Thursday, May 1

Τσουρέκια και κόκκινα αυγά..


Τόσα χρόνια τώρα στην Αγγλία και, παρ’όλο που μου λείπουν κάποιες από τις Ελληνικές λιχουδιές, δεν το κάνω και θέμα. Μου στέλνει η μαμά μου πότε πότε κανένα παστέλι, και μου κρατάει ένα τσουρέκι από το Πάσχα στην κατάψυξη για το καλοκαίρι. Και όταν πάμε με το καλό, μου κάνει πίτες, σούπα κεφαλάκι και αγκινάρες που εδώ δε βρίσκω.

Τώρα όμως που τα παιδιά μεγαλώνουν, σκέφτομαι, πρέπει και γω να αρχίσω να κάνω και τίποτα από όλα αυτά τα παραδοσιακά- είναι που είναι Εγγλεζάκια τα παιδιά μου και τρώνε marmite με ψωμί, και ο Αρης ότι βρει στο πιάτο του το κάνει σάντουιτς, ακόμα και τα μακαρόνια, και τις φακές!

Τελευταία στιγμή λοιπόν, είπα στην αδερφή μου να μου στείλει ένα φακελάκι μπογιά για να βάψουμε αυγά, και μου έβαλε μέσα και ένα σακουλάκι μαχλέπι, μια που ακόμα δεν έχω μάθει πώς θα μπορούσα να το ζητήσω εδώ. Κακουλέ, όταν ανακάλυψα οτί έτσι λένε το κάρδαμο, απλώς κατέβασα από το ράφι της κουζίνας.

Συνταγή όμως δεν είχα, κατέβασα κάποιες από το ιντερνετ αλλά δεν τις τύπωσα, η μαμά μου έφυγε στην Ισπανία για τις γιορτές και η αδερφή μου δεν απαντούσε ως συνήθως στο τηλέφωνο, η Χρύσα Παραδείση που έχω από παλιά, εκδόσεως 1963 τα μετράει όλα με “φλυτζάνια” και δεν είναι μόνο που μπερδεύομαι- τί φλυτζάνι, πόσο μεγάλο κτλ, ήθελε και δέκα φλυτζάνια αλεύρι! Την ψιλιάστηκα και γω οτι τα δέκα φλυτζάνια θα επαρκούν για κανένα λόχο, και αποφάσισα να κάνω ένα συνδυασμό από διάφορες συνταγές, κυρίως μεταξύ Παραδείση και Dan Leopard, που γράφει για ζαχαροπλαστική στην Guardian. Εκανα λοιπόν ένα fusion ανάμεσα σε brioche με έξτρα βούτυρο ανακατεμένο με τα μπαχαρικά, πάλι μπερδεύτικα, κουράστικα, να τα ζυμώσω, να τα αφήσω, και μετά λέει πχ “μέχρι να έχετε μια μαλακή ζύμη” και σκέφτεσαι: είναι άραγε αρκετά μαλακή η ζύμη μου? Μήπως παραμαλάκεψε?

Χαμός. Τελικά, για να μη τα πολυλογώ, κατάφερα να κάνω αυτό που έλεγε η συνταγή: ένα σούπερ βουτηράτο μπριός, με μαχλέπι και κακουλέ, και προς το άγλυκό του. Μου βγήκαν δύο κομμάτια, και δεν άρεσαν ούτε στον Ανθονυ ούτε στα παιδιά, και τελικά τα έφαγα μόνη μου και τα δύο, μια που εμένα, παρ’όλο που δεν ήτανε τέλεια, μου θύμισαν κάτι από τα παλιά, και το σπίτι μύρισε κάρδαμο και σουσαμάκι.

Ούτε αυγά κατάφερα να βάψω σωστά, μια που τα μισά μου έσπασαν στο βράσιμο. Σώθηκαν περίπου τα μισά, και τα βάψαμε αυτά. Παλιοζωή. Ταλαιπωρία.

Για άλλη μια φορά κάθομαι και αναλογίζομαι το πόσα πολλά έκαμνε πάντα η μαμά μου για μας, και νά τα τσουρέκια, και να τα αυγά, και οι μαγειρίτσες και οι σούβλες.
Εμείς ακόμα, τίποτα! Τελικά εδέησε και η Χριστίνα να σηκώσει το τηλέφωνο, και αποκαλύφθηκε το ότι αυτή δεν έκανε τελικά τσουρέκια!! Και γω που περίμενα να ανταλλάξουμε συμβουλές..

Τώρα λέω, θα κρατήσω σημειώσεις για το μέλλον: λιγότερο βούτυρο και περισσότερη ζάχαρη. Και γυρνάει όπου να’ναι και η μαμά μου από Ισπανία, και θα μου δώσει τη συνταγή, και του χρόνου τέτοιον καιρό, πάλι απ’την αρχή!

6 comments:

palalos said...

αντε να μαθεις την συνταγουλα να μην σου ξαναλειψουν οι λιχουδιες!!!

καλο μηνα!

maria_pin said...

Σιγά σιγά παλαλέ, όλα θα γίνουν! Πριν από χρόνια (καμιά 28) ο πατέρας μου έσπασε τις πλάκες της αυλής για να κάνει μέρος για τη σούβλα- εγώ έχω ακόμα πολύ δρόμο!

Γιαννα said...

Χρονια Πολλα σ'ολους τους Μεταναστες, αν και μεταναστες με την εννοια την παλια δεν εχουμε αλλα δεν πειραζει αφου ειμαστε εξω απο τον γεωγραφικο χωρο που γεννηθηκαμε.
Μαρια ωραιο το τσουρεκι της φωτογραφιας και προς στιγμην θα σου ζητουσα την συνταγη γιατι φαινονται πιο ωραια απο τα δικα μου.
Καποτε νομιζα οτι ειναι δυσκολο να κανεις τσουρεκια, αλλα τωρα που τα κανω δεν ειναι τιποτα. Θελει ναχεις χρονο γιατι πρεπει να τα περιμενεις να φουσκωσουν και θελει κα δυνατα μπρατσα για το ζυμωμα.
Μεγαλωνοντας τα παιδια καλο ειναι να θυμουνται την ευχαριστη μυρωδια απο το τσουρεκι της μαμας.
Γιαννα

maria_pin said...

Οπως τα λες είναι Γιάννα μου!( Για το τσουρέκι της μαμάς το λέω.) Οσο για αυτό της φωτογραφίας, λυπάμαι αλλά δεν είναι το δικό μου!! Την κατέβασα από το ιντερνετ (ντροπή μου δηλαδή..)
χχχ

vanessa said...

Θυμάμαι παραδοσιακά τη θεία μου, -μια από τις 6 κόρες της οικογένειας, κάθε Πάσχα να ψήνει τσουρέκια με τη σέσουλα και να τα μοιράζει στις υπόλοιπες με περισσή υπερηφάνεια. Τα τσουρέκια και η καρυδόπιτα ήταν η ειδικότητά της. Όσες μέρες κι αν πέρναγαν τα τσουρέκια της θείας Τούλας παρέμεναν αφράτα και μοσχομυριστά. Όταν βρεθώ ξάνα Κέρκυρα, θα τη ζητήσω και θα στη στείλω να τη δοκιμάσεις. Για την ώρα, βρήκα αυτό. Ίσως είναι ένα καλό back up για νέες απόπειρες για του χρόνου.
H γραφή σου είναι πολύ ζωντανή λιτή, χωρίς περικοκλάδες και λούσα και το blog σου δροσερό και όμορφο. http://hungryforhungry.blogspot.com/2007/01/b.html

maria_pin said...

Vanessa, ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!! Τη συνταγή που αναφέρεις την έχω δει και γω- μου αρέσει πολύ αυτό το μπλογκ και το παρακολουθώ. Περιμένω όμως και της θείας!!