Στην πυρά Νεοϋορκέζα επειδή άφησε τον γιο της να κυκλοφορήσει μόνος του με το μετρό ΤΗΕ ΤΙΜΕS Της Lenore Skenazy
Μητέρα και γιος. Η Λενόρ Σκενάζι και ο εννιάχρονος γιος της, ο Ίζι, έγιναν «είδηση» στη Νέα Υόρκη όταν εκείνη τον άφησε να επιστρέψει μόνος του στο σπίτι με το μετρό
Η Λενόρ Σκενάζι άφησε τον εννιάχρονο γιο της να κυκλοφορήσει μόνος του με το μετρό της Νέας Υόρκης και τη χαρακτήρισαν «χειρότερη μαμά της Αμερικής». Εκείνη υποστηρίζει πως οι υπερπροστατευτικοί γονείς επιτρέπουν στον φόβο να παραμορφώνει την πραγματικότητα.
Την 1η Απριλίου έγραψα ένα κομμάτι στην εφημερίδα στην οποία εργάζομαι, τη «Νew Υork Sun», με τίτλο «Γιατί άφησα τον 9χρονο γιο μου να κυκλοφορήσει μόνος του με το μετρό». Εξήγησα πως ο νεώτερος γιος μου, ο Ίζι, με παρακαλούσε να τον αφήσω να δοκιμάσει να βρει τον δρόμο του για το σπίτι μόνος του από κάπου- οπουδήποτε- χρησιμοποιώντας το μετρό. Εδώ στη Νέα Υόρκη χρησιμοποιούμε συνεχώς τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Η Νέα Υόρκη έρχεται 136η στον κατάλογο των πιο επικίνδυνων πόλεων της Αμερικής. Η αναλογία των φόνων στον πληθυσμό της είναι αυτή που ήταν το 1963.
Γι΄ αυτό η ιδέα του Ίζι μου φάνηκε καλή. Όχι επικίνδυνη. Όχι τρελή. Ούτε καν κάτι δύσκολο. Ο σύζυγός μου συμφώνησε. Έτσι, εκείνη την ηλιόλουστη Κυριακή, πήρα το παιδί σ΄ ένα μεγάλο, λαμπρό πολυκατάστημα του Μανχάταν- το Μπλούμινγκντεϊλς- και το αποχαιρέτισα μπροστά στις γυναικείες τσάντες. Φυσικά δεν τον άφησα ανυπεράσπιστο. Του έδωσα έναν χάρτη του μετρό, μια κάρτα απεριορίστων διαδρομών και 20 δολάρια για περίπτωση ανάγκης. Του έδωσα επίσης μερικά ψιλά για την περίπτωση που θα χρειαζόταν να τηλεφωνήσει.
Όμως αυτό που δεν μου συγχωρούν είναι ότι δεν του έδωσα κινητό τηλέφωνο. Πιστεύω πως τα κινητά μετατρέπουν ακόμη και μεγάλους ανθρώπους σε μωρά που τηλεφωνούν στο σπίτι για να ζητήσουν άδεια για το παραμικρό. Άσε που μπορεί να... έχανε την πανάκριβη συσκευή!
Τέλος πάντων, όλα πήγαν καλά. Μια διαδρομή με το μετρό, μια διαδρομή με το λεωφορείο και περίπου μια ώρα αργότερα, ο γιος μου είχε επιστρέψει, υπερήφανος που τα κατάφερε. Έγραψα για τη μικρή του περιπέτεια μόνον επειδή, όταν μίλησα γι΄ αυτή σε άλλες μητέρες στο σχολείο, όλες είπαν το ίδιο: «Τι είπες πως τον άφησες να κάνει;». Τότε ήταν που συνειδητοποίησα πως πολλοί γονείς έχουν διαφορετικές ιδέες για την ασφάλεια των παιδιών. Το κατάλαβα ακόμη καλύτερα όταν δημοσιεύτηκε η στήλη. ΜΟΥ ΤΗΛΕΦΩΝΗΣΑΝ από την πρωινή εκπομπή με τη μεγαλύτερη θεαματικότητα στις ΗΠΑ, «Τhe Τoday Show», για να πάω τη μεθεπομένη να μιλήσω για τον γιο μου. Μου ξανατηλεφώνησαν για να μου ζητήσουν να πάει και ο γιος μου. Μου ξανατηλεφώνησαν για να με ρωτήσουν αν θα συμφωνούσα να τον ακολουθήσει μια κάμερα για να αναπαραστήσουν το ιστορικό ταξίδι του.
Η συζήτηση. Εντάξει, μα... ελάτε τώρα! Ο γιος μου δεν ανέβηκε το όρος Φίτζι με σανδάλια. Δεν αποκωδικοποίησε το DΝΑ του. Έκανε απλώς αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι της ηλικίας μου έκαναν τακτικά όταν ήταν στην ηλικία του: πήγε κάπου μόνος του, χωρίς να τον ακολουθούν δυνάμεις ασφαλείας. Φαίνεται όμως πως, μέσα σε μόλις μία γενιά, φυσιολογικές, καθημερινές δραστηριότητες έχουν μετατραπεί σε τολμηρά κατορθώματα. Να αφήσεις το παιδί σου να ξεφύγει από την επίβλεψή σου;
Ανάμεσα σε ξένους; Πριν κλείσει τα 35; Στο «Τhe Τoday Show», αντί εισαγωγής, η παρουσιάστρια στράφηκε στην κάμερα και ρώτησε: «Πρόκειται άραγε για μια φωτισμένη μητέρα ή για μια πραγματικά κακή μητέρα;».
Έγινα «η χειρότερη μητέρα της Αμερικής»- αν αναζητήσετε αυτήν τη διατύπωση στο Google, θα βγει το όνομά μου. Ένιωσα να ισορροπώ και πάλι όταν ξεκίνησα το μπλογκ μου, το οποίο ονόμασα Παιδιά Ελευθέρας Βοσκής (freerangekids.com). Δημοσιοποίησα εκεί την ιστορία μου μαζί με τη φιλοσοφία μου: ας δώσουμε στα παιδιά ας την ελευθερία που είχαμε εμείς.Όχι πως οι δεκαετίες του 1970 και του 1980 ήταν τόσο καλές- απλώς οι γονείς μας δεν περνούσαν όλο τον χρόνο τους αγωνιώντας ότι θα μας απαγάγουν.
Μια γυναίκα μου είπε πως καθόταν στο γκαζόν τους σπιτιού της, μαζί με τα παιδιά της, διαβάζοντας, όταν ένας γείτονας την επιτίμησε: «Άσε το βιβλίο! Μπορεί να αρπάξουν τα παιδιά σου!». Ο φόβος είναι μεγάλος. Και σας το λέω, ο ένοχος είναι η δορυφορική ΤV. Μέχρι να υπάρξει και να πρέπει να καλύψει 24 ώρες με ειδήσεις, η ιστορία ενός παιδιού που χάθηκε, ας πούμε στην Πορτογαλία, δεν ήταν κάτι που το παρακολουθούσαν καθημερινά ξένοι που βρίσκονται ηπείρους μακριά. (TA NEA)
