Η πατρίδα μου είναι μια σημαία κρεμασμένη στο μπαλκόνι...

Οι πρόγονοί μας πολέμησαν για να μπορούμε να εκφραζόμαστε ελεύθερα στα ελληνικά. Να μπορούμε να μιλάμε, να μπορούμε να σκεφτόμαστε αλλά κυρίως για να μπορούμε να αποφασίζουμε εμείς για τις ζωές μας. Μπορεί οι αποφάσεις μας να είναι όλες λάθος, αλλά είναι δικές μας.
«μας»… Έθνος, το [αρχ. έθνος], σύνολο ανθρώπων που έχουν κοινή καταγωγή, κοινές παραδόσεις, κοινά ήθη και έθιμα, είναι ομόγλωσσοι και ζουν στην ίδια γεωγραφική περιοχή. Όρος για μένα αυθαίρετος. Γιατί περισσότερο σημασία έχει η θέληση να ανήκεις σε μια ομάδα παρά τα εξωτερικά γνωρίσματα που έχεις.
Αν οι αγωνιστές του 1821 πολεμούσαν σήμερα για την ελευθερία, θα ήταν ακτιβιστές τρομοκράτες. Θα χρειάζονταν έγκριση του ΝΑΤΟ και ο ΟΗΕ θα αποφάσιζε αν ο αγώνας ήταν δίκαιος. Η Φιλική εταιρεία θα ήταν μια οργάνωση υπό διωγμό και τα μέλη της επικηρυγμένα.

Και για μας; Τι αξία έχουν όλα αυτά; Αγώνες απελευθερωτικοί που έχουν καταντήσει να συμβολίζονται με μια νοικιασμένη στολή τσολιά ή Αμαλίας. Με μια σχολική γιορτή που το παιδί θα βάλει τα κλάματα γιατί ξέχασε τα λόγια. Που γιορτάζονται με πολύβουες παρελάσεις φαντάρων με επιβράβευση μια τιμητική άδεια. Μια ευκαιρία να επιδειχθούν τα εκατομμύρια που έχουν ξοδευτεί για τον πολεμικό εξοπλισμό της χώρας. Να κάνουν οι επίσημοι το κομμάτι τους αφήνοντας δάφνες στον άγνωστο στρατιώτη, φουσκώνοντας από ματαιότητα που μπόρεσαν να εκλεγούν.
Μια σημαία που κυματίζει στο μπαλκόνι δύο φορές το χρόνο ενώ οι ζωές μας είναι ρημαγμένες από μια προσπάθεια να βρούμε τη χώρα των ονείρων μας.