Sunday, October 14

ΦΕΥΓΕΙ ΤΟ ΤΡΕΝΟ... (ΝΟΥΜΕΡΟ 2)

Αφού επί πέντε περίπου μήνες έφαγα τις βροχές και τις μούχλες στο Erlenbach a Main, που είναι κοντά στο Aschaffenburg που είναι κοντά στην Φρανκφούρτη, έφυγα μετά, πάλι με τρένο, για το Düsseldorf.
Έμενε τότε εκεί μια από τις αδελφές μου, η πρεσβυτέρα από τα 13 αδέλφια, την οποία βλέπαμε και σαν μάνα και οπωσδήποτε ήθελα να την επισκεφτώ και αυτήν.

Ένα μήνα έμεινα εκεί αλλά δεν θυμάμαι πολλά πράγματα, θυμάμαι μόνο ότι από εκεί πήρα το τρένο, πάλι, για Σουηδία.

Ένα κρύο πρωινό του Μάρτη του1975, λοιπόν, φτάνω στην Στοκχόλμη αλλά λίγο πριν φτάσει το τρένο στον σταθμό, T- Centralen, ζήτησα από κάποιους συνεπιβάτες να μου εξηγήσουν πώς θα τηλεφωνούσα. Ήθελα να τηλεφωνήσω στο σπίτι του αδελφού μου να δω αν ήταν εκεί καθώς ούτε αυτοί ήξεραν με ακρίβεια την ώρα της άφιξής μου.

Τώρα που το σκέφτομαι αναρωτιέμαι γιατί δεν το ήξεραν - προφανώς δεν υπήρχαν τηλέφωνα...
Αναρωτιέμαι επίσης πώς συνεννοούμουν αφού αγγλικά τότε δεν γνώριζα και τα γερμανικά μου ήταν άθλια. Πόσα να μάθεις σε 5-6 μήνες δίχως να πας σχολείο;


Θυμάμαι που οι συνεπιβάτες, δεν τους θυμάμαι καν, μου δώσανε ένα κέρμα για να χρησιμοποιήσω για το τηλεφώνημα...μετά λενε οι σουηδοί δεν είναι φιλόξενοι, βλακείες!

Στο σπίτι δεν απαντούσε κανείς κι εμένα με έπιασε ο φόβος. Παρόλα αυτά πήρα ένα ταξί και με ένα παλιό γράμμα του αδελφού μου, με την διεύθυνσή τους στον φάκελο, ήξερα ότι ο ταξιτζής θα έκανε καλά την δουλειά του.
Σκοπός μου ήταν να ανέβω σπίτι να πάρω λεφτά για να πληρώσω στο ταξί και σε περίπτωση που κανείς δεν ήταν εκεί, σκεφτόμουν, θα χτυπούσα σε κάποιον γείτονα να με εξυπηρετήσει.

Τι να κάνεις; Όταν βρίσκεσαι σε ανάγκη βρίσκεις και ένα σωρό τρόπους για να επιβιώσεις!

Μα σαν χτύπησα το κουδούνι σηκώθηκε ο λαός – και κανείς τους δεν είχε ακούσει το τηλέφωνο που χτυπούσε πριν περίπου ένα μισάωρο....

Όλα καλά και την επόμενη μέρα ξεκίνησα κατευθείαν τα μαθήματα για να μάθω την γλώσσα.

Το post, όμως, έγινε ήδη μεγάλο και βλέπω πάλι να έχουμε συνέχεια.....

6 comments:

Anonymous said...

Τελικά όταν βρίσκεσαι στην ανάγκη ξεπερνάς το φοβο ε??? Περιμένω με αγωνία τη συνέχεια!!

ΣΥΜΕΛΑ ΜΕΛΕΤΛΙΔΟΥ said...

μα μόνο στην ανάγκη μπαίνεις στον "κόπο" να ψάξεις κι άλλες πιθανότητες και δυνατότητες για να ανταπεξέλθεις στις δυσκολίες της ζωής.
γι αυτό πολλές φορές και οι "κρίσεις" σε βγάζουν σε καλό... σε ξυπνούν από τον λίθαργο της καθημερινότητας και σε βάζουν σε μια άλλη πορεία. σε καλύτερη!
κάπως έτσι ξεπερνάς τον φόβο της αλλαγής διότι περί αλαγής πρόκειται. κι έτσι εξελίσεσαι κιόλας.

θα έχει συνέχεια αλλά δεν ξέρω πότε...

Anonymous said...

Καλά, περιπέτεια η ζωή σου, όχι αστεία!

Anonymous said...

Περιμένουμε με αγωνία, για το τι μας επιφυλάσσει ο επόμενος...σταθμός της διαδρομής σου.

Nemo said...

Εξακολουθω να πιστευω πως εσυ Συμελα εισαι η "αυθεντικη" μεταναστρια στην παρεα μας. Χαιρομαι που μοιραζεσαι μαζι μας τις ιστοριες σου....
Περιμενουμε και το παρακατω.

ΣΥΜΕΛΑ ΜΕΛΕΤΛΙΔΟΥ said...

χμμ.. κι εγώ το πιστεύω αυτό, neno.
πιστεύω επίσης ότι είμαι και η πρεσβύτερη της παρέας...50+

οι περιπέτιες αυτές, με αρκετές παραλαγές, είναι ήδη δημοσιευμένες στο βιβλίο μου Τελικά τον νίκησα - τον φόβο είχα νικήσει τότε τώρα προσπαθώ να νικήσω και τον καρκίνο (μαστού)
με άλλα λόγια ήμαστε μια ζωή στον αγώνα...