Η πατρίδα μου είναι μια σημαία κρεμασμένη στο μπαλκόνι...

Οι πρόγονοί μας πολέμησαν για να μπορούμε να εκφραζόμαστε ελεύθερα στα ελληνικά. Να μπορούμε να μιλάμε, να μπορούμε να σκεφτόμαστε αλλά κυρίως για να μπορούμε να αποφασίζουμε εμείς για τις ζωές μας. Μπορεί οι αποφάσεις μας να είναι όλες λάθος, αλλά είναι δικές μας.
«μας»… Έθνος, το [αρχ. έθνος], σύνολο ανθρώπων που έχουν κοινή καταγωγή, κοινές παραδόσεις, κοινά ήθη και έθιμα, είναι ομόγλωσσοι και ζουν στην ίδια γεωγραφική περιοχή. Όρος για μένα αυθαίρετος. Γιατί περισσότερο σημασία έχει η θέληση να ανήκεις σε μια ομάδα παρά τα εξωτερικά γνωρίσματα που έχεις.
Αν οι αγωνιστές του 1821 πολεμούσαν σήμερα για την ελευθερία, θα ήταν ακτιβιστές τρομοκράτες. Θα χρειάζονταν έγκριση του ΝΑΤΟ και ο ΟΗΕ θα αποφάσιζε αν ο αγώνας ήταν δίκαιος. Η Φιλική εταιρεία θα ήταν μια οργάνωση υπό διωγμό και τα μέλη της επικηρυγμένα.

Και για μας; Τι αξία έχουν όλα αυτά; Αγώνες απελευθερωτικοί που έχουν καταντήσει να συμβολίζονται με μια νοικιασμένη στολή τσολιά ή Αμαλίας. Με μια σχολική γιορτή που το παιδί θα βάλει τα κλάματα γιατί ξέχασε τα λόγια. Που γιορτάζονται με πολύβουες παρελάσεις φαντάρων με επιβράβευση μια τιμητική άδεια. Μια ευκαιρία να επιδειχθούν τα εκατομμύρια που έχουν ξοδευτεί για τον πολεμικό εξοπλισμό της χώρας. Να κάνουν οι επίσημοι το κομμάτι τους αφήνοντας δάφνες στον άγνωστο στρατιώτη, φουσκώνοντας από ματαιότητα που μπόρεσαν να εκλεγούν.
Μια σημαία που κυματίζει στο μπαλκόνι δύο φορές το χρόνο ενώ οι ζωές μας είναι ρημαγμένες από μια προσπάθεια να βρούμε τη χώρα των ονείρων μας.

Την ίδια πλάκα;

από Συμέλα

άρε ζηλιάρη κίτρινε... που ζητάς κι εσύ respect με τον ίδιο τρόπο με μένα, που βάζεις τον ίδιο αριθμό όρων με μένα...
ας έβαζες τέσσερις όρους ή δυο, γιατί δηλαδή κι εσύ τρεις;

ξέρετε, παιδιά, μου έχει διαφύγει τελείως με ποια γενεά έχω να κάνω!
και ζητώ συγνώμη γι αυτό!
ξέχασα ότι δεν έχετε καμιά σχέση με την δική μου γενεά που έχει μεγαλώσει όχι μόνο με υπεύθυνες αλλά και με ψυχαναγκαστικές εργασίες - ναι, όπως το αναφέρεις κίτρινε όσο παράξενο κι αν σου φαίνεται!
και όταν αναλαμβάνουμε κάτι το τηρούμε σαν να το υποσχεθήκαμε στον ίδιο τον Θεό!
ή σαν να μας το έχει αναθέσει ο ίδιος ο Θεός!

"Οποίος επιζητεί την πρωτιά του κειμένου του, παρακαλώ να την ασκεί στο δικό του μπλόγκ"
αυτό ακριβώς ήθελα να αποφύγω με τις προτάσεις μου, όπως πολύ καλά το έχει καταλάβει η "Γιωργία που έρχεται στην πόλη"

ναι, εμένα με απογοητεύει όταν βλέπω το ίδιο κείμενο επί μέρες!!!

εσάς όχι;

όσον αναφορά την διαφήμιση των μπλογκ όντας μέλος στον Μετανάστη, που άκουσα μερικοί να αναφέρουν... για ποια διαφήμιση εννοείται βρε παιδιά;

πόσοι αναγνώστες έχουν την διάθεση να μπαίνουν σε μπλογκ που για ολόκληρη εβδομάδα έχει αναρτημένο το ίδιο κείμενο;

(ήταν μεγάλο το σχόλιο γι αυτό το έκανα ποστ... για να αλλάζει και η πρώτη σελίδα - πάνω από 2-3 μέρες το ίδιο κείμενο εμένα μου γίνεται βαρετό!)

...Και εγώ, πλάκα κάνω!

Μπορώ να έχω την προσοχή σας δύο λεπτά; Κλείστε παρακαλώ το κινητό σας, γιατί ως Yellow Kid τυχάινει να είμαι ο αρχαιότερος ήρωας κόμικς (100+ χρόνια) αρά εγώ και αν απαιτώ respect! Στην τελική πιστεύω πως είμαι περισσότερο κίτρινος και από τους 31 σας! Πόσα άλλα λογικά επιχειρήματα να σας θέσω πια;

Σοβαρά τώρα, επειδή τα μπλόγκ δεν θα πρέπει να γίνουν μια ψυχαναγκαστική εργασία, να έχουν deadlines και συγκεκριμένη ώρα παράδοσης, αλλά να εξυπηρετούν την αυθορμητικότητα και την έκφραση μας, προσβάλω το παρακάτω πόστ- μανιφέστο (όχι εσάς κυρία μου) ότι μας περιορίζει μια ελευθερία που βρήκαμε βασική για να γραφτούμε μέλη στον «Μετανάστη». Μεταξύ αστείου και σοβαρού, ή τυριού και αχλαδιού θέτω και εγώ τους εξής κανονισμούς:

1. Όταν μας έρθει το κέφι ή αισθανθούμε την ανάγκη να ανεβάσουμε ένα πόστ , το κάνουμε δίχως δεύτερη σκέψη. Να σταματήσουμε να φοβόμαστε ότι δεν θα διαβαστεί γιατί δεν είναι πάνω πάνω. Οποίος επιζητεί την πρωτιά του κειμένου του, παρακαλώ να την ασκεί στο δικό του μπλόγκ.
2. Ένα πόστ δεν χαρακτηρίζεται καλό η κακό ανάλογα σε πια θέση βρίσκεται, αλλά λόγω του περιεχομένου του. Η Εφεύρεση του Τροχού δεν υπήρξε τυχαίο γεγονός για την Ανθρωπότητα . Εξυπηρετεί να έχουμε όλοι σήμερα πάνω στο ποντίκι μας μια ροδέλα με την οποία μπορούμε να αναζητήσουμε παλιότερες αναρτήσεις..
3. Για να καλαμπουρίσουμε τώρα, οι χρήστες του «Μετανάστη», καλά θα κάνουν να πλένουν και αποστειρώνουν τα χέρια τους πριν ακουμπήσουν το πληκτρολόγιο γιατί γεμίζει μικρόβια! Επίσης να ασκούν αυστηρώς ξηροφαγία και 100 γονυπετήσεις ημερησίως!!!
   

Αν δεν τηρηθούν οι παραπάνω κανόνες, τότε ούτε εγώ καταλαβαίνω γιατί να ασχολούμαι με το μπλόγγινκ και να μην εκδίδω στην τελική μία κυριακάτικη εφημερίδα με DVD όπως κάνει ο κόσμος , ή να μην πιάσω μια δουλεία γραφείου.

ΠΡΟΤΑΣΗ!!!

΄

Από Συμέλα

Επειδή πιστεύω ότι είμαι η μεγαλύτερη από την ομάδα των 31 contributors αυτού του blog λαμβάνω την πρωτοβουλία να ζητήσω respect :-) και να καταθέσω κάποιες προτάσεις με σκοπό να λειτουργήσει το blog κατά έναν πιο καθώς πρέπει τρόπο.

1 – η ανάρτηση νέου ποστ να γίνεται το πολύ ανά 4 ημέρες.
2 – ο κάθε contributor να γράφει ένα κείμενο το πολύ ανά 2 μήνες (θα το παρακολουθώ - όσο γίνεται βέβαια)
3 – η ανάρτηση ενός κειμένου δεν χρειάζεται πάντα να απαιτεί πολύ δουλειά και χρόνο από τον contributor – έρευνα, μελέτη κοκ.

Σε περίπτωση που δεν συμμορφωθούν οι «συνάδελφοί» μου δεν βρίσκω τον λόγο της ύπαρξης αυτού του ιστολογίου.

Παρακαλώ τους "συναδέλφους" να πάρουν θέση

Τέσσερις μέρες στο Σίδνεϋ

Δεν είναι σκηνή από την Κίνα. Είναι η Dixon Street και η είσοδος στην Chinatown του Σίδνεϋ

Οι μέρες πέρασαν γρήγορα στην Αυστραλία. Ένα ταξίδι τεσσάρων ημερών μας έφερε από τη Μελβούρνη στην πρωτεύουσα της Νέας Νότιας Ουαλίας (έτσι λέγεται η επαρχία του Σίδνεϋ) για σημαντικές παρουσιάσεις σε δημοσιογράφους και συναντήσεις με πελάτες. Ήταν η πρώτη φορά που έμενα τόσες μέρες στην πόλη αυτή, την "πρωτεύουσα" της οικονομίας, της μόδας και των gay της Αυστραλίας - και όχι μόνο της Αυστραλίας.

Δεν είναι απλά μια υπέροχη πόλη, ευλογημένη από την τοποθεσία της δίπλα σε ποτάμι και θάλασσα, και με γωνιές πραγματικά ονειρικές. Είναι μια οργανωμένη, φιλική και καθαρή πόλη που - αντίθετα με την Αθήνα - ελάχιστα πράγματα χρειάστηκε να κάνει για να αναλάβει τους Ολυμπιακούς του 2000. Αφήνω τις φωτογραφίες να κάνουν τις συστάσεις με το Σίδνεϋ. Όσο για μένα, επιστρέφω απόψε στην Αθήνα με πιο βαριές αποσκευές απ΄ό,τι άλλοτε...

Οι παρουσιάσεις μας - τέσσερις τον αριθμό - έγιναν στο κέντρο του Σίδνεϋ, σε ένα στούντιο φωτογραφίας. Το ισόγειο του παλιού και κάπως ρομαντικού κτιρίου είχε "ντυθεί" ειδικά για την περίσταση.

Η όπερα του Σίδνεϋ, κλασσική τουριστική περατζάδα, με εστιατόρια και καφετέριες τριγύρω.


Το σήμα της Coca-Cola στο King's Cross, την (άλλοτε) κακόφημη περιοχή της πόλης, που ακόμα στεγάζει ουκ ολίγα στριπτηζάδικα και μπαρ. Είναι τόσο μεγάλο που θεωρείται από μόνο του αξιοθέατο.


Το Σίδνεϋ, εκτός από την Όπερα και το σήμα της Coca Cola, φημίζεται - μεταξύ των Αυστραλών, τουλάχιστον - και για τα μποτιλιαρίσματά του.


Woolongong, Wooloomooloo (!) είναι μόνο μερικά από τα τοπωνύμια που διασώθηκαν από τους ιθαγενείς...

Το λιμανάκι Rose Bay, ένας παράδεισος με γαλάζιο και πράσινο - όπως λέμε "Βουλιαγμένη". Στο Σίδνεϋ υπάρχουν πολλά τέτοια λιμανάκια...

...και όπως και όλη η Αυστραλία είναι απόλυτα πειθαρχημένα: Στο συγκεκριμένο σημείο, το παρκάρισμα είναι με πληρωμή (από μηχανάκια που σου δίνουν απόδειξη και τη βάζεις στο παρμπρίζ), επιτρέπεται για μάξιμουμ 4 ώρες από τις 8 π.μ. ως τις 6 μ.μ., και τις υπόλοιπες ώρες είναι ελεύθερο - και δωρεάν.


Το Bondi (προφέρεται Μπόνταϊ) Beach είναι το πιο ονομαστό της πόλης. Τεράστια παραλία, καθαρή - αλλά χωρίς ομπρέλες! Η ομπρέλα για την παραλία είναι πρακτικά άγνωστη εδώ...

...κάτι που δεν ισχύει για το αλκοόλ. Γι' αυτό και απαγορεύεται στο Bondi!


Λίγο πιο μακριά από την παραλία του Bondi ένα σπίτι μου τράβηξε την προσοχή. Ολόγυρα γυαλί και κουρτίνες - πραγματικά διαφορετικό από τα Βικτωριανά, παλιά σπίτια και τα μοντέρνα μινιμαλιστικά που είναι ο κανόνας στην Αυστραλία. Μπροστά στο σπίτι, μια αλάνα...
...και εκπληκτική θέα του Rose Bay και της πόλης στο βάθος, ενώ δυο δρόμους πιο πάνω, τα σπίτια τελειώνουν και ξαφνικά... τίποτα! Υπάρχει μόνο ο γκρεμός και η θάλασσα του Ειρηνικού...

Πρώτο μπάνιο

Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα... (η θάλασσα είναι πίσω από τους λόφους)

"Δεν θα μιλήσουμε για δουλειά σήμερα, έτσι;"
Η πρόταση του συνεργάτη μου ακουγόταν περισσότερο ως απειλή παρά ως υπόδειξη. Ήταν Κυριακή μεσημέρι και η θερμοκρασία φλέρταρε με τους 30 βαθμούς όταν ξεκινούσαμε για τα προάστεια - ή μάλλον τις εξοχές - της Μελβούρνης. Θα επισκεπτόμασταν δύο οινοποιεία στη χερσόνησο του Mornington, κάπου 70 χιλιόμετρα από την πόλη και θα τρώγαμε εκεί.


Πρέπει να ήμουν ένας από τους ελάχιστους με μακρύ παντελόνι, μια και οι Αυστραλοί δε χρειάζονται και πάρα πολύ ήλιο για να βάλουν βερμούδες και σαγιονάρες. Ευτυχώς φορούσα T-shirt και αυτό, πίνοντας Pinot Noir και τρώγοντας κάτω από τον καυτό ήλιο, τουλάχιστον με γλίτωσε από τη θερμοπληξία... Στο πρώτο οινοποιείο, το Τ-Gallant, φάγαμε τρομερές πίτσες (στην Αυστραλία είναι σχεδόν πάντα τετράγωνες) και antipasti...

... ενώ στο δεύτερο, το Montalto, η κρασοκατάνυξη συνδυάζεται με έκθεση γλυπτών, φυσικά στο υπαίθρο.


Εκεί, καινούρια κρασιά, ένα Dry Riesling και τυριά για να μην βαρύνουμε (λέμε τώρα).


Κατεβαίνοντας από τους λόφους και τα οινοποιεία, γύρω στις 4 το απόγευμα, αντικρύσαμε μια θέα που έκοβε την ανάσα - τα ανοιχτόχρωμα νερά είναι ο κόλπος της Μελβούρνης και τα σκουρόχρωμα στο βάθος ο Νότιος Ειρηνικός...


"Μήπως να κάναμε καμιά βουτιά;" έριξε την ιδέα ο Φραγκίσκος. Δεν ήθελα και πολύ: "Φύγαμε!", είπα, χωρίς να σκεφτώ ότι δεν είχαμε καν μαγιό και πετσέτες. Λίγο μετά προβάραμε τα πιο κακόγουστα μαγιό - μέχρι το γόνατο - σε ένα σούπερ-μάρκετ της παραλίας. Εγώ διάλεξα το φούξια... Μαζί με δυο πετσέτες, ήμασταν έτοιμοι - οι κοπέλες της συντροφιάς είχαν αποφασίσει να μη βουτήξουν.


Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από το να κάνεις απρογραμμάτιστα αυτό που σε ευχαριστεί... κι εμένα η θάλασσα είναι το καλύτερό μου. Δε φαίνεται;


Τα νερά επιπέδου Κυκλάδων, πεντακάθαρα! Η παραλία λέγεται "Safety Beach" από μια μαρίνα που προσφέρει την προστασία της στα ιστιοπλοϊκά της περιοχής. Την επόμενη μέρα μάθαμε ότι παλιά λεγόταν Sharks' Beach γιατί ήταν η μόνη παραλία της Μελβούρνης που είχε καρχαρίες - όχι πια όμως, λένε. Τώρα ήταν απέραντη και έρημη, μια και το καλοκαίρι (υποτίθεται ότι) έχει τελειώσει εδώ. Και, το κυριότερο, χωρίς καρχαρίες...


Επιστρέφοντας, η ώρα ήταν πια έξι το απόγευμα και σταθήκαμε για μια τελευταία φωτογραφία λίγο πριν το Brighton, στο ίδιο σημείο που είχα πάει και πέρυσι τον Απρίλη, εκεί απ΄όπου μπορείς να δεις τη θάλασσα με φόντο την πόλη στο βάθος... Melbourne, we love you!