Γκρεκάνοι, Grecia Salentina, Magna Grecia!... με μια μουσική ματιά.

Γυρίζοντας προχθές το βράδυ στο σπίτι άκουγα δεύτερο πρόγραμμα, το οποίο το βράδυ όπως και το ραδιόφωνο της ΝΕΤ μπορεί να γίνουν μεγάλη έκπληξη, ακούω λοιπόν ένα τραγούδι ιταλικό, και λίαν ξεσηκωτικό το οποίο δυστυχώς δεν πρόλαβα να ακούσω την παρουσίαση του αλλά για καλή μου τύχη στην συνέχεια η εκφωνήτρια ανάφερε ότι το συγκεκριμένο τραγούδι είναι ένα εργατικό τραγούδι και η εκτέλεση του ήταν από ένα συγκρότημα που συλλέγει τραγούδια κυρίως από τον Ιταλικό νότο και με επίκεντρο τις ελληνόφωνες περιοχές.
Με το που φτάνω στο σπίτι αρχίζω την ανασκαφή στα cd μου και πολύ εύκολα βρίσκω ένα cd των Γειτονία ή Ghetonia από το Σαλέντο, χωρίς πολύ σκέψη βάζω το 5, το kalinifta, και παράλληλα ανοίγω το computer και αρχίζω να ψάχνω, πολύ γρήγορα βρίσκω τον τίτλο του τραγουδιού που άκουσα στο ραδιόφωνο και έγινε η αφορμή γι αυτή την ανάρτηση.
Επρόκειτο για το Sciur Padrun ένα εργατικό τραγούδι από την Βόρεια Ιταλία που το τραγουδούσαν οι εργάτριες στους ορυζώνες.
H παρακάτω εκτέλεση είναι από την Αnna Identici

έτσι λοιπόν το συγκεκριμένο τραγούδι με πήγε από τον βορά στον νότο να θυμηθώ τραγούδια που είχα να ακούσω χρόνια και επίσης να με κάνει να επιθυμώ διακαώς ένα ταξίδι από την Νάπολη μέχρι την Σικελία, και με επίκεντρο το Salento και την Calabria, να μείνω στα χωριά όπου οι Γκρεκάνοι αντιστέκονται σε όλες τις μελέτες περί αφανισμού της διαλέκτου τους και μιλούν ακόμα Griko - Γκρεκάνικα και φυσικά εξαιτίας ενός, δύο ή μερικών δεκάδων ανθρώπων γίνεται μια σοβαρή προσπάθεια διάσωσης της πολιτιστικής τους ταυτότητας.

KΑΛΥΝΗΦΤΑ
Τι έν΄γλυτσέα τούση νύφτα τι εν΄ώρια
τσ εβώ ε πλώνω πενσέοντα σ εσένα
τσ' ετού μπει στη φενέστρα σου αγάπη μου
της καρδίας μου σου 'νοίφτω τη πένα.

Εβώ πάντα σ' εσένα πενσέω
γιατί σένα φσυχή μου 'γαπώ
τσαι που πάω που σύρνω που στέω
στη καρδιά μου πάντα σένα βαστώ

Καληνύφτα σε 'φήνω τσαι πάω
πλάια σου 'τι 'βω πίρτα πρικό
τσαι που πάω που σύρνω που στέω
στη καρδιά μου πάντα σένα βαστώ.


Ακούστε και το Is oriamu, ένα τραγούδι που με αγγίζει στην καρδιά...



από το φεστιβάλ "Οι Έλληνες συναντούν τους Έλληνες" (Φεβρουάριος 2007)
με τον Roberto Licci και τους Εncardia.
Απλά να σημειώσω ότι η μικρή έρευνα που έκανα, με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο Roberto Licci είναι ένας από αυτούς που κάνουν μια μεγάλη προσπάθεια στην διάσωση των γκρεκάνικων, έλληνας από το Salento που σχεδόν του απαγορευόταν να μιλά γκρεκάνικα διότι μόνο με τα ιταλικά θα μπορούσε να προοδεύσει στην ζωή του...

E mmu sirni e kardia na su miliso
Fse ci-ppu 'vo kratenno 'sti fsichi
Ma su kanoscio fissa mes ta-ammaddia-mmu
Ce olo to pansieri-mmu tori

Eleune t’ ammaddia-mmu ka se recina
Sto petto-mmu grammeni ‘se vasto
Ce passio nifta to mussai-ssu t’ orio
Ess’ ipuno, jelonta, to toro

Ce ‘mpizzikata a fiddha tis kardia
Ce ternasi sto jema-mu vasto
Mia sikka ca mu fei tin amilia
Ste mu skuriazi ammaddia, on e toro

Ce l termasi ce sikka ce l lumera
Mu sizi ghiani esu manexo
Ce quai momento fse-su pao rotonta
Sa ‘mbakkao fiuru pu jurei nero

και η μετάφραση αυτού:

Δεν θέλει η καρδιά να σου μιλήσει
για κείνο που κρατάει μεσ' την ψυχή
μα σαν κοιτάς εσύ μέσα στα μάτια
την σκέψη μου διαβάζεις στην στιγμή.

Λένε λοιπόν τα μάτια μου σε σένα
βασίλισσα στο στήθος πως βαστώ
και κάθε νύχτα την γλυκειά μορφή σου
σε όνειρο χαρούμενο θωρώ.

Και τρέμουνε τα φύλλα της καρδιάς μου
και πυρετός στο αίμα μου κυλά
σκοτείνιασαν τα μάτια και δεν βλέπω
κι η ανάσα σου μου κόβει την μιλιά.

Τον πυρετό, την φλόγα, το σκοτάδι
μπορείς να διώξεις φως μου μόνο εσύ
σ 'αναζητώ και ψάχνω την δροσιά σου
σα διψασμένο μόνο γιασεμί.

συνεχίζεται με τους GHETONIA, ENCARDIA, CANZONIERE GRECANICO SALENTINO κ.α. ....
καλή ακρόαση !

αυτό το ποστ το έχω ανεβάσει και στο προσωπικό μου blog: Natassastravels

Aloo Gobi

Το να ζεις σε άλλους τόπους, πλουτίζει την ψυχή. Σιγά σιγά, ο τόπος κάτι σταλάζει μέσα σου, κάτι απ’αυτόν, ή ακόμα ακόμα, κάτι από άλλους τόπους, έτσι όπως αρμόζει και στην εποχή που ζούμε, όπου τα πάντα είναι ρευστά.

Εδώ στην Αγγλία λοιπόν, άλλαξε και ο τρόπος που μαγειρεύω. Ετσι κάνουμε στο σπίτι ελληνικά φαγητά, κάνουμε και αγγλικά ( bangers and mash, fish and chips κτλ), αλλά κάνουμε και ινδικά, απαραιτήτως, μια φορά την εβδομάδα.

Θυμάμαι το πρώτο μου curry σε εστιατόριο στο Birmingham, να μην ξέρω τί να παραγγείλω, να μη ξέρω τί είναι το κάθετί. Εξι χρόνια μετά, και πλέον μπορώ να πω οτί ξέρω τί τρώω, και ξέρω και πώς γίνεται. Στην κουζίνα μου έχω πάνω από σαράντα διαφορετικά μπαχαρικά, πηγαίνω πότε πότε και από τους ινδούς μανάβηδες για περίεργα λαχανικά, και ξέρω και την ορολογία σε άπταιστα Punjabi!

Εχω προχωρήσει και σε τεχνική κατάρτηση, κάθομαι με τις ώρες και μερακλώνω, καβουρντίζω τα μπαχαρικά, τα χτυπάω στο γουδί, φτιάχνω curry paste με καρύδα, φτιάχνω μαρινάδες και αρωματικά λάδια για το τελείωμα, ζυμώνω ψωμί- τα πάντα.

Αφού έχω δοκιμάσει και να κάνω fusion με την ελληνική κουζίνα, με φοβερά αποτελέσματα: αν ας πούμε, στη φακή που κάνετε, όπως την κάνουμε, βάλετε στο τέλος φρέσκο κορίανδρο ψιλοκομένο και αντί για φρέσκο λαδάκι περιχύσετε με λάδι στο οποίο θα έχετε τηγανήσει μια καφτερή πιπεριά, θα γλύφετε τα δάχτυλά σας!!

Και έχω και μια συνταγή για αρχάριους που είναι και vegetarian, και εύκολη και κλασσική. Είναι το Aloo Gobi δηλαδή πατάτες με κουνουπίδι. Δεν θέλει πολλά περίεργα, αλλά μην παραλείψετε το τζίντζερ και το φρέσκο κορίανδρο- δεν λέει, και ξέρω καλά οτί τα έχει και ο Μαρινόπουλος!!

Ζεσταίνω λοιπόν πέντε κουταλιές ηλιέλαιο, και ρίχνω για 20 δευτερόλεπτα μια κουταλιά σπόρους κυμίνου και τρία ξερά πιπεράκια καυτερά. Αμέσως μετά ρίχνω ψιλοκομένο σκόρδο (3 σκελίδες) και ψιλοκομένο τζίντερ ( καμιά 3 εκατοστά), για άλλα 30 δευτερόλεπτα. Μετά ρίχνω δυό πατάτες κομένες κοματάκια και τηγανίζω για 3 λεπτά, και μετά ένα μικρό κουνουπίδι κομένο σε φουντίτσες για άλλα 2 λεπτά. Χαμηλώνω τη φωτιά και προσθέτω δυο ντομάτες κομένες στα τέσσερα, ένα καφτερό κόκκινο πιπεράκι ψιλοκομένο, ένα κουτάλι της σούπας χυμό λεμόνι, μια χούφτα ψιλοκομένο φρέσκο κορίανδρο και μια κουταλιά αλάτι. Σκεπάζω την κατσαρόλα και αφήνω να ψηθεί το φαγητό σε σιγανή φωτιά, ανακατεύοντας πότε πότε μην κολήσει. Θέλει κανένα τέταρτο με 20 λεπτά ακόμη, και σερβίρω με ρύζι μπασμάτι.

Συμπερασματικά, πιστεύω οτί το Ινδικό φαγητό ταιριάζει στους Ελληνες. Δοκιμάστε το, και πείτε μου αν κάνω λάθος!!

Βοηθήστε να σώσουμε τον Σάκη!

Απευθύνομαι σε όλους εσάς που διαβάζετε αυτό το blog και οι περισσότεροι είστε μετανάστες. Ζητάω την βοήθεια σας για ένα πολύ σοβαρό θέμα που με αφορά άμεσα γιατί πρόκειται για την ζωή ενός φίλου, συμμαθητή, συντοπίτη, γείτονα από τα παιδικά μας χρόνια στην Ελλάδα, αλλά και συνοδοιπόρου στην Σουηδία εδώ και 30 χρόνια. Ζητάω την βοήθεια σας, ειδικά των Ελλήνων «συνμπλόγκερς» που γνωρίζω ότι είναι ευαίσθητοι σε θέματα που αφορά άλλους συνανθρώπους μας και κινητοποιούνται άμεσα. Διαδώστε την προσπάθεια που κάνει ό αδερφός του Σάκη αλλά και οι φίλοι του, να προστατέψουν την ζωή του αλλά και τα ατομικά του δικαιώματα, απέναντι στον Δήμο Στοκχόλμης και του Δημοτικού διαμερίσματος Farsta που τα καταπατεί παράφορα. Ειδικά οι bloggers απο Σουηδία θα πρέπει να βοηθήσουμε.
Δεν θέλω να κάνω κατάληψη του χώρου εδώ χωρίς την άδεια σας για τέτοια θέματα, γιαυτό σας παραπέμπω στο blog μου για να διαβάσετε περισσότερα.

http://www.ipodcrates.com/

Το επίσημο blog του Σάκη που ξεκίνησε εχθές είναι μόνο στα Σουηδικά ακόμη.

http://vagiatas.wordpress.com/

Βοηθήστε όπως μπορείτε.

Σας ευχαριστώ!

Επικαιροποίηση:

Εάν θέλετε να βάλετε το ανωτέρω μπάνερ στο ιστολόγιο / ιστοσελίδα σας, αντιγράψτε και επικολλήστε τον παρακάτω κώδικα:


<span style="color:#009900;"><center><a href="http://vagiatas.wordpress.com/" target="_blank"><img alt="save-sakis.gif" src="http://www.ipodcrates.com/wp-content/2007/10/save-sakis.gif" /></a></center></span>

Ευχαριστώ

Blog Action Day Wrap Up (Ευχαριστηριο Email)

Αυτο το email μου το εστειλαν απο την Blog Action Day Team. Δεν γνωριζω αν το ελαβε και κανας αλλος απο εσας αλλα ειπα να το ανεβασω για παν ενδεχομενο. Παρεμπιπτοντως τον εναν νεαρο που ανελαβε να κανει αυτο το "κινημα" τον εχω γνωρισει μεσω μιας δουλειας. Ειναι και οι τρεις πρωτεργατες Αυστραλοι. Δεν ξερω αν καταφεραν τιποτα... Πολλοι λενε οχι, ξερω οτι τουλαχιστον εκαναν 20.000 blog και τους αναγνωστες τους να σκεφτουν οτι υπαρχει και το περιβαλλον...Εστω και για μια μερα.
OVER & OUT,
Nemo


The very first Blog Action Day was an unprecedented success and
we've got the final wrap up where the site used to be at
http://blogactionday.org complete with statistics, sample posts,
details of the huge amount of press coverage we had all over
the world, quotes and more.

It's a must see. Please feel free to spread the word around as
it's great for people to really see what we achieved together.


******
Thanks

And if I could just say a huge thank you to every single one of
you, all 20,603 registered bloggers who took the plunge even if
it meant going off their regularly scheduled programming and
stood up to be counted.

Also thank you to everyone who helped out with the effort, in
particular Leo Babauta whose contacts, writing and enthusiasm
pushed the enterprise forward, my wife - Cyan Ta'eed who braved
the media and fronted up to interviews around the globe, John
Brougher who put together the superb video, Ryan Allen who
performed the elite coding to keep the site up despite barrages
of traffic and most importantly my Dad - Fuad Ta'eed who valiantly
looked through thousands of blogs to give the tick of approval,
every single day for two months.



So until next year when we get back together for
Blog Action Day 2008,

This is Collis signing off,
on behalf of the Blog Action Day team
http://blogactionday.org

Τελικά, μετανάστης

Να μαι και γω να γράφω από το Λήντς στη Βόρεια Αγγλία! Αν και ποτέ δεν θα μπορούσα να το φανταστώ οτί θα έγραφα στο “Μετανάστη”, την είχα μάλλον τη μετανάστευση στο αίμα μου: οι γονείς μου και οι δυο παιδιά προσφύγων, από τη Στενήμαχο και από τον Πόντο, με συγγενείς ακόμα στη Βουλγαρία, από αυτούς που δεν ήρθαν τότε με τις ανταλλαγές. Ο αδερφός του παππού μου έκανε λίγο Μακρόνησο ( αυτό που ονομάζουμε “εσωτερική μετανάστευση”), και αρκετοί συγγενείς του πατέρα μου έφυγαν το 60 για Γερμανία. Εκανε και ο ίδιος δέκα χρόνια εκεί, δούλεψε σκληρά για να σπουδάσει, και πάντα κοίταζε να γυρίσει πίσω.

Τελικά, αφού παντρεύτηκε τη μαμά μου ξανάφυγαν μαζί για να πάνε στο Βέλγιο, με εμένα και την αδερφή μου μικρά. Πάλι δεν τους άρεσε λέει, αν και ήτανε μάλλον “γιαλαντζί” μετανάστες: η μητέρα μου δίδασκε στο Ελληνικό σχολείο, και ο πατέρας μου έκανε διδακτορικό στο πανεπιστήμιο. Εκεί όμως αν μη τί άλλο, γνωρίσαμε και πραγματικούς μετανάστες, αυτούς που έφυγαν κάποτε από τη φτωχή Ελλάδα για να δουλέψουν “ στου Βελγίου τις στοές”, που λέει και ο Καζαντίδης.

Εκεί γνωρίσαμε και τις κατά Σαββόπουλο “των Ελλήνων κοινότητες”, με το σχολείο και την εκκλησία, και το πώς με το ένα και το άλλο, πώς τα φέρνει η ζωή, και οι Ελληνες παντρεύνται πάλι Ελληνίδες, και να πάλι στο Ελληνικό σχολείο κτλ (βλέπε και My big fat Greek wedding).

Γυρίσαμε όμως, εγώ σπούδασα στη Θεσσαλονίκη Γαλλικά παρακαλώ(!!), και έπιασα δουλεία στην τράπεζα. Από κει, όλο κοίταζα όμως πώς θα φύγω, είχα και αυτή τη λόξα να γίνω η μούσα ενός ρώσσου σκηνοθέτη, μάθαινα ρωσσικά στη Δράμα, και κοίταζα να δώ πότε θα κάνει η Εμπορική κατάστημα στη Μόσχα να κάνω αίτηση.

Με το ένα και το άλλο, έκανα μια αίτηση για υποτροφία για να κάνω μεταπτυχιακά σε ρωσσικές σπουδές στην Αγγλία, η οποία και απορρίφθηκε. Αλλά το είχα δέσει σκοινί-κορδόνι οτί θα φύγω, και δε με χωρούσε πια ο τόπος.

Τα μάζεψα λοιπόν, και ήρθα εδώ πάνω να κάνω το μεταπτυχιακό, με δυο τεράστιες βαλίτσες και χωρίς σχέδια για το μέλλον.

Από τότε έχουν περάσει έξι χρόνια, παντρεύτηκα, έχω δυο παιδάκια και σπίτι εδώ στο Λήντς. Ακόμα σχέδια για το μέλλον δεν έχω, αλλά όπως λέμε και μεις εδώ πάνω, I ve made a home here.

Blog action day

15 Οκτωβρίου-Blog action day για το περιβάλλον!

Ποτέ ξανά!

ΦΕΥΓΕΙ ΤΟ ΤΡΕΝΟ... (ΝΟΥΜΕΡΟ 2)

Αφού επί πέντε περίπου μήνες έφαγα τις βροχές και τις μούχλες στο Erlenbach a Main, που είναι κοντά στο Aschaffenburg που είναι κοντά στην Φρανκφούρτη, έφυγα μετά, πάλι με τρένο, για το Düsseldorf.
Έμενε τότε εκεί μια από τις αδελφές μου, η πρεσβυτέρα από τα 13 αδέλφια, την οποία βλέπαμε και σαν μάνα και οπωσδήποτε ήθελα να την επισκεφτώ και αυτήν.

Ένα μήνα έμεινα εκεί αλλά δεν θυμάμαι πολλά πράγματα, θυμάμαι μόνο ότι από εκεί πήρα το τρένο, πάλι, για Σουηδία.

Ένα κρύο πρωινό του Μάρτη του1975, λοιπόν, φτάνω στην Στοκχόλμη αλλά λίγο πριν φτάσει το τρένο στον σταθμό, T- Centralen, ζήτησα από κάποιους συνεπιβάτες να μου εξηγήσουν πώς θα τηλεφωνούσα. Ήθελα να τηλεφωνήσω στο σπίτι του αδελφού μου να δω αν ήταν εκεί καθώς ούτε αυτοί ήξεραν με ακρίβεια την ώρα της άφιξής μου.

Τώρα που το σκέφτομαι αναρωτιέμαι γιατί δεν το ήξεραν - προφανώς δεν υπήρχαν τηλέφωνα...
Αναρωτιέμαι επίσης πώς συνεννοούμουν αφού αγγλικά τότε δεν γνώριζα και τα γερμανικά μου ήταν άθλια. Πόσα να μάθεις σε 5-6 μήνες δίχως να πας σχολείο;

Θυμάμαι που οι συνεπιβάτες, δεν τους θυμάμαι καν, μου δώσανε ένα κέρμα για να χρησιμοποιήσω για το τηλεφώνημα...μετά λενε οι σουηδοί δεν είναι φιλόξενοι, βλακείες!

Στο σπίτι δεν απαντούσε κανείς κι εμένα με έπιασε ο φόβος. Παρόλα αυτά πήρα ένα ταξί και με ένα παλιό γράμμα του αδελφού μου, με την διεύθυνσή τους στον φάκελο, ήξερα ότι ο ταξιτζής θα έκανε καλά την δουλειά του.
Σκοπός μου ήταν να ανέβω σπίτι να πάρω λεφτά για να πληρώσω στο ταξί και σε περίπτωση που κανείς δεν ήταν εκεί, σκεφτόμουν, θα χτυπούσα σε κάποιον γείτονα να με εξυπηρετήσει.

Τι να κάνεις; Όταν βρίσκεσαι σε ανάγκη βρίσκεις και ένα σωρό τρόπους για να επιβιώσεις!

Μα σαν χτύπησα το κουδούνι σηκώθηκε ο λαός – και κανείς τους δεν είχε ακούσει το τηλέφωνο που χτυπούσε πριν περίπου ένα μισάωρο....

Όλα καλά και την επόμενη μέρα ξεκίνησα κατευθείαν τα μαθήματα για να μάθω την γλώσσα.

Το post, όμως, έγινε ήδη μεγάλο και βλέπω πάλι να έχουμε συνέχεια.....

Nottingham calling

Ευχαριστώ για την πρόσκληση! Αν και δε θεωρώ τον εαυτό μου 'μετανάστη' μου άρεσε η ιδέα του blog ως χώρο συνάντησης ανθρώπων από κάθε μεριά της γης με ένα κοινό στοιχείο: την ίδια πατρίδα. Καλή αρχή λοιπόν!

Όλη η ζωή μια ξένη χώρα.

Φθινοπώριασε στην Στοκχόλμη και σαν πρώτο μου post, είπα να ανεβάσω μια φωτογραφία αλλά και ένα βιντεοκλίπ με ένα τραγουδάκι (Live tomorrow) που ταιριάζει με την ατμόσφαιρα της εποχής και που έχει και λιγάκι ”μεταναστευτικό” ιστορικό. Βλέπετε η νεαρή τραγουδίστρια ονόματι Laleh από το Γκέτεμποργκ της Σουηδίας, είναι γεννημένη στο Iran και ήρθε στην Σουηδία σαν πολιτικός πρόσφυγας με τους γονείς της σε ηλικία ενός έτους. Η ταλαντούχος αυτή τραγουδίστρια, είναι ένα από τα πολλά «μεταναστόπουλα» της Σουηδίας που κατάφεραν να αναδειχθούν στην χώρα υποδοχής τους, αλλά και να καθιερωθούν διεθνώς, κόντρα στις όποιες αντιξοότητες και εμπόδια που βρέθηκαν στον δρόμο τους λόγω καταγωγής και διαφορετικότητας.Μεταξύ άλλων ο επίσης Ιρανικής καταγωγής Arash αλλά και πολλά Rap γκρουπ. Την αρχή έκανε φυσικά η δική μας Έλενα Παπαρίζου με το συγκρότημα των Antique πριν πολλά χρόνια. Άσχετα με το αν κανείς δέχεται η όχι τις μουσικές επιλογές των παιδιών αυτών, δεν μπορεί παρά να χαίρετε για την προσπάθεια και την επιτυχία τους. Ειδικά όταν η επιτυχία έρχεται στον χώρο της βιομηχανίας του θεάματος και της μουσικής που είναι δύσκολο να πετύχει κανείς και να καθιερωθεί στην κορυφή.



Επιτρέψτε μου να εκφράσω μερικές σκέψεις μου, για τον όρο «Μετανάστης» που είναι το κοινό μας σημείο αναφοράς αλλά και στοιχείο συμμετοχής στο ιστολόγιο αυτό.
Ο όρος «Μετανάστης» είναι φορτισμένος με πόλους συμβολισμούς, προκαταλήψεις αλλά και διαφοροποιήσεις στον προσδιορισμό . Στις χώρες υποδοχής μεταναστών, λαμβάνει τον χαρακτήρα γενικευμένης ομαδοποίησης και μαζικής ταυτοποίησης. Χωρίς να λαμβάνει υπόψιν, τις διαφοροποιήσεις πολιτισμικής και κοινωνικής προέλευσης, καταγωγής, αλλά και την μοναδικότητα της προσωπικότητας των ατόμων, που συναθροίζονται κάτω από την κατηγορία «Μετανάστες». Χρησιμοποιείται για όλους εμάς, που τον έχουμε «καπελωθεί» παρά την θέληση μας, γιατί κάποιοι δεν βρίσκουν άλλο τρόπο να μας «ταξινομήσουν» και να μας ξεχωρίσουν από το κυρίαρχο ρεύμα των ιθαγενών της χώρας υποδοχής. Πάντα ήμουν επιφυλακτικός στον όρο αυτό, μη θέλοντας να με προσδιορίζει σαν άτομο στην κοινωνία που ζω. Παρόλαυτα δέχομαι τον όρο «μετανάστης» με μια πιο ευρεία έννοια από αυτή της στενά «χωροταξικής», κάποιος δηλαδή που άφησε την χώρα του /τον τόπο του/ για κάπoια άλλη χώρα η άλλον τόπο. Αυτό που κρατάω από τον όρο, είναι αυτή η αίσθηση της απώλειας για κάτι και της νοστάλγιας για κάτι άλλο, της περιθωριοποίησης και της αποξένωσης από κάπου και το όνειρο της φυγής για κάπου αλλού. Η νοσταλγία για αυτό «το άλλο» η «τον άλλο», η μη συμφιλίωση με το «ξένο» και η συνεχής αναζήτηση του οικείου. Όλη η ζωή μια ξένη χώρα τελικά.
Πολλές φορές, όταν ακούω την λέξη «μετανάστης» μου έρχεται στο μυαλό ένας στίχος του Ρασουλή:

«Μετανάστης στην αγκάλη σου
κι έπεσε πολλή δουλειά,
κι έπεσε πολλή δουλειά
Ξενιτιά είναι το κορμάκι σου
γυρισμό από δω δε βλέπω πια.»

Με την έννοια αυτή όλοι είμαστε μετανάστες, η αισθανόμαστε σαν μετανάστες καποιες φορές. Αυτή ήταν και η προτροπή του φίλου «Nemo» για όσους θέλουν να γράφουν σε αυτό το blog, «...μετανάστες αλλά και όσοι αισθάνονται μετανάστες». ». Είμαι μετανάστης αλλά πολλές φορές αισθάνομαι κιόλας σαν τέτοιος.
Χαιρετίσματα σε όλους...

ΦΕΥΓΕΙ ΤΟ ΤΡΕΝΟ.....!

Μια και μπήκαμε στην, ας την αποκαλέσω Συντακτική Επιτροπή, του Μετανάστη, σκέφτηκα ότι θα ταίριαζε να γράψω για το ταξίδι μου προς τον ξενιτεμό!


Μετά από τα πολλαπλά μαλώματα και τις καθημερινές φασαρίες με τον πατέρα μου, ξέρετε εκείνα τα ΟΧΙ γραμματέα θα σε κάνω – ΟΧΙ αστυνόμος θα γίνω... κλπ., έριξα «την μαύρη πέτρα» στο χωριό παίρνοντας το τρένο από το Καλοχώρι Σερρών για να κατέβω Αθήνα.
Ήμουν 21 ετών τότε και είχα μια και μοναδική γνωριμία στην Αθήνα, την Μαίρη δεν είχα, όμως, ούτε διεύθυνση ούτε τηλέφωνό της.

Δεν θα μείνω τώρα στην Αθήνα, όπως δεν έμεινα και τότε, αν και ολόκληρο βιβλίο θα γέμιζε η διαμονή μου εκεί.

Ένα μήνα αργότερα άφησα την Αθήνα και ξεκίνησα πάλι με τρένο για την Γερμανία όπου έμεναν τέσσερα από τα αδέλφια μου.
Μέχρι τα σύνορα της τότε Γιουγκοσλαβίας, αντί να αποχαιρετώ τα πάτρια εδάφη κυρίως εκεί γύρω στην Θεσσαλονίκη, ήμουν στην τσίτα, ανήσυχη μη μπει στο τρένο κανένας πατέρας μου... και αλοίμονό μου!

Πρέπει, ωστόσο, να πω την λεπτομέρεια ότι από το χωριό είχα φύγει εις αγνείαν του, δηλαδή στα κρυφά, αλλά δεν θυμάμαι αν τότε την αποχώρησή μου την έβλεπα για οριστική ή αν η λαχτάρα που είχα για την μάνα μου θα με οδηγούσε μετά από μερικές εβδομάδες πάλι στο χωριό διότι την αποθυμούσα πολύ – πάρα πολύ! Έκλαιγα μόνο που θυμόμουν ένα της φουστάνι – το θυμάμαι ακόμα, ένα σε μπλε χρώμα και με άσπρες βουλίτσες - πουάν ...

Τα πέρασα τα σύνορα, ευτυχώς δίχως επεισόδια, και εφόσον ο μήνας ήταν Οκτώβριος όσο ανέβαινε το τρένο το κρύο γινόταν αισθητό κυρίως πάνω στα τζάμια του. Και το πιο χοντρό ρούχο που είχα ήταν μια απλή, λευκή, κοντή, πλεκτή, λεπτή ζακετούλα!

Στο Μόναχο η πρώτη στάση, στην Φρανκφούρτη η δεύτερη, στο Aschaffenburg η τρίτη και επιτέλους έφτασα στο Erlenbach a Main!
Με τρεμάμενο κορμί και από κρύο αλλά και από φόβο, καθώς συνοδευόμουν από δυο τούρκους, έφτασα επιτέλους στο σπίτι του ενός από τα αδέλφια μου.

Έξι μήνες αργότερα συνέχισα την οδύσσειά μου, πάλι με τρένο, με προορισμό την Στοκχόλμη της Σουηδίας...

Δέκα χρόνια αργότερα η οδύσσεια συνέχισε για το New Jersey της Αμερικής... αλλά εδώ σταματά το παραμύθι!
Η συνέχεια στο επόμενο τεύχος, όπως γράφανε και σε περιοδικά που κάπου – κάπου διάβαζα κι εγώ σαν κοπελιά....

τι'ν'η πατρίδα μας;

Το παρακάτω κείμενο είχε ανέβει και στο blog μου, αλλά το ανεβάζω κι εδώ, σαν "εισαγωγικό σημείωμα" και "σύσταση".

Γεννιέσαι κάπου. Όχι σε μια χώρα, ούτε καν σε μια πόλη. Σε μια γειτονιά. Σε ένα σπίτι. Οι πρώτοι άνθρωποι που αντικρίζεις είναι οι γονείς σου. Μετά, οι φίλοι τους, οι συγγενείς. Έπειτα, γνωρίζεις το σχολείο, τους συμμαθητές, άλλες γειτονιές, άλλες πόλεις κι άλλους τόπους, συνήθως πρώτα της χώρας σου (σου;). Ίσως κάποτε να φύγεις, ίσως και να μη φύγεις ποτέ, ίσως να ξαναγυρίσεις μόνιμα ή εκ περιτροπής.Ίσως κάποτε ο τόπος όπου γεννήθηκες να είναι μόνο ο τόπος όπου περνάς τις διακοπές σου. Κι ίσως, τότε, να νιώσεις πως έχεις χάσει την επαφή, το κρίσιμο στοιχείο της καθημερινότητας, πώς εξελίσσονται τα τοπία και οι άνθρωποι. Τ' αγαπάς ακόμα, κι ας νιώθεις πως δεν σε καταλαβαίνουν, κι ας μην τα καταλαβαίνεις όσο καλά το κατάφερνες κάποτε, κι ας μη χωράς πουθενά πια.
Συνήθως, θα γνωρίσεις κι άλλους τόπους, κι άλλους ανθρώπους, πολλούς, κάποιους θα αγαπήσεις, κάποιους θα μισήσεις, κάποιοι θα είναι αδιάφοροι, με άλλους θα συνάψεις σχέσεις, άλλοτε θυελλώδεις, άλλοτε ήπιες, επίπεδες ή με σκαμπανεβάσματα, κάποιες θα θυμάσαι, κάποιες θα ξεχάσεις.

Όμως, ο τόπος όπου γεννήθηκες είναι πάντα το καταφύγιο, το απάγκιο, εκεί που ανατρέχεις όταν όλα ζορίζουν, η αγκαλιά της μάνας, το πεζοδρόμιο όπου έκανες ποδήλατο, όταν ήσουν παιδάκι. Μπορεί όμως να βρεις κι άλλες αγκαλιές, κι άλλους δρόμους. Το καθένα έχει τη χάρη του, τη σημασία του, την αξία του. Σε όλα, έμαθες, ένιωσες, έζησες.

Γεννήθηκα στο Γουδί, πέρασα τα παιδικά μου χρόνια στου Ζωγράφου, τα εφηβικά στο Μαρούσι. Μετά, έμαθα την Αθήνα και την αγάπησα, όσο κανένα άλλο μέρος στον κόσμο.Ο πιο όμορφος δρόμος του κόσμου είναι για μένα η Πανεπιστημίου. Το πιο όμορφο καφενείο βρίσκεται Σόλωνος και Θεμιστοκλέους.

Έμαθα, ένιωσα κι έζησα στην Αθήνα. Αλλά, έμαθα, ένιωσα κι έζησα και στο Στρασβούργο, και στη Βέρνη και στο Βέλγιο. Κι έχω να θυμάμαι και τη Βιέννη, και τη Μήλο, και τη Μυτιλήνη, και την Κρήτη και την Αμοργό, και την Πάρο και το Παρίσι, και το Βερολίνο, και τη Ρώμη, και τη Μονεμβασιά, και... και... Δεν έχω, όμως, τίποτα να θυμηθώ από την Κάρπαθο, την Κομοτηνή ή τη Λήμνο, γιατί δεν έχω βρεθεί ποτέ εκεί.

Πατρίδα μου, εν τέλει, είναι οι τόποι όπου έζησα, οι άνθρωποι που αγάπησα και όσα έχω να θυμάμαι. Οι εμπειρίες, η γνώση, τα λάθη, τα σωστά...Όσα έχω να θυμάμαι, όσα έζησα, όσα ένιωσα. Και κυρίως όσα κουβαλάω μαζί μου, όπου κι αν βρεθώ. Γιατί πια δεν έχει σημασία πού ζω, πιθανότατα είμαι σε θέση να ζήσω οπουδήποτε. Την πατρίδα μου, όμως, την κουβαλάω μέσα μου.
______________________________________

Καθώς δεν ζω πια στην Ελλάδα, είναι πολλά που με ξενίζουν πλέον σε αυτήν. Κι είναι πολλά που με εκνευρίζουν, που αντιπαθώ και κυρίως που με στεναχωρούν. Αλλά είναι κι άλλα τόσα που αγαπώ, που μου λείπουν, οι άνθρωποί μου, το παρελθόν μου, ο ήλιος, η θάλασσα, τα γεμιστά και το ούζο (γραφική ξενητεμένη, ε;).Όπου κι αν έζησα, κι όπου κι αν πήγα, βρήκα στοιχεία να αντιπαθήσω ή να εκνευριστώ, αλλά βρήκα και να αγαπήσω και να θαυμάσω.
Κι έμαθα να μην εξιδανικεύω, να έχω ανοιχτό μυαλό (όσο είναι αυτό δυνατόν, και δεν είναι εύκολο καθόλου), να δέχομαι το διαφορετικό, ακόμα κι αν με ξενίζει, να προσπαθώ να καταλάβω. Κυρίως, έμαθα να αναζητώ τις αιτίες της διαφοράς και να ψάχνω να βρω αυτά που με ενώνουν, όχι αυτά που με χωρίζουν.
______________________________________

Πέρα από τις ιστορικοκοινωνικές αναλύσεις , περί του πώς κατασκευάστηκαν οι "πατρίδες" και τι εξυπηρετούν -κι είναι μια πολύ μεγάλη συζήτηση αυτή-, είναι και κοινή λογική. Γιατί να σημαίνει για μένα πιο πολλά το Καστελόριζο, όπου δεν έχω πάει ποτέ, από το Στρασβούργο, όπου έζησα ένα χρόνο;
______________________________________

Οι χελώνες κουβαλάνε το σπίτι τους παντού. Κι εγώ κουβαλάω παντού το δικό μου... Μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος*.
*Το στιχάκι του Μίλτου Πασχαλίδη.

για την πατριδα μου...

Καλή αρχή λοιπόν!...

Λόγια του Ραμόν Σαμπέδρο:

Στην πατρίδα μου
Στην αγαπημένη μου πατρίδα, που είναι η πιο ελεύθερη, η πιο μεγάλη και η πιο υψηλή.
Σε αυτήν χωρούν οι φίλοι μου και οι εχθροί.
Πατρίδα μου είναι το στήθος μου, και στο στήθος μου χωρούν όλες οι πατρίδες.
Η πατρίδα μου δεν έχει σύνορα, γιατί είναι μόνο μία.
Πατρίδα ενός άντρα ή μιας γυναίκας είναι η ίδια του η ψυχή
Αν την αφήσουν ελεύθερη, η πατρίδα μου δε θα θρηνεί.
Τραγουδάει, πάντα τραγουδάει.

Με τη σειρά μου συμπληρώνω: Γεννήθηκα κατά σύμπτωση σε κάποιο μέρος που μια νοητή γραμμή που λέγεται γεωγραφικά σύνορα την ονομάζει Ελλάδα. Πατρίδα για μένα δεν είναι μια σημαία, δεν είναι ένας ύμνος. Είναι που μυρίζει γιασεμί το καλοκαίρι και χώμα το χειμώνα, είναι οι φίλοι μου που όσο και να τους πληγώνω πάντα με αγκαλιάζουν. Και ναι, είναι στο στήθος μου γιατί όταν τα σκέφτομαι αυτά νιώθω ένα σκιρτημα εκεί.

ο Ραμόν Σαμπέδρο, ναυτικός, χτύπησε κάνοντας βουτιά στη θάλασσα. Έζησε για 30 χρονια τετραπληγικός διεκδικώντας το δικαίωμα του σε ένα αξιοπρεπή θάνατο. Τελικά τα κατάφερε, όχι χάρη στη δικαιοσύνη αλλά σε ένα φιλικό χέρι. Οι επιστολές που έγραψε έγιναν αφορμή για την ταινία "Η θάλασσα μέσα μου"

Υπόσχομαι το επόμενο ποστ να είναι πιο χαρούμενο