O ανώτερος πολιτισμός διδάσκει τρόπους!!

Αυτούς τους ανθρώπους που έρχονται εδώ, συχνά για μία μόνο φορά στη ζωή τους, να δουν την Ακρόπολη επειδή θεωρείται κάτι τόσο σημαντικό στον κόσμο, καθόλου δεν τους συμπαθούμε. Καθόλου δεν εκτιμάμε το γεγονός ότι μάζεψαν λεφτά και τα έδωσαν για το ταξίδι αυτό, των λίγων ημερών, το οποίο είναι γι΄ αυτούς πολύτιμο. Το ότι παίρνουν την απόφαση να έρθουν εδώ μέσα στο κατακαλόκαιρο κι ας υποφέρουν πάρα πολύ με τη ζέστη. Το ότι ανεβαίνουν στον γυμνό βράχο μέσα στο λιοπύρι, επισκέπτονται ένα σωρό μνημεία με δύσκολες συνθήκες.

Είναι τώρα μια εβδομάδα που έχει έρθει μια φίλη μου από την Αμερική, 63 χρόνων, ενδυματολόγος στο σινεμά και το θέατρο, μόνη της, αλωνίζει όλη μέρα την Αθήνα και συχνά μου λέει πράγματα που με κάνουν να ντρέπομαι. Πήγε στην Αρχαία Αγορά, πλήρωσε το εισιτήριο κανονικά. Την άλλη μέρα στην Ακρόπολη την έβαλαν να πληρώσει ένα εισιτήριο για όλους τους αρχαιολογικούς χώρους, υποχρεωτικά, κι ας μην ήθελε να πάει σε κανέναν άλλον. Της έδωσαν ένα εισιτήριο που έγραφε πάνω 12 ευρώ, αλλά της ζήτησαν 24! Είσαι σίγουρη; τη ρωτάω. Πήραν 24 ευρώ από όλους όσους ήταν μαζί της εκείνη τη στιγμή, επέμενε, και δεν τους έδωσαν ούτε ένα κατατοπιστικό χαρτάκι, επειδή τους είχαν, λέει, τελειώσει.

Κοιτάζω στον ιστότοπο, δεν υπάρχει άλλο εισιτήριο για την Ακρόπολη, είναι υποχρεωτικό το πακέτο! Λες και πρέπει οι άνθρωποι να τιμωρούνται που είχαν την ιδέα να επισκεφθούν την Ελλάδα. Θα κλείνουν τώρα τα μουσεία για μισή μέρα, άντε και πάλι χάρη τους κάνουμε, εμείς οι ανώτεροι πολιτιστικά, έτσι δεν είναι; Να ταλαιπωρούνται περισσότερο, να μάθουν να σέβονται! Μια τέτοια αντίληψη υποβόσκει..... (Άννα Δαμιανίδη)

Συνεχίζουν να κλείνουν νωρίς τα μουσεία

Σε «διακοπές» βρίσκονται ακόμη δεκάδες μουσεία και αρχαιολογικοί χώροι ανά την Ελλάδα αφήνοντας απ΄ έξω χιλιάδες τουρίστες και διασύροντας τη χώρα. O Ιούνιος φεύγει, το μεσημεριανό λουκέτο στα μουσεία όμως παραμένει. Χιλιάδες τουρίστες βρίσκουν τις πόρτες κλειστές σε πολλά μουσεία ανά τη χώρα μετά τις τρεις το μεσημέρι. Και δεν είναι μόνο κεντρικά μουσεία που κλειδώνουν τις πόρτες τους- όπως το Νομισματικό της Αθήνας και το Αρχαιολογικό Θεσσαλονίκης- λόγω έλλειψης προσωπικού, αλλά και σχεδόν όλα τα αρχαιολογικά μουσεία των Κυκλάδων, αφήνοντας στους επισκέπτες την εντύπωση πως Ελλάδα σημαίνει μόνο ήλιος, παραλίες και μπαράκια.

Μπορεί στα τουριστικά σποτάκια η Θήρα να μοιάζει ο «απόλυτος προορισμός», όσοι όμως την επιλέξουν για να ανακαλύψουν πέρα από το μαγευτικό της ηλιοβασίλεμα μια γεύση από το πλούσιο παρελθόν της, έχουν χάσει. Διότι δεν φτάνει που το Ακρωτήρι θα μείνει για τρίτο καλοκαίρι κλειστό μετά την κατάρρευση του βιοκλιματικού στεγάστρου (την κατάσταση επιχειρεί να σώσει το προϊστορικό μουσείο που μένει ώς τις 19.00 ανοιχτό), αλλά και το αρχαιολογικό μουσείο του νησιού κλείνει τις πόρτες του στις 15.00.

Την ίδια ώρα κλείνει τόσο το αρχαιολογικό μουσείο της Δήλου- ένας από τους πλέον δημοφιλείς προορισμούς- όσο και και εκείνο της Μυκόνου θέτοντας το δίλημμα στους επισκέπτες: ύπνο μετά το ξενύχτι και παραλία ή πρωινό ξύπνημα και ένα μπάνιο λιγότερο για χάρη της πολιτιστικής ενημέρωσης;

Η εικόνα ίδια σε όλα τα νησιά (Άνδρος, Μήλος, Νάξος, Πάρος, Τήνος, Σύρος, Κέα), αλλά στη Σάμο και το Ρέθυμνο οι τελευταίοι επισκέπτες κόβουν εισιτήριο στις 14.30 καθώς «δεν υπάρχει προσωπικό για επιπλέον βάρδιες», όπως απάντησαν στα «ΝΕΑ» από τα περισσότερα μουσεία. «Κλείναμε στις επτά πέρυσι, αλλά φέτος δεν μας έχουν ενημερώσει». Υπάρχουν βεβαίως και τα χειρότερα καθώς το Αρχαιολογικό Μουσείο Ίου παραμένει κλειστό λόγω έλλειψης προσωπικού και αναμένεται να ανοίξει από τις αρχές Ιουλίου!(Μαίρη Αδαμοπούλου)

«Ας κλείσουν όλοι οι χώροι μόνιμα κι ας τα θάψουν ξανά στο έδαφος. Έτσι θα γίνουν οριστικά απρόσιτα. Αυτή η πολιτική ίσως να αντιπροσωπεύει μια από τις πλέον προηγμένες μεθόδους απώθησης τουρισμού», επισημαίνει ένας από τους δυσαρεστημένους επισκέπτες στον βρετανικό «Guardian» που φιλοξενεί εκτενές άρθρο υπό τον τίτλο «Η κατάρρευση των μουσείων και των αρχαιολογικών χώρων ντροπιάζει τους Έλληνες». «Η Ελλάδα, πατρίδα ορισμένων εκ των σημαντικότερων μνημείων του δυτικού κόσμου, απασχολεί λιγότερους από 100.000 ανθρώπους στον πολιτιστικό τομέα, το ένα όγδοο αυτών της Μεγάλης Βρετανίας. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι η Αθήνα έχει αφεθεί, χάνοντας την αίγλη που είχε καταφέρει με μόχθο να χαρίσει στην πόλη της το 2004, με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, υπογραμμίζοντας τα γκράφιτι που ρυπαίνουν την ιστορική συνοικία της Πλάκας και τους γεμάτους σκουπίδια δρόμους που περιβάλλουν το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο», επισημαίνει το ρεπορτάζ της βρετανικής εφημερίδας. (Αναδημοσιευση και των δυο αρθρων απο ΤΑ ΝΕΑ)

Θανασης Παπακωνσταντινου 'Παλια Πληγη'

Oι μιζες και εμεις!

ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ! Ας το γράφουν οι εφημερίδες, ας το λένε τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις. Εγώ δεν το πιστεύω ότι Έλληνες πολιτικοί χρηματίζονται, παίρνουν μίζες, βάζουν το δάχτυλο στο μέλι. Ποτέ και κανένας υπουργός, υφυπουργός, γενικός γραμματέας, σύμβουλος, διοικητής ταμείου ή δημόσιου οργανισμού και επιχείρησης, δήμαρχος ή νομάρχης δεν άγγιξε το δημόσιο χρήμα. Όχι. Γιατί όλοι το θεωρούν ιερό και το φυλάνε, σαν τα μάτια τους.

Εξάλλου, κανένα κόμμα στην Ελλάδα που πέρασε από την κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια δεν είχε υπουργούς κρυφούς ταμίες που διαχειρίζονται το μαύρο χρήμα που παίρνουν από εφοπλιστές, βιομηχάνους, εμπόρους, ελληνικές και ξένες εταιρείες.

Οι προεκλογικές εκστρατείες γίνονται με τα χρήματα που τους δίνει το Δημόσιο και τη συνδρομή των μελών τους. Αλλά χάρη στην καλή διαχείριση και την προσωπική εργασία καταφέρνουν και κάνουν δουλειά εκατομμυρίων με λίγα ευρώ. Ούτε Έλληνες υπουργοί μέσα σε λίγα χρόνια κάνουν βίλες χιλίων τετραγωνικών. Κι αν κανείς το καταφέρει στην Εκάλη, σκάβει ο ίδιος τα θεμέλια, με τα χέρια του ρίχνει τα μπετά και χτίζει αίθρια και σαλόνια.

Οι Έλληνες υπουργοί είναι ένα είδος κοσμοκαλόγερων. Φοράνε τριμμένα κοστούμια, κάλτσες με χαλασμένα λάστιχα και μόνη φιλοδοξία έχουν να μας υπηρετούν. Σε τέτοια ευτυχισμένη χώρα ζούμε. Αλλά, δεν το ξέρουμε!

(Θάνος Παπαδόπουλος, ανατυπωση απο TA NEA)

Ευτυχια, ή επιτυχια στη ζωη;

«Το να επιλεξω σχολη δεν ειναι και το ευκολοτερο που θα κανω στη ζωη μου.

Παρολο που μου αρεσει η ιδεα και θα ήθελα να σπουδάσω φιλολογος σκεφτομαι οτι θα χρειαστει να περιμένω χρόνια ολόκληρα μέχρι να διοριστώ!

Πρέπει λοιπόν να συμπληρώσω το Μηχανογραφικό με κυριο κριτήριο την επαγγελματική μου αποκατάσταση και να μη σκεφτομαι τι μου αρεσει! Ειναι πολυτελεια στις μερες μας, οταν υπαρχει μεγαλη ανεργια!

Το μαρκετινγκ και η διαφημιση προσφερουν μεγαλυτερες δυνατοτητες για εργασια. Ετσι λενε, ολοι, γνωστοι και φιλοι. Το συζητησα και με τους γονεις μου και μαλιστα συμφωνουν και οι δυο».

Κωστας Χ., 18 χρονων.

14 Ways To Avoid Nagging!

by Gretchen Rubin

In marriage, or any partnership, chores are a huge source of conflict. How do you get your sweetheart to hold up his or her end, without nagging? One of my best friends from college has a very radical solution: she and her husband don't assign. That's right. They never say: "Get me a diaper," "The trash needs to go out," etc. This only works because neither one of them is a slacker, but still -- what a tactic! And they have three children!

This is something to strive for. But even if we can't reach that point, most of us could cut back on the nagging. Here are some strategies that have worked for me:

1. It's annoying to hear a hectoring voice, so suggest tasks without words. When the Big Man needs a prescription filled, he puts his empty medicine bottle on the bathroom counter. Then I know to get it refilled.

2. If you need to voice a reminder, limit yourself to one word. Instead of barking out, "Now remember, I've told you a dozen times, stop off at the grocery store, we need milk, if you forget, you're going right back out!" Instead, call out, "Grocery store!" or "Milk!"


3. Don't insist that a task be done on your schedule. "You've got to trim those hedges today!" Says who? Try, "When are you planning to trim the hedges?" If possible, show why something needs to be done by a certain time. "Will you be able to trim the hedges before our party next week?"


4. Remind your partner that it's better to decline a task than to break a promise. The Big Man told me that he'd emailed some friends to tell them we had to miss their dinner party to go to a family dinner--but he hadn't. Then I had to cancel at the last minute. Now I tell him, "You don't have to do it. But tell me, so I can it."


5. Have clear assignments. I always call repairmen; the Big Man always empties the Diaper Genie.

6. Every once in a while, do your sweetheart's task, for a treat. This kind of pitching-in wins enormous goodwill.

7. Assign chores based on personal priorities. I hate a messy bedroom more than the Big Man, but he hates a messy kitchen more than I. So I do more tidying in the bedroom, and he does more in the kitchen.

8. Do it yourself. I used to be annoyed with the Big Man because we never had cash in the house. Then I realized: why did I get to assign that job? Now I do it, and we always have cash, and I'm not annoyed.

9. Settle for a partial victory. Maybe your partner won't put dishes in the dishwasher, but getting them from the family room into the sink is a big improvement.

10. Re-frame: decide that you don't mind doing a chore -- like putting clothes in the hamper or hanging up wet towels. Suprisingly, this is easier than you'd think.

11. Don't push for the impossible. The Big Man knows that there's no way I'll do anything relating to our car, so he doesn't even ask.

12. No carping from the sidelines. If your partner got the kids dressed, don't mock the outfits. If you want something done your way, do it yourself.

13. Think about how money might be able to buy some happiness. Could you find a teenager to mow the lawn? Could you hire a weekly cleaning service? Could you buy prepared foods? Eliminating conflict in a relationship is a high happiness priority, so this is a place to spend money if it can help.

14. Remember that messy areas tend to stay messy, and tidy areas tend to stay tidy. If you want your partner to be neat, be neat yourself!

I admit that these tips are practically useless, however, in a situation where one person is absolutely oblivious for the need for chores to be done. I have it easy, because if anything, the Big Man is more chore-oriented than I am. If a person simply does not care, it's practically impossible to get him or her to participate. (The Huffington Post)

Εννιάχρονος, μόνος, ταξιδεύει;

Στην πυρά Νεοϋορκέζα επειδή άφησε τον γιο της να κυκλοφορήσει μόνος του με το μετρό
ΤΗΕ ΤΙΜΕS Της Lenore Skenazy

Μητέρα και γιος. Η Λενόρ Σκενάζι και ο εννιάχρονος γιος της, ο Ίζι, έγιναν «είδηση» στη Νέα Υόρκη όταν εκείνη τον άφησε να επιστρέψει μόνος του στο σπίτι με το μετρό

Η Λενόρ Σκενάζι άφησε τον εννιάχρονο γιο της να κυκλοφορήσει μόνος του με το μετρό της Νέας Υόρκης και τη χαρακτήρισαν «χειρότερη μαμά της Αμερικής». Εκείνη υποστηρίζει πως οι υπερπροστατευτικοί γονείς επιτρέπουν στον φόβο να παραμορφώνει την πραγματικότητα.

Την 1η Απριλίου έγραψα ένα κομμάτι στην εφημερίδα στην οποία εργάζομαι, τη «Νew Υork Sun», με τίτλο «Γιατί άφησα τον 9χρονο γιο μου να κυκλοφορήσει μόνος του με το μετρό». Εξήγησα πως ο νεώτερος γιος μου, ο Ίζι, με παρακαλούσε να τον αφήσω να δοκιμάσει να βρει τον δρόμο του για το σπίτι μόνος του από κάπου- οπουδήποτε- χρησιμοποιώντας το μετρό. Εδώ στη Νέα Υόρκη χρησιμοποιούμε συνεχώς τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Η Νέα Υόρκη έρχεται 136η στον κατάλογο των πιο επικίνδυνων πόλεων της Αμερικής. Η αναλογία των φόνων στον πληθυσμό της είναι αυτή που ήταν το 1963.
Γι΄ αυτό η ιδέα του Ίζι μου φάνηκε καλή. Όχι επικίνδυνη. Όχι τρελή. Ούτε καν κάτι δύσκολο. Ο σύζυγός μου συμφώνησε. Έτσι, εκείνη την ηλιόλουστη Κυριακή, πήρα το παιδί σ΄ ένα μεγάλο, λαμπρό πολυκατάστημα του Μανχάταν- το Μπλούμινγκντεϊλς- και το αποχαιρέτισα μπροστά στις γυναικείες τσάντες. Φυσικά δεν τον άφησα ανυπεράσπιστο. Του έδωσα έναν χάρτη του μετρό, μια κάρτα απεριορίστων διαδρομών και 20 δολάρια για περίπτωση ανάγκης. Του έδωσα επίσης μερικά ψιλά για την περίπτωση που θα χρειαζόταν να τηλεφωνήσει.

Όμως αυτό που δεν μου συγχωρούν είναι ότι δεν του έδωσα κινητό τηλέφωνο. Πιστεύω πως τα κινητά μετατρέπουν ακόμη και μεγάλους ανθρώπους σε μωρά που τηλεφωνούν στο σπίτι για να ζητήσουν άδεια για το παραμικρό. Άσε που μπορεί να... έχανε την πανάκριβη συσκευή!

Τέλος πάντων, όλα πήγαν καλά. Μια διαδρομή με το μετρό, μια διαδρομή με το λεωφορείο και περίπου μια ώρα αργότερα, ο γιος μου είχε επιστρέψει, υπερήφανος που τα κατάφερε. Έγραψα για τη μικρή του περιπέτεια μόνον επειδή, όταν μίλησα γι΄ αυτή σε άλλες μητέρες στο σχολείο, όλες είπαν το ίδιο: «Τι είπες πως τον άφησες να κάνει;». Τότε ήταν που συνειδητοποίησα πως πολλοί γονείς έχουν διαφορετικές ιδέες για την ασφάλεια των παιδιών. Το κατάλαβα ακόμη καλύτερα όταν δημοσιεύτηκε η στήλη. ΜΟΥ ΤΗΛΕΦΩΝΗΣΑΝ από την πρωινή εκπομπή με τη μεγαλύτερη θεαματικότητα στις ΗΠΑ, «Τhe Τoday Show», για να πάω τη μεθεπομένη να μιλήσω για τον γιο μου. Μου ξανατηλεφώνησαν για να μου ζητήσουν να πάει και ο γιος μου. Μου ξανατηλεφώνησαν για να με ρωτήσουν αν θα συμφωνούσα να τον ακολουθήσει μια κάμερα για να αναπαραστήσουν το ιστορικό ταξίδι του.
Η συζήτηση. Εντάξει, μα... ελάτε τώρα! Ο γιος μου δεν ανέβηκε το όρος Φίτζι με σανδάλια. Δεν αποκωδικοποίησε το DΝΑ του. Έκανε απλώς αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι της ηλικίας μου έκαναν τακτικά όταν ήταν στην ηλικία του: πήγε κάπου μόνος του, χωρίς να τον ακολουθούν δυνάμεις ασφαλείας. Φαίνεται όμως πως, μέσα σε μόλις μία γενιά, φυσιολογικές, καθημερινές δραστηριότητες έχουν μετατραπεί σε τολμηρά κατορθώματα. Να αφήσεις το παιδί σου να ξεφύγει από την επίβλεψή σου;
Ανάμεσα σε ξένους; Πριν κλείσει τα 35; Στο «Τhe Τoday Show», αντί εισαγωγής, η παρουσιάστρια στράφηκε στην κάμερα και ρώτησε: «Πρόκειται άραγε για μια φωτισμένη μητέρα ή για μια πραγματικά κακή μητέρα;».
Έγινα «η χειρότερη μητέρα της Αμερικής»- αν αναζητήσετε αυτήν τη διατύπωση στο Google, θα βγει το όνομά μου. Ένιωσα να ισορροπώ και πάλι όταν ξεκίνησα το μπλογκ μου, το οποίο ονόμασα Παιδιά Ελευθέρας Βοσκής (freerangekids.com). Δημοσιοποίησα εκεί την ιστορία μου μαζί με τη φιλοσοφία μου: ας δώσουμε στα παιδιά ας την ελευθερία που είχαμε εμείς.Όχι πως οι δεκαετίες του 1970 και του 1980 ήταν τόσο καλές- απλώς οι γονείς μας δεν περνούσαν όλο τον χρόνο τους αγωνιώντας ότι θα μας απαγάγουν.
Μια γυναίκα μου είπε πως καθόταν στο γκαζόν τους σπιτιού της, μαζί με τα παιδιά της, διαβάζοντας, όταν ένας γείτονας την επιτίμησε: «Άσε το βιβλίο! Μπορεί να αρπάξουν τα παιδιά σου!». Ο φόβος είναι μεγάλος. Και σας το λέω, ο ένοχος είναι η δορυφορική ΤV. Μέχρι να υπάρξει και να πρέπει να καλύψει 24 ώρες με ειδήσεις, η ιστορία ενός παιδιού που χάθηκε, ας πούμε στην Πορτογαλία, δεν ήταν κάτι που το παρακολουθούσαν καθημερινά ξένοι που βρίσκονται ηπείρους μακριά. (TA NEA)

Οι μπιζνες της αγνότητας

Γαλλία: πληθαίνουν οι επεμβάσεις παρθενορραφής σε μουσουλμάνες
TΗΕ ΝΕW ΥΟRΚ ΤΙΜΕS Των Εlaine Sciolino και Souad Μeckhennet

Η επέμβαση σε ιδιωτική κλινική στα Ηλύσια Πεδία κόστισε με έκπτωση 1.870 ευρώ και κράτησε περίπου 30 λεπτά. Για την ασθενή όμως, την 23χρονη Γαλλίδα φοιτήτρια μαροκινής καταγωγής, η διαδικασία αυτή θα της δώσει το κλειδί για μια νέα ζωήτην ψευδαίσθηση ότι είναι ξανά παρθένα. Όπως όλο και περισσότερες μουσουλμάνες στην Ευρώπη, έτσι και η φοιτήτρια από το Μονπελιέ υποβλήθηκε σε υμενοπλαστική- χειρουργική αποκατάσταση του υμένα. Ο υμένας συνήθως σπάει κατά την πρώτη σεξουαλική επαφή. «Αυτή τη στιγμή, η αγνότητα είναι πιο σημαντική για μένα ακόμη και από την ίδια τη ζωή», υποστηρίζει η 23χρονη, η οποία είχε προσπαθήσει να πάρει πιστοποιητικό αγνότητας από γιατρό για να το παρουσιάσει στον φίλο της και στην οικογένειά του. Δεν τα κατάφερε όμως, γιατί, όπως ισχυρίζεται, προφανώς ο υμένας της είχε σπάσει όταν έπεσε από άλογο σε ηλικία 10 ετών.

Ο άκυρος γάμος
Η Γαλλίδα φοιτήτρια αποφάσισε να πραγματοποιήσει την επέμβαση ύστερα από την πρόσφατη δημοσιοποίηση της υπόθεσης ενός ζεύγους μουσουλμάνων, των οποίων ο γάμος ακυρώθηκε το 2006. Όπως έγινε γνωστό, ο μόλις μερικών ωρών σύζυγος 20χρονης μουσουλμάνας, ένας 30χρονος μηχανικός, την παράτησε στο συζυγικό κρεβάτι κι ενώ οι καλεσμένοι χόρευαν στο γαμήλιο γλέντι τούς ανακοίνωσε πως η νύφη δεν ήταν παρθένα και ο γάμος θα ακυρωθεί. Δικαστήριο στη Λίλη ακύρωσε τον γάμο με το αιτιολογικό ότι η γυναίκα είχε σπάσει το συμβόλαιο της εμπιστοσύνης που συνοδεύει κάθε γάμο γιατί δεν ήταν παρθένα όπως ισχυριζόταν.

Η Αποκαλυψη αυτού του γεγονότος άγγιξε ευαίσθητες χορδές στη Γαλλία. Σε πολιτικό επίπεδο ζητήθηκε μέχρι και παραίτηση τής επίσης μουσουλμάνας υπουργού Δικαιοσύνης Ρασίντα Ντατί. Η υπουργός συντάχθηκε αρχικά με την απόφαση του δικαστηρίου αλλά στη συνέχεια ζήτησε έφεση. Σε κοινωνικό επίπεδο ανέδειξε ένα θέμα τη σημασία της αγνότητας της άγαμης γυναίκας- το οποίο, τουλάχιστον όσον αφορά τη μουσουλμανική κοινότητα, δεν θάφτηκε πριν από 40 χρόνια με τη σεξουαλική απελευθέρωση.

Γυναικολογοι επιβεβαιωσαν πως τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερες μουσουλμάνες ζητούν πιστοποιητικά παρθενίας. Παράλληλα, αυξάνεται και η ζήτηση για υμενοπλαστική που πραγματοποιείται από πλαστικούς χειρουργούς και, αν γίνει με τον κατάλληλο τρόπο, δεν γίνεται αντιληπτή από τους συζύγους. «Ποιος είμαι εγώ που θα κρίνω;», αναρωτιέται ο πλαστικός χειρουργός Μαρκ Αμπεκάσις, που αποκατέστησε τον υμένα της 23χρονης φοιτήτριας. «Οι ασθενείς μου δεν έχουν επιλογή αν θέλουν να παντρευτούν». Ο ίδιος παραδέχεται πως πραγματοποιεί από 2 έως 4 τέτοιες επεμβάσεις εβδομαδιαίως. Στο Λονδίνο, ο συνάδελφός του Χικάμ Μουαλέμ συμφωνεί: «Αν είσαι μουσουλμάνα και ζεις στην Ευρώπη, καταλήγεις πιο εύκολα να κάνεις σεξ πριν από τον γάμο. Αν όμως θέλεις να παντρευτείς μουσουλμάνο, θα κάνεις την επέμβαση για να μην έχεις προβλήματα».

Προφανώς, δηλαδή, η αποκατάσταση του υμένα είναι πράξη που εκτελείται εξαιτίας πιέσεων. Η απόφαση όμως αυτή καθεαυτήν δεν στηρίζεται στην ελευθερία του ατόμου; Το ερώτημα απασχολεί τη γαλλική κοινή γνώμη. «Η απόδοση τόσο μεγάλης σημασίας στον υμένα αποτελεί οπισθοδρόμηση, υποταγή στην αδιαλλαξία του παρελθόντος», απαντά ο Ζακ Λανσάκ, πρόεδρος του Γαλλικού Κολεγίου Γυναικολόγων και Μαιευτήρων. «Ο άνδρας αυτός είναι το μεγαλύτερο γαϊδούρι απ΄ όλα» τονίζει εκνευρισμένος ο Αμπντελκιμπίρ Εράμι, αντιπρόεδρος του Ισλαμικού Κέντρου της Ρουμπέ, όπου είχε πραγματοποιηθεί ο γάμος που ακυρώθηκε. «Ακόμη κι αν η γυναίκα δεν ήταν πλέον παρθένα, αυτός δεν είχε κανένα δικαίωμα να την εκθέσει. Δεν διδάσκει το Ισλάμ τέτοια πράγματα. Το Ισλάμ διδάσκει τη συγχώρεση». Αναδημοσιευση απο ΤΑ ΝΕΑ

Ο έρωτας περνάει από το σούπερ μάρκετ!

ΤΗΕ ΤΙΜΕS Του Αdam Sage
ΓΑΛΛΙΑ

ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΗΣ, η Άννα Σαμ έχει δει κλέφτες, μεθυσμένους και ερωτευμένους. Έχει αντιμετωπίσει αγένεια, αδιαφορία και άγνοια και έχει διαπιστώσει σε ποιο αφάνταστο σημείο φτάνει η ανθρώπινη βλακεία. Τώρα, έπειτα από οκτώ χρόνια δουλειάς ως ταμίας σε γαλλικό σούπερ μάρκετ, στρέφει τους προβολείς στους πελάτες της με ένα βιβλίο στο οποίο περιγράφει τη συμπεριφορά τους καθώς σπρώχνουν τα καροτσάκια στους διαδρόμους.

Η ευγένεια δεν έχει καμιά θέση στα γαλλικά σούπερ μάρκετ, γράφει η Σαμ στο βιβλίο της. Πελάτες παίρνουν τη θέση άλλων στις ουρές, καβγαδίζουν και επιδεικνύουν τη μέγιστη περιφρόνηση για τις γυναίκες και τους (λιγότερους) άντρες που κάθονται στα ταμεία.

Η Σαμ, 28 χρόνων, άρχισε να γράφει για τις εμπειρίες της πέρυσι σ΄ ένα μπλογκ, το οποίο έχει δεχθεί μέχρι σήμερα 600.000 επισκέψεις. Έπειτα από εμφανίσεις της στην τηλεόραση, οι εκδότες διαγκωνίστηκαν ποιος θα κλείσει μαζί της συμβόλαιο για βιβλίο. Το αποτέλεσμα, με τίτλο «Τα βάσανα μιας ταμία», εκδόθηκε στις αρχές του μήνα.

Η Σαμ σπούδασε λογοτεχνία στη Ρεν, όμως όταν πήρε το πτυχίο της δεν βρήκε δουλειά και κατέληξε σ΄ ένα σούπερ μάρκετ της εταιρείας Leclerc, όπου έβγαζε 8.160 ευρώ τον χρόνο δουλεύοντας 24 ώρες την εβδομάδα.

Σύμφωνα με τη Σαμ, πολλοί πελάτες αντιμετωπίζουν την ταμία σαν να μην υπάρχει. Όταν της μιλούν, συχνά είναι συγκαταβατικοί ή θυμωμένοι. Είναι ύστερα οι μητέρες που δείχνουν την ταμία και λένε στο παιδί τους: «Βλέπεις, αγαπημένο μου, αν δεν δουλέψεις σκληρά στο σχολείο, θα γίνεις ταμίας σαν την κυρία».

Όμως ο πιο εντυπωσιακός ισχυρισμός της Σαμ είναι πως τα σούπερ μάρκετ είναι «πολύ πιο ερωτικά απ΄ ό,τι νομίζετε. Θα ξαφνιαζόσασταν αν ξέρατε πόσα φιλιά δίνονται στους διαδρόμους τους, πόσα χέρια χουφτώνουν οπίσθια μπροστά στα κατεψυγμένα, πόσα στήθη χαϊδεύονται στο τμήμα γυναικείων εσωρούχων». (Αναδημοσιευση απο ΤΑ ΝΕΑ)

Φοβικά ...σύνδρομα!

Αντιλαμβάνομαι τους φόβους της κυβέρνησης για τους γάμους των ομοφυλοφίλων. Φοβάται τον Θεσσαλονίκης Άνθιμο, φοβάται τον Αιγιαλείας Αμβρόσιο που είναι έτοιμοι να ρίξουν τους κεραυνούς από τον άμβωνα για τα Σόδομα και Γόμορρα που δήθεν τώρα ...ανακαλύπτουν ότι συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία.

Μόνο που οι κυβερνήσεις στις κοινωνικές ανάγκες που προκύπτουν πρέπει να μπαίνουν μπροστά και να ανοίγουν ορίζοντες όπως έκανε το 1982 η κυβέρνηση Παπανδρέου με την ισότητα των δύο φύλων και τους πολιτικούς γάμους. Τώρα η κυβέρνηση Καραμανλή είχε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία στον προχωρημένο κατά αλλά νόμο Χαζηγάκη να καθιερώσει αν όχι τον γάμο τουλάχιστον την ελεύθερη συμβίωση ανθρώπων του ίδιου φύλου.

Και αυτή την ευκαιρία τη χάνει από τα φοβικά της σύνδρομα. Όσο για τους σκληρούς αρχιερείς κάποιος πρέπει να τους εξηγήσει ότι ο ρατσισμός και κοινωνικός αποκλεισμός είναι μεγάλη αδικία και επομένως στη γλώσσα της Εκκλησίας...αμαρτία!

Του Γιάννη Λ. Πολίτη (Αναδημοσιευση απο ΤΑ ΝΕΑ)

«Εμείς δεν κρατάμε ποτέ το κινητό στο αυτί μας»

Τρεις εξέχοντες νευροχειρουργοί παραδέχτηκαν στην εκπομπή του Λάρι Κινγκ, στο CΝΝ, πως όταν χρησιμοποιούν το κινητό δεν το κρατούν στο αυτί τους. Η παραδοχή αυτή όμως προκαλεί το εξής ερώτημα: γνωρίζουν κάτι οι ειδικοί που εμείς αγνοούμε;

«Δεν μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι τα κινητά είναι ασφαλή ή όχι», τόνισαν οι ειδικοί. «Νομίζω πως η ασφαλής πρακτική είναι να χρησιμοποιούμε ένα ακουστικό για να κρατούμε την κεραία του κινητού μακριά από τον εγκέφαλο», επισήμανε ο δρ Κιθ Μπλακ, χειρουργός στο Ιατρικό Κέντρο CedarsSinai στο Λος Άντζελες.

«Το χρησιμοποιώ στην ανοιχτή ακρόαση» πρόσθεσε ο δρ Βίνι Κουράνα, βοηθός καθηγητή Νευροχειρουργικής στο Εθνικό Πανεπιστήμιο της Αυστραλίας, από τους πλέον καχύποπτους επιστήμονες στο θέμα των κινητών. Μαζί του όμως συμφώνησε και ο Σαντζάι Γκούπτα, νευροχειρουργός στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Εmory στην Ατλάντα και επικεφαλής του ιατρικού ρεπορτάζ στο CΝΝ, o οποίος επίσης παραδέχθηκε ότι χρησιμοποιεί εξαρτήματα hands-free για τη χρήση του κινητού.
Τι είναι αυτό, όμως, που κάνει τους ίδιους τους επιστήμονες να είναι τόσο προσεκτικοί στη χρήση των κινητών την ώρα που οι επιστημονικές έρευνες δεν επιβεβαιώνουν απόλυτα τις ανησυχίες τους; Προφανώς όμως αυτό είναι το θέμα- το γεγονός δηλαδή ότι απόλυτα και κατηγορηματικά ουδείς είναι βέβαιος.

Για παράδειγμα, η Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ, επισημαίνει ότι σύμφωνα με τρεις επιδημιολογικές μελέτες από το 2000, δεν υπάρχουν βλαβερές επιπτώσεις στην υγεία από τη χρήση των κινητών. Ωστόσο, η ίδια Υπηρεσία σημειώνει ό τι η μέση περίοδος κατά την οποία πραγματοποιήθηκαν οι έρευνες δεν ξεπέρασε τα τρία χρόνια, άρα οι έρευνες δεν μπορούν να απαντήσουν σε ερωτήματα για τη μακρόχρονη έκθεση στα κινητά.
Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που αρκετοί επιστήμονες, καχύποπτοι ως προς τις επιπτώσεις των κινητών στην υγεία, θεωρούν πως οι έρευνες δεν πρέπει να θεωρηθούν καταληκτικές. Ένας δεύτερος λόγος είναι το γεγονός ότι σε αρκετές από αυτές δεν γίνεται διάκριση ανάμεσα στους μετριοπαθείς και τους φανατικούς χρήστες.
Τα κινητά τηλέφωνα εκπέμπουν μη ιονίζουσα ακτινοβολία, δηλαδή κύματα ενέργειας πολύ αδύναμα για να προκαλέσουν στο DΝΑ τη βλάβη που είναι γνωστό ότι προκαλεί καρκίνο. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι τα κινητά απενεχοποιούνται- αν η επιστήμη δεν μπορεί να εξηγήσει μια διαδικασία, αυτό δεν σημαίνει ότι η διαδικασία δεν υφίσταται. Οι ανησυχίες επικεντρώνονται στη θερμότητα που δημιουργείται από τα κινητά και στο ότι οι ραδιοσυχνότητες απορροφώνται κυρίως από τον εγκέφαλο και τον λαιμό. Στις έρευνες που αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο τα κινητά να είναι τελικά επικίνδυνα για την υγεία, οι όγκοι τείνουν να δημιουργούνται στην πλευρά του εγκεφάλου όπου ο ασθενής κρατά το κινητό.
Οι επιστήμονες πάντως προειδοποιούν πως η ομάδα υψηλού κινδύνου δεν είναι οι μεγάλοι σε ηλικία χρήστες των κινητών, που ως ενήλικοι τα έβαλαν στη ζωή τους, αλλά τα παιδιά που τώρα αρχίζουν να τα χρησιμοποιούν και θα συνεχίσουν να το κάνουν επ΄ αόριστον. «Όλο και περισσότερα παιδιά χρησιμοποιούν κινητά. Αυτά μπορεί να επηρεαστούν περισσότερο. Οι εγκέφαλοί τους αναπτύσσονται ταχύτατα και τα κρανία τους είναι πιο λεπτά», επισήμανε ο δρ Πολ Τζ. Ρος καθηγητής Ιατρικής και Ψυχιατρικής στο Νew Υork Μedical College.

(TΗΕ ΝΕW ΥΟRΚ ΤΙΜΕS Της Τara Ρarker-Ρope. Αναδημοσιευση απο ΤΑ ΝΕΑ)