Friday, April 25

Friday, April 18

μια γαλάζια κουκίδα...



αυτό είναι η γη από μακριά. δεν ξεχωρίζουν ούτε σημαίες, ούτε έθνη

Monday, April 14

Homesick



Herz, mein Herz, warum so traurig,
Und was soll das Ach und Weh?
's ist so schön im fremden Lande,
Herz, mein Herz, was fehlt dir mehr?

(στίχοι από ελβετικό δημοτικό τραγούδι)

Tuesday, April 8

Nordmannen,sinexeia gia Norvigia!

Nordmannen se euxaristw poli,sou exo pio sigekrimenes apories sto link tou protou keimenou mou:) Se euxaristw poli re si!!

Sunday, April 6

Σαν το σκυλί στην Τέχνη….

Αναδημοσίευση το Dangerous Kitchen.



Χτες βράδυ, έπεσα σε ένα συγκλονιστικό πόστ του pølsemannen που σύμφωνα με τα λεγόμενα του , ένας καλλιτέχνης έδεσε ένα σκυλί σε μία γκαλερί και τον άφησε να πεθάνει από την πεινά και την δίψα. Σήμερα το πρωί, στο πόστ της Lucha Libre διάβασα ακριβώς το ίδιο. Φυσικό είναι πως μέσα μου άρχισαν να παλεύουνε δύο αντικρουόμενα συναισθήματα: Μεταξύ της Ελευθερίας Της Τέχνης και της ζωοφιλίας μου. Πόσο υποκριτής θα ήμουνα αν υποστήριζα το ένα έναντι του αλλού, εφόσον συνηθίζεται πώς αν είσαι ζωόφιλος, σέβεσαι και την τέχνη; Θα ήμουν επίσης υποκριτής (και θέλω εδώ να με αναγνωρίσετε την ειλικρίνεια μου) αν έβγαινα και φώναζα «αίσχος τι πράγματα είναι αυτά, κτήνος καλλιτέχνη». Δεν έχω κάνει και πάρα πολύ για τα αδέσποτα. Και εγώ θυμώνω με αυτούς που φωλεύουν σκύλους και αλλά ζώα, αλλά ξέρω πως δεν βοηθάω όμως πολύ τα πράγματα. Δεν ξέρω και αν μπορώ να βοηθήσω λιγάκι με αυτό το λίνκ.

Έτσι, πέρασα μία βόλτα και από τον μαχόμενο Ούρφ, που προτείνει ψυχραιμία παραθέτοντας στην Guardian τον αντίλογο του γκαλερίστα, πως το σκυλί ήταν δεμένο μόνο όσο κρατούσε η έκθεση (3 ώρες), κατά τα άλλα ήταν ελεύθερο, και τρεφόταν κανονικά. Τέλος καλό όλα καλά; Όλα ήταν μία hoax και δεν υπήρχε καμία ζωώδης θυσία για την τέχνη παρά μόνο να προβληματιστούμε για την αδιαφορία μας απέναντι στα τετράποδα; Ή είναι μία ηλίθια δικαιολογία σαν αυτές που ακούς από τους πολιτικάντηδες Βορίδιδες όταν τους φωτογραφίζουν με το αυτοσχέδιο τσεκουράκι, για να καλύψουν μια μεγάλη χοντράδα; Μόνο σίγουρο είναι πως δύσκολα βγάζεις συμπεράσματα από μία και μόνο πρόταση, και πως ένα τέτοιο περιστατικό είναι ποιο ουσιαστικό θέμα για συζήτηση ή αντίδραση από το αν οι αθλητές μας παίρνουν αναβολικά ή όχι…

Πληροφοριες για Νορβηγια

καλησπερα απο Ελλαδα!Θελω μερικες πληροφοριες.Τα ενοικια στην Νορβηγια ποσο περιπου ειναι?Για καποιον που δεν ξερει καθολου τη γλωσσα ειναι πολυ δυσκολο να την μαθει?Οι μισθοι ανταποκρινονται στο κοστος ζωης?Σκεφτομαι να ανηφορισω...Ευχαριστω!

Wednesday, April 2

Η ευτυχία του να είσαι Ελληνίδα..


Από τη στιγμή που έγινα πια Βρετανή, με έχουνε κατακλύσει του κόσμου οι σκέψεις, του τύπου, “τί είμαστε και που οδεύουμε” ή του “ ποιά είμαι” και “τί άνθρωποι θα γίνουν τα παιδιά μου”, που μεγαλώνουνε στο μέσω δύο πολιτισμών και δύο κρατών.

Θυμάμαι από τότε στο πανεπιστήμιο που κάτι καθηγήτριες μας στη Γαλλική Θεσσαλονίκης, όλες Γαλλίδες παντρεμένες με Ελληνες, μας έλεγαν πόσο δύσκολοι είναι οι “μεικτοί” γάμοι, πόσες πολλές είναι οι διαφορές στην ψυχοσύνθεση μας και πόσες διαφορές έχουν την τάση να “ξεπετιούνται” εκεί που δεν το περιμένεις.

Εμένα πάλι μέχρι στιγμής μου αρέσει πολύ που είμαι παντρεμένη με έναν “ξένο”: όλες αυτές οι διαφορές κάνουν τη ζωή πιο ενδιαφέρουσα. Δεν μπορώ όμως και να μην αναρωτιέμαι, αν το πρόβλημα τους αυτές, δεν ήταν τόσο το ότι είχαν παντρευτεί “ξένους”, αλλά πιο συγκεκριμένα το ότι είχαν παντρευτεί Ελληνες!!

Εγώ πχ, όταν γνώρισα τον άντρα μου, φοιτήτρια στο Birmingham, ζώντας με Pot Noodle και αποφεύγοντας το πληντύριο, και μου μαγείρεψε, αλλά και προσφέρθηκε να του πηγαίνω τα ρούχα μου κάθε εβδομάδα να μου τα πλένει!! Αυτό βέβαια κάπως με σόκαρε, και διαπίστωσα οτι αυτό έκανα όλα τα χρόνια που έμεινα στη Σαλονίκη, αλλά και οτι και μετά που γύρισα στη Δράμα και δούλεψα για πέντε ολόκληρα χρόνια, ένα πληντύριο δεν έβαλα η αχαΐρευτη!!

Διαπίστωσα λοιπόν- κάτι που το υποψιαζόμουν εδώ και καιρό, και μάλιστα κατά καιρούς μου το είχαν τονίσει και κάποιοι- ότι είμαι μια κακομαθημένη μικροαστή Ελληνίδα, που έμαθε μια ζωή να τα περιμένει όλα από τους γονείς της!!

Και ζώντας εδώ στην Αγγλία ανακάλυψα οτί είναι τελικά καλό πράμα να μη θεωρείς τους γονείς σου και την προσφορά τους “δεδομένη”, να μην θεωρείς οτί πρέπει να σε σπουδάσουν με τον ιδρώτα του προσώπου τους, να σου αγοράσουν σπίτι και να σου κρατάνε τα παιδιά, οτί είναι άνθρωποι και αυτοί να πάρει η ευχή, και έχουνε δικαίωμα στη ζωή και στην ευτυχία.

Ο άντρας μου ας πούμε δούλευε από τα δεκαέξι του, και ήξερε να φροντίζει τον εαυτό του, η πεθερά μου δεν έχει καμιά διάθεση να ανακατεύεται στη ζωή μας, αλλά και ούτε έχει σκοπό να γίνει χαλάκι να την πατήσουν, μας αγαπάει όλους με μέτρο και χαίρεται όταν μένουμε στο σπίτι της για ένα βράδυ στους τρεις μήνες.

Και τα παιδιά μου που είναι Εγγλεζάκια, θα μεγαλώσουν σύμφωνα με τα ήθη και τα έθιμα εδώ του τόπου: θα μάθουν να φροντίζουν τον εαυτό τους, να κάνουν δουλειές τους σπιτιού, και να σέβονται τον κόπο και την αφοσίωση των γονιών τους. Θα μάθουν μια τέχνη από μικρά και θα μάθουν την αξία της δουλειάς και του να συνεισφέρεις στα του σπιτιού.

Τελικά, καταλαβαίνω οτί σε αντίθεση με τις καθηγήτριές μου της Γαλλικής, έχω πετύχει τον καλύτερο συνδυασμό: γιατί και μεγάλωσα με Ελληνες γονείς, κακομαθημένη όσο δεν παίρνει, και με το να τα περιμένω όλα από αυτούς. Αλλα και έχω κάνει Αγγλάκια παιδιά, που δεν θα περιμένουν και πολλά από μένα, που θα μάθουν να δουλεύουν και να προσφέρουν, να στηρίζονται στον εαυτό τους, και αν είναι να μείνουν στο σπίτι για μερικά χρόνια μετά τα δεκαέξι, θα πληρώνουν και ενοίκιο!!