How to come to Australia...!!!

At Least 11 Dead after Kauhajoki School Shooting

23-09-2008

Police confirm that at least 11 students are dead and three wounded after a student opened fire at the Kauhajoki School of Hospitality, a vocational school in western Finland. The attacker shot himself, dying in the early evening at Tampere University Hospital.

One seriously injured victim is being treated in Seinäjoki. Several others, who were lightly wounded, were treated at the local health clinic. School headmaster Tapio Varmola says the perpetrator opened fire on a group of students that were taking a test in a basement classroom around 11 a.m. The gunman may also have been carrying explosives. A fire broke out, which took several hours to extinguish.Some 150 students were on the school premises at the time.

The Kauhajoki School of Hospitality is one of 11 campuses of the Seinäjoki Vocational Education Centre (SEDU).Dozens of Shots FiredThe entire incident lasted about an hour and a half. During that time, dozens of shots were fired, including three or four shots aimed at police. Nine of the dead students were found in the same classroom, and one elsewhere. Some had been badly burned by the fire.

Jukka Forsberg, a maintenance worker at the school, told YLE he saw a man with a ski mask entering the building with a large bag. Soon after, he heard shots fired.Student witnesses say the shooter was seen moving around the school with a handgun.

Warning on YouTube?

According to Interior Minister Anne Holmlund, the suspected perpetrator, Matti Saari, a culinary student aged 22, posted several videos in recent weeks on YouTube showing himself firing a pistol, which he bought last month. He was questioned by police concerning the videos on Monday, but no further steps were deemed necessary.

Following the killings, police carried out a search of his apartment, where he apparently lived alone. They found a message related to the attack and empty cartridge boxes. In the videos, a young man calling himself "Mr Saari" and listing his hometown as Kauhajoki is pictured shooting pistols at a shooting range.

The approximately one-and-a half minute videos were added to YouTube, most recently five days ago.The case closely resembles a school shooting last November, in which a troubled 18-year-old student opened fire and killed eight people at his high school before killing himself in the town of Jokela in Tuusula, southern Finland.The investigation is being handled by the National Bureau of Investigation.

YLE News

Map from Yahoo news

Ο ποδηλάτης Μάρκο-Πόλο

Έκανε το γύρο του κόσμου και σκοτώθηκε στη Βαρυμπόμπη στις 5 Σεπτεμβρίου 2008 11:17.

Σχεδόν είκοσι μέρες μετά τον τραγικό θάνατο 70χρονου Βρετανού ποδηλάτη στην εθνική οδό Αθηνών - Λαμίας, στο ύψος της Βαρυμπόμπης, από τροχαίο που προκάλεσε ασυνείδητος οδηγός, η βρετανική εφημερίδα Daily Mail αποκαλύπτει ότι επρόκειτο για ένα σύγχρονο «Μάρκο Πόλο».

Ο Ίαν Χίμπελ, όπως ήταν το όνομά του, 40 ολόκληρα χρόνια γύριζε όλο τον
κόσμο, με μοναδικό του «σύντροφο» το ποδήλατό του. Στη διάρκεια της ατελείωτης
περιπλάνησής του στον κόσμο από την Ανταρκτική μέχρι τον Αμαζόνιο και από την
Αλάσκα έως την Ινδονησία, πυροβολήθηκε από ληστές, κινδύνεψε να τον
φάνε ζωντανό τροπικά μυρμήγκια, έπεσε σε βάλτους, κυνηγήθηκε από ελέφαντες και μία φορά του επιτέθηκε ένα πεινασμένο λιοντάρι.

Ωστόσο, κατάφερε να παραμείνει ζωντανός. Μέχρι που ήρθε στην Ελλάδα και
έπεσε θύμα ενός ασυνείδητου οδηγού, που, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, έκανε κόντρες
με ένα άλλο αυτοκίνητο. Ο 70χρονος διέσχιζε με το ποδήλατό του την εθνική οδό Αθηνών -
Λαμίας, όταν ένα αυτοκίνητο τον χτύπησε θανάσιμα και τον παράτησε.

Ο κοσμογυρισμένος άντρας, άφησε την τελευταία του πνοή λίγη ώρα μετά την μεταφορά του
στο νοσοκομείο, ενώ ο 32χρονος δράστης συνελήφθη την επόμενη μέρα στην Κηφισιά.

______________________________

από τον Economist

Ian Hibell
Sep 11th 2008
From The Economist print edition

Ian Hibell, a long-distance cyclist, died on August 23rd, aged 74

IN A man’s life there comes a time when he must get out of Brixham. He must leave the boats bobbing in the harbour, the Devon cream teas, the holiday camp and the steam railway; he must bid farewell to the nine-tofive job at Standard Telephones and Cables, up the A379 in Paignton, and hit the more open road.

Some might get no farther than Bristol. But Ian Hibell went so far in one direction that his eyebrows crusted with frost and his hands froze; and so far in another that he lay down in the hot sand to die of dehydration (as he expected) under a thorn tree; and so far in another that the safest place to be, out of range of the mosquitoes, was to burrow like an alligator into black, viscous mud.

In the course of his 40-year travelling life he went the equivalent of ten times round the equator, covering 6,000 miles or so a year. He became the first man to cycle the Darien Gap in Panama, and the first to cycle from the top to the bottom of the American continent. He went from Norway to the Cape of Good Hope and from Bangkok to Vladivostok, wheeling or walking every inch of the way. Every so often he would come back, showing up at STC (from which he had taken, in the beginning, only a two-year leave of absence) with vague murmurings of an apology. But pretty soon the panniers would be packed, the brakes checked, the tyres pumped, and he would be off again.

His cycle, loaded with 60-80lb of clothes, tent, stove, biscuits, sardines and water, was sometimes a complication. In the Sahara it sank to its hubs in fine, talc-like sand. In the Amazonian jungle he could not squeeze it between the trees. Crossing the great Atrato swamp, where the track became a causeway over slimy logs and then a mat of floating grass, the bike would sometimes sink into nothingness. He became expert at feeling for it in the morass with his feet. Every tricky traverse in mountain, stream or forest needed doing twice over: once to find a way for himself, then to collect the steed, often carrying it shoulder-high through sharp palmetto, or water, or rocks.

Yet Mr Hibell’s love for his bikes was unconditional. He took them, muddy as they were, into hotels with him, and clung fiercely on to them whenever tribesmen robbed him of the rest of his things. His favourite had a Freddie Grubb frame of Reynolds 531 tubing on a 42-inch wheelbase, reinforced to take the extra weight of goatskins holding water; Campagnolo Nuevo Record gears front and rear; Robregal double-butted 14-16-gauge spokes; and Christophe pedal-straps. It was so lightweight, as touring bikes go, that a group of boys in Newfoundland mocked that it would soon break on their roads. Instead, it did 100,000 miles.

Bikes rarely let him down. Escaping once from spear-throwing Turkana in northern Kenya, he felt the chain come off, but managed to coast downhill to safety. He crossed China from north to south—in 2006, at 72—with just three brake-block changes, one jammed rear-brake cable and a change of tape on the handlebars. In his book, “Into the Remote Places” (1984), he described his bike as a companion, a crutch and a friend. Setting off in the morning light with “the quiet hum of the wheels, the creak of strap against load, the clink of something in the pannier”, was “delicious”. And more than that. Mr Hibell was a short, sinewy man, not particularly swift on
his feet. But on a good smooth downhill run, the wind in his face, the landscape pelting past, he felt “oneness with everything”, like “a god almost”.

A teapot in the desert Human company was less uplifting. His travelling companions usually proved selfish, violent and unreliable, unappreciative of Mr Hibell’s rather proper and methodical approach to putting up a tent or planning a route, leaving (sometimes with essential kit) to strike off by themselves. But there were exceptions. One was the beautiful Laura with whom, after years of shyness towards women, he found love as they skidded down rocky
tracks in Peru. Others were the strangers whose kindness he encountered everywhere.

Peasants in China shared their dumplings with him; Indians in Amazonia guided him through the jungle; and in a wilderness of sand a pair of Tuareg boys produced from their robes a bag of dates and a small blue teapot, which restored him.

In a career of hazards, from soldier ants to real soldiers to sleet that cut his face like steel, only motorists did him real damage. The drivers came too close, and passengers sometimes pelted him with bottles (in Nigeria), or with shovelfuls of gravel (in Brazil). In China in 2006 a van drove over his arm and hand. He recovered, but wondered whether his luck would last. It ran out on the road between Salonika and Athens this August, where he was knocked out of the way by a car that appeared to be chasing another.

At bad moments on his trips he had sometimes distracted himself by thinking of Devonian scenes: green fields, thatched cottages and daffodils. He would return to a nice house, a bit of garden, the job. But that thought could never hold him long. Although his body might long for the end of cycling—a flat seat, a straight back, unclenched hands—his mind was terrified of stopping. And in his mind, he never did.

Αustralians all let us rejoice...

Οταν περιπου 3 χρονια πριν και μεσα στην τρελη ζεστη του καλοκαιριου στο Ντουμπαι, το τοτε αφεντικο μου, μπηκε στο γραφειο και μου ειπε: "σε 1 μηνα φευγεις για μεταπτυχιακο στην Αυστραλια", η πρωτη μου σκεψη ηταν οτι τον βαρεσε η ζεστη στο κεφαλι...

Αργοτερα, μεσα στο αεροπλανο πια, σκεφτομουν τι εχω φταιξει και με στελνουν σε ενα μερος που οι μονες εικονες που εχω στο μυαλο μου ειναι μια μιξη απο φωτογραφιες απο Ελληνοαυστραλους συγγενεις, απο την τηλεσειρα "Εισαι το ταιρι μου" και απο την παλαιοτερη σειρα "Τα πουλια πεθαινουν τραγουδωντας". Φανταζομουν μια χωρα που πρεπει να οδηγεις 1000χλμ για να βρεις τον κοντινοτερο γειτονα, οπου τα κανγκουρω και τα κοαλα γυρνουσαν ελευθερα στο back yard σου (που τελικα γινεται σε καποια μερη) και που δεν υπαρχει αλλο ονομα απο το Mate. Δεν θα ξεχασω ποτε, και θα συμφωνησω απολυτα με εναν Αυστραλο expatriate, που μεσα στο ιδιο αεροπλανο, μου ειπε: "Mate, Australia is like a very old wife, everyone knows she is down there, but none gives a shit about her". Και ετσι μεταξυ σκεψεων και Αυστραλεζικου χιουμορ ξεκινησε η πορεια μου στην χωρα αυτη...

Σημερα, 3 χρονια μετα, η χωρα αυτη που πια μπορω να ονομαζω και χωρα μου, μου εκανε την τιμη να με χρισει πολιτη της. Και ετσι μετα απο εκατονταδες εγγραφα απο αφεντικα, συγγενεις, σχολες, δημαρχεια, συνεντευξεις και υπογραφες, ο Νεμο ειναι πια Αυστραλος. Πολιτης που αργα ή γρηγορα πρεπει να αποφασισει να ορκιστει στη Βασιλισσα οτι θα υπηρετει και θα σεβεται την χωρα αυτη, για να αποκτησει ετσι το διαβατηριο και τα πληρη προνομια και υποχρεωσεις που πηγαζουν απο αυτο.

Μεσα σε αυτα τα 3 χρονια εζησα την χωρα μεσα απο τα ματια ενος educated (θελω να πιστευω) young adult και ετσι μπορω να δημιουργησω πια μια λιστα με τα πραγματα που με ενοχλουν αλλα και που μου αρεσουν στη χωρα αυτη (την οποια ελαχιστοι ειναι αυτοι που πραγματικα γνωριζουν και δεν ειναι κατοικοι της):

-Μου αρεσει η οργανωση, κατι που μας λειπει στην Ελλαδα. Ολα ειναι σωστα οργανωμενα και οταν εχεις να κανεις με το δημοσιο δεν ειναι αυτοσκοπος των υπαλληλων να σου βγαλουν την ψυχη.
-Μου αρεσει το πρασινο. Δεν θα ξεχασω την πρωτη μου εικονα της πολης απο το αεροπλανο που ειναι πνιγμενη στην κυριολεξια μεσα στα δεντρα. Εχωντας μεγαλωσει στην Αθηνα (αν και σε καλο προαστειο)ποτε δεν ειχα τοσα δεντρα στην γειτονια μου.
-Μου αρεσει η πολη και τα κτηρια της. Εδω ενα κτηριο πανω απο 100 χρονων θεωρειται κληρονομια και προστατευται.Στην Ελλαδα σαβουρα και δινεται αντιπαροχη για πολυκατοικια.
-Μου αρεσει η πολυμορφια της πολης. Οι τοσες διαφορετικες κουλτουρες και η στηριξη που τους δινει το κρατος να αναπτυχθουν δεν μπορει να συγκριθει με τιποτα. Πασχα στο Earlwood (την Greektown της πολης) ειναι σαν Πασχα στο χωριο της γιαγιας μου. Μονο κλαρινα ακους και ολη η περιοχη ζεχνει αρνι στη σουβλα...
-Μου αρεσει το ποσο φιλικος ειναι ο Αυστραλος στον συνανθρωπο του και το ποσο πιστευει στο motto του fair go (ισοτητα) και mateship (συναδελφικοτητα). Καμια σχεση με τους μουροχαυλους τους Αγγλους (αν και συγγενεις) η τους υπεροπτες Αμερικανους. Μαλλον φταει το κλιμα εδω!!!
Θα μπορουσα να φλυαρω για ωρες για το τι και ποσο μου αρεσει το μερος κτλ. κτλ. Αλλα θα με πειτε κολακα. Οποτε λεω να αρχισω με την λιστα των αρνητικων στοιχειων της χωρας αυτης.

-Δεν μου αρεσει λοιπον η ηρεμια. Αν βγεις μετα τις 20.30 εξω απο το σπιτι σου, και μενεις σε προαστειο, ειναι σαν να εχεις βγει σε νεκρη ζωνη. Αλλα μιλαμε για πολυ νεκρα. Τιποτα, δεν υπαρχει ψυχη εξω. Λες και εχει κηρυχτει κατ'οικον περιορισμος. Μπορει να εισαι στη μεση του δρομου εως και μιση ωρα εως οτου να περασει ενα αυτοκινητο. Τα πραγματα οσο πλησιαζεις στο κεντρο ειναι καπως καλυτερα αλλα και παλι με την Ελλαδα δεν μπορει να συγκριθει. Μονο Παρασκευη και Σαββατο μπορεις να ακουσεις βαβουρα στους δρομους αλλα σε αυτο θα επεκταθω παρακατω...
-Και συνεχιζω απο πριν και λεω οτι δεν μου αρεσει ο τροπος που διασκεδαζει ο Αυστραλος. Πινει για να γινει τυφλα και οχι για να χαρει την εξοδο του.. Ειναι τραγικο να περπατας 12.30 την νυχτα στην πολη και να βλεπεις τα 16-18χρονα αλλα και ολες τις αλλες ηλικιες να ξερνοβολανε λιωμα απο το ποτο και οτι αλλες ουσιες εχουν κατεβασει. Απλα δεν ξερουν να διασκεδαζουν...
-Δεν μου αρεσει ο τροπος που εργαζονται εδω. Νομιζουν οτι σκιζονται στην δουλεια και οτι δεν πληρωνονται καλα. Γενικως ολο παραπονιουνται. Αλλα εγγυημενα ο μεσος Αυστραλος δεν φτανει ουτε στο μισο την παραγωγηκοτητα ενος Ευρωπαιου. Οταν ακουω αυτο το no worries (κατι σαν το χαλαρα της Σαλονικης) μου ανεβαινει το αιμα στο κεφαλι. Και μετα παραπονιουνται γιατι τους παιρνουν τις δουλειες οι μεταναστες...!!!
-Δεν μου αρεσει που τα σπιτια ειναι πανακριβα. Για να αγορασω σπιτι εδω ετσι που πανε οι τιμες θα πρεπει να μαζευω λεφτα εως και 50 χρονια μετα το θανατο μου...Απλα ειναι απλησιαστα.Και το κρατος δεν κανει τιποτα για αυτο (τωρα εχει αρχισει και κατι παει να κανει)
Ειναι και αλλα πολλα αλλα δεν εχω την ωρα να τα απαριθμησω.

Αν με ρωτουσατε σημερα να σας πω τι ειναι η Αυστραλια λοιπον, θα σας ελεγα: "Μια χωρα με το κλιμα της Μεσογειου ριγμενη στην αλλη ακρη της γης, οπου οι κατοικοι της ζουν ησυχα και οργανωμενα, διασκεδαζουν σαν Αγγλοι, τρωνε σαν Αμερικανοι, εργαζονται σαν Ανατολιτες και πληρωνονται σαν Γερμανοι..."
Αυτη ειναι η χωρα που ολος ο κοσμος ονομαζει "Down Under" Αυτη ειναι η χωρα που απο δω και στο εξης μπορω να λεω εχω για σπιτι μου...

Τα καλά του πολυπολιτισμού..

Εδώ απέναντί μας ακριβώς, ζούσε για πολλά χρόνια, ένα γηρεό ζευγάρι- είχαμε γίνει μάλιστα φίλοι, γιατί τους απέναντι, έτσι όπως είναι τα σπίτια μας εδώ, τους βλέπεις συχνά πυκνά, και θελημένα και αθέλητα. Αναγκάστηκαν όμως να πουλήσουν το σπίτι τους και να φύγουν, γιατί ο παππούς έπαθε εγκεφαλικό και δεν μπορούσε καλά καλά ν’ανεβεί τη σκάλα και να πάει στην τουαλέτα.

Αυτό έγινε το περασμένο καλοκαίρι, και λίγο καιρό μετά, ήρθαν να ζήσουν εδώ ένα ζευγάρι Ινδών, και μάλιστα, όπως έμαθα αργότερα, Ινδοί από την Ινδία, και όχι απλώς με Ινδική καταγωγή. Η Σάϊλα ήταν τότε έγγυος στον μικρό Τίμοθυ που γεννήθηκε τελικά τον περασμένο Σεπτέμβρη, και όταν μπήκαν στο σπίτι δυσκολεύτηκαν λιγάκι μέχρι να βρουν πώς ανοίγουν τα νερά και άλλες τέτοιες πρακτικότητες, και τους βοηθήσαμε εμείς γιατί δεν μπορούσα και να βλέπω την ετοιμόγεννη χωρίς νερό στο σπίτι-από τότε δε, τα λέμε συχνά-πυκνά.

Η Σάϊλα και ο Μάθιου είναι Ινδοί χριστιανοί από την Κεράλα. Ηρθαν εδώ γιατί η Αγγλία δεν έχει αρκετές νοσοκόμες και αναγκάζεται και εισάγει από το εξωτερικό, ( η Σάϊλα είναι νοσοκόμα), είναι εδώ για κάπου έξι χρόνια, αγορασαν σπίτι και έχουν πάρει και Βρετανική υπηκοότητα. Η Ινδία μάλιστα δεν αποδέχεται διπλή υπηκοότητα και τώρα για να πάνε εκεί πρέπει να βγάλουν βίζα όπως και κάθε τουρίστας.

Με τη Σάϊλα κάναμε αρκετή παρέα, και φέτος το καλοκαίρι που κατεβήκαμε στην Ελλάδα, φιλοξένησε και κάποια από τα φυτά μου, μάζευε και την αλληλογραφία μας, και έριχνε και μια ματιά στο σπίτι όσο λείπαμε. Και στα γενέθλια του Τίμοθυ, μας προσκάλεσαν και μας στο πάρτυ. Είχαμε τις αμφιβολίες μας με τον Ανθονυ σχετικά, γιατί ξέρουμε ( από παρατήρηση και μόνο) οτί η Σάϊλα και ο Μάθιου δεν κάνουν παρέες παρά μόνο με άλλους Ινδούς, και μάλιστα Ινδούς μόνο από την Κεράλα, μια που στην Ινδία λέει η μια επαρχία με την άλλη είναι σαν άλλη χώρα, διαφέρουν και στη γλώσσα και στις παραδόσεις.

Είναι μάλιστα Πεντηκοστιανοί, και κάνουν την εκκλησία τους τα Σάββατα, δε γιορτάζουν τα Χριστούγεννα και έχουν τη συνήθεια να φιλοξενούν τον παπά και άλλους πολλούς στο σπίτι συχνά-πυκνά.

Πήγαμε όμως, και περάσαμε πολύ καλά. Μας είχαν αναθέσει μάλιστα και μια παρέα, μια φίλη τους Ινδή αλλά όχι Χριστιανή, που ζει στο Μπέλφαστ και δεν ήξερε και αυτή κανέναν άλλον στο πάρτυ. Μας είχαν πει οτι θα άρχιζε κατά τις 10 το πρωΐ, αλλά μας είπαν και να μη πάμε νωρίς, γιατί το έχουν λέει συνήθεια οι Ινδοί να αργούν. Οντως, αυτοί οι ίδιοι, έφτασαν κατά τις 11, και μετά από μας, που περιμέναμε κατσουφιασμένοι από τις 10.45!

Με τη φίλη σχολιάζαμε τα διαφορά Σάρι-ποια ήταν δηλαδή παραδοσιακά και ποια όχι, τις θρησκείες και τη ζωή τους: η ίδια δουλεύει στο Μπέλφαστ σαν μάνατζερ μιας εταιρίας, έχει αφήσει όμως την κόρη της οικότροφο στην Ινδία, γιατί έτσι μπορεί να της προσφέρει την πιο ακριβή εκπαίδευση που υπάρχει.

Κάποια στιγμή, άρχισαν και οι προσευχές, και οι ύμνοι, όλα ακαταλαβήστηκα σε μας, εκτός από κάτι “Αληλούϊα, Αληλούϊα” που φώναζε ο κόσμος κατα καιρούς, χέρια ψηλά, μάτια κλειστά και όλο και άλλος έπαιρνε το λόγο, και μας έλεγε και η φίλη από δίπλα, οτι πολλοί από αυτούς ήταν πρώτα Ινδουϊστές αλλά αλλαξοπίστησαν, και γιαυτό τώρα μαρτυρούν με θέρμη τη νέα τους πίστη.

Τελικά έκοψαν και την τούρτα, και μετά άρχισε και το φαγητό, με δυο ειδών κάρυ, ένα με κρέας και ένα χωρίς, ρύζι με ινδοκάρυδο και jaggery, καυτερό μοσχολέμονο τουρσί, κοτόπουλο ψητό για τα παιδιά, σαλάτα λάχανο με γιαούρτι και παπαντόμ. Και για επιδόρπιο είχαν ένα χυλό από φακές, που ήταν όμως εμετικά γλυκό και μπουκωτικό, αλλά ήταν λέει το παραδοσιακό επιδόρπιο στην Κεράλα.

Φύγαμε κατά τις 2, μπουκωμένοι και χαρούμενοι που είχαμε αποφασίσει να πάμε. Μπορεί να είμασταν οι μόνοι μή Ινδοί και όντως ξεχωρίζαμε ολίγον σαν τη μύγα μέσα στο γάλα, είμασταν και οι πιο casual- όλοι οι άλλοι φορούσαν κουστούμια και οι κυρίες πανέμορφα Σάρι, αλλά νοιώσαμε και πραγματικά καλοδεχούμενοι και ελαφρώς κολακευμένοι, γιατί μας είχανε προσκαλέσει σε μια μάλλον κλειστή συντροφιά.

«Αν κάνεις μήνυση θα το μετανιώσεις»

«Ήξερα ότι δουλειά της Αστυνομίας είναι να προστατεύει τους πολίτες και κυρίως όταν αυτοί το έχουν ανάγκη. Αυτό τουλάχιστον κάνουν οι αστυνομικές αρχές στην ισπανική πόλη όπου μένω. Φαίνεται όμως ότι στην πατρίδα μου, Αστυνομία και προστασία του πολίτη είναι δύο έννοιες αντίθετες».

Για την Άννα Φραγκίδου οι φετινές διακοπές στη Σκάλα Ερεσού εξελίχθηκαν οδυνηρά: στις 27 Αυγούστου, τις πρώτες πρωινές ώρες, και ενώ βρισκόταν στη Λέσβο ήδη τρεις ημέρες, έπεσε θύμα ξυλοδαρμού. «Σε διπλανό καφέμπαρ από αυτό όπου καθόμουν στην Πλατεία της Σκάλας, άκουσα φωνές και είδα έναν άντρα να γρονθοκοπεί στο πρόσωπο μία γυναίκα. Μέχρι να πλησιάσω κάποιοι θαμώνες κρατούσαν τον δράστη. Όμως ελευθερώθηκε, με έριξε πάνω σε ένα τραπέζι και προσπάθησε να με στραγγαλίσει. Ευτυχώς κάποιοι τον τράβηξαν από πάνω μου», καταγγέλλει στα «ΝΕΑ» η 27χρονη, μόνιμη κάτοικος Βαρκελώνης.

Η δύσκολη νύχτα όμως δεν σταμάτησε εκεί. Στον τόπο του συμβάντος έφθασαν άντρες της Αστυνομίας. «Κι ενώ αρχικά ανακουφίστηκα, πολύ γρήγορα διαπίστωσα ότι η Αστυνομία δεν είναι πάντα στην υπηρεσία του πολίτη. Στην απόφασή μου να υποβάλω μήνυση κατά του ανθρώπου που πήγε να με πνίξει, ο αστυνομικός, του Αστυνομικού Τμήματος Αντίσσης, προσπαθούσε να με αποτρέψει λέγοντάς μου μάλιστα “θα το μετανιώσεις”. Γρήγορα κατάλαβα ότι αστυνομικοί και δράστης ήταν γνωστοί». Υποστηρίζει μάλιστα ότι δεν δίστασαν να την κοροϊδέψουν, την ώρα που η ίδια έφερε τραύματα στον λαιμό και στο μέτωπο. «Στην απορία μου εάν θα πάμε στο αστυνομικό τμήμα να καταθέσω μήνυση, με ειρωνεύτηκαν, “δεν είμαστε ταξί”, μου είπαν, ενώ αρνήθηκαν να μου δώσουν και τα ονόματά τους».

ΕΙΡΩΝΕΙΑ

«Στην απορία μου εάν θα πάμε στο αστυνομικό τμήμα, μου απάντησαν, “δεν είμαστε ταξί”

Στο νοσοκομείο

Η επόμενη κίνηση της 27χρονης ήταν να πάει στο νοσοκομείο όπου οι γιατροί διέγνωσαν κακώσεις στον λαιμό και εκδορές στο μέτωπο. «Επικοινώνησα με δικηγόρο στην Αθήνα, ο οποίος και ανέλαβε την υπόθεσή μου. Μετά το περιστατικό δύσκολα θα ξαναέλθω για διακοπές στην Ελλάδα». Η υπόθεση, όπως όλα δείχνουν, θα πάρει τον δρόμο της Δικαιοσύνης καθώς η 27χρονη Άννα βρίσκεται σε διαδικασία υποβολής μήνυσης εναντίον του άντρα που τη χτύπησε, παρ΄ ότι έχει επιστρέψει στη Βαρκελώνη. «Παράλληλα όμως έγραψα και μία επιστολή, την οποία θα κοινοποιήσει ο δικηγόρος μου στον διοικητή Αστυνομίας της Λέσβου αλλά και στο υπουργείο Εσωτερικών προκειμένου να λάβουν γνώση του περιστατικού και να πάρουν μέτρα προς αποφυγήν νέων τέτοιων κρουσμάτων».

Από την πλευρά του ο αστυνομικός διευθυντής Λέσβου κ. Χρήστος Δεσποτέλλης για το περιστατικό τόνισε στα «ΝΕΑ» ότι αμέσως μόλις υπάρξει ενημέρωση από την ίδια την καταγγέλλουσα είτε γραπτή είτε προφορική θα διατάξει ΕΔΕ για το συμβάν και αν διαπιστωθούν ευθύνες θα αποδοθούν εκεί όπου πρέπει.

TA NEA Παρασκευη 12/9/08

Βίον ανθόσπαρτον

Αν είσαι συντηρητικός, με βεριτάμπλ οπισθοδρομικές απόψεις, σαν την κ. Σάρα Πέιλιν, παράγεις πάντα τρελά οικογενειακά σενάρια, προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού. Γνωρίσαμε προχθές την κυβερνήτη της Αλάσκας με το όπλο στο χέρι, σκυμμένη πάνω από τον τάρανδο που σκότωσε, δηλώνοντας ότι είναι υπέρ της ελεύθερης οπλοφορίας. Χθες μάθαμε ότι θα γίνει γιαγιά, η δεκαεπτά- χρονη κόρη της είναι έγκυος. Και βέβαια θα το κρατήσει το παιδί, αυτό δα έλειπε, αφού το κυριότερο πολιτικό χαρακτηριστικό της μαμάς της είναι η αντίθεση στις αμβλώσεις. Δεν έκανε άμβλωση ούτε στο παιδί με σύνδρομο Ντάουν που γέννησε στα 44 χρόνια της, κι ας ήξερε ότι πάσχει. Σπάνια συναντά κανείς συντηρητικούς με τόση συνέπεια. Συνήθως είναι υποκριτές, κηρύττουν την αρετή για τους άλλους και με τον εαυτό τους βολεύονται όπως όπως, ζώντας διπλή ζωή, αφού τίποτα δεν τους προκαλεί τόσο να διολισθήσουν σε ό,τι θεωρούν ως αμαρτία, όσο η ίδια η έννοια της αμαρτίας.

Η κυβερνήτης της Αλάσκας λοιπόν, και υποψήφια αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, υπήρξε αντίθετη με όλα τα σχολικά προγράμματα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης και υποστήριζε τη σεξουαλική αποχή ως μοναδική λύση για τους εφήβους, οι οποίοι, ως γνωστόν, δεν περιμένουν παρά μια επίσημη ενθάρρυνση για να καλογερέψουν. Στην Αλάσκα φαίνεται άρεσαν όλα αυτά, επειδή ο ανθρώπινος πληθυσμός είναι αρκετά αραιός ακόμα και πιθανόν να απειλείται από αρκούδες, ίσως κι από παραστρατημένα ελάφια.

Τώρα η κυρία Πέιλιν θα παντρέψει την κόρη της στα γρήγορα, αφού δεν πρόλαβε να επωφεληθεί από την εκπαίδευση αποχής και την παρέσυραν οι άλλοι με τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Με τις ευχές όλων μας για βίον ανθόσπαρτο και μακριά από τον Λευκό Οίκο. Να διασκεδάζουμε με την αγαπημένη οικογένεια, αλλά τηρώντας αποστάσεις ασφαλείας.

Της Άννας Δαμιανίδη ( Αναδημοσιευση απο ΤΑΝΕΑ )