Αυτόν τον καιρό μας έχει πιάσει στο σπίτι το μαστορικό μας- από ανάγκη πάντα όχι από επιλογή: μας έδωσε ένα ποσό η ασφαλιστική για να επισκευάσουμε το ταβάνι που είχε καταστραφεί από τις βροχές το καλοκαίρι, και μας είπε ο σοβατζής, αν λέει, το ξηλώσετε όλο μόνοι σας, θα σας σοβαντίσω και τους τοίχους. Καλό! Και τώρα δουλεύω σαν την τρελή κάθε μεσημέρι, λίγο λίγο να καθαρίσω τους τοίχους από το σαγρέ και το ταβάνι από την ταπετσαρία.
Και βέβαια, βάζω και το κασετόφωνο για παρέα και το χαίρομαι- πού καιρός για μουσική τελευταία με τα μωρά, είναι και ο άντρας μου άγγλος και mod και κάπως μας περιορίζει. Τώρα όμως, μόνη και μερακλωμένη, κατέβασα τα cd και κάτι παλιές κασσέτες, και νά και “τα μαλιά σου τα πλεμένα”, νά και η “Γιωργίτσα”, και περνάει η ώρα χωρίς να το πάρω χαμπάρι.
Και μαθαίνω και τον Αρούλη πώς να κουνάει τη μεσούλα του αν λάχει κανένα τσιφτετέλι, και τραγουδάμε και παρέα τα ρεφραίν και έτσι που το πάμε, μαζί με το “Twinkle twinkle little star” δε θα μου φανεί περίεργο αν τον ακούσω κανένα απόγεμα από πάνω να τραγουδάει και “μπάτσοι και χωροφυλάκοι” ο μικρός!
Μόνο που όταν φτάσει στο “αναθεμά σε ξενητιά και συ και το καλό σου, μου πήρες το παιδάκι μου και το’κανες δικό σου” με πιάνει και μένα το παράπονο και με πνίγει ο κόμπος στο λαιμό: τί σου είναι τα τραγούδια! Ενα cd είναι και μέχρι να τελείωσει μας πάει από την φωτιά στη θάλασσα και πάλι πίσω.
Θέλω πάντως και τα παιδιά λίγο λίγο να μάθουν και τα ρεμπέτικα, και να μπορούν να εκτιμίσουν και τη βυζαντινή μουσική, να μάθουν λίγο από Ελλάδα. Βέβαια είναι και αυτές οι ανατολικές οι κλίμακες που δεν είναι και εύκολα ακούσματα.
Ενα από αυτά τα απογέματα λοιπόν, μετά τα μαστορέματα, με έχει πιάσει τέτοιο μεράκι, που κατέβασα κάτω το κασσετόφωνο και το έχω στην κουζίνα οπου καθαρίζω τις πατάτες για το bangers and mash, και είναι και τα παιδιά κάτω και περιμένουμε και τον μπαμπά τους να έρθει από τη δουλειά, και τραγουδάω και γω με το κασσετόφωνο “πίνω και μεθώ”.
Αλλά με φωνάζει η Αρετή από μέσα “mummy, I don’t like that noise” και μου το χαλάει, και το κλείνω…
5 comments:
Διαβαζοντας το κειμενο σου Μαρια αναγνωρισα τον εαυτο μου. Τωρα τα δικα μου ειναι μεγαλα και δεν με ενοχλουν τι θα ακουσω, φυσικα και δεν βρισκονται και πολυ σπιτι με τα δικα τους προσωπικα ενδιαφεροντα τωρα, αλλα τοτε που ητανε μικρα θυμαμαι που ο μεγαλος μου εκλεινε την ελληνκιη μουσικη, και εγω οπως ημουνα πολυ ευαισθητη και αθεραπευτα νοσταλγος της πατριδας εκλαιγα με το παραμικρο. Μετα οταν το ανελυσα το θεμα ειπα πονας δεν πονας θα ακους για να θεραπευτεις. Τωρα ακουω μουσικη και ακομη κλαιω αλλα οχι τοσο πολυ. Καμμια φορα και χαιρομαι και κλαιω συνεχεια αλλα δεν την κλεινω την μουσικη και τα παιδια μου συνηθισαν και αυτα στο ακουσμα της μουσικης της ελληνικης στο σπιτι που και αυτα ακουνε καμμια φορα. Σ'αυτο που κλαιω και και εχω μαζοχιστικες τασεις ειναι οταν ακουω "Η Μανα εν' κρυο νερο και σον ποτηρ' κεν μπεν'." Η μαννα ειναι κρυο νεορ και στο ποτηρι δεν μπαινει.
Νασαι καλα και να ανοιγεις Ελληνικη μουσικη και θα συνηθισουν και τα παιδια στο ακουσμα της μουσικης και θα την αρεσουν. Καλα τα ρεμπετικα ειναι λιγο βαρια για τα παιδια, αλλα εχει αλλα ωραια τραγουδια τρυφερα και κεφατα.
Γιαννα
καλά σε λενε βρε Μαρια!
εγώ έγινε 50 και, και τα ρεμπέτικα ακόμα δεν τα συμπάθησα, τα μωράκια σου θα τα συμπαθήσουν;
βάλε ορφέα περίδη, βάλε ελένη καραίνδρου, βάλε χατσιδάκι... με το μαλακό να τους φέρεις στα ελληνικά ακούσματα!
κι εγώ τα πέρασα αυτά καθώς και ο πατέρας των δικών μου παιδιών δεν είναι έλληνας.
αλλά επειδή όλοι μας αγαπάμε την μουσική μάθαμε να αγαπάμε και όλων των πολιτισμών την μουσική και ακούμε απ' όλα...
Γιάννα ευχαριστώ για την κατανόηση: έλεγα και γω, δεν μπορεί, θα είναι πολλές μανάδες σαν και μένα, να φέρνουνε παιδιά σε άλλες χώρες!
Η μάνα είναι κρύο νερό ε? Πολύ λυρικό μου ακούγεται!! Βλέπεις, και μεις έχουμε ποντιακή φλέβα, αλλά από ποντιακά δεν ξέρω καθόλου! Εχω πάρει πάντως ένα cd για να ακούν τα παιδιά, να μάθουν και αυτά τα ακούσματα!
Τώρα ξέρω τί θα πεις, Συμέλα, και για τα ποντιακά! Αλλά έχεις δίκιο βέβαια, και μεις ακούμε διάφορα, και τα πιο λυρικά, και παιδικά, μια που τα παιδιά μου είναι δύο και τεσσάρων, και σιγά σιγά θα τα μάθει και ο άντρας μου!
Αλλά αυτό που με στεναχωρεί περισσότερο σ'αυτή την ιστορία, δεν είναι τί θα τους αρέσει ή τί όχι, αλλά οτι αυτά ποτέ δεν θα τους "μιλήσουν" τόσο τα τραγούδια, οτί δεν θα τα κάνουν να κλάψουν..
Φιλάκια από Αγγλία!
χχχ
Να σου πω Μαρια, οταν ακουγα την Μαννα μου να μοιρολαει, παρ'ολο που εφυγε πολυ μικρη προσφυγας απο την πατριδα της, της ελεγα "μητερα μην κλαις γιατι τα μουτρα σου γινονται ασχημα." Δεν μπορουσα να την καταλαβω και το μονο που εβλεπα σ'αυτην ηταν το προσωπο της, μικρη και γω τοτε, που να μπορεσω να διαβασω την ψυχη της και να την νοιωσω. Ηρθε η σειρα μου και μενα, οχι προσφυγας, αλλα κατα καποιον τροπον εθελουσια προσφυγια, συμπεριφερομαι καιγω σαν την μητερα μου.
Που θελω να καταληξω? Η καθε γενια εχει τις δικες της εμπειριες και τα δικα της ακουσματα. Και τα παιδια σου και τα δικα μου και των περισσοτερων τα παιδια τους αγγιζουν διαφορετικα βιωματα. Δυστυχως οταν επιλεγουμε να μετοικοισουμε δεν βλεπουμε λιγο πιο μακρυα και αν βλεπουμε στα αληθεια δεν το φανταζομαστε πως θα νοιωσουμε οταν ερθει η στιγμη.
Να χαιρεσαι τα παιδια σου και οσο μπορεις γαλουχησε τα ελληνικα. Κατι θα μεινει μεσα τους. Καποια σπιθα ελληνικη θα μεινει μεσα τους και που ξερεις μπορει να ζωντανεψει περισσοτερο απο την δικη μας.
Εχουμε πολλες περιπτωσεις νεων που γεννηθηκαν αλλου και γυρισαν πισω στην πατριδα των γονεων των και διαπρεπουν.
Να χαιρεσαι την στιγμη και ακουγε Ελληνικη μουκικη οσο μπορεις.
Γιαννα
Τότε φαντάζομαι ήταν και άλλες εποχές Γιάννα μου, και πιο δύσκολα για τον κόσμο, και οι αποστάσεις μεγαλύτερες. Τώρα θαρείς, ένα μικρό χωριό είναι ο κόσμος, ένας εδώ, άλλος λίγο παρακάτω! Και εμείς τί να κάνουμε, είμαστε μικτή οικογένεια- σημάδι των καιρών και αυτό. Και τα παιδιά, είμαι σίγουρη και γω, από όλα κάτι θα κρατήσουν, - και ας έχουν άλλη πατρίδα!
Φιλάκια πολλά!
Post a Comment