Πρώτο μπάνιο

Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα... (η θάλασσα είναι πίσω από τους λόφους)

"Δεν θα μιλήσουμε για δουλειά σήμερα, έτσι;"
Η πρόταση του συνεργάτη μου ακουγόταν περισσότερο ως απειλή παρά ως υπόδειξη. Ήταν Κυριακή μεσημέρι και η θερμοκρασία φλέρταρε με τους 30 βαθμούς όταν ξεκινούσαμε για τα προάστεια - ή μάλλον τις εξοχές - της Μελβούρνης. Θα επισκεπτόμασταν δύο οινοποιεία στη χερσόνησο του Mornington, κάπου 70 χιλιόμετρα από την πόλη και θα τρώγαμε εκεί.


Πρέπει να ήμουν ένας από τους ελάχιστους με μακρύ παντελόνι, μια και οι Αυστραλοί δε χρειάζονται και πάρα πολύ ήλιο για να βάλουν βερμούδες και σαγιονάρες. Ευτυχώς φορούσα T-shirt και αυτό, πίνοντας Pinot Noir και τρώγοντας κάτω από τον καυτό ήλιο, τουλάχιστον με γλίτωσε από τη θερμοπληξία... Στο πρώτο οινοποιείο, το Τ-Gallant, φάγαμε τρομερές πίτσες (στην Αυστραλία είναι σχεδόν πάντα τετράγωνες) και antipasti...

... ενώ στο δεύτερο, το Montalto, η κρασοκατάνυξη συνδυάζεται με έκθεση γλυπτών, φυσικά στο υπαίθρο.


Εκεί, καινούρια κρασιά, ένα Dry Riesling και τυριά για να μην βαρύνουμε (λέμε τώρα).


Κατεβαίνοντας από τους λόφους και τα οινοποιεία, γύρω στις 4 το απόγευμα, αντικρύσαμε μια θέα που έκοβε την ανάσα - τα ανοιχτόχρωμα νερά είναι ο κόλπος της Μελβούρνης και τα σκουρόχρωμα στο βάθος ο Νότιος Ειρηνικός...


"Μήπως να κάναμε καμιά βουτιά;" έριξε την ιδέα ο Φραγκίσκος. Δεν ήθελα και πολύ: "Φύγαμε!", είπα, χωρίς να σκεφτώ ότι δεν είχαμε καν μαγιό και πετσέτες. Λίγο μετά προβάραμε τα πιο κακόγουστα μαγιό - μέχρι το γόνατο - σε ένα σούπερ-μάρκετ της παραλίας. Εγώ διάλεξα το φούξια... Μαζί με δυο πετσέτες, ήμασταν έτοιμοι - οι κοπέλες της συντροφιάς είχαν αποφασίσει να μη βουτήξουν.


Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από το να κάνεις απρογραμμάτιστα αυτό που σε ευχαριστεί... κι εμένα η θάλασσα είναι το καλύτερό μου. Δε φαίνεται;


Τα νερά επιπέδου Κυκλάδων, πεντακάθαρα! Η παραλία λέγεται "Safety Beach" από μια μαρίνα που προσφέρει την προστασία της στα ιστιοπλοϊκά της περιοχής. Την επόμενη μέρα μάθαμε ότι παλιά λεγόταν Sharks' Beach γιατί ήταν η μόνη παραλία της Μελβούρνης που είχε καρχαρίες - όχι πια όμως, λένε. Τώρα ήταν απέραντη και έρημη, μια και το καλοκαίρι (υποτίθεται ότι) έχει τελειώσει εδώ. Και, το κυριότερο, χωρίς καρχαρίες...


Επιστρέφοντας, η ώρα ήταν πια έξι το απόγευμα και σταθήκαμε για μια τελευταία φωτογραφία λίγο πριν το Brighton, στο ίδιο σημείο που είχα πάει και πέρυσι τον Απρίλη, εκεί απ΄όπου μπορείς να δεις τη θάλασσα με φόντο την πόλη στο βάθος... Melbourne, we love you!