γάντια, φτυάρια και σκούπες καθάρισαν την παραλία

Επιχειρηση σκουπα πραγματοποίησαν, όχι οι αστυνομικοί, αλλά οι μετανάστες χθες το πρωί στην κεντρική παραλία της Νέας Χώρας στα Χανιά! Αλλάζοντας για λίγο ρόλους, πάνω από είκοσι μέλη του Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης με σακούλες απορριμμάτων, γάντια, φτυάρια και σκούπες καθάρισαν την πολυσύχναστη παραλία περνώντας το μήνυμα για «μια περισσότερο καθαρή και ανθρώπινη πόλη», αφού όπως δηλώνουν νιώθουν πολίτες των Χανίων.

Η πρωτοβουλία του Φόρουμ Μεταναστών προκάλεσε αρχικά την έκπληξη, τόσο των Ελλήνων, όσο και των ξένων τουριστών. «Αυτό ήταν μόνο η αρχή, γιατί θα προχωρήσουμε και σε άλλες ανάλογες πρωτοβουλίες για μια πιο ανθρώπινη πόλη» ανάφερε ο Αμπντούλ Χατζή από την Τυνησία. Παράλληλα, στον χώρο της παραλίας οι μετανάστες μετέφεραν και το χαριστικό παζάρι που λειτουργούν στον χώρο του Φόρουμ, από το οποίο όποιος θέλει μπορεί να πάρει είδη ρουχισμού, διακόσμησης και άλλα ή να αφήσει τα δικά του, αυτά που δεν χρειάζεται στο σπίτι του.

Το χαριστικό παζάρι λειτουργεί κάθε μέρα στο Στέκι του Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης, στα Χανιά. «Κάναμε αυτήν την προσπάθεια γιατί και εμείς θέλουμε να ζήσουμε σε μια πόλη καθαρή και ανθρώπινη. Ένας άνθρωπος γιατί αγαπάει τον τόπο του; Γιατί δεν έχει άλλη επιλογή. Αν αγαπάς εκεί που ζεις, αυτό το μέρος είναι το ωραιότερο του κόσμου. Αν δεν αγαπάς εκεί που ζεις, αυτό το μέρος δεν είναι ωραίο και όμορφο. Οι μετανάστες αγαπάμε τα Χανιά και όπως και όλοι οι άνθρωποι θέλουμε να ζούμε σε ένα μέρος καθαρό και ανθρώπινο. Κάναμε και θα κάνουμε προσπάθεια για μια πόλη καθαρή και ανθρώπινη, γιατί και εμείς είμαστε πολίτες αυτής της πόλης» υπογράμμισε ο Σαλή Φατίχ Άρουφ, μετανάστης από το Κουρδιστάν.
Γιώργος Κώνστας, ανατυπωση απο ΤΑ ΝΕΑ

Φιλάκια... για το περιβάλλον!

Οι σύγχρονοι ηγέτες πλέον προσφέρονται σαν φασουλήδες για το μιντιακό υπερθέαμα μάλλον παρά ως πολιτικοί με σκέψη και ικανότητες να βρουν λύσεις. Μεγαλύτερο μέλημά τους να πετύχουν θεαματικές πιρουέτες στη βαλτώδη πολιτική σκηνή χάριν της κάμερας. Και οι Μπερλουσκόνι και Σαρκοζί αποδεικνύονται βιρτουόζοι. Και οι δυο τους πολιτικοί του συντηρητικού χώρου και ως εκ τούτου υπέρμαχοι των μεθόδων ανάπτυξης και λειτουργίας του οικονομικού συστήματος που κατ΄ εξοχήν ευθύνονται για την καταστροφή του περιβάλλοντος. Τι άλλο να κάνουν, λοιπόν; Στέλνουν φιλάκια για να κάνουν ατμόσφαιρα, που λέει και το ανέκδοτο.

Τους είδαμε να στέλνουν φιλιά σαν ροκ σταρ σε μαθητριούλες, αλλά δεν ακούσαμε τι συζήτησαν για την προστασία του περιβάλλοντος Τους ξανάδαμε σε άλλα πλάνα να φυτεύουν όλοι μαζί ταυτοχρόνως δεντράκια σε συμμετρικά τετραγωνισμένους χώρους, σαν να εκτελούν συγχρονισμένα φιγούρα χορευτικής παρωδίας.

Οι ηγέτες των 8 οικονομικά εύρωστων χωρών του κόσμου με τα σινιέ κοστούμια τους και τα βιαστικά βήματά τους μπροστά στους τηλεοπτικούς φακούς έστειλαν το μήνυμα της... αδιαφορίας τους για το περιβάλλον.

Αν και συναντήθηκαν ακριβώς γι΄ αυτό. Να συζητήσουν μέτρα προστασίας του. Εν τω μεταξύ, ο Μπερλουσκόνι έστειλε στις παγκόσμιες οθόνες τα λιγωμένα χαρακτηριστικά του καθώς έστελνε φιλάκια σε κάτι μαθητριούλες που έτυχε να βρεθούν στο κτίριο όπου συναντήθηκαν οι 8 ηγέτες.

Έτσι κι αλλιώς, η συνάντηση των 8 «ισχυρών του κόσμου» δεν ήταν παρά μια προγραμματισμένη παράσταση δήθεν εγρήγορσης υπέρ της προστασίας του πλανήτη, η οποία πάντως δεν έγινε εμφανής, παρά μόνο στις αντιδράσεις του Ιταλού πρωθυπουργού στη θέα των κοριτσιών με τις σχολικές ποδιές. Είναι βέβαιο πως ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι έχει το κέφι και τον χρόνο να σαλιαρίζει. Και αυτό ακριβώς «πουλάει» στα διεθνή μίντια, όπως ο Σαρκοζί τον γάμο του με τη μοντέλα- τραγουδίστρια Κάρλα Μπρούνι.

Αυτά τα πολύ προσωπικά τους χαρακτηριστικά σχολιάζονται μονίμως από τα διεθνή μέσα, συγκεντρώνουν την προσοχή, γίνονται το επίκεντρο διαφόρων σαχλαμαριζουσών αναλύσεων από δημοσιογράφους που άλλοτε θα κατακεραύνωναν με πικρόχολα σχόλια την αποτυχημένη πολιτική των εν λόγω ηγετών. Κι όμως, το πλούσιο αυτό ταλέντο δημοσιογραφικής διεισδυτικότητας έχει πλέον διοχετευθεί στην κουτσομπολίστικη προσέγγιση της πολιτικής σκηνής, όχι μόνο της εσωτερικής των κρατών αλλά της παγκόσμιας.

Ως εκ τούτου οι 8 ισχυροί δεν έχουν πλέον κανένα πρόβλημα να επιδείξουν την καλοζωισμένη ελαφρότητά τους και χωρίς να ορρωδούν μπροστά στο βλέμμα του παγκόσμιου κοινού, να σαχλαμαρίζουν σαν κομψευάμενοι δανδήδες των σαλονιών. Αλλά γνωρίζουν καλύτερα απ΄ όλους τη λειτουργία των μίντια. Γνωρίζουν άριστα το τελετουργικό της ενημέρωσης, που επικεντρώνεται και αναδεικνύει τις γαργαλιστικές λεπτομέρειες ιδιωτικών συμπεριφορών εις βάρος της πολιτικής ουσίας. Γνωρίζει πολύ καλά ο Μπερλουσκόνι ότι αυτό που παθιάζει τις κάμερες είναι το προφίλ του ακαταπόνητου ερωτύλου, το οποίο διαρκώς επιδεικνύει στη θέση της πολιτικής βαρύτητας, που δεν διαθέτει. Επιδίδεται ανέτως στις ανάλογες χειρονομίες, όπως αυτή που έστελνε φιλάκια στις μαθητριούλες, προσφέροντας εικόνα γερομπισμπίκη με το καρβουνί γλάσο στο μαλλί και λεύκανση στη μασέλα. Σκασίλα του. Τράβαγε από το μανίκι τον Σαρκοζί να στείλουν μαζί φιλάκια, θεωρώντας προφανώς ότι ο Γάλλος πρόεδρος είναι πιο οικείος από τους υπόλοιπους ως πιο «παιχνιδιάρης» στις ερωτικές του επιλογές. Μάλιστα!

Μάθαμε τι ακριβώς είπαν οι 8 για τη σωτηρία του πλανήτη; Είπαν στ΄ αλήθεια κάτι που να έχει νόημα σε αυτές τις κρίσιμες ώρες; Μα τα παγκόσμια μίντια είχαν άλλες φούριες. Ο δημοσιογράφος της ιταλικής τηλεόρασης έδινε ρεπορτάζ για τη μελαγχολία του Γάλλου προέδρου καθώς συλλογιζόταν την Κάρλα που του έλειπε (που το ΄ξερε άραγε; Του το εξομολογήθηκε ο Νικολά προσωπικώς;): «Μπήκε στο αυτοκίνητο, έγειρε το κεφάλι σκεπτικός και έμεινε έτσι σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής, καθώς σκεφτόταν την ωραία Κάρλα», έλεγε ο Ιταλός δημοσιογράφος, σαχλαμαρίζοντας και αυτός για να πουλήσει.
Να που έχει αποτελέσματα η φροντίδα των σύγχρονων ηγετών για την decoration της εξουσίας προκειμένου να τραβήξουν το βλέμμα του φιλοθεάμονος κοινού από τα πραγματικά κρίσιμα προβλήματα. Έτσι κι αλλιώς δυσεπίλυτα είναι, τουλάχιστον ας διασκεδάσει το πλήθος. Αυτή είναι η σύγχρονη μέθοδος διαχείρισης των μεγάλων κρίσεων. Η αφασία.

Πόπη Διαμαντάκου, ανατυπωση απο ΤΑ ΝΕΑ

«Πέρασα υπέροχα στην Ελλάδα!»

Αυτο δήλωσε η Μέριλ Στριπ και η αλήθεια είναι πως λίγο- πολύ νιώσαμε όλοι ικανοποίηση και υπερηφάνεια. Κάπου εδώ, όμως, μου τελείωσε το αίσθημα της εθνικής ανάτασης.

Κοιτάω δεξιά, κοιτάω αριστερά και με όλη μου την ειλικρίνεια ομολογώ πως δεν μου αρέσει πια τόσο πολύ αυτό που αντικρύζω γύρω μου. Τα επιχειρήματα καταρρίπτονται το ένα μετά το άλλο! Κάποιοι λένε πως η Ελλάδα είναι η «πατρίδα» των διακοπών. Μόνον που φέτος δεν θα πάω διακοπές- για να είμαι απολύτως ειλικρινής, η πολυπόθητη απόδρασή μου από την Αθήνα θα διαρκέσει μόνο μερικές ημέρες.
Ο λόγος είναι πια κοινό μυστικό: δεν μου περισσεύουν 1.000 ευρώ για μόλις 6 ημέρες πλασματικής ηρεμίας- επειδή θα τις περάσω σε ένα μέτριο δωμάτιο που όμως θα κοστίζει στη καλύτερη περίπτωση 80 ευρώ, με μέτριο σέρβις. Οι περισσότεροι υποστηρίζουν πως η Ελλάδα περικλείει την απόλυτη διασκέδαση. Ε, δεν θα το έλεγα, όταν στήνομαι μια ώρα στους δρόμους- με πρώτη- δευτέρα, πρώτη- δευτέρα- έως ότου φτάσω στον προορισμό μου.

Και τώρα ας πάμε στα πιο σοβαρά ζητήματα. Κάποιοι άλλοι λένε πως στην Ελλάδα γεννήθηκε η ιατρική. Το επιχείρημα αυτό ακολουθείται μάλιστα από την υπενθύμιση πως όλοι οι γιατροί του κόσμου δίνουν τον όρκο του Ιπποκράτη.
Δεν αντιλέγω πως είναι μεγάλη υπόθεση, αλλά τι να το κάνω όταν κάθε φορά που ακούω για αρρώστιες χτυπάω ξύλο... Τι με τρομάζει; Ότι δεν θα βρίσκω κρεβάτι ΜΕΘ για τον συγγενή μου, ότι θα χρειαστεί κάποιος γνωστός μου να περιμένει 4 μήνες για ακτινοθεραπεία, ότι θα αργήσει το ασθενοφόρο και ένα αγαπημένο μου πρόσωπο θα πληρώσει ακριβά αυτή την καθυστέρηση.

Επίσης, δεν πετάω από χαρά όταν πρέπει να αντιμετωπίσω τη γραφειοκρατία στην Εφορία, όταν χρειάζεται να χαμογελάσω στον αναιδέστατο τραπεζικό υπάλληλο μπας και τελειώσω μια ώρα νωρίτερα, όταν αντιλαμβάνομαι πως το ταξίμετρο με κλέβει αλλά κάνω τα στραβά μάτια γιατί δεν θέλω μπελάδες, όταν πέφτω να κοιμηθώ και ακούω κόρνες, όταν πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ και πληρώνω τα «μαλλιοκέφαλά» μου για τα απαραίτητα.
Της Μάρθας Καϊτανίδη, ανατυπωση απο ΤΑ ΝΕΑ

Στα κινέζικα να τα πούμε;

Από Συμέλα

Σε καμιά “βαδίζω και παραμιλώ” θα έπεσα σκέφτηκα πρωί-πρωί προχθές, στην βόλτα μου με το σκυλάκι μιας φίλης που αυτές τις μέρες φροντίζω, βλέποντας μια κυρία να μιλά δυνατά - σε κινητό δεν μιλούσε αφού καλόδια δεν είδα πάνω της!

Βάδιζε και προς εμένα, μόλις με είδε, κι εγώ αναρωτιόμουν τι να ήθελε και σαν με πλησίασε αντιλήφθηκα ότι είχα να κάνω με μια που εκτός από την γλώσσα της, τα κινέζικα υποψιαζόμουν, αλλη δεν μιλούσε…

“μμ… νν… ου ου…” κάπως έτσι μου μήλαγε και αφότου με πλησίασε δεν την έκοψα πλέον για καμιά “βαδίζω και παραμιλώ!”

Κάτι προσπαθούσε να μου πει και στην παλάμη με το δάχτυλό της έγραψε τα νούμερα 26 - 20 μα τι να σου πουν τώρα τα εικοσιέξι και τα είκοσι… σε μια ολόκληρη Στοκχόλμη

Κι έδειξε να ήθελε να τηλεφωνήσει κι έβγαλα το κινητό μου! Ευτυχώς που θυμόταν το νούμερο απ’ έξω και το σχημάτισε η ίδια… “μια μια” την άκουγα να λεει, πριν ακόμα μιλήσω, και φαντάστηκα ότι θα μιλήσω με κάποια που λέγεται Mia - ένα συνηθισμένο γυναικείο όνομα!
Κι όντως άκουσα μια γυναίκα στο ακουστικό και χάρηκα κι άρχισα να λέω ότι βρήκα μια κυρία… “μαμα - μαμα” εξηγούσε η κυρία δίπλα μου και κατάλαβα ότι στην κόρη της είχαμε τηλεφωνήσει και χάρηκα ακόμα πιό πολύ! Λύθηκε το πρόβλημα, σκέφτηκα!
Μα να πάω την κυρία στην διεύθηνση που μου ‘λεγε η κόρη στο ακουστικό μου φάνηκε πολύ!
“Να έρθεις να την πάρης”, της είπα… μη μου ζητάς να τρέχω να ψάχνω και διευθήνσεις…!

Δώσαμε ένα ραντεβού και καθόμουν με την χαμένη κυρία και περιμέναμε την κόρη να έρθει να την παραλάβει…δίχως να μιλάμε! Τι να πούμε; Στα κινέζικα;

Τέλος καλό όλα καλά και η κόρη μου εξήγησε ότι η μάνα μόλις τώρα έχει έρθει από την Κίνα αλλά με την διαφορά ώρας ξύπνησε λιγάκι νωρίς κι επειδή οι υπόλοιποι στο σπίτι κοιμόντουσαν πήρε αυτή την κατηφόρα για μια βολτίτσα, υπολόγισε, αλλά δίχως να το αντιληφθεί απομακρύνθηκε από το σπίτι και χάθηκε… δύσκολο είναι μήπως να χαθείς;

(Στην φωτογραφία η μάννα και η κόρη)

ΥΓ: Καλό καλοκαίρι σε όλο τον κόσμο - εγώ θα είμαι λίγο στη Νίσιρο και λίγο στην Αθήνα...

Οσοι πιστοι...

Φίλε blogger,

Σου αποστέλλουμε ξανά το ερωτηματολόγιο της έρευνας που πραγματοποιούν το μηνιαίο πολιτικό περιοδικό Monthly Review και η εταιρία ερευνών VPRC προκειμένου να αναδείξουν τα κοινωνικά, πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά των bloggers στη χώρα μας.

Τα αποτελέσματα της έρευνας θα δημοσιευθούν σε ένα από τα προσεχή τεύχη του περιοδικού, καθώς και στην ηλεκτρονική του έκδοση (www.monthlyreview.gr).

Η επιλογή των blogs έγινε βάσει ποιοτικών χαρακτηριστικών, τα οποία θα βοηθήσουν στην ασφαλέστερη και αντιπροσωπευτικότερη εξαγωγή συμπερασμάτων.

Σε περίπτωση όπου οι διαχειριστές του blog σας είναι περισσότεροι του ενός, δικαίωμα συμμετοχής στην έρευνα έχουν όλοι τους ανεξαιρέτως.

Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων για τη συμμετοχή, το ενδιαφέρον και το χρόνο σας.

Παραμένω στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε διευκρίνιση, απορία ή πρόβλημα.

Με εκτίμηση,

Σταμάτης Νικηταράς

Τ 210 3214488

Φ 210 3213578

Κ 697 32 88 026

stamatis@monthlyreview.gr

ΥΓ. Οποιος απο εσας θελει ας μου στειλει ενα email να του αποστειλω το ερωτηματολογιο...εγω προσωπικα δεν εχω απαντησει ακομη και δεν ξερω και αν...