ICEHOTEL... ICEBAR... ΣΤΟΝ ΒΟΡΕΙΟ ΠΟΛΟ!

από Συμέλα

Κάπου γύρω στην Νορβηγία θα σας πάω κι εγώ...

Είμαι σίγουρη ότι έχετε ακούσει για το Ιcehotel, στο Jukkasjärvi, στα Kiruna – κάπου ψηλά στην Σουηδία και κοντά στην Νορβηγία και Φιλανδία.
Μιλάμε για πολύ κοντά στον βόρειο πόλο και λυπάμαι που ακόμα δεν έχει φτάσει η χάρη μου εκεί.
Το θέλω όμως και με την πρώτη ευκαιρία θα παω...

Η χάρη μου, ωστόσο, έχει φτάσει στο icebar... αφού είναι εδώ, δίπλα μου, στην Στοκχόλμη ;-)

Την ημέρα των γενεθλίων μου, παρά το στρες της προετοιμασίας, ήθελα να παω και σε μια ξενάγηση που οργάνωσαν από το ξενοδοχείο Nordic Light Hotel.
Εκεί είναι και αυτό το μπαρ το κατασκευασμένο από πάγο και το οποίο συνεργάζεται με το icehotel του Jukkasjärvi!
Αλλά και με την Absolut vodka αφού ότι πίνεις εκεί μέσα είναι ανακατεμένο με βότκα - ούτε νεράκι είχαν να με δώσουν όταν μπήκαμε εκεί!

Πριν μπεις μέσα στο μπαρ σε ντύνουν και με αυτό το «πάπλωμα με κουκούλα», που βλέπετε στην φωτογραφία, αλλά ότι και να σε κάνουν πάνω από μισή ώρα δεν αντέχεις...
Ίσα – ίσα να βγάλεις κάποιες φωτογραφίες, έτσι σαν απόδειξη ότι πήγες κι εσύ εκεί, και να πιεις ένα ποτό!

Άσε που ανά 45 λεπτά μπαίνει νέα φουρνιά μέσα...

Όσο για το ίδιο το ξενοδοχείο είναι μέσα – έξω όπως όλα τα άλλα ξενοδοχεία αλλά μ’ εντυπωσίασε ο φωτισμός του.
Ένας από τους στόχους του concept είναι να γίνεται ένα είδος θεραπείας φωτός!
Ανάλογα με την ψυχολογική σου κατάσταση επιλέγεις τον φωτισμό στο δωμάτιό σου...
Στο δε lobby του ξενοδοχείου ο ελαφρός φωτισμός αλλάζει τα χρώματά του τόσο αργά και μαλακά που αν και δεν αισθάνεσαι την αλλαγή του φωτισμού αισθάνεσαι την αλλαγή της ψυχολογίας σου...

Πολλές επενδύσεις, βλέπετε, για την ψυχολογία του ανθρώπου!

Και το design ήταν αξιόλογο και μου φάνηκε σαν να θέλανε να δώσουν σε νέους καλλιτέχνες την ευκαιρία εκθέτοντας τα έργα τους να αναδειχτούν και αυτοί.
Και, προφανώς, να γίνει και η δουλειά πιο φτηνά - και οι δυο πλευρές βολεύονται έτσι...

Φωτογραφία 1: με το ποτό μου μέσα σε ποτήρι από πάγο - τα πάντα εκεί μέσα είναι από πάγο!

Φωτογραφία 2: με την Emelie, αυτή που μας ξενάγησε στο ξενοδοχείο, μέσα στο lobby και σ’ ένα φτιαχτό δασάκι από έλατα – το παγκάκι είναι από το γνωστό ξύλο της Σουηδίας furu αλλά είναι fake και μαλακό, το ίδιο και το πάτωμα!
(αυτό που φαίνεται δεν είναι πάντα αυτό που βλέπουμε, είναι το σύνθημα αυτής της έκθεσης στο lobby...)

Σταβάνγκερ Νορβηγίας

Μετανάστης και γω τα τελευταία 3 χρόνια, ζω στη Νορβηγία -ναι καλά διάβασες- και συγκεκριμένα στη πόλη Σταβάγκερ, που βρίσκεται στη νοτιοδυτική πλευρά της χώρας. Το Σταβάγκερ είναι η τέταρτη μεγαλύτερη πόλη της Νορβηγίας με πληθυσμό γύρω στις 150 000 κατοίκους. Με δυό κουβέντες το Σταβάγκερ είναι η πρωτεύουσα του πετρελαίου για την Νορβηγία. Περίπου το 10% του πληθυσμού είναι μετανάστες απο άλλες χώρες που εργάζονται σε πετρελαικές επιχειρήσεις. Αυτό δίνει στην πόλη έναν διεθνή και κοσμοπολίτικο χαρακτήρα.

Δεν έχουν περάσει και πολλά χρόνια απ όταν το Σταβάγκερ ήταν ενα μικρό ψαροχώρι. Μόλις την δεκαετία του 70 ανακαλύφθηκαν τα πετρέλαια στη περιοχή και η πόλη άρχισε να αναπτύσεται με ραγδαίους ρυθμούς. Αυτή τη στιγμή θεωρείται ένας απο τους πλουσιότερους δήμους της Ευρώπης και το βιοτικό επίπεδο είναι απο τα υψηλότερα στο κόσμο. Αυτό βέβαια για έναν Ελληνα δεν είναι και ό,τι καλύτερο μια και το κόστος ζωής είναι εγκληματικά υψηλό.

Χτισμένο στην νοτιοδυτική ακτή της Νορβηγίας, το Σταβάγκερ περιβάλεται απο πανέμορφα fiords (σε ένα απο αυτά μένω και γω), και μπορεί να προσφέρει στον επισκέπτη εκδρομές και κρουαζιέρες σε τοπία απίστευτου κάλλους. Ολα αυτά υπο την προυπόθεση οτι θα βρεις και κατάλληλο καιρό για να το απολαύσεις (πράγμα σπάνιο).

Το ομορφότερο μέρος της πόλης είναι το παραδοσιακό της κέντρο που βρίσκεται στο λιμάνι. Τα όμορφα ξύλινα σπιτάκια τα πλακόστρωτα σοκάκια της, ο επιβλητικός καθεδρικός ναός, και τα ζωντανά μπαράκια στη παραλία συνδυαζόμενα με τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα, δίνουν στη πόλη μια ξεχωριστή γοητεία.

Αν όμως κάποιος απο εσάς βρεθεί ποτέ εδώ, ας φροντίσει να έχει οπωσδήποτε μαζί του ομπρέλα, χοντρά ρούχα, και πολλά λεφτά.....

Fettisdagen idag!

(Η πρώτη μου δημοσίευση εδώ! Αντιγράφω από το blog μου, Σκεψούλες. Καλώς σας βρήκα!)

Η Fettisdagen --> den feta tisdagen ή "η χοντρή Τρίτη" (σε ελεύθερη μετάφραση) γιορτάζεται μία μέρα πριν την Σαρακοστή στην Σουηδία, πριν δηλαδή αρχίσει η νηστεία για το Πάσχα.
Αν κρίνω από το όνομα και από το πότε πέφτει, θα έλεγα ότι είναι ένας συνδιασμός της Τσικνοπέμπτης με την Κυριακή της αποκριάς (ή της Τυροφάγου όπως είναι το κυριλλέ του).

Βέβαια στην Σουηδία δεν το γιορτάζουν με κοκορέτσια, αλλά με το παρακάτω γλυκό...

Ονομάζεται semla και είναι παραδοσιακό, όχι μόνο για την Σουηδία, αλλά για τις περισσότερες βόρειες χώρες (Σουηδία, Φινλανδία, Νορβηγία και Εσθονία).

Σήμερα τα μοιράζουν συνήθως δωρεάν μέσα στις εταιρίες, στα εμπορικά, κτλ κτλ αλλά μπορείς επίσης να τα αγοράσεις και από το supermarket/φούρνους (αν τύχει βέβαια και βρεις κανέναν φούρνο εδώ) γύρω σε αυτές τις ημέρες.

Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη πέρυσι από το Nymble στην σχολή στο κέντρο (Campus Valhallavägen) όπου τα έδιναν με τα τσουβάλια στους πεινασμένους φοιτητές που μυρίστηκαν την φάση και είχαν συρρέυσει κατά χιλιάδες στο κτίριο (εεεε... πλακίτσα :) ).

Εδώ βέβαια να πούμε και τα αρνητικά της υπόθεσης. Η επιτυχία του γλυκού αυτού στηρίζεται περισσότερο στο eye candy, καθώς αυτό το αφράτο πραγματάκι που βλέπεις δεν είναι σαντυγί, αλλά μια άγλυκη κρέμα (χτυπημένη κρέμα γάλακτος χωρίς ζάχαρη? αναρωτιέμαι...). Το ψωμάκι δε, είναι απλά ένα ψωμάκι με κάρδαμο και όχι τσουρεκοειδές. Τέλος, το χειρότερο από όλα είναι ότι όταν πας να το φας, γίνεσαι σαν τα παιδάκια που τρώνε παγωτό, με την κρέμα από το γλυκάκι να τρέχει από όλες τις μεριές και εσύ να προσπαθείς να την μαζέψεις (got the picture? ;) ).

Όπως και αν έχει, εμένα μου αρέσει. Είναι χορτάστικό (τρως ένα και σκας) αλλά έχει και ένα κρυφό μυστικάκι: Ανάμεσα στο ψωμάκι και την κρέμα, έχει μια στρώση πάστας αμυγδάλου που κάνει όλη την διαφορά στην γεύση, μαζί με την λίγη ζάχαρη άχνη που υπάρχει στην κορυφή του.

Πάω να τσακίσω ένα πριν τελειώσουν!

ΥΓ. Την καλύτερη version του γλυκού την είχα δοκιμάσει στην Φινλανδία, όπου αντί για πάστα αμυγδάλου είχε κόκκινη μαρμελάδα, αλλά και αυτό δεν πάει πίσω...

ΥΓ2. Συμέλα αν θέλεις πρόσθεσε/διόρθωσε! :)

Thé jasmin et speculoos

-Καλημέρα σας, έμαθα πως οργανώνετε ένα atélier speculoos το Σάββατο στα πλάισια της Nuit blanche και θα θέλαμε να έρθουμε.
-Μάλιστα, πόσα άτομα;
-Δύο.
-Μπορείτε στις 7 ή στις 9;
-Στις 9 είναι καλύτερα.
-Πολύ καλά, σας περιμένουμε.

Η nuit blanche (λευκή νύχτα) είναι ένα έθιμο που πραγματοποιείται μια φορά το χρόνο στο Βρυξελλοχώρι (από όσο ξέρω και στο Παρίσι). Σάββατο βράδυ μένουν ανοιχτά πολλά ζαχαροπλαστεία/καφέ/χώροι ψυχαγωγίας και μουσεία, μέχρι αρκετά αργά. Παράλληλα διοργανώνονται διάφορες μουσικές και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις σε διάφορα σημεία της πόλης και όλα μοιάζουν με γιορτή.

Το Arrière Cuisine είναι ένα salon de thé (τσαγιερία) στο κέντρο της πόλης μας. Μικρό και ζεστό, προσφέρει πολλά είδη τσαγιών, αλμυρές τάρτες και λαχταριστά γλυκά. Για την nuit blanche οργάνωσαν ένα atélier παρασκευής speculoos.

To speculoos (προφέρεται "σπεκυλός") είναι το παραδοσιακό βέλγικο μπισκοτάκι κανέλλας που βλέπετε στην φωτογραφία. Είναι λεπτό, αρωματικό και τραγανιστό.

Σάββατο βράδυ, ευτυχώς η βροχή είχε σταματήσει και η νύχτα προβλεπόταν γλυκειά και σχετικά ζεστή. Ξεκινήσαμε λοιπόν, κι εμείς να πάμε να μάθουμε να φτιάχνουμε speculoos. Φτάνοντας στην τσαγερία, διαπιστώσαμε πως ήταν γεμάτη και καταλάβαμε γιατί έπρεπε να δηλώσουμε συμμετοχή. Υπήρξε πολύ μεγάλη ζήτηση και είχαν διοργανωθεί διαδοχικά atéliers ανά μισή ώρα. Με λύπη μας μάθαμε πως δεν θα μας έδειχναν πώς να φτιάξουμε την ζύμη, αλλά μόνο το φορμάρισμα (που δεν είναι και εύκολη υπόθεση τελικά).

Στο βάθος της αίθουσας, ο Σεφ στεκόταν στην κορυφή ενός τραπεζιού για 8 άτομα. Μας έδωσε μια μπάλα ζύμη στον καθένα και μας έδειξε πώς να την μαλακώσουμε, να της δώσουμε μακρόστενο σχήμα, να την τοποθετήσουμε στην φόρμα και μετά να αφαιρέσουμε όσο περίσσευε για να επιτύχουμε το επιθυμητό σχήμα και πάχος. Κατόπιν, τα μπισκοτάκια μας θα ψήνονταν για 1,5 ώρα και εν τω μεταξύ θα μπορούσαμε να φύγουμε και να επιστρέψουμε αργότερα για να παραλάβουμε το λαχταριστό δημιούργημά μας.

Ένιωσα σαν να ήμουν πάλι παιδί και να ήταν Χριστούγεννα ή Πάσχα, τότε που η μαμά μου ετοίμαζε τη ζύμη για τα κουλούρια και εγώ τα φορμάριζα είτε σε φορμίτσες είτε με τα χέρια. Τότε έφτιαχνα παπάκια, γουρουνάκια, αστεράκια ή αρκουδάκια. Και εδώ το ίδιο - αλλά το δικό μου speculoos είχε σχήμα St-Nicolas, δηλαδή του τοπικού Άη-Βασίλη. Επειδή όμως περίμενε και άλλος κόσμος να φτιάξει το speculoos του, φτιάξαμε μόνο ένα ο καθένας.

Περιμένοντας, αποφασίσαμε να μην πάμε βόλτα, αλλά να μείνουμε στην τσαγερία. Ήπιαμε τσάι γιασεμί και φάγαμε τάρτα ζάχαρης (ένα υπέροχο κατασκεύασμα: βάση από ζύμη με καμμένη μαύρη ζάχαρη πάνω! Αρκετές χιλιάδες θερμίδες μέσα σε λίγες απίστευτα λιγωτικές μπουκιές!).

Βγήκα να καπνίσω με την κούπα μου (το τσάι γιασεμί μοσχοβολάει έντονα) και από το διπλανό μπαρ ακουγόταν δυνατά latin jazz. Ο κόσμος πηγαινοερχόταν χαρούμενος, ενώ μέσα από την τσαγερία αναδυόταν μια ορεκτικότατη μυρωδιά ψημένης κανέλλας και ζάχαρης.
Μια από κείνες τις γλυκές βραδιές, που όλα μοιάζουν όμορφα, που έχεις χαρούμενη χαζορομαντική διάθεση -που είναι σπάνιες και κρατούν λίγο.
__________________________
Υ.Γ. Το speculoos μου ήταν ονειρεμένα υπέροχο!

Το ποστ είχε ανέβει και στο μαγαζί μου.

ΜΙΚΡΟ ΝΗΣΑΚΙ ΤΟ ΜΑΝΧΑΤΑΝ!

Από Συμέλα

Τώρα αν εννοήσουμε ότι Νέα Υόρκη είναι το Μανχάταν, διότι πολλοί έτσι την βλέπουν, τότε μπορώ να πω ότι την Νέα Υόρκη την έχω περπατήσει ΟΛΗ πρόσφατα που ήμουν εκεί!

Και κατά μήκος και κατά πλάτος!

Περισσότερο μόνη και με τα πόδια αλλά και με αμάξι παρέα με τον Jιmmy και την Μαίρη, οι blogαναγνώστες μου που με φιλοξενούσαν στο Queens!

Τι νομίσαμε, δηλαδή, είναι το Μανχάταν;

Ένα μικρό και μακρόστενο νησάκι είναι με μερικά avenues που το διασχίζουν κατά μήκος και κάποια streets στο κατά πλάτος!

Ένα νησάκι κατάμεστο από απρόσωπους και κρύους ουρανοξύστες και με μια κατασκευή μετρό σαν ζούγκλα που αυτό σημαίνει ότι το νησάκι, εκτός του ότι το βαραίνουν οι ουρανοξύστες, είναι και κενό από κάτω.

Κενό, άδειο, empty, εύκαιρο (ποντιακά) πώς το λενε – υπόγεια είναι φαγωμένο με το διαδίκτυο του μετρό!

Να μην έχεις την αίσθηση ότι όπου να ‘ναι βουλιάζει και μαζί με αυτό βουλιάζεις κι εσύ;

Ευτυχώς που πολλές από τις φωτογραφίες μου τις έχω περάσει στο USB και τις έχω σώσει διότι πολλές παραμένουν στην κάμερα την οποία έχω ξεχάσει στο Lufthansa αεροπλάνο και ακόμη άκρη δεν βρήκα με αυτούς!

Α, μην ξεχνάτε ότι οι ουρανοξύστες είναι βγαλμένες από την μέση και πάνω διότι ολόκληρες μου ήταν αδύνατον να τις φωτογραφίσω.

Κάπου – κάπου ανάμεσα στα κρύα και άψυχα αμερικάνικα κτίρια έβλεπα και κάποια ευρωπαϊκού στυλ ζεστά και ομορφούλικα...αλλά αυτά είναι μέσα στην κάμερα!

Φωτογραφία 1: γωνία Wall Street και Broadway, καλός συνδιασμός - το ένα θυμίζει χρηματιστήρια και κεφάλαια και το άλλο πολιτισμό και θέατρα...

Φωτογραφία 2: ένας από τους πολλούς απρόσωπος ουρανοξύστες, δεν θυμάμαι πού.

Φωτογραφία 3: η εκκλησία Trinity (η Αγία Τριάδα, αν δεν κάνω λάθος) που είναι μπροστά στα μεγαθήρια του Wall Street.

Είπαμε, τα πιο όμορφα κτήρια παγκοσμίως είναι εκκλησίες!!!

(το κείμενο αναρτήθηκε και ΕΔΩ)

natassas travels

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Information about Norway.....

Ελαβα ενα email απο εναν αναγνωστη ο οποιος ενδιαφερεται να μαθει για την ζωη στην Νορβηγια...

Εκτος του οτι κανει ΠΟΛΥ κρυο (αλλα οι κοπελες εκει ειναι πολυ θερμες), δεν ξερω τπτ αλλο οποτε καλω τους ειδημονες απο τις χωρες των υπερβορειων να μας διαφωτησουν....

Αυτο ειναι το email: "Αν γνωριζει καποιος οτιδηποτε απο νορβηγια ειδικα σε εργασιακα ζητηματα θα ημουν υποχρεος.
Ευχαριστω προκαταβολικα.
Theodore..."

Οσοι πιστοι.....

Η χώρα με τις αγελάδες

Είναι σοφό αυτό που λένε ότι "πρέπει να χάσεις κάτι για να το εκτιμήσεις". Εμένα αυτό μου συνέβη δυο φορές στην ζωή μου. Το ένα που εκτίμησα, αφού έχασα είναι η "κατάλευκη, μα πένθιμη" Ελβετία.Πέρασα ένα χρόνο στην Ελβετία και το συμπέρασμά μου είναι πως είναι η πιο τέλεια χώρα που υπάρχει, σε ό,τι αφορά παιδεία, κρατική οργάνωση, πρόνοια του κράτους για τον πολίτη, συνέπεια, μισθούς (κυρίως!), φύση (αν δεν το δεις, δεν το πιστεύεις! πριν να πάω στην Ελβετία, νόμιζα πως τέτοια τοπία υπήρχαν μόνο στο Photoshop!), παντελή έλλειψη εγκληματικότητας και ανεργίας, ενσωμάτωση των μεταναστών και πολλά άλλα.


Αλλά, η Ελβετία είναι ο Παράδεισος επί γης, αν έχεις το αμόρε σου μαζί. Άμα είσαι μόνος σαν την καλαμιά, όπως ήμουν εγώ τότε, είναι κόλαση μαύρη, γιατί οι Ελβετοί είναι πολύ καλοί άνθρωποι, ευγενέστατοι και πολιτισμένοι, αλλά όχι ό,τι πιο διαχυτικό και κοινωνικό κυκλοφορεί. Τουλάχιστον οι Ελβετογερμανοί, τους οποίους γνώρισα εγώ.

Το άλλο ωραίο είναι πως στην Ελβετία, υπάρχουν 4 επίσημες γλώσσες. Οι τρεις από αυτές ομιλούνται και αλλού -αλλά αλλιώς.Το διαπίστωσα ιδίοις ώσι, με το που πάτησα το πόδι μου στη Βέρνη, την πρώτη φορά που βρέθηκα σε ελβετικό έδαφος, όταν πήγα για να κάνω την συνέντευξη για τη δουλειά στην οποία τελικά είχα την ατυχία να με πάρουν. Μέχρι τότε, νόμιζα ότι μιλούσα γερμανικά, όχι πολύ καλά, αλλά για να συνεννοηθώ σε καθημερινό επίπεδο, στην Γερμανία τουλάχιστον δεν είχα πρόβλημα! Βγαίνω λοιπόν από τον (εντυπωσιακά χλιδάτο) σταθμό των τρένων και ρωτάω μια ηλικιωμένη κυρία (εντυπωσιακά χλιδάτη κι αυτή) από πού θα μπορούσα να πάρω το λεωφορείο 10. Και μου απάντησε! Αλλά δεν κατάλαβα λέξη. Μετά, ψάχνοντας, διαπίστωσα ότι αυτό που μου είχε πει ήταν "Εκεί απέναντι, μετά το λεωφορείο 11".Και κατέληξα στο συμπέρασμα (μετά πό ένα χρόνο παραμονής στην χώρα), ότι τα γερμανικά είναι σαν τη Λερναία Ύδρα: κόβεις μια διάλεκτο και γεννιούνται δυο στη θέση της! Στην Ελβετία κάθε γερμανόφωνο χωριό (όχι καντόνι, που υπάρχουν 23) έχει την δική του διάλεκτο. Όταν κατάλαβα βέβαια, ότι ούτε οι Βαλεζάνοι π.χ. ή οι Ζυριχιώτες καταλαβαίνουν τους Βερνέζους, ένιωσα λιγότερο μειονεκτικά.

Δύο περιστατικά που εντυπώθηκαν στην μνήμη μου αποδεικνύουν περίτρανα τον πολιτισμό αυτής της χώρας.Μετά τα Χριστούγεννα, ήρθε να με επισκεφτεί μια φίλη μου από τη Θεσσαλονίκη. Μια ωραία μέρα λοιπόν, φοράμε σκούφιες, κασκόλ, γάντια και χοντρά παλτά και βγαίνουμε να κάνουμε μια βόλτα. Πάμε να πάρουμε το τραμ. Και πρέπει η φίλη μου να βγάλει εισιτήριο (εγώ είχα κάρτα), το οποίο κοστίζει 1,20 φράγκα. Το μηχάνημα όμως δέχεται μόνο ψιλά κι εμείς έχουμε μόνο χαρτονομίσματα. Ήταν Κυριακή, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να βρούμε ανοιχτό κατάστημα για να χαλάσουμε (ούτε tabac!), οπότε στεκόμαστε προβληματισμένες και κοιτάμε το μηχάνημα, μπας και μας κατέβει καμιά ιδέα. Περνά λοιπόν ένα κύριος, μας βλεπει και μας ρωτά:

-Έχετε κάποιο πρόβλημα; Μπορώ να βοηθήσω;

Εντυπωσιασμένες από την καλοσύνη του, αρχίζουμε σε άθλια γερμανικά να εξηγούμε με στόχο να ζητήσουμε να μας χαλάσει (που σιγά μην είχε να μας χαλάσει 10φραγκο! αλλά ποτέ δεν ξέρεις).

Και τι κάνει ο άνθρωπος; Βγάζει τα ωραία του λεφτουδάκια και μας αγοράζει το εισιτήριο!

-Μα, πώς θα σας τα δώσουμε; ρωτάμε εμείς.

-Α, δεν πειράζει! Καλά να περάσετε, καλή σας μέρα!


Λίγες μέρες μετά, η ίδια φίλη πηγαίνει σε ένα μουσείο στην Βέρνη, την ώρα που ήμουν στην δουλειά. Πάει να βγάλει εισιτήριο, ρωτά πόσο κάνει, έκανε 12 φράγκα (8 ευρώ). Κοιτάει τα λεφτά της, είχε 50φραγκο!Το δίνει στην υπάλληλο, αλλά αυτή δεν είχε ρέστα και λέει η φίλη μου "Δεν πειράζει, θα έρθω αύριο".Και της απαντά η υπάλληλος:-Δεν υπάρχει πρόβλημα, θα σου εκδώσω ελευθέρας!
Κλείστε το στόμα, συνέβη! Και μην μπείτε στον κόπο να σκεφτείτε αν θα συνέβαινε κάτι τέτοιο σε άλλη χώρα -και κυρίως στην Ελλάδα. Η απάντηση είναι αρνητική -ίσως, δεν ξέρω να γίνονται τέτοια στη Νορβηγία...


Μετά, έφυγα και πήγα στο Βέλγιο...

Συννεφιασμένο Βρυξελλοχώρι

Η ζωή μου στο Βέλγιο χωρίζεται σε δύο φάσεις. Η πρώτη αποτελείται από την πρώτη περίοδο παραμονής μου στις Βρυξέλλες και η δεύτερη από την δεύτερη περίοδο παραμονής μου στις Βρυξέλλες (περιμένατε κάτι έξυπνο ε; χα! σας την έσκασα!). Η δεύτερη ξεκίνησε περίπου τριάμιση χρόνια και μάλλον θα κρατήσει αρκετά. Η πρώτη ήταν ακριβώς πριν από έξι χρόνια και διήρκεσε 5 μήνες.


Ήρθα εδώ για να κάνω πρακτική άσκηση (stage). Aυτή είναι η επίσημη εκδοχή. Η αληθινή αιτία ήταν ότι επιθυμούσα διακαώς να φύγω από την Ελλάδα, από την Αθήνα και κυρίως από την οικογενειακή εστία. Ήταν η μεγάλη μου ευκαιρία να κόψω τον ομφάλιο λώρο (25 χρόνια μετά την γέννησή μου), να είμαι ανεξάρτητη, να κάνω ό,τι μου αρέσει... (έτσι νόμιζα δηλαδή). Έκανα λοιπόν την άιτηση για την πρακτική, στην αρχή δε με δέχτηκαν, αλλά μετά άλλαξαν γνώμη (όπως έμαθα μετά, αυτός που είχαν προτιμήσει δεν πήγε τελικά, κι έτσι πήγα εγώ! αποφάγια πήρα δηλαδή). Με ειδοποίησαν στις 19 Φεβρουαρίου και έπρεπε να είμαι εκεί 1η Μαρτίου.


Δεν είχα ξαναζήσει ποτέ, όχι στο εξωτερικό, ούτε καν σε άλλη πόλη, μακριά από την οικογενειακή θαλπωρή και τα προστατευτικά φτερά της μανούλας, δεν είχα ξαναμετακομίσει, ψάξει για σπίτι, προσπαθήσει να προσαρμοστώ, χρειαστεί να νοιαστώ για ψώνια του σούπερ μάρκετ, πληρωμή λογαριασμών και άλλα τέτοια πεζά. Οι μοναδικές φορές που είχα ξαναμπεί σε αεροπλάνο ήταν οι εξής 4: στην πενταήμερη για Ρόδο, δύο φορές που είχα πάει στο Παρίσι και μία που είχα πάει στο Στρασβούργο, πάντα ως τουρίστας.Είχα 12 μέρες στην διάθεσή μου για να βρω εισιτήριο, να μαζέψω βαλίτσες, να αποχαιρετήσω φίλους και γνωστούς και να φύγω! Και δεν είχα καθόλου χρόνο για να συνηθίσω στην ιδέα και να προετοιμαστώ -ούτε ψυχολογικά, ούτε πρακτικά. Και θα πήγαινα σε μια πόλη από την οποία το μόνο που ήξερα ήταν μια φωτογραφία του Ατόμιουμ στο βιβλίο Ιστορίας της Γ΄ Λυκείου!

Ανάγκα και οι θεοί πείθονται, όμως. Επιλογή δεν είχα -δεν υπήρχε ούτε μία στο εκατομμύριο περίπτωση να χάσω την ιστορική ευκαιρία που μου παρουσιαζόταν, δεν το σκέφτηκα καν! Στις 28 Φεβρουαρίου, λοιπόν "μπήκα σ'ένα αεροπλάνο, πίσω δεν κοιτούσα" και ένιωθα να έχω ψηλώσει 22 πόντους, όχι δύο που λέει το τραγούδι! έφυγα από την Αθήνα φορώντας κοντομάνικο και αφήνοντας πίσω μου έναν ήλιο να! Μετά από 3 ώρες πτήσης, έριξα μια ματιά από το παραθυράκι του αεροπλάνου και είδα όχι πολύ μακριά ένα τεράστιο κατάμαυρο σύννεφο (δεν είχα ξαναδεί ποτέ μου τέτοιο!). Παρακάλαγα με όλες μου τις δυνάμεις "Αχ, ας μην προσγειωθούμε εκεί! Και βέβαια, ακριβώς εκεί προσγειωθήκαμε! Το αεροπλάνο τρύπησε το μαύρο κι άραχνο σύννεφο και... welcome to Belgium!


Mάλιστα... Ο τρόμος και η απόγνωση που ένιωθα δεν περιγράφονται. Την επόμενη κιόλας μέρα κίνησα προς αναζήτηση σπιτιού. Βγαίνοντας από το μετρό, για να πάω στο πρώτο σπίτι που θα έβλεπα -το οποίο και πήρα, δεν είχα πολλές μέρες στην διάθεσή μου, σε τρεις μέρες θα ξεκινούσε η άσκηση-, θυμάμαι πως ένιωσα σαν μυρμύγκι μπροστά στα τεράστια (και κακάσχημα) κτήρια που αντίκρυσα (μετά έμαθα πως ήταν τα κοινοτικά). Μπήκα σε ένα tabac να αγοράσω τσιγάρα και πρώτο σοκ: οι άνθρωποι δεν μιλούσαν τα γαλλικά που ήξερα (άσε που μερικοί από αυτούς μιλούσαν μιαν άλλη ακατανόητη γλώσσα που μετά έμαθα πως είναι η φλαμανδική έκδοση της ολλανδικής). Δεύτερο σοκ: ήταν η πρώτη μέρα πλήρους απόσυρσης των εθνικών νομισμάτων και αποκλειστικής χρήσης του ευρώ. Μόνο που οι άνθρωποι φυσικά, δεν είχαν ακόμα εξοικειωθεί με το ευρώ και μιλούσαν ακόμα σε βελγικά φράγκα, τα οποία εγώ παντελώς αγνοούσα... Άντε να συνεννοηθεις...


Φτάνω λοιπόν στο σπίτι, ήταν ένα maison de maître αυτά τα κλασικά βέλγικα σπίτια, που σίγουρα έχετε δει σε πίνακες φλαμανδών ζωγράφων και που εκ των υστέρων ανακάλυψα ότι είναι πολύ περιζήτητα. Το κτήριο ήταν του 1919 (κι αυτό αργότερα το έμαθα), δεν πρέπει να είχε ανακαινιστεί μετά τον πόλεμο και η ιδιοκτήτρια έμενε στο ισόγειο και νοίκιαζε τον δεύτερο όροφο. Η διακόσμηση και η επίπλωση του flat ήταν όπως και η ιδιοκτήτρια: με το ένα πόδι στον τάφο. Αλλά επειδή βαριόμουν να ψάχνω και δεν ήθελα να πληρώσω ξενοδοχείο για πάνω από 2 μέρες και επειδή για κάποιο λόγο το συμπαθησα το σπιτακι (είχα δει πρόσφατα και την Amelie και μέσα εκεί ένιωθα κι εγώ σαν γκαρσόνα στην Μονμάρτρη (χωρίς τον Κάσοβιτς και με διαφορετική κουπ, η αλήθεια είναι, αλλά αυτά ήταν λεπτομέρειες) και υπέγραψα επί τόπου!


Εκ των υστέρων, ανακάλυψα επίσης, ότι πάνω από το δικό μου ήταν η σοφίτα, η οποία πρέπει να αποτελούσε μόνιμη κατοικία συμπαθών τρωκτικών, που κάθε βράδυ έκαναν γλέντι εκεί πάνω, αλλά κι αυτό λεπτομέρεια ήταν! Η υπογραφή του ενοικιαστηρίου έγινε στο σπίτι της κυρούλας, η οποία φυσικά μιλούσε άπταιστα βελγικά και είχαμε πρόβλημα επικοινωνίας, καθώς είχα την ατυχία το ενοίκιο να είναι 397 ευρώ. Πού είναι το πρόβλημα, θα αναρωτηθείτε; Το πρόβλημα είναι στο ψηφίο των δεκάδων, γιατί το 90 στα γαλλικά λέγεται quatre-vingt-dix (τέσσερις φορές το είκοσι και δέκα!), ενώ στα βέλγικα nonante. Πιο λογικό το βέλγικο, θα μου πείτε. Σωστό, συμφωνώ, αλλά μην το πείτε στους Γάλλους! Με τα πολλά, συνεννοηθήκαμε, αλλά η κυρούλα θίχτηκε (Α, μα εδώ είναι Βέλγιο, δεσποινίς!).Το άλλο θετικό του σπιτιού ήταν πως η κυρούλα είχε ένα τεράστιο καναδέζικο λυκόσκυλο και 2 γάτους τροφαντούς και δυσκίνητους!


Η άλλη χαριτωμένη εμπειρία ήταν η περιπέτεια της άδειας παραμονής. Κυκλοφορούσαν διάφορες φήμες για το αν, ως πολίτες κρατών της ΕΕ πρέπει ή όχι να πάρουμε άδεια παραμονής. Εγώ, πάλι, επειδή πρώτη φορά ήμουν σε ξένη χώρα και δεν ήξερα, και καλό είναι να τα έχεις καλά με τις αρχές του τόπου, μη με μαζέψουν και σε καμιά επιχείρηση σκούπα, είπα να την βγάλω. Και μου έβγαλαν το λάδι!


Πέρνω τηλέφωνο στην commune (σα να λέμε το Δήμο) και μου λένε πρέπει να έρθετε εδώ. Πάω κι εγώ και μου λένε, "α, μα δεν έχετε ραντεβού;". Ε, δεν είχα! Μου έδωσαν για τις 19 Μαϊου (31 Ιουλίου θα έφευγα, αλλά δε φάνηκε να τους ενοχλεί που για 3 περίπου μήνες θα ήμουν παράνομη!). Στις 19 Μαϊου όμως, εγώ ήμουν εκδρομή στο Παρισάκι. Όταν επέστρεψα, τους ξανατηλεφώνησα και προφασιζόμενη ότι είχα πολλή δουλειά και δεν μπόρεσα να παρευρεθώ στο σημαντικό ραντεβού μου μαζί τους, ζήτησα άλλο ραντεβού.


-Δεν έχουμε πριν από τις 11 Ιουλίου! Που σημαίνει πως θα έχετε την κάρτα σας αρχές Σεπτεμβρίου.


-Ε, ξέρετε, είμαι στο Βέλγιο από αρχές Μάρτη και 31 Ιουλίου φεύγω!


-...


-Τι θα κάνουμε; Δεν μπορώ να έρθω κατ'εξαίρεση πιο νωρίς;


-Όχι, δυστυχώς! (πού νομίζεις κυρά μου πως είσαι; Στο ελλάντα;). Αλλά δε μου λέτε, σκοπεύετε να προβείτε σε αγορά ακινήτου;


-Ε, ασκούμενη είμαι! Και να ήθελα...


-Σκοπεύετε να συστήσετε εταιρία; συνέχισε απτόητος ο υπάλληλος!


"Ναι, με τα 695 ευρώ το μήνα που πέρνω, λέω να αγοράσω το παλάτι και να φτιάξω και μια ναυτιλιακή!" σκέφτηκα, αλλά δεν το είπα γιατί θα μπλοκάριζε ο Βέλγος!


-Ε, δε νομίζω.


-Ε, τότε, δεν χρειάζεστε άδεια παραμονής, κυρία μου!



Καλά πέρασα στο Βέλγιο! Τόσο καλά που μού'λειψε και 2 χρόνια μετά ξανάρθα!



___________________________

Το κείμενο είχε ανέβει και στο μαγαζί μου.

Erasmus Syndrome

17/01/2005

Είμαι στο πανεπιστήμιο. Έχω γνωρίσει τόσους ανθρώπους και νιώθω γαμάτα! Αν ήταν να έφευγα από την Σουηδία τώρα θα ήταν μία αξέχαστη εμπειρία, και να σκεφτεί κανείς ότι είμαι εδώ μόλις πέντε μέρες και θα παραμείνω για τους επόμενους πέντε μήνες!!

Αυτή είναι η πρώτη μου εισήγηση στο ημερολόγιό μου που κρατούσα στην Σουηδία συμμετέχοντας στο πρόγραμμα Εράσμους.

Εράσμους syndrome, είναι το σύνδρομο που επέρχεται από πολύμηνη παραμονή στο εξωτερικό και προέρχεται από την αλλαγή κουλτούρας, κλίματος, κοινωνίας, γλώσσας, φίλων, σχέσεων, μαθημάτων, φαγητού, συνηθειών, χρωμάτων, οσμών, αισθημάτων, ασφαλιστικού συστήματος, κώδικα οδικής κυκλοφορίας, τηλεοπτικού προγράμματος, ανθρώπων, ζώων, εντόμων, φυτών, τι άλλο; Α! Τουαλετών, πόλεων, χωριών, ταξιτζήδων, ποδοσφαίρου, μουσικής, πολιτικών, ΜΜΕ, ΜΜΜ, ώρας που νυχτώνει, ώρας που ξημερώνει, ώρας που είναι μεσημέρι και ώρα να τελειώσω την λίστα. Τελικά ο συνδυασμός όλων των παραπάνω με αυτά που βρίσκει κανείς με την επιστροφή στην χώρα προέλευσης έχει ως αποτέλεσμα το Εράσμους syndrome.

Ας πάρω τα πράματα με την σειρά.

Οι πρώτες μέρες σε μία ξένη χώρα –όπου ξέρεις ότι θα ζήσεις για ένα διάστημα- είναι αποκαλυπτικές. Βλέπεις και ζεις πράματα άγνωστα και αυτό προκαλεί αίσθηση ευφορίας.

Αφού διασκεδάσαμε και γνωριστήκαμε όλοι οι εκεί φοιτητές, περάσαμε μία περίοδο σχετικής χαλάρωσης, όπου συμπεριφερόμασταν σαν κάτοικοι της χώρας. Ταξίδια, βόλτες, πάρτι, μπάλα, διάβασμα, παρέες, καθημερινές και πανανθρώπινες ασχολίες. (Τώρα που τα γράφω αυτά, μετά από αρκετό καιρό συνειδητοποιώ την ανάγκη για τις μικρές χαρές της ζωής -παρ’ όλο που ακούγεται τόσο κλισέ το τονίζω. Πάνε μια βολτούλα στο Ναύπλιο, δώσε ένα λουλουδάκι στην κοπέλα σου, κοίτα την πανσέληνο γιατί αυτό είναι ο άνθρωπος, η ζωή.)

Ο καιρός περνούσε πολύ ευχάριστα (πράγμα που επιβεβαιώνει, για άλλη μία φορά, πως όταν περνάς καλά ο χρόνος πετά). Ο «άλλος» καιρός ήταν κρύος αλλά υποφερτός, σχεδόν ευχάριστα διαφορετικός.

Προς το τέλος του προγράμματος, η ανάγκη για επαφή ήταν επιτακτική και οι υποσχέσεις για μελλοντικές συναντήσεις ατελείωτες. Ειδικά τις τελευταίες μέρες έδιναν και έπαιρναν οι αναζητήσεις μας για το που είμαστε, τι κάνουμε, που πάμε και όλα τα σχετικά, συνοδευόμενα από το άγχος της επιστροφής ή μάλλον καλύτερα της αναχώρησης.

Θυμάμαι την συζήτηση που κάναμε με ένα Σλοβένο και έναν Βέλγο το τελευταίο βράδυ μας έξω. Νιώθαμε όλοι μας τόσο περίεργα που μπορεί και να μην ξαναϊδωθούμε, που φιλοσοφούσαμε αβίαστα και καταλήξαμε στο αστείο, που δυστυχώς εμπεριέχει και κάποια αλήθεια. «Όχι φίλε μου, όχι! Πρέπει να βάλεις τα συναισθήματά σου όσο είσαι ακόμα εδώ σε ένα κουτί και να το βάλεις στην άκρη». Δηλαδή, όχι χαμόγελα, όχι χαρά, όλα αυτά μες το κουτί. Μάλλον υπερβάλαμε, αλλά τι γίνεται αν δεθείς υπερβολικά με κάτι ή με τα πάντα εκεί που πήγες? Πως θα γυρίσεις? Φαντάζομαι (και πιστέψτε με μπορώ να το φανταστώ γιατί το έζησα) πως θα είναι μαρτύριο.

Όσο ήμουν στην Σουηδία, συγγενείς και φίλοι με ρώταγαν πότε έρχομαι μου έλεγαν ότι τους λείπω και όλα τα σχετικά. Εγώ από την άλλη ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή δεν είχα καμία διάθεση να γυρίσω, να εξηγήσω αυτό που έζησα. Νιώθω (και όχι μόνο εγώ, αλλά και πολλοί φίλοι μου από το πρόγραμμα) ότι εκεί είχα μια παράλληλη ζωή, που την έφτιαχνα όπως εγώ ήθελα, ξέροντας τι φίλους να κάνω τι αποφάσεις να πάρω (με βάση την εμπειρία μου από την ζωή, εντάξει κάποια εμπειρία δεν θα έχω από τις μαλακίες που έχω κάνει?) και ξέροντας βέβαια ότι μια μέρα θα γυρνούσα σπίτι.

Μπορώ να πω (με αφήνετε, ε?) ότι άλλοι επηρεάστηκαν πολύ από το σύνδρομο, άλλαξαν ή άλλαξε η ζωή τους (ξέρω πολλούς που χώρισαν ενώ ήταν στο πρόγραμμα, ενώ άλλοι με το που γύρισαν) ενώ άλλοι φαίνονται ανεπηρέαστοι.

Τις πρώτες μέρες αφ’ ότου γύρισα στην Ελλάδα ένιωθα χαμένος, εγκλωβισμένος, ανάμεσα σε δύο κόσμους. Το δωμάτιο μου φαινόταν μικρό, η τουαλέτα μεγάλη, το κλειδί διαφορετικό, ωστόσο η πόλη, οι συγγενείς οι φίλοι ίδιοι. Μπορώ να πω ότι με ότι είσαι συναισθηματικά δεμένος πριν φύγεις, είσαι ακόμα περισσότερο όταν γυρίσεις.

Μία από τις άπειρες συμβουλές είναι να πας μόνος σου και να κάνεις παρέα με ξένους όσο το δυνατόν περισσότερο. Τελικά, αν και «τρομακτικό» στην αρχή, θα σου αφήσει απίστευτες αναμνήσεις και γνώσεις.

Τα συμπτώματα, έπειτα από διεξοδική μελέτη των ειδικών του Φυτώ πάνω στα πειραματόζωα. περιλαμβάνουν συνεχείς αναστεναγμούς, αίσθηση φυγής, ανάγκη για γεμάτη ζωή, κουβέντες όπως «Ο καθένας έχει την δική του ιστορία, τους δικούς του φίλους και όλοι μαζί είμαστε μια παρέα», ανεκτικότητα προς τους άλλους λαούς και γενικότερα προς το διαφορετικό, αύξηση κοινωνικότητας και πολλά άλλα που πιάνουν υπερβολικά πολύ χώρο ώστε να καταγραφούν εδώ.

Finally (this is another freaking symptom, thinking in another language, in my case English) this whole thing has left me a bitter sweet taste that is getting sweeter and sweeter as time goes by…

14/06/2005

Είμαι στο αεροπλάνο. Εάν ήμουν μόνος μου εδώ θα έκλαιγα. Όλα είναι τόσο διαφορετικά και όμως είναι τα ίδια. Τέλειωσε...

(Αναδημοσίευση του άρθρου μου από το περιοδικό Φυτώ )